INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 4 maja 2012 r. (data wpływu: 10 maja 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odszkodowania, którego wysokość została ustalona ugodą sądową – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu10 maja 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odszkodowania, którego wysokość została ustalona ugodą sądową.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W grudniu 2005 roku Spółka zawarła w trybie zamówień publicznych kontrakt z Wykonawcą na budowę Zakładu Utylizacji Odpadów Komunalnych. Budowa była realizowana w oparciu o tzw. żółty F (zaprojektuj i wybuduj), a wynagrodzenie ustalane było w sposób ryczałtowy. Zawierając ten kontrakt Spółka na mocy umowy z Gminą Miasta realizowała Projekt nr XX pn „Gospodarka Odpadami Komunalnymi”, na który Gmina Miasta -jako Beneficjent Projektu - otrzymała pomoc finansową ze środków przedakcesyjnego funduszu ISPA (obecnie Fundusz Spójności).

W celu realizacji Projektu Gmina oddała Spółce w wieczyste użytkowanie grunt, na którym była realizowana budowa zakładu. Jednakże, podczas zmiany planu zagospodarowania przestrzennego, w Urzędzie Miasta została pominięta informacja o istnieniu obszaru górniczego na tym terenie. Dopiero w marcu 2006 roku, a więc po podpisaniu Kontraktu Wykonawca pozyskał informację, że teren pod budowę zakładu jest obszarem górniczym. Spowodowało to poważne skutki prawne dla toku realizacji inwestycji. Zgodnie z obowiązującymi wówczas przepisami prawnymi nie było możliwe prowadzenie robót budowlano-montażowych na przedmiotowym terenie, ponieważ na terenie górniczym mogły być realizowane tylko obiekty związane z eksploatacją złoża. Staraniem Spółki, pod koniec maja 2006 roku, nastąpiła zmiana statusu terenu. Z uwagi na powyższe Wykonawca zażądał dodatkowej płatności i przedłużenia terminu wykonania umowy. Kwestie dotyczące dodatkowej płatności i przedłużenia terminu wykonania umowy rozpatrywane były przez powołaną zgodnie z warunkami kontraktu, komisję rozjemstwa w sporach (KRS). Komisja wydała decyzję, w której przychyliła się do żądania Wykonawcy, dotyczącego przedłużenia terminu realizacji umowy oraz dodatkowych płatności, wskazując sposób wyliczenia dodatkowej płatności, bez podania jakiejkolwiek kwoty. Co do zasady Spółka zgodziła się na przedłużenie terminu realizacji umowy, ponieważ Wykonawca otrzymał teren pod budowę z wadą prawną. Nie było to co prawda zawinione przez Spółkę, niemniej jednak w żaden sposób fakt ten nie mógł obciążać Wykonawcy. Spółka nie zgadzała się natomiast z wyliczeniem dodatkowej płatności przez Wykonawcę. Decyzja KRS ze względu na nieprecyzyjne zapisy nie nadawała się do wykonania, a odmowa wypłaty przez Spółkę kwot, które próbował jednostronnie narzucić Wykonawca spowodowała jeszcze większe skonfliktowanie stron.

Wykonawca występował z nowymi, licznymi roszczeniami finansowymi i terminowymi, uzasadniając to w wielu przypadkach oddaniem terenu budowy z wadą prawną, a co za tym idzie koniecznością przedłużenia terminu wykonania umowy przez niego niezawinioną oraz zwiększeniem kosztów realizacji umowy. Pomimo sporów prace były kontynuowane, jednakże opóźnienie wykonania umowy zwiększało się coraz bardziej, przekraczając nawet termin wskazany przez KRS. Wobec powyższego Spółka naliczyła Wykonawcy kary umowne za opóźnienie w realizacji umowy. Kary te zostały wyegzekwowane poprzez potrącenie ich z wierzytelności przysługującej Wykonawcy z tytułu wynagrodzenia umownego. Wykonawca nie wyraził zgody na potrącenie i wystąpił do sądu o zapłatę potrąconej wierzytelności.

