Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-1573/14/ESZ
z 20 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 23 grudnia 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 31 grudnia 2014 r.), uzupełnionym 31 marca 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie momentu i sposobu zaliczenia do kosztów podatkowych opłat leasingowych wynikających z umowy leasingu, którą Wnioskodawca zamierza zawrzeć – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 grudnia 2014 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie momentu i sposobu zaliczenia do kosztów podatkowych opłat leasingowych wynikających z umowy leasingu, którą Wnioskodawca zamierza zawrzeć. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych dlatego też pismem z 13 marca 2015 r. Znak: IBPBI/1/415-1573/14/ESZ, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 31 marca 2015 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest wspólnikiem (komandytariuszem) spółki komandytowej, zamierzającej zawrzeć umowę leasingu operacyjnego maszyny, wykorzystywanej w prowadzonej działalności produkcyjnej. Czynsz inicjalny, czynsz zerowy i opłata wstępna wynosić będą łącznie od 30 do 35% wartości maszyny. Umowa leasingu operacyjnego spełniała będzie warunki określone w art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Opłata wstępna, czynsz inicjalny oraz opłata manipulacyjna nie będą przypisane do poszczególnych rat leasingowych. Warunkiem wydania maszyny będzie wniesienie wyżej wymienionych wpłat. W związku z powyższym, nie stanowią one wynagrodzenia dla finansującego, tj. opłaty na poczet usługi wykonanej przez cały okres trwania umowy leasingu. Zarówno opłata wstępna, jak i czynsz inicjalny oraz opłata manipulacyjna zostaną ujęte w księgach rachunkowych Spółki jednorazowo w kosztach podatkowych, w datach ich poniesienia. Spółka komandytowa, której Wnioskodawca jest wspólnikiem, jest jednostką zobligowaną do badania sprawozdań finansowych. Zgodnie z polityką rachunkowości Spółka prowadzi ewidencję umów leasingu na podstawie ustawy o rachunkowości oraz Krajowego Standardu Rachunkowości nr 5. Na podstawie otrzymanej faktury opłata wstępna bilansowo ujmowana jest na poczet spłaty przedmiotu leasingu, natomiast podatkowo jako koszt uzyskania przychodu w dacie poniesienia zgodnie z art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 24 marca 2015 r. Wnioskodawca wskazał m.in., że:

