Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/415-50/11/15-10/S/KS
z 23 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów, po uwzględnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 marca 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 2027/11 (data wpływu 21 listopada 2014 r.) stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 9 stycznia 2011 r. (data wpływu 17 stycznia 2011 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej podatku od czynności cywilnoprawnych w związku z wniesieniem wkładu do spółki osobowej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 stycznia 2011 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej podatku od czynności cywilnoprawnych w związku z wniesieniem wkładu do spółki osobowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej „Wnioskodawca”) jest wspólnikiem spółki osobowej, zwanej dalej „Spółką”. W Spółce wspólnikami były wcześniej wyłącznie osoby fizyczne (dalej „Dotychczasowi Wspólnicy”). Do Spółki, poza Wnioskodawcą w tym samym czasie przystąpili także inni nowi wspólnicy, zarówno osoby fizyczne jak i prawne (dalej „Nowi Wspólnicy”).

Spółka od dnia przystąpienia do niej przez Wnioskodawcę, nabywa składniki majątkowe od swoich wspólników bądź to w drodze zakupu bądź jako wkład. Spółka nabywa także składniki majątkowe w drodze zakupu od osób innych niż jej wspólnicy.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami, notariusz w momencie sporządzania aktu notarialnego, dokumentującego zakup nieruchomości od wspólnika lub zmianę umowy Spółki, w związku z wniesieniem do niej wkładu, pobiera kwotę należnego podatku od czynności cywilnoprawnych (dalej „PCC”). Spółka sama płaci podatek PCC jeśli kupuje od wspólników inne składniki majątkowe niż nieruchomości. Tak samo Spółka płaci podatek PCC gdy kupuje składniki majątkowe od osób innych niż wspólnicy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy, w opisanym stanie faktycznym i zdarzeniach przyszłych, wartość zapłaconego przez Spółkę podatku PCC stanowi dla wszystkich wspólników Spółki, proporcjonalnie do ich udziału w zysku/stracie Spółki, koszt uzyskania przychodu z prowadzonej przez nich, w formie Spółki, pozarolniczej działalności gospodarczej?

Zaskarżone interpretacje dotyczyły stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej podatku od czynności cywilnoprawnych w związku z wniesieniem wkładu do spółki. Odpowiedź dotycząca stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej podatku od czynności cywilnoprawnych w związku z zakupem składników majątkowych została udzielona w odrębnych rozstrzygnięciach.

Zdaniem Wnioskodawcy wartość zapłaconego przez Spółkę podatku PCC, stanowi dla niego, jak i dla pozostałych wspólników Spółki, koszt uzyskania przychodów z prowadzonej przez nich pozarolniczej działalności gospodarczej proporcjonalnie do udziału poszczególnych wspólników w zysku/stracie Spółki.

Uzasadnienie.

Zgodnie z treścią art. 1 ust. 1 lit. k) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649 ze zm. dalej „Ustawa PCC”) „Podatkowi podlegają umowy spółki” zaś pod pojęciem zmiany umowy spółki art. 1 ust. 3 pkt 1) Ustawy PCC nakazuje rozumieć przy spółce osobowej - wniesienie lub podwyższenie wkładu, którego wartość powoduje zwiększenie majątku spółki albo podwyższenie kapitału zakładowego, pożyczkę udzieloną spółce przez wspólnika, dopłaty oraz oddanie przez wspólnika spółce rzeczy lub praw majątkowych do nieodpłatnego używania”. Z tego też tytułu, zgodnie z przepisami prawa podatek PCC był z tytułu dokonywanych wkładów do Spółki przez Nowych Wspólników należny.

W dalszej części swojej regulacji Ustawa PCC stwierdza, w art. 4 pkt 9) iż „Obowiązek podatkowy, z zastrzeżeniem art. 5, ciąży przy umowie spółki cywilnej - na wspólnikach, a przy pozostałych umowach spółki - na spółce.” W konsekwencji, to Spółka, a nie jej poszczególni wspólnicy wnoszący wkłady zostali obarczeni ciężarem podatku PCC.

Analogicznie Ustawa PCC, w sytuacji zakupu przez Spółkę składników majątku, bądź to od swoich wspólników, bądź to od osób trzecich w swoim art. 1 ust. 1 pkt 1) przewiduje z tego tytułu obowiązek zapłaty podatku PCC. Również identycznie jak w przypadku dokonywania wniesienia wkładu niepieniężnego, także w przypadku zakupu składników majątku obowiązek podatkowy ciąży na kupującym tj. na Spółce jako na odrębnym podmiocie praw i obowiązków (art. 4 pkt 1 Ustawy PCC). Znów więc ciężar podatku obarcza Spółkę, a nie któregokolwiek ze wspólników, jest więc ponoszony przez nich stosownie do udziału w zysku/stracie Spółki.