W dniu 04.07.2008 roku zostało wydane świadectwo przejęcia przez inżyniera kontraktu, tj. roboty zostały uznane za zakończone i gotowe do przejęcia przez zamawiającego, czyli przez Spółkę. Zdaniem Spółki było to przedwczesne z uwagi na fakt, że przedmiot umowy nie został wykonany należycie i w całości. Po przeprowadzeniu 72-godzinnych prób technologicznych, w dn. 07.07.2008 r. doszło do rozpoczęcia prób eksploatacyjnych, które zgodnie z umową miały trwać, pod nadzorem Wykonawcy, przez trzy miesiące. Jednakże tego samego dnia Wykonawca wypowiedział umowę uzasadniając to brakiem współpracy ze strony Spółki przy realizacji postanowień umowy, tj. braku dodatkowych płatności, wynikających z decyzji komisji rozjemstwa oraz z roszczeń zgłoszonych do Inżyniera Kontraktu.

Spółka uznała bezpodstawność dokonanego wypowiedzenia i sama złożyła tego dnia oświadczenie o wypowiedzeniu umowy. Wykonawca przerwał próby eksploatacyjne i zszedł z placu budowy‚ nie realizując do końca przedmiotu umowy, tj.: nie zostało dokończone szkolenie pracowników, nie działała kompostownia i bioelektrownia, nie zostały opracowane wnioski do uzyskania pozwolenia zintegrowanego, nie zostały usunięte wady i usterki. Ostatecznie, następny Wykonawca, wyłoniony w drodze przetargu uruchomił zakład.

Z uwagi na powyższe, Spółka wystąpiła do banku o wypłatę sumy, zabezpieczonej jako gwarancja należytego wykonania umowy, która wynosiła 2.041.362,79 €. Wykonawca wystąpił na drogę sądową w następujących sprawach:

1. Zaniechania wypłaty sumy gwarancji należytego wykonania.
2. Zapłaty kwoty 6.491.146,52 zł za wykonane prace przez Wykonawcę, zgodnie z wystawionymi fakturami, z których wierzytelności zostały potrącone z przysługującej Spółce kary umownej za opóźnienie.
3. Zapłaty kwoty 11.178.293,00 zł z tytułu dodatkowych płatności należnych Wykonawcy w związku z ostatecznym rozliczeniem kontraktu wraz z należnymi odsetkami od dnia 19 marca 2009 roku.
   
   

W pierwszej sprawie zasadzono na rzecz Spójki wypłatę 30% z gwarancji należytego wykonania umowy, które wyniosło kwotę 612.408.00 €

W drugiej sprawie Sąd uznał, że naliczenie kar i dokonane potrącania wzajemnych wierzytelności są zasadne i zgodne z prawem. Wykonawca złożył w tej sprawie skargę kasacyjną w Sądzie Najwyższym.

Trzecia sprawa została zawieszona przez Sąd do czasu ostatecznego rozstrzygnięcia dwóch pierwszych spraw.

Z uwagi na długotrwały i bardzo kosztowny spór, który toczył się pomiędzy stronami od 2008r., gdzie same koszty obsługi prawnej z nim związanej wyniosły po stronie Spółki 1.912.933,58 zł, strony postanowiły dokonać polubownego zamknięcia sprawy. Spółka podpisała z Wykonawcą porozumienie, w którym Wykonawca zobowiązał się cofnąć skargę kasacyjną w sprawie o zapłatę wierzytelności w wysokości 6.491.146,52 zł, potrąconej z karami umownymi.

Strony zawarły ugodę sądową w sprawie, której przedmiotem sporu była kwota 11. 178.293,00 zł z tytułu dodatkowych płatności żądanych przez Wykonawcę w związku z ostatecznym rozliczeniem Kontraktu wraz z należnymi odsetkami od dnia 19 marca 2009roku, na mocy której Spółka zobowiązała się do zapłaty kwoty 3.120.000,00 zł tytułem odszkodowania za przekazanie terenu budowy objętego koncesją na wykonywanie robót górniczych, co przyczyniło się do opóźnienia realizacji kontraktu i naraziło Wykonawcę na poniesienie dodatkowych kosztów. Wykonawca natomiast zobowiązał się zapłacić Spółce kwotę 111.347,57 zł za zużyte w trakcie budowy media, na podstawie faktur wystawionych w trakcie realizacji kontraktu, które to zostały przez Wykonawcę zakwestionowane ze względu na nieprecyzyjne zapisy Umowy.

Ponadto, Wykonawca zobowiązał się dostarczyć Spółce oprogramowanie dla systemu komputerowego oraz oprogramowania użytkowego wizualizacji nowo wybudowanego zakładu wraz z licencjami, których to Wykonawca, ze względu na konflikt, nie dostarczył wcześniej.

