Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/443-1095/14/MN
z 9 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 10 września 2014 r. (data wpływu 15 września 2014 r.), uzupełnionym w dniu 4 grudnia 2014 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania oraz braku dokumentowania fakturą przeniesienia na wykonawcę kosztów opłat za zajęcie pasa drogowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 września 2014 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 4 grudnia 2014 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania oraz dokumentowania przeniesienia na wykonawcę kosztów opłat za zajęcie pasa drogowego.

W złożonym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Przedsiębiorstwo zajmujące się wytwarzaniem, przesyłem i dystrybucją ciepła. W ramach prowadzonej działalności buduje lub modernizuje istniejące sieci ciepłownicze. Budowa prowadzona jest przez podmioty trzecie na podstawie umów z wykonawcami a Przedsiębiorstwo w takich przypadkach jest inwestorem. Sieci ciepłownicze w większości położone są w pasach drogowych dróg publicznych i podczas budowy konieczne jest zajęcie pasa drogowego, co podlega opłacie na podstawie decyzji administracyjnej wydawanej przez Zarządcę drogi, w której określa się wysokość opłaty za zajęcie pasa drogowego. Adresatem ww. decyzji jest inwestor i on zobowiązany jest uiścić określone w niej opłaty, równocześnie w umowach z wykonawcami sieci ciepłowniczych nałożone jest na wykonawcę zobowiązanie do ponoszenia kosztów zajęcia pasa drogowego. Inwestor wystawia noty księgowe opiewające na kwoty określone w otrzymywanych decyzjach o zajęcie pasa drogowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy przeniesienie przez adresata decyzji administracyjnej (Wnioskodawcę) opłaty za zajęcie pasa drogowego na wykonawcę robót budowlanych winno być dokumentowane fakturą VAT, czy wystarczająca jest nota księgowa?
2. Czy czynność ta podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, organ administracji wydając pozwolenie o zajęciu pasa drogowego i określając w nim wysokość opłaty za takie zajęcie nie działa jako podatnik podatku od towarów i usług, zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o VAT oraz, co najistotniejsze, nie świadczy usług lecz wykonuje obowiązki nałożone na niego przez obowiązujące przepisy prawa w związku z czym opłata nie jest opodatkowana przedmiotowym podatkiem. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług opodatkowaniu podlega odpłatne świadczenie usług. Przenosząc na wykonawcę koszty opłaty administracyjnej, jaką jest opłata za zajęcie pasa drogowego inwestor (Przedsiębiorstwo) nie dokonuje świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 przywołanej ustawy, ponadto przeniesienie opłaty na wykonawcę na podstawie noty księgowej następuje nieodpłatnie.

Z uwagi na fakt, że czynności związane z przeniesieniem opłaty za zajęcie pasa drogowego nie stanowią świadczenia usług, zastosowania nie ma art. 29a ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług. Mając powyższe na uwadze Wnioskodawca uznaje, że prawidłowe jest dokumentowanie przeniesienia opłaty za zajęcie pasa drogowego z Inwestora na wykonawcę robót na podstawie noty księgowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w świetle art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8. ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W myśl art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Zgodnie z art. 5a cyt. ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Dla określenia wysokości stawki podatku od towarów i usług do czynności, których przedmiotem są poszczególne towary i usługi, ustawodawca odsyła do klasyfikacji statystycznych wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, powołując w przepisach dotyczących obniżonych stawek podatku oraz w załącznikach do ustawy symbole PKWiU.

Odwołując się do uregulowań dotyczących świadczenia usług należy podkreślić, że czynność należy uznać za świadczenie usługi podlegającej opodatkowaniu wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności, przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością, a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Ponadto, należy mieć również na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 tej ustawy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast, w myśl art. 15 ust. 2 cyt. ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z powyższego wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług i wykonywane są w ramach działalności gospodarczej.

W przedmiotowej sprawie przedmiotem interpretacji jest kwestia obciążenia Wykonawców, którym Wnioskodawca zlecił prace w zakresie budowy i modernizacji sieci ciepłowniczych kosztami opłaty za zajęcie pasa drogowego, zgodnie z zawartą pomiędzy Wnioskodawcą (Inwestorem) a Wykonawcą umową.

