Interpretacja Ministra Finansów
DD10/033/209/ZDA/14/RD-21673
z 3 kwietnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Zmiana interpretacji indywidualnej

Na podstawie art. 14e ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.; dalej: Ordynacja podatkowa) Minister Finansów zmienia z urzędu, jako nieprawidłową, interpretację indywidualną wydaną w dniu 24 sierpnia 2011 r. znak: IPTPB3/423-146/11-4/PM przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, w ten sposób, iż stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 1 sierpnia 2011 r. o wydanie interpretacji indywidualnej z zakresu podatku dochodowego od osób prawnych dotyczące możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup posiłków i napojów bezalkoholowych w restauracji poniesionych podczas spotkań biznesowych z kontrahentami – jest prawidłowe.

Uzasadnienie

Zgodnie ze stanem faktycznym przedstawionym we wniosku z dnia 1 sierpnia 2011 r. przez (dalej: Wnioskodawca lub Spółka), w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółka organizuje i będzie organizować okazjonalne robocze spotkania z aktualnymi i/lub potencjalnymi kontrahentami Spółki. W trakcie takich spotkań omawiane są różnego rodzaju kwestie biznesowe, takie jak warunki współpracy, dostaw, płatności i inne postanowienia istniejących lub potencjalnych umów.

Zgodnie z przyjętą w Spółce praktyką, spotkania odbywają się w restauracji poza siedzibą Spółki. W trakcie spotkań spożywane są posiłki i napoje bezalkoholowe wybierane spośród karty dań restauracji. Spółka pragnie podkreślić, że spożywane podczas spotkań posiłki i napoje bezalkoholowe nie mają charakteru okazałości ani wytworności – są to standardowe dania i napoje serwowane przez dany lokal gastronomiczny. Celem spotkań jest wyłącznie omówienie kwestii biznesowych.

Spółka podkreśla, iż organizowanie spotkań w restauracji a nie w siedzibie Spółki uzasadnione jest względami praktycznymi – jest to najczęściej miejsce dogodne lokalizacyjnie dla kontrahenta i dla Spółki.

W związku z tym zadano pytanie, czy ponoszone przez Spółkę wydatki na zakup posiłków i napojów bezalkoholowych w restauracji, w związku ze spotkaniem biznesowym z kontrahentem, stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przedmiotem interpretacji indywidualnej IPTPB3/423-146/11-4/PM jest zaistniały stan faktyczny. Natomiast w zakresie zdarzenia przyszłego wniosek został rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną.

Zdaniem Spółki, wydatki ponoszone przez Spółkę na zakup posiłków i napojów bezalkoholowych spożywczych w restauracji w trakcie spotkań roboczych z kontrahentami stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, ze zm.; dalej: updop), „kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.”

Mając na uwadze powyższą definicję Wnioskodawca stwierdza, iż aby dany wydatek mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodu, spełnione muszą zostać łącznie następujące warunki:

• wydatek został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym dany wydatek nie musi mieć bezpośredniego przełożenia na konkretny przychód osiągnięty przez podatnika, lecz wystarczające jest, aby jego poniesienie było uzasadnione związkiem wydatku z prowadzoną przez podatnika działalnością;
  

• wydatek został poniesiony i jest definitywny - przez co należy rozumieć, że w ostatecznym rozrachunku musi on być pokryty z zasobów majątkowych podatnika;
  

• wydatek nie został wymieniony wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 16 ust. 1 updop.
  
  

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Spółki, kluczową w kontekście pytania o kosztowość analizowanych wydatków jest odpowiedź na pytanie, czy wydatki na zakup posiłków i napojów w restauracji ponoszone są w związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością, stanowią dla Spółki wydatek o charakterze definitywnym oraz nie zostały wyłączone z możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 updop.

Wnioskodawca podkreśla, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 updop kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty pozostające w związku pośrednim, jeżeli tylko podatnik jest w stanie wykazać, iż zostały one poniesione w sposób racjonalny w celu uzyskania przychodów bądź zachowania albo zabezpieczenia ich źródła.