Na skutek zawartej przez strony ugody postępowanie sądowe w sprawie o zapłatę 11.178.293,00 zł zostało umorzone, a tym samym spór pomiędzy stronami został zakończony. Dzięki zawartej ugodzie Spółka zredukowała ryzyko zapłaty kwoty będącej przedmiotem sporu sądowego o około 8.000.000,00 zł, tym bardziej, że spór stron zawierał specyficzne zagadnienie prawne, nie mające jasnego rozstrzygnięcia zarówno w orzecznictwie sądowym, jak i doktrynie prawa cywilnego, co powodowało niepewność stron w zakresie ich sytuacji prawnej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wypłacona Wykonawcy kwota odszkodowania w wysokości 3.120.000,00 zł jest kosztem uzyskania przychodów dla Spółki...

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacona kwota będzie kosztem uzyskania przychodów w myśl art. 15ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 z późn. zmianami).

Zgodnie z tymże przepisem ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. istotą zmiany regulacji art. 16 ust. 1 w stosunku do brzmienia sprzed dnia 1 stycznia 2007 r- jest uznanie za koszty uzyskania przychodów, oprócz kosztów poniesionych w celu uzyskania przychodu, również kosztów poniesionych w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Celowość poniesienia kosztu przez podatnika oznacza, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione przez podatnika niezależnie od tego, czy ich poniesienie przyniosło skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania źródła przychodów. Brak osiągnięcia takiego skutku nie dyskwalifikuje więc danego kosztu jako kosztu uzyskania przychodów, jeżeli tylko podatnik wykaże, że na podstawie dostępnej mu wiedzy mógł zasadnie przypuszczać, iż poniesione wydatki osiągną swój cel w postaci osiągnięcia przychodów albo zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. Ze względu na to, że ustawodawca nie określił, jak należy rozumieć „zachowanie lub zabezpieczenie” źródła przychodów, pojęcia te należy określać na gruncie języka potocznego. Tak więc, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów jest jego utrzymanie w sprawności, jego uchowanie i uchronienie, tak aby mogło funkcjonować i dawać przychody w przyszłości, a także podtrzymanie istnienia źródła przychodów, skutecznej realizacji przedsięwzięcia, uczynienia źródła przychodów mocnym i trwałym, odpornym na działanie czynników obniżających jego sprawność.

W przedmiotowej sytuacji na Spółce, w związku z możliwością przegrania procesu, ciążyło ryzyko konieczności zapłaty Wykonawcy kwoty rzędu ponad 11.000.000,00 zł Zawarcie przedmiotowej ugody, a w konsekwencji odsunięcie ryzyka zapłaty w/w kwoty skutkowało ograniczeniem potencjalnego zobowiązania wobec Wykonawcy o kwotę rzędu 8.000.000,00zł.

Zdaniem Spółki, powyższe przesądza o gospodarczej celowości rozwiązania sporu z Wykonawcą, a poniesiony koszt to wydatek ekonomicznie uzasadniony z punktu widzenia prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej

W ocenie Spółki zapłacona kwota odszkodowania wynikającego z ugody sądowej stanowi koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ponieważ jej wydatkowanie miało na celu zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Zawarcie ugody spowodowało również znaczne ograniczenie kosztów obsługi prawnej. Brakującego oprogramowania Spółka musiałaby dochodzić na drodze sądowej. Sprawa mogłaby się toczyć wiele lat. Natomiast dzięki oprogramowaniu, Spółka będzie mogła w pełni wykorzystać potencjał Zakładu Utylizacji Odpadów Komunalnych. Racjonalna gospodarka odpadami spowoduje osiągnięcie wyższych przychodów np w postaci zwiększenia odzyskanych surowców wtórnych, oraz wyprodukowania kompostu, nadającego się do ekonomicznego wykorzystania. Zatem zapłata kwoty 3.120.000,00 zł jest kosztem poniesionym w celu uzyskania przychodów.

Podsumowując, zdaniem Spółki, zakończenie konfliktu w drodze ugody sądowej przyczyniło się do uzyskania przychodów oraz zabezpieczyło źródło ich uzyskania. Zakończenie konfliktu przyczyniło się do zaplanowania rozwoju Spółki w oparciu o wiarygodną ocenę jej możliwości finansowych. W tym miejscu pragniemy wskazać, że w analogicznej sytuacji Dyrektor Izby Skarbowej w Krakowie decyzją z dnia 29.11.2007 r. znak: PD-1/42180-41/07 uznał, że wypłacona kwota odszkodowania wynikającego z zawartej ugody sądowej stanowi koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.