Umowa leasingu, o której mowa we wniosku nie będzie spełniać wymogów określonych w art. 23b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: updof), dodając jednocześnie, że finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu nie będzie korzystał ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie przepisów wymienionych w art. 23b ust. 2 updof. Umowa leasingu jaką zamierza zawrzeć Wnioskodawca na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie umową leasingu operacyjnego, ale według ustawy o rachunkowości będzie umową leasingu finansowego (definicja leasingu finansowego z pkt 11.6 Krajowego Standardu Rachunkowości nr 5: leasing finansowy jest to umowa leasingu, która spełnia przynajmniej jeden z warunków określonych w art. 3 ust. 4 Ustawy. Przedmiot umowy leasingu finansowego jest zaliczany do środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych lub inwestycji w nieruchomości i prawa u korzystającego i ten dokonuje odpisów amortyzacyjnych. Powołany Krajowy Standard Rachunkowości nr 5 „Leasing, najem i dzierżawa" w zakresie w jakim dotyczy ujęcia wydatków metodą liniową, w jednakowej wysokości i równomiernie do kosztów poszczególnych miesięcy objętych okresem leasingu dotyczy leasingu operacyjnego (pkt IV. Leasing operacyjny - ewidencja u korzystającego). Zgodnie z definicją leasingu operacyjnego z pkt 11.7 Krajowego Standardu Rachunkowości nr 5: leasing operacyjny - jest to umowa leasingu inna niż umowa leasingu finansowego. Przedmiot umowy leasingu operacyjnego jest zaliczany do środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych, inwestycji w nieruchomości i prawa u finansującego i ten dokonuje odpisów amortyzacyjnych), a zatem nie kwestii objętej wnioskiem. Uproszczenia przewidziane przez art. 4 ust. 4 ustawy o rachunkowości dotyczą także leasingu operacyjnego w rozumieniu tej ustawy, a zatem nie kwestii objętej wnioskiem. Wnioskodawca nie będzie odpisywał wydatków w koszty rachunkowe jednorazowo, stosując np. zasadę uproszczeń wynikającą z art. 4 ust. 4 ustawy o rachunkowości. Zarówno opłata wstępna, jak i czynsz inicjalny oraz opłata manipulacyjna zostaną ujęte w księgach rachunkowych Wnioskodawcy jednorazowo jako zmniejszenie zobowiązania wobec leasingodawcy, a w rachunku podatkowym jednorazowo w kosztach w datach ich poniesienia. Czynsz inicjalny, czynsz zerowy i opłata wstępna należą do kosztów pośrednio związanych z przychodami. Zapłata czynszu inicjalnego jako warunku do zawarcia umowy leasingu musi zaistnieć w celu spełnienia dalszych warunków umowy, co przesądza, że jest kosztem uzyskania przychodu w dacie jej poniesienia. Jeśli chodzi o czynsz zerowy i opłatę manipulacyjną, to sprawa ma się identycznie. Bez wniesienia powyższych opłat przedmiot leasingu nie zostanie wydany, a więc de facto nie dojdzie do wykonania umowy. Jeśli wstępna opłata leasingowa (czynsz inicjalny) ma charakter opłaty samoistnej, bezzwrotnej, niezależnej od pozostałych rat leasingowych uiszczanych w trakcie trwania umowy, a jej poniesienie jest warunkiem koniecznym do realizacji umowy leasingu, to powinna zostać zaliczona do kosztów podatkowych jednorazowo, w dacie poniesienia kosztu, bez konieczności rozliczania jej w czasie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy czynsz inicjalny, czynsz zerowy i opłata wstępna będą kosztem uzyskania przychodu w dacie ich poniesienia, zgodnie z art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ?

Zdaniem Wnioskodawcy, czynsz inicjalny, czynsz zerowy i opłata wstępna będą kosztem uzyskania przychodu w dacie ich poniesienia, zgodnie z art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Czynsz inicjalny, czynsz zerowy i opłata wstępna należą do kosztów pośrednio związanych z przychodami, które są potrącalne w dacie ich poniesienia. Nie jest to bowiem wydatek dotyczący okresu przekraczającego rok podatkowy. Przepisy nie wskazują przy tym, że czynsz inicjalny, czy zerowy (a tym bardziej opłata wstępna) obejmują lub dotyczą całego okresu leasingu. Zapłata czynszu inicjalnego jako warunku do zawarcia umowy leasingu musi być wpłacona, w celu spełnienia dalszych warunków umowy, co przesądza, że jest kosztem uzyskania przychodu w dacie jej poniesienia. Jeśli chodzi o czynsz zerowy i opłatę manipulacyjną, to sprawa ma się identycznie. Bez wniesienia powyższych opłat przedmiot leasingu nie zostanie wydany, a więc de facto nie dojdzie do zawarcia umowy. Wszystkie powyżej opisane opłaty z tytułu zawarcia umowy leasingu, których suma stanowi 30 - 35% wartości ofertowej netto przedmiotu leasingu, będą miały charakter opłat samoistnych, bezzwrotnych, nieprzypisanych do poszczególnych rat leasingowych, uiszczanych przez Spółkę w okresie trwania umowy. Zatem opłaty opisane powyżej dotyczą nie tyle samego okresu trwania usługi leasingu, lecz w ogóle prawa do skorzystania z niego. Tak więc powinny być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo, bez konieczności rozliczania ich w czasie.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał:

1.pismo Ministerstwa Finansów DD6/033/87/ORK/11/PK-1299,

2.wyroki:

• NSA z 23 marca 2010r., sygn. akt II FSK 1733/08,
• NSA z 26 stycznia 2011 r., sygn. akt II FSK 1646/09,
• NSA z 18 listopada 2011 r. sygn. akt II FSK 864/10,