Zgodnie z brzmieniem art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Natomiast w art. 106e ustawy o VAT, wskazano jakie elementy faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać.

Z ww. przepisów wynika zatem, że podmiot, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest zobowiązany do wystawienia faktury.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca będący Inwestorem w zakresie budowy i modernizacji sieci ciepłowniczych jest adresatem decyzji administracyjnej wydawanej przez Zarządcę drogi, w której określa się wysokość opłaty za zajęcie pasa drogowego i to Wnioskodawca zobowiązany jest uiścić określone w niej opłaty. Równocześnie w umowach z wykonawcami sieci ciepłowniczych nałożone jest na wykonawcę zobowiązanie do ponoszenia kosztów zajęcia pasa drogowego.

Mając na uwadze powyższy stan faktyczny stwierdzić należy, że przeniesienie przez Wnioskodawcę na rzecz wykonawców kwoty odpowiadającej wysokości poniesionej przez Niego opłaty za zajęcie pasa drogowego jest świadczeniem, za które Wnioskodawca pobiera opłatę w wysokości równej kwocie zapłaconej przez niego równowartości kosztów opłaty za zajęcie pasa drogowego.

Wnioskodawca obciążając kosztami opłaty za zajęcie pasa drogowego wykonawców przenosi na podmiot świadczący usługę budowy lub modernizacji sieci ciepłowniczych poniesiony przez siebie wydatek. Przeniesienie powyższych kosztów jest związane bezpośrednio z usługą świadczoną przez wykonawców, bowiem brak zezwolenia na zajęcie pasa drogowego, nie pozwoliłby na wykonanie czynności, do których wykonawcy zostali zobowiązani w zawartych umowach.

Decyzja zezwalająca na zajęcie pasa drogowego została wystawiona na Wnioskodawcę. Niemniej jednak zauważyć należy, że z umów zawartych pomiędzy Wnioskodawcą a wykonawcami wynika, że wykonawcy zobowiązani są do ponoszenia kosztów opłat za zajęcie pasa drogowego (Wnioskodawca wyraźnie w opisie stanu faktycznego wskazuje, że „w umowach z wykonawcami sieci ciepłowniczych nałożone jest na wykonawcę zobowiązanie do ponoszenia kosztów zajęcia pasa drogowego”. Zatem Wnioskodawca – Inwestor uzyskując ww. decyzję administracyjną, w której właściwy organ wyraża zgodę na zajęcie pasa drogowego i ustala opłatę, w istocie działa na rzecz wykonawcy.

Pomiędzy Wnioskodawcą a wykonawcami istnieją zatem więzi o charakterze zobowiązaniowym, które na gruncie ustawy stanowią świadczenie usług za wynagrodzeniem, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Wnioskodawca podejmuje bowiem określone działania, za które otrzymuje wynagrodzenie w wysokości kwoty opłaty za wydanie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego, które to wynagrodzenie zostaje wypłacone przez wykonawców inwestycji. Opłata, o której mowa w niniejszym wniosku jest formą wynagrodzenia za świadczone usługi, które podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy o VAT.

Świadczoną przez Wnioskodawcę na rzecz wykonawców usługą jest przeniesienie opłaty, za co otrzymuje wynagrodzenie równe wartości opłaty za zajęcie pasa drogowego. Natomiast wykonawca staje się niewątpliwie beneficjentem tej czynności, jest bezpośrednim jej konsumentem, odbiorcą świadczenia odnoszącym korzyść o charakterze majątkowym.

Tym samym zapłatę przez wykonawców na rzecz Wnioskodawcy kwoty opłaty za zajęcie pasa drogowego należy uznać za wynagrodzenie w zamian za wyświadczoną przez Wnioskodawcę usługę.

Świadczenie to powinno zostać udokumentowane fakturą VAT, którą Wnioskodawca winien wystawić w oparciu o przepisy art. 106a-106q ustawy o podatku od towarów i usług.

Reasumując, w analizowanej sprawie Wnioskodawca wyświadczył na rzecz wykonawców usługę polegającą na przeniesieniu prawa do zajęcia pasa drogowego, podlegającą opodatkowaniu, którą był zobowiązany udokumentować fakturą VAT.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska Nr 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.