Jest zdania, iż wydatki na zakup posiłków i napojów bezalkoholowych w restauracjach w trakcie spotkań z kontrahentami, dokonane ze środków obrotowych Spółki, ponoszone są w celu uzyskania przychodów bądź zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu. Stwierdza, iż organizowane przez Spółkę spotkania z kontrahentami mają charakter „czysto” biznesowy. W prowadzonych podczas spotkań rozmowach poruszane są wyłącznie kwestie dotyczące bieżącej lub przyszłej współpracy Spółki z danym kontrahentem. Dodatkowo, w trakcie spotkań Spółka prowadzi szeroko rozumiane negocjacje biznesowe mające na celu pozyskanie nowych klientów lub też zachęcenie kontrahentów do dalszej współpracy ze Spółką.

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, ponoszone w tym celu wydatki na zakup posiłków i napojów bezalkoholowych, będących nierozerwalnym elementem spotkań z kontrahentami w restauracjach, ponoszone są w celu uzyskania w przyszłości przychodu bądź zabezpieczenia jego źródła.

Dodatkowo Spółka zaznacza, iż spożywane w trakcie spotkania posiłki i napoje nie noszą cech wystawności i okazałości, lecz stanowią standardowy poczęstunek wybierany spośród dań i napojów zawartych w menu.

Według Wnioskodawcy zaproszenie kontrahenta na standardowy posiłek do restauracji stanowi zwyczajową praktykę i należy do powszechnie obowiązujących kanonów kultury biznesu. Niezręcznością byłoby wymaganie od zaproszonego kontrahenta, aby samodzielnie uregulował swój rachunek w przypadku, gdy spotkanie odbywa się w interesie Spółki. Takie postępowanie mogłoby narazić Spółkę się na utratę klienta.

Wydatki na zakup posiłków i napojów bezalkoholowych w restauracjach są nieuniknione ze względu na fakt, iż Spółka posiada kontrahentów zlokalizowanych na terenie całego kraju. Tym samym trudno wyobrazić sobie sytuację, w której, chcąc pozyskać nowego kontrahenta lub też podtrzymać współpracę z obecnym, Spółka proponuje mu spotkanie wyłącznie w swojej siedzibie, narażając go często na kilkusetkilometrowe podróże i związane z nimi koszty. W takiej sytuacji kontrahent zapewne uznałby takie rozwiązanie za nieracjonalne i z pewnością nie skorzystałby z propozycji Spółki.

W związku z powyższym, w ocenie Spółki, wydatki ponoszone na zakup posiłków i napojów bezalkoholowych w restauracjach zmierzają, do zwiększenia przychodu oraz/lub zabezpieczenia źródeł przychodu Spółki, jako że mają na celu utrzymanie dotychczasowej współpracy z klientami oraz/lub pozyskanie nowych kontrahentów.

Jak wskazano powyżej, jednym z elementów podatkowej definicji kosztów uzyskania przychodów jest fakt jego definitywnego poniesienia. Zauważyć należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje terminu „poniesienie kosztu”, w związku z czym uznanie, że dotyczy ono pokrycia danego wydatku ze środków majątkowych podatnika zostało wypracowane w doktrynie i orzecznictwie (Marciniuk J. (red.) Podatek dochodowy od osób prawnych. Rok 2007, Warszawa 2007, str. 343; Kubacki R. Koszty uzyskania przychodów w podatkach dochodowych, Wrocław 2008, str. 32).

Obciążenie majątku podatnika wydatkiem oznacza przede wszystkim, że wydatek taki nie może zostać podatnikowi w żaden sposób zwrócony, a więc powinien on mieć charakter definitywny (tak między innymi NSA w wyrokach z 17 stycznia 1996 r., sygn. SA/Kr 1826/95, oraz z 20 marca 1996, sygn. SA/Ka 332/95).

Ponieważ zakupione posiłki i napoje bezalkoholowe dla kontrahentów są z własnych środków finansowych (w wyniku czego całkowity majątek Spółki zostanie o tę właśnie kwotę zmniejszony w sposób definitywny) należy uznać, że przesłanka definitywnego poniesienia kosztu przez podatnika zostanie przez Spółkę spełniona.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 updop „nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności napojów, w tym alkoholowych.”