3.interpretacje indywidualne wydane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 25 marca 2014 r. Znak: ILPB4/423-512/13-2/MC, z 15 kwietnia 2014 r. Znak: ILPB4/423-33/14-4/MC, z 25 kwietnia 2014 r. Znak: ILPB4/423-70/14-4/DS.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kwestie dotyczące zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z umowami leasingu zostały przez ustawodawcę uregulowane w art. 23a-23l ww. ustawy. Zgodnie z treścią art. 23a pkt 1 ww. ustawy, ilekroć w rozdziale 4a ustawy jest mowa o umowie leasingu, rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej "finansującym", oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej "korzystającym", podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Jak wynika z art. 23b ust. 1 ww. ustawy, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.
   
   

Zgodnie z art. 23b ust. 2 ww. ustawy, jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

1. art. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 851 ze zm.),
2. przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
3. art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz.U. z 1997r. Nr 26, poz. 143 ze zm.)

–do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 23f-23h.

Z przepisów powyższych wynika zatem co do zasady, że jeżeli umowa leasingu spełnia warunki określone w art. 23b ust. 1 pkt 1 i 3 oraz ust. 2 ww. ustawy, to wówczas ponoszone przez leasingobiorcę (korzystającego – prowadzącego pozarolniczą działalność gospodarczą) w związku z tą umową wydatki w podstawowym okresie, z tytułu używania przedmiotu leasingu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Rozstrzygając kwestię momentu zaliczenia wstępnych opłat leasingowych do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej przez podmiot prowadzący księgi rachunkowe, należy brać pod uwagę zasady potrącania kosztów uregulowane w art. 22 ust. 5 – 5d powołanej ustawy.

Zgodnie z art. 22 ust. 5 ww. ustawy, u podatników prowadzących księgi rachunkowe, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b. W myśl natomiast art. 22 ust. 5c ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Przy czym, w myśl art. 22 ust. 5d ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest wspólnikiem (komandytariuszem) spółki komandytowej, zamierzającej zawrzeć umowę leasingu operacyjnego maszyny, wykorzystywanej w prowadzonej działalności produkcyjnej. Czynsz inicjalny, czynsz zerowy i opłata wstępna wynosić będą łącznie od 30 do 35% wartości maszyny. Opłata wstępna, czynsz inicjalny oraz opłata manipulacyjna nie będą przypisane do poszczególnych rat leasingowych. Warunkiem wydania maszyny będzie wniesienie wyżej wymienionych wpłat.

Co do zasady, opłaty wstępne mają charakter opłat samoistnych bezzwrotnych, nieprzypisanych do poszczególnych rat leasingowych, natomiast ich poniesienie jest warunkiem koniecznym do realizacji umowy leasingu. Opłaty takie wnosi leasingobiorca zanim leasing zostanie uruchomiony i to właśnie od ich wniesienia zależy, czy do leasingu w ogóle dojdzie. W przypadku, gdy w umowie leasingu nie znajduje się zapis, zgodnie z którym opłaty te są opłatami na poczet usługi wykonywanej przez okres jej trwania, to należy je uznać za koszt jednorazowy, w momencie poniesienia. Nie ma wówczas podstaw, by traktować je jako koszt, który dotyczy okresu przekraczającego rok podatkowy. Taka kwalifikacja oznaczałaby, że nie ma żadnej różnicy między opłatami wstępnymi a jednorazową płatnością z tytułu świadczenia usługi leasingu za cały okres trwania tej umowy uiszczoną z góry. Fakt, iż opłaty wstępne są warunkiem zawarcia umowy leasingu, nie musi oznaczać, że dotyczą one całego okresu trwania umowy.

Jednostki obowiązane są stosować przyjęte zasady (politykę) rachunkowości, rzetelnie i jasno przedstawiając sytuację majątkową i finansową oraz wynik finansowy (art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 330 ze zm.)). W myśl natomiast art. 4 ust. 4 ustawy o rachunkowości, jednostka może w ramach przyjętych zasad (polityki) rachunkowości stosować uproszczenia, jeżeli nie wywiera to istotnie ujemnego wpływu na realizację obowiązku określonego w ust. 1.

