Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/415-1052/14-4/KS
z 12 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 19 września 2014 r. (data wpływu 22 września 2014 r.) uzupełnionego pismem z dnia 1 grudnia 2014 r. (data wpływu 3 grudnia 2014 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 18 listopada 2014 r. nr IPPB1/415-1052/14-2/KS o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania należności po likwidacji działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 września 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania należności po likwidacji działalności gospodarczej.

We wniosku przedstawiono następujące stany faktyczne.

Osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą wykonała w 2001 r. usługę, za którą kontrahent nie uiścił zapłaty. Sprawa o zapłatę należności została skierowana na drogę postępowania sądowego. W 2002 r. na podstawie Ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o restrukturyzacji niektórych należności publicznoprawnych od przedsiębiorców skorzystano z premii podatkowej i wcześniej ujętą w przychodach wartość netto niezapłaconej faktury zaliczono do kosztów uzyskania przychodów. W dniu 31 maja 2011 r. wydany został wyrok zasądzający od pozwanych zwrot ww. należności wraz z odsetkami oraz kosztami procesu. Od marca 2013 r. do dnia dzisiejszego dokonywane są wpłaty kwot zasądzonych w wyroku. Od dnia 01 września 2013 r. zlikwidowana została ww. działalność gospodarcza.

Pismem z dnia 1 grudnia 2014 r. (data wpływu 3 grudnia 2014 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 18 listopada 2014 r. nr IPPB1/415-1052/14-2/KS Wnioskodawca poinformował, że:

• w złożonym wniosku występuje we własnej sprawie/zgodnie z zaznaczonym we wniosku w części B.2 status wnioskodawcy pkt 14 ppkt 1 „podatnika”,
  
• opodatkowanie firmy na zasadach ogólnych wg skali podatkowej,
  
• koszty procesu zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodu,
  
• strata z działalności gospodarczej powstała w latach 2009 i 2011 r.
  
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy otrzymane kwoty po likwidacji działalności gospodarczej stanowią dochody z tej działalności gospodarczej, czy z innego źródła?
   
2. Czy w kolejnych latach należy ująć je w zeznaniu podatkowym jak z działalności gospodarczej tj. PIT-36 czy PIT-37?
   
3. Czy od tych dochodów można odliczyć stratę z działalności gospodarczej?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy otrzymane kwoty dotyczą należności zlikwidowanej działalności gospodarczej, a więc są dochodami z tej działalności gospodarczej. Należy ująć je w kolejnych latach w zeznaniu podatkowym PIT-36 z działalności gospodarczej. Od tych dochodów można odliczyć stratę z działalności gospodarczej, ponieważ są to dochody z tego samego źródła z którego poniesiono stratę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 3 powołanej ustawy, źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pozarolniczą działalnością gospodarczą jest działalność zarobkowa:

1. wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa,
   
2. polegająca na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
   
3. polegająca na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych
   
   - prowadzona we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.
   
   

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl art. 14 ust. 1c ustawy, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1h i 1i, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
   
2. uregulowania należności.
   
   

Art. 14 ust. 1i precyzuje, że w przypadku otrzymania przychodu z działalności gospodarczej, do którego nie stosuje się ust. 1c, 1e i 1h, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Zgodnie zaś z art. 14 ust. 2 pkt 7 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej jest również wartość zwróconych wierzytelności, które zostały, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 20, odpisane jako nieściągalne albo na które utworzono rezerwy zaliczone uprzednio do kosztów uzyskania przychodów.

W razie zwrotu części wierzytelności, o których mowa w ust. 2 pkt 7, przychód ustala się proporcjonalnie do udziału zwróconej części wierzytelności w jej ogólnej kwocie (art. 14 ust. 2a ustawy).

Na mocy art. 14 ust. 3 pkt 3a ww. ustawy, do przychodów o których mowa w ust. 1 i 2 nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z przepisem art. 14 ust. 3 pkt 2 ustawy, do przychodów nie zalicza się kwot naliczonych, lecz nieotrzymanych odsetek od należności, w tym również od udzielonych pożyczek.

