Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/4511-16/15-4/MR
z 17 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 7 stycznia 2015 r. (data wpływu 9 stycznia 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 marca 2015 r. (data wpływu 31 marca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 20 marca 2015 r., Nr IPTPB1/4511-16/15-2/MR, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 20 marca 2015 r. (data doręczenia 27 marca 2015 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 30 marca 2015 r. (data wpływu 31 marca 2015 r.), nadanym za pośrednictwem Poczty Polskiej dnia 30 marca 2015 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest osobą wynajmującą mieszkanie, którego współwłaścicielem jest Jej mąż. Od 2015 r. przeszła na rozliczenie podatku z najmu na zasadach ogólnych. Wcześniej opłacała ryczałt. Wnioskodawczyni ma zamiar amortyzować mieszkanie stawką 10% w skali roku. Mieszkanie, które wynajmuje, otrzymała z mężem aktem notarialnym 1 grudnia 2005 r. jako darowiznę. Mieszkanie było zamieszkane przed tą datą przez okres dłuższy niż 60 miesięcy. Wnioskodawczyni wynajmuje mieszkanie studentom na okres roku akademickiego, tj. od 1 października danego roku do 30 czerwca roku następnego i na taki okres podpisuje umowę najmu. Następne umowy są ponawiane i tak będzie przez cały czas. W przypadku ryczałtu, Wnioskodawczyni płaciła podatek 8,5% od wynajmu. Z chwilą przejścia na rozliczenie podatku na zasadach ogólnych ma zamiar amortyzować mieszkanie przez okres 12 miesięcy, pomimo 3-miesięcznej przerwy w wynajmie. Wnioskodawczyni nie znajdzie nikogo chętnego na wynajem na okres trzech miesięcy. Rozliczając się na zasadach ogólnych, Wnioskodawczyni uwzględnia koszty, które ponosi i amortyzację. Jeśli chodzi o rozliczenie mediów typu: gaz, prąd, zimna woda, ciepła woda to wygląda to następująco: studenci za te media płacą, tzn. tyle ile zużyją wg liczników. Wnioskodawczyni tą kwotę przyjmuje jako przychód, a następnie wlicza w koszty po opłaceniu ww. mediów. Czynsz za mieszkanie Wnioskodawczyni osobiście wnosi do wspólnoty mieszkaniowej. Jeśli natomiast chodzi o ww. media w wakacje, kiedy nie ma umowy najmu, Wnioskodawczyni chce nadal te media umieszczać w swoich kosztach, gdyż są to opłaty związane z utrzymaniem lokalu. Tak też chce zrobić z amortyzacją, pomimo braku umowy najmu na okres 3 miesięcy. Wnioskodawczyni zaznacza, że kwota przyjęta do amortyzacji jest taka, jak była określona w akcie darowizny w 2005 r., choć wartość mieszkania obecnie, tj. w 2015 r., które ma zamiar amortyzować, jest o wiele wyższa.

W piśmie z dnia 30 marca 2015 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, dodano, że:

• złożony został wniosek do Urzędu Skarbowego … o wyborze opodatkowania przychodów z najmu mieszkania za zasadach ogólnych,
  

• lokal mieszkalny ma statut, cytat z aktu notarialnego: „nieruchomość oznaczona jako samodzielny lokal mieszkalny nr 6, znajdujący się w budynku w …przy ..pod numerem 118, położonym na 2 kondygnacji, składający się z 2 pokoi, kuchni, łazienki, korytarza i ubikacji (…)”,
  

• Wnioskodawczyni nie prowadzi pozarolniczej działalności gospodarczej i w najbliższej przyszłości nie zamierza takiej działalności prowadzić,
  

• lokal mieszkalny został wprowadzony do ewidencji środków trwałych,
  

• w umowie darowizny jego wartość została określona na 58 000,00 zł (pięćdziesiąt osiem tysięcy złotych).
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku.

Czy amortyzowane mieszkanie w okresie braku najemcy będzie stanowiło koszt uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawczyni, przedstawionym w uzupełnieniu wniosku z dnia 30 marca 2015 r., zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztem uzyskania przychodów są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania, albo zabezpieczenia źródeł przychodów tak, aby przynosiło ono dochody w przyszłości. A to oznacza, że w przypadku czasowego zaprzestania wynajmu wnikającego z braku chętnych nie ma zamiaru rezygnować z najmu w przyszłości, to amortyzacja staje się kosztem uzyskania przychodu.

Mieszkanie to nie służy zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych Wnioskodawczyni, gdyż mieszka w innym budynku mieszkalnym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), jednym ze źródeł przychodów jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

W przypadku opodatkowania dochodów z najmu według skali podatkowej, podatnik ma prawo do obniżania osiągniętego przychodu o koszty jego uzyskania.

W myśl ogólnej zasady wyrażonej w art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie, jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo-skutkowego, tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła przychodu. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że podatnik wykaże, że zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów oraz nie zostały wymienione w art. 23 ustawy, zawierającym katalog wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Zaznaczyć należy, że aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  

Dodać należy, że w myśl art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6, są potrącalne tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów;
2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,

-zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

W myśl art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Przepis art. 22h ust. 1 pkt 4 ustawy stanowi, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych są zróżnicowane m.in. w zależności od sposobu nabycia i określone zostały w art. 22g ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3) ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się wartość rynkową z dnia nabycia, chyba, że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

W myśl art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni wynajmuje mieszkanie, które otrzymała z mężem w 2005 r., jako darowiznę. Mieszkanie było zamieszkane przez okres dłuższy niż 60 miesięcy. Od 2015 r. przychody z najmu rozlicza na zasadach ogólnych. Lokal mieszkalny został wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Wnioskodawczyni wynajmuje mieszkanie studentom na okres roku akademickiego, tj. od 1 października danego roku do 30 czerwca roku następnego. Wnioskodawczyni ma zamiar amortyzować mieszkanie przez okres 12 miesięcy, pomimo 3-miesięcznej przerwy w wynajmie.

Z treści art. 22a wynika, że odpisy amortyzacyjne od wynajmowanego lokalu mieszkalnego, stanowią koszt uzyskania przychodu w trakcie trwania umowy najmu, bowiem brak najemcy powoduje, że dany środek trwały nie zużywa się w kategoriach prawno-podatkowych. Zatem gdy środek trwały nie jest przedmiotem najmu odpisy amortyzacyjne dokonywane od tego środka nie powinny być uznane za koszty uzyskania przychodów.

ednakże w świetle powołanego na wstępie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy podkreślić, że skoro kosztem uzyskania przychodu mogą być wszelkie wydatki poniesione w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby przynosiło ono dochody w przyszłości, to w przypadku czasowego zaprzestania wynajmu lokalu, jeżeli Wnioskodawczyni w istocie udowodni, że nie zrezygnowała z najmu odpisy amortyzacyjne dokonane w tym okresie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne lokalu, w okresie czasowego braku najemcy.

Ponadto należy wskazać, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z treści art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), a zatem wywierają skutki prawne w stosunku do tego podmiotu, do którego są skierowane. Niniejsza interpretacja jest wiążąca dla Wnioskodawczyni jako osoby występującej z wnioskiem, natomiast nie dotyczy męża Wnioskodawczyni.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.