Podatnicy prowadzący księgi rachunkowe mogą wybrać jedną z dwóch metod ewidencjonowania kosztów uzyskania przychodu, tzw. metodę uproszczoną lub metodę liniową. Decyzję o wyborze sposobu ewidencjonowania kosztów podejmuje podatnik. Należy pamiętać, że raz przyjęta metoda ewidencji kosztów powinna być stosowana konsekwentnie w każdym roku prowadzenia ksiąg rachunkowych, w stosunku do wszystkich kosztów, a nie tylko do wybranych pozycji. Nie można przy księgowaniu kosztów stosować jednocześnie tzw. metody uproszczonej i metody liniowej. Przy czym zasady obowiązujące w ramach wybranej metody należy stosować konsekwentnie (stale) przez cały rok podatkowy. W trakcie roku podatkowego zmiana metody ewidencjonowania kosztów jest niedopuszczalna.

Nadmienić należy również, że pojęcie dnia, na który ujęto koszt księgach rachunkowych, o którym mowa w cyt. art. 22 ust. 5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powinno być rozumiane zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości. Z literalnego brzmienia przepisu art. 22 ust. 5d ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika jednoznacznie, że ustawodawca uzależnia moment, w którym wydatek staje się kosztem uzyskania przychodów od momentu ujęcia go w księgach zgodnie z zasadami ustawy o rachunkowości. Przy czym, nie chodzi w tym przypadku o jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach (np. na koncie rozliczeń międzyokresowych kosztów), tylko jego „ujęcie jako kosztu”, tzn. uznanie przez podatnika za taki koszt przy zachowaniu zasad rachunkowości: współmierności przychodów i kosztów (art. 6 ustawy o rachunkowości), istotności (art. 8 ust. 1 ww. ustawy) i ostrożności (art. 7 cytowanej ustawy). Dzień, na który ujęto koszt w księgach, to dzień, w którym w księgach pojawił się koszt na koncie kosztowym. Dopiero moment odpisu kosztów w ewidencji rachunkowej w ciężar kont o charakterze wynikowym, mający wpływ na ustalenie prawidłowego wyniku finansowego firmy, jest momentem mającym określone konsekwencje na gruncie podatku dochodowego. Wynik finansowy obliczony na podstawie rachunku zysków i strat, tworzonego zgodnie z ustawą o rachunkowości, z uwzględnieniem ustaw podatkowych, stanowi podstawę naliczenia podatku dochodowego. W związku z powyższym nie jest obojętne, kiedy koszt bilansowy może być uznany za koszt podatkowy. Kluczowe znaczenie ma tu zasada współmierności, zgodnie z którą w księgach rachunkowych firmy trzeba ująć wszystkie osiągnięte, przypadające na jej rzecz przychody i obciążające ją koszty związane z tymi przychodami dotyczące danego roku obrotowego, niezależnie od terminu ich zapłaty, przy czym nie jest istotna, ani data wystawienia przez kontrahenta faktury, ani moment jej faktycznego zaksięgowania (rozumianego jako czynność techniczno - rachunkowa).

Mając na względzie treść ww. przepisów w ocenie tut. Organu ustawodawca przesądził, że u podatników prowadzących księgi rachunkowe, koszty uzyskania przychodów, rozpoznawane są nie na zasadzie kasowej (a więc z momentem faktycznego poniesienia danego wydatku lub kosztu przez podatnika skutkującego uszczupleniem majątku podatnika), lecz na zasadzie memoriałowej (a więc z momentem księgowego poniesienia danego wydatku lub kosztu przez podatnika). W konsekwencji moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest w obecnym stanie prawnym uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym. Ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa więc datę powstania kosztu podatkowego.