Konsekwencją powyższego jest wyłączenie z katalogu kosztów uzyskania przychodów wszystkich wydatków mających charakter reprezentacyjny. Wnioskodawca zwraca jednak przy tym uwagę na fakt, iż ani ustawa o podatku dochodowym od osób prawnym, ani też żadna inna ustawa podatkowa, nie definiuje pojęcia reprezentacji. W związku z powyższym odwołuje się do definicji słownikowej tego pojęcia, zgodnie z którą reprezentacja oznacza „okazałość, wystawność, wytworność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną” (Słownik języka polskiego pod red. M. Szymczaka, Wydawnictwo PWN, Warszawa 1992).

Według Wnioskodawcy dokonując przeniesienia powyższej definicji na grunt ustawy podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając w imieniu Ministra Finansów w piśmie interpretacyjnym z dnia 30 października 2008 r. (sygn. IPPB5/4240-24/09-2/AM), stwierdził, iż: „reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika w celu ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. Wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenia swojej zasobności, profesjonalizmu. Wydatki te jednocześnie w sposób pośredni promują firmę”.

W związku z powyższym, decydujące dla możliwości zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest ustalenie, czy wydatki te noszą cechy reprezentacji.

W opinii Spółki, powyższe wydatki nie stanowią reprezentacji i tym samym nie kwalifikują się pod wskazanym wyżej wyłączeniem z kosztów uzyskania przychodów. Dla oceny tej kwestii, zdaniem Spółki, decydujące znaczenie ma bowiem charakter spotkań, których wydatki te dotyczą.

Także WSA w Warszawie, w wyroku z dnia 12 czerwca 2008 r. (sygn. III SA/Wa 157/08), orzekł, iż: „wymienienie jako przykładowych wydatków na usługi gastronomiczne, zakupu żywności i napojów w tym alkoholowych, nie oznacza iż wydatki te nigdy nie będą kosztami. Stwierdzić należy, że nie są one kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny”.

Wnioskodawca zaznacza, iż robocze spotkania z kontrahentami mają na celu wyłącznie omówienie kwestii dotyczących bieżącej lub przyszłej współpracy Spółki z danym kontrahentem, a posiłki i napoje serwowane podczas takich spotkań mają charakter standardowy. Tym samym, taki poczęstunek nie wypełnia przesłanek okazałości, wystawności i wytworności, o których mowa w definicji pojęcia reprezentacji. Organizując omawiane spotkania Spółka nie działa bowiem w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku. Spotkania te nie mają także charakteru wystawnej imprezy, ani nie są to okazałe posiłki, służące uwypukleniu zasobności Spółki. Podczas spotkań serwowane są zwykłe, niewystawne lunche (obiady), spożywane podczas rozmów biznesowych w ramach spotkania roboczego.

Według Wnioskodawcy przedstawione stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. Przykładowo WSA w Opolu, w wyroku z dnia 8 grudnia 2010 r. (sygn. I WSA/Op 586/10) stwierdził, co następuje: „Z opisanego stanu faktycznego wynika, że spotkania Skarżącej z kontrahentami mają charakter biznesowy i daleko im do wystawnych przyjęć. Celem spotkań poza siedzibą Spółki było omówienie konkretnych spraw związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.”

Zatem w ocenie Sądu wydatki na posiłki poniesione w związku z koniecznością odbycia spotkania biznesowego z klientem bądź potencjalnym klientem w lokalu gastronomicznym w miejscowościach oddalonych od siedziby firmy, nie mogą być każdorazowo uznane za wydatki o charakterze reprezentacyjnym. Taki pogląd prowadzi do przyjęcia, że zgodnie z art. 15 updop wydatki takie mogą stanowić koszt uzyskania przychodów.