W myśl natomiast postanowień art. 23 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Wyjaśnić należy, że zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o restrukturyzacji niektórych należności publicznoprawnych od przedsiębiorców (Dz. U. 2002, nr 155, poz. 1287 z późn. zm.) premia podatkowa jest prawem przedsiębiorcy do zaliczenia, w roku podatkowym rozpoczynającym się w 2002 r., do kosztów uzyskania przychodu w podatku dochodowym, wierzytelności odpisanych jako nieściągalne lub rezerw utworzonych na pokrycie wierzytelności - zaliczonych uprzednio do przychodów należnych, jeżeli wierzytelności te:

1. są należne od przedsiębiorców oraz
   
2. nie zostały uregulowane przez dłużników przez okres co najmniej 90 dni od dnia powstania należności, oraz
   
3. stanowiły przychód należny przedsiębiorcy przed dniem 1 lipca 2002 r., oraz
   
4. zostały zgłoszone do właściwego urzędu skarbowego w terminie i w zakresie określonych w ustawie.
   
   

Z kolei w myśl art. 25 ust. 1 ww. ustawy w zakresie korzystania z premii podatkowej stosuje się przepisy o podatku dochodowym dotyczące zaliczania do kosztów uzyskania przychodu wierzytelności nieściągalnych lub rezerw na wierzytelności do kosztów uzyskania przychodu, z wyłączeniem przepisów określających zasady uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, albo na pokrycie których utworzono rezerwy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadząc działalność gospodarczą wykonał w 2001 r. usługę, za którą kontrahent nie uiścił zapłaty. Sprawa o zapłatę należności została skierowana na drogę postępowania sądowego. W 2002 r. na podstawie ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o restrukturyzacji niektórych należności publicznoprawnych od przedsiębiorców skorzystano z premii podatkowej i wcześniej ujętą w przychodach wartość netto niezapłaconej faktury zaliczono do kosztów uzyskania przychodów. Koszty procesu zostały również zaliczone do kosztów uzyskania przychodu. W 2009 i 2011 r. powstała strata z działalności gospodarczej. W dniu 31 maja 2011 r. wydany został wyrok zasądzający od pozwanych zwrot należności wraz z odsetkami oraz kosztami procesu. Od marca 2013 r. dokonywane są wpłaty kwot zasądzonych w wyroku. W dniu 1 września 2013 r. Wnioskodawca zlikwidował ww. działalność gospodarcza, która opodatkowana była na zasadach ogólnych wg skali podatkowej.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie została wypełniona dyspozycja art. 14 ust. 2 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wobec tego spłata dawnych należności, które uprzednio zgodnie z przepisami, zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w dacie zwrotu wierzytelności. Jednocześnie na mocy wskazanego wcześniej art. 14 ust. 3 pkt 2 ustawy, przychodem będzie również część spłaty odpowiadająca odsetkom od wskazanych wierzytelności. W odniesieniu do kosztów sądowych poniesionych przez Wnioskodawcę należy wskazać, że wartość zwróconej wierzytelności odpowiadająca tym wydatkom stanowić będzie przychód podatkowy, ponieważ uprzednio zostały one zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Przy czym wszystkie otrzymane kwoty po likwidacji działalności gospodarczej stanowią przychód z tej działalności, który należy opodatkować na zasadach ostatnio stosowanych w prowadzonej działalności gospodarczej. Otrzymane kwoty, na podstawie art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegają wykazaniu w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) na formularzu PIT-36.

W myśl bowiem art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Odnosząc się natomiast do możliwości pomniejszenia dochodu uzyskanego przez Wnioskodawcę w związku z otrzymaniem kwot zasądzonych w wyroku sądowym wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 9 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o wysokość straty ze źródła przychodów poniesionej w roku podatkowym, można obniżyć dochód uzyskany z tego źródła w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, z tym że wysokość obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% kwoty tej straty.

Z powyższego przepisu wynika, że poniesioną stratę odlicza się od dochodu z tożsamego źródła, tj. stratę z działalności gospodarczej odlicza się od dochodu z działalności gospodarczej. Tym samym, nie ma przeszkód, aby powstałą stratę poniesioną w poprzednich latach tj. w 2009 i 2011 r. z prowadzonej indywidualnie działalności gospodarczej Wnioskodawca odliczył od dochodów w związku z otrzymaniem kwot zasądzonych w wyroku sądowym, z uwzględnieniem zasad, o których mowa w art. 9 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

A zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.