Tym samym, zdaniem tut. Organu, stosowany przez Wnioskodawcę sposób rozliczania kosztów dla celów bilansowych powinien znaleźć odzwierciedlenie w sposobie zaliczania danych wydatków do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych, bowiem każda jednostka powinna określić zasady rozliczania kosztów w polityce rachunkowości. W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że nie będzie odpisywał wydatków w koszty rachunkowe jednorazowo, stosując np. zasadę uproszczeń wynikającą z art. 4 ust. 4 ustawy o rachunkowości, co oznacza, że podjął decyzję o proporcjonalnym rozliczeniu opłat wstępnych, o których mowa we wniosku.

W związku z powyższym ewidencjonowanie w księgach rachunkowych prowadzonych przez spółkę, której Wnioskodawca jest wspólnikiem opłat wstępnych równomiernie do kosztów poszczególnych miesięcy objętych okresem leasingu winno znaleźć odzwierciedlenie również w podatkowym ujęciu tych kosztów. Zatem skoro ww. opłaty początkowe rozliczane są w prowadzonych księgach rachunkowych proporcjonalnie, to metoda proporcjonalnego rozliczenia ww. opłat winna być również stosowana dla celów podatkowych.

Przy czym, dla Wnioskodawcy, jako wspólnika spółki komandytowej ww. wydatek stanowić będzie koszt podatkowy proporcjonalnie do jego udziału w spółce. W myśl bowiem art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Stosownie natomiast do przepisu art. 8 ust. 2 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

1. rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat;
2. ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną.
   
   

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie zauważyć należy, iż tut. Organ nie jest uprawniony do oceny prawidłowości ujmowania kosztów dla celów rachunkowych według przyjętej, a wskazanej we wniosku metody, gdyż kwestię tą regulują przepisy ustawy o rachunkowości, a zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych wydanych przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu stwierdzić należy, że interpretacja indywidualna z 15 kwietnia 2014 r. Znak: ILPB4/423-33/14-4/MC w istocie potwierdza stanowisko Organu, a interpretacja indywidualna z 25 kwietnia 2014 r. Znak: ILPB4/423-70/14-4/DS, dot. odmiennego stanu faktycznego niż przedstawiony we wniosku, bowiem Wnioskodawca w prowadzonych księgach rachunkowych stosuje metodę uproszczoną, a więc inną niż stosuje Wnioskodawca w opisanym we wniosku zdarzeniu przyszłym. Natomiast interpretacja indywidualna z 25 marca 2014 r. Znak: ILPB4/423-512/13-2/MC nie potwierdza stanowiska Wnioskodawcy, bowiem w interpretacji tej nie została poruszona kwestia stosowanej metody w księgach rachunkowych, a która ma kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy będącej przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej.

Odnosząc się natomiast do powołanych wyroków, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów, z przyczyn wskazanych w niniejszej interpretacji indywidulanej, nie podziela prezentowanego w nich stanowiska. Zauważyć również należy, że postępowanie w sprawie dot. wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. W jego wyniku, organ udzielając interpretacji, przedstawia swój pogląd dotyczący rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do sytuacji indywidualnej wskazanej przez Wnioskodawcę. Nie można zatem utożsamiać „trybu interpretacji” z postępowaniem podatkowym, a w konsekwencji i żądać, aby wydając interpretację organ, odnosił się do każdego powołanego we wniosku wyroku sądowego, czy też prowadził szeroko rozumianą polemikę z każdym poglądem Wnioskodawcy. W postępowaniu tym orzecznictwo sądowo-administracyjne może mieć zatem jedynie charakter pomocniczy. Pogląd ten potwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z 29 czerwca 2010 r. sygn. akt I SA/Łd 356/10 oraz Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z 31 marca 2011 r. sygn. akt I SA/Wr 232/11.

Jednocześnie wskazać należy, że prezentowane przez Organ stanowisko w niniejszej sprawie potwierdzają wyroki NSA z 27 września 2012 r. sygn. akt II FSK 253/11 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 30 września 2010 r. sygn. akt VIII SA/Wa 419/10.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.