Podobnie WSA w Łodzi, w wyroku z dnia 27 listopada 2008 r. (sygn. I SA/Łd 1112/08), stwierdził, iż „decydujące znaczenie dla stwierdzenia tego czy, wydatki związane z tym spotkaniem mogły być kwalifikowane, jako koszty reprezentacji miał jego charakter. Informacje podane przez podatniczkę w toku postępowania wskazują, iż zamierzeniem organizatora spotkania nie było promowanie działalności prowadzonej przez spółkę oraz usług świadczonych w jej ramach, a jedynie ustalenie zasad kooperacji służących przeprowadzeniu w przyszłości określonych działań gospodarczych (...) W związku z powyższym nie można uznać, iż wydatki poniesione w związku organizacją takiego spotkania biznesowego mieściły się w pojęciu kosztów reprezentacji.”

Podobne stanowisko prezentują również Dyrektorzy Izb Skarbowych w wydawanych, w imieniu Ministra Finansów interpretacjach indywidualnych. Na przykład Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, w interpretacji indywidualnej z dnia 27 sierpnia 2009 r. (sygn. IPPB5/4240-24/09-2/AM), stwierdził, iż: „Decydujące znaczenie dla stwierdzenia tego czy, wydatki związane z danym spotkaniem mogą być kwalifikowane jako koszty reprezentacji ma charakter spotkania. W związku z tym, niektóre z wydatków ponoszonych na zakup artykułów spożywczych, czy usług gastronomicznych nie powinny być rozpatrywane jako wydatki o charakterze reprezentacyjnym lecz jako „zwykle” koszty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. W konsekwencji wydatki te powinny być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.”

W piśmie z dnia 23 października 2008 r. (sygn. IPPB3/423-1062/08-2/MW), stwierdził natomiast, iż: „odnosząc się do kwestii wydatków ponoszonych przez Spółkę na poczęstunek w trakcie spotkań z kontrahentami, takich jak kawa, herbata, soki, woda mineralna, ciastka, obiad oraz wydatków na poczęstunek w trakcie spotkań biznesowych organizowanych w siedzibie Spółki, tj. kawa, herbata, woda mineralna, soki, ciastka, stanowiących zwyczajowy poczęstunek kontrahentów i należących do powszechnie obowiązujących kanonów kultury należy stwierdzić, że ww. wydatki mogą zostać uznane za koszy uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pod warunkiem, że przedmiotowe wydatki nie będą posiadały charakteru okazałości.”

W świetle powyższego, w opinii Wnioskodawcy organizacja spotkań roboczych z kontrahentami, połączonych ze zwykłym, niewystawnym posiłkiem i napojem bezalkoholowym jest powszechnie stosowaną praktyką biznesową i nie stanowi reprezentacji. Spółka organizuje spotkania wyłącznie w celu prowadzenia rozmów biznesowych na temat szczegółów bieżącej i przyszłej współpracy z klientami. Spotkania te nie mają natomiast na celu zaimponowania kontrahentowi wystawnością czy wytwornością.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na zakup obiadów podczas roboczych spotkań z kontrahentami spełniają łącznie wszystkie niezbędne warunki do zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów, tj. mają związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą oraz służą zabezpieczeniu źródła przychodów, ponoszone są przez Spółkę w sposób definitywny, jak również nie zostały wyłączone z możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust 1 updop. Co za tym idzie, przedmiotowe wydatki należy uznać za wydatki będące kosztem uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działając z upoważnienia Ministra Finansów (na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego; Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), wydał w dniu 24 sierpnia 2011 r. interpretację indywidualną nr IPTPB3/423-146/11-4/PM, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy, Minister Finansów zważa, co następuje.

Na podstawie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów może z urzędu zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Finansów może z urzędu zmienić ją w dowolnym czasie.

W ocenie Ministra Finansów stanowiska wyrażonego w interpretacji indywidualnej wydanej w dniu 24 sierpnia 2011 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi (Nr IPTPB3/423-146/11-4/PM), nie można uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem za koszty uzyskania przychodu, uważa się takie wydatki, których poniesienie przez podatnika jest spowodowane racjonalnym dążeniem i obiektywną możliwością osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia tego źródła i które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 updop.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem, a przychodem musi istnieć związek przyczynowo – skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu lub na jego zachowanie oraz zabezpieczenie. Stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 28 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Analiza orzecznictwa wskazuje na występowanie poważnych wątpliwości, co do wykładni normy wynikającej z wyżej wymienionych przepisów updop. Sądy administracyjne w swoich orzeczeniach wyrażały pogląd, że skoro ustawodawca nie zdefiniował w sposób jednoznaczny pojęcia reprezentacji, należy posiłkować się definicją słownikową, iż reprezentacja to „okazałość”, „wystawność”, „wytworność” (por. wyroki z dnia 25 maja 2012 r., sygn. akt II FSK 2200/10 i z dnia 27 września 2012 r., sygn. akt II FSK392/11).

W innych orzeczeniach sądy administracyjne uznawały, że termin „reprezentacja” oznacza „przedstawicielstwo”, a nie „wystawność”, „okazałość”, „wytworność” (por. wyrok z dnia 25 stycznia 2012 r. sygn. akt II FSK 1445/10 i z dnia 29 czerwca 2012 r. , sygn. akt II FSK 2571/10 i II FSK 2572/10). Powołane rozbieżności w orzeczeniach sądów administracyjnych w zakresie kosztów reprezentacji wykluczonych z kosztów uzyskania przychodów znalazły swoje podsumowanie w wydanym, w składzie siedmiu sędziów wyroku NSA z dnia 17 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 702/11.

W wyroku tym Sąd podkreślił potrzebę indywidualnej oceny stanu faktycznego konkretnej sprawy dotyczącej kwalifikowania kosztów (wydatków) jako kosztów reprezentacji, wskazując, że wymienienie w przepisach podatkowych jako przykładowych kosztów reprezentacji wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności, napojów, w tym alkoholowych nie przesądza ich o wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów. Kwalifikacja każdego przypadku powinna być odrębna, pod kątem warunków i okoliczności uzasadniających ich poniesienie.

Dla kwalifikacji danych wydatków jako wydatków na reprezentację wykluczonych z kosztów uzyskania przychodów nie jest istotne miejsce podawania poczęstunków, świadczenia usług gastronomicznych tzn. nie bierze się pod uwagę tego, czy poczęstunki odbywają się w siedzibie firmy czy też poza nią. Dla oceny takich wydatków nie są także istotne takie cechy jak wystawność, wytworność, okazałość poczęstunków. Nie ma bowiem możliwości skonstruowania miernika dla określenia poziomu wystawności, wytworności itp. jednakowego dla wszystkich podmiotów gospodarczych.

Sąd wskazał ponadto, że za wydatki na zakup żywności, napojów i usług gastronomicznych, wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 updop należy uznać te, których wyłącznym lub dominującym celem jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, czy działalności, wykreowanie pozytywnych relacji z uczestnikami takich spotkań.

Także w wyroku z dnia 16 października 2013 r. sygn. akt II FSK 2442/13 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że „oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć właśnie przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest właśnie wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny”. Jednocześnie w wyroku tym Sąd orzekł, iż kosztami uzyskania przychodu będą wydatki na usługi gastronomiczne w restauracjach nabywane podczas spotkań biznesowych, których celem jest tylko i wyłącznie omówienie z kontrahentami spraw handlowych.

Ponadto Sąd zaznaczył, że na podatniku spoczywać będzie ciężar wykazania, że określone wydatki poniesione zostały w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów oraz, że nie były one ukierunkowane na kształtowanie wizerunku firmy, lecz stanowiły element aktywności gospodarczej.

Biorąc powyższe pod uwagę - w świetle przedstawionego stanu faktycznego, z którego wynika, że Wnioskodawca ponosi wydatki na posiłki i napoje bezalkoholowe w restauracji podawane podczas spotkań biznesowych z kontrahentami, których celem jest wyłącznie omówienie kwestii biznesowych (tj. warunki współpracy, dostaw, płatności i inne postanowienia istniejących lub potencjalnych umów) – stwierdzić należy, że wydatki takie nie powinny być wyłączone z kosztów uzyskania przychodów i zaliczane do kosztów reprezentacji. W konsekwencji, stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą zmianę interpretacji przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał zmianę interpretacji indywidualnej w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi; Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się(w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy).

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.