Ustawa PCC uznaje bowiem za podatnika spółki osobowe, w tym spółkę jawną, w przeciwieństwie do ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51 poz. 307 ze zm. dalej Ustawa PIT”). Ciężar tego podatku ponieśli więc, poprzez Spółkę zarówno Dotychczasowi Wspólnicy, jak i Nowi Wspólnicy Spółki. Już wyłącznie z tego tytułu zasadny wydaje się rozkład kosztu podatkowego (jakim jest podatek PCC co zostanie wykazane poniżej) na wszystkich wspólników, proporcjonalnie do ich udziału w zysku, tak jak wszystkich innych kosztów podatkowych. Przypisanie kosztu, któremuś z Nowych Wspólników byłoby niezasadne, ponieważ nie oni ponieśli ciężar podatku - nie powinni więc z tego tytułu odnosić dodatkowych korzyści w postaci samodzielnego rozliczenia całego kosztu podatkowego.

Na gruncie Ustawy PIT bowiem, podatnikami pozostają bowiem wspólnicy Spółki. Zgodnie z treścią art. 8 ust. 1 Ustawy PIT „Przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skal, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe. Z kolei art. 8 ust. 2 wspomniane wyżej zasady nakazuje stosować odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów (dalej KUP) i strat.

Zdaniem Wnioskodawcy skoro przepis art. 8 ust. 2 Ustawy PIT nakazuje stosować zasadę proporcjonalnego rozdziału przychodów także do KUP oraz wydatków nie stanowiących KUP, także kwota zapłaconego przez Spółkę podatku PCC jest na gruncie podatku dochodowego rozliczana przez wszystkich wspólników (Dotychczasowych jak i Nowych), proporcjonalnie do ich udziału w zysku. Stanowi dla nich bądź KUP bądź wydatek nie będący KUP.

Taki sposób rozliczeń jest również zasadny w związku z faktem, iż co zostało wskazane to Spółka, a nie jej poszczególni wspólnicy bądź też sam Wspólnik są zobowiązani do zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu wniesienia wkładu niepieniężnego czy też zakupu nieruchomości. Trzeba bowiem uznać, iż to Spółka jako odrębny od swych wspólników podmiot praw i obowiązków ponosi wydatek w postaci podatku PCC. Powinien on więc obciążać jako KUP wszystkich wspólników a nie jedynie wspólnika wnoszącego wkład czy też wspólnika od którego dokonywany jest zakup składnika majątku. W konsekwencji również, jeśli spełnia wymogi uznania go za KUP (co zostanie wykazane poniżej) powinien zostać rozliczony proporcjonalnie do ich udziału w zysku przez wszystkich wspólników.

Zdaniem Wnioskodawcy ustawa PIT, stosownie do treści art. 22 ust. 1 pozwala zaliczać do KUP koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, że na gruncie tego przepisu oraz innych przepisów Ustawy PIT, dla zaliczenia wydatku do KUP muszą zostać spełnione 3 (lub nawet zgodnie z inną interpretacją jedynie 2 warunki:

• wydatek lub nakład muszą być rzeczywiście poniesione,
  
• koszt musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodów,
  
• nie zaliczenie poniesionego przez podatnika wydatku do kategorii tak zwanych kosztów zabronionych (Włodzimierz Nykiel, Katarzyna Koperkiewicz - Mordel Komentarz do art. 22 Ustawy PIT (w) Biblioteka podatkowa, Warszawa 1996-2004 Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis).
  
  

Podobnie warunki te opisuje inny z komentatorów twierdząc iż, (…) koszt poniesiony przez podatnika może być brany pod uwagę przy ustalaniu dochodu do opodatkowania jedynie wówczas, gdy spełnia następujące przesłanki:

1. służy osiągnięciu przychodu, czyli został poniesiony w celu jego osiągnięcia lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów oraz
   
2. nie został wymieniony przez ustawodawcę w katalogu kosztów wyłączonych przez niego spośród kosztów uzyskania przychodów (Marciniuk Janusz (red.), Podatek dochodowy od osób fizycznych. Rok 2008, C.H. Beck Warszawa 2008 str. 489).
   
   

Fakt spełnienia warunku pierwszego nie ulega wątpliwości. Kwota należnego podatku została lub zostanie faktycznie zapłacona przez Spółkę na rachunek notariusza, będącego płatnikiem podatku PCC, co bez problemu można ustalić.

Drugi warunek uważa się za spełniony w przypadku gdy wydatki są racjonalnie związane z przyszłym, osiągniętym bądź możliwym do osiągnięcia przychodem. Potwierdza to jednolita linia orzecznicza obejmująca m.in. prezentowane niżej wyroki.

Koszt uzyskania przychodu mogą stanowić tylko takie wydatki, które obiektywnie mogą przyczynić się do osiągnięcia przychodu (wyrok NSA z dnia 5 Lutego 1997 r. SA/Sz 1808/96, VPiP 1997, nr 11, s. 61).

Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości a więc dążenia do uzyskania przychodu, a nie niezbędności i rezultatu, jaki przyniosły w postaci konkretnego przychodu. O tym co jest celowe, potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność, a nie organ podatkowy, który według własnego uznania przesądza, co było niezbędne, a co nie dla uzyskania określonego przychodu, (wyrok NSA z dnia 28 lutego 1997 r., SA/Gd 3458/95).

„Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów”. (wyrok NSA z dnia 13 marca 1998 r., I SA/Lu 230/97, „Serwis Podatkowy” 1999, nr 7, s. 63).

„Warunkiem zakwalifikowania pewnych wydatków jako tak pojmowanego kosztu jest ich celowe ponoszenie przez podatnika dla osiągnięcia przychodów. Ustawodawca nieprzypadkowo posłużył się pojęciem „przychodów”, a nie „przychodu”. Liczba mnoga, w której użyto tego słowa, wskazuje, że aby jakiś wydatek uznać na koszt w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy nie trzeba wykazywać zależności między nim a powstaniem lub powiększeniem konkretnego, poddającego się kwantyfikacji (mierzalnego) przychodu (uchwała 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 czerwca 2007 r. sygn. akt Il FPS 8/06, publ. ONSiWSA Nr 5(20)/2007, poz. 109).” (Wyrok WSA w Warszawie z 28 lutego 2008 r., III SA/Wa 1962/07).

„Będzie zatem możliwe zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez skarżącą w związku z podniesieniem kapitału zakładowego, jeżeli wykaże ona związek tych wydatków z jej przychodami uzyskiwanymi z działalności gospodarczej (identycznie wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 7 marca 2007 r. sygn. akt I SA/Lu 82/07, publ. Jur. Podat. 2007/4/85). Podkreślić przy tym należy że związek ten nie musi być „bezpośredni. Tak w doktrynie, jak i w judykaturze przewiduje się także pośredni związek kosztów z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą (wyrok NSA z dnia 17 listopada 2005 r. sygn. FSK 2503/04 Monitor Podatkowy 2005/12/2; wyrok NSA z dnia 4 sierpnia 2005 r. sygn. FSK 2044/04 LEX 172952; wyrok NSA z 22 lutego 2006 r. sygn. II FSK 191/05 POP 2006/5/85; wyrok NSA z dnia 7 marca 2006 r. sygn. I FSK 121/05 LEX 201511). Koszty bezpośrednie obejmują wydatki, które są ściśle (bezpośrednio) związane z danymi przychodami (jakie osiąga podmiot gospodarczy). Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie, np. koszty ogólnego funkcjonowania przedsiębiorstwa, które pozwalają na rozwój poprzez prowadzenie działalności Spółki z majątku otrzymanego w formie aportu. Należy przyznać rację pełnomocnikowi Skarżącej, iż poniesione wydatki umożliwiły pozyskanie aktywów, które są wykorzystywane przez Spółkę wprowadzonej działalności gospodarczej. Pomimo, że przedmiotowych wydatków nie można połączyć bezpośrednio z konkretnym przychodem, nie ulega wątpliwości, że umożliwiają one generowanie całości jej przychodów podatkowych. (Wyrok WSA w Warszawie z 28 lutego 2008 r., III SA/Wa 1982/07).

Zdaniem Wnioskodawcy w świetle powyższych wyroków nie ulega zatem wątpliwości, iż poniesienie obligatoryjnych, z prawnego punktu widzenia opłat, związanych z działalnością gospodarczą prowadzoną w formie spółki osobowej, ma bezpośredni wpływ na osiąganie z niej przychodów przez wspólników. Ujmując rzecz inaczej, trzeba stwierdzić, iż nie poniesienie wydatków w postaci podatku PCC od wniesionego przez Wspólnika wkładu (analogicznie w sytuacji zakupu nieruchomości, w tym od wspólników, niezbędnej do działania Spółki), uniemożliwiłoby Spółce nabycie własności przedmiotu wkładu. Notariusz bowiem, byłby zobowiązany do odmowy dokonania czynności, od której nie zostałby opłacony należny podatek. Bezpośrednio zatem, czyniłoby to niemożliwym uzyskiwanie przychodów z tym wkładem związanych. Jako że, majątek Spółki może w początkowych okresach jej istnienia powstać jedynie poprzez wniesienie do Spółki wkładów przez wspólników, nabycie majątku przez Spółkę jest warunkiem sine qua non osiągania przez nią przychodów. Przyjęcie poglądu przeciwnego, oznaczałoby pośrednio stwierdzenie, iż Spółka, nie mająca majątku (w dowolnej postaci) może generować zysk i uzyskiwać przychody, co samo w sobie jest nielogiczne i nieracjonalne. Wydatek taki jest więc bezsprzecznie racjonalny i gospodarczo uzasadniony. Wspólnik, który zamierza uzyskiwać zysk ze Spółki, musi ponieść wymagane prawem opłaty, aby móc wyposażyć Spółkę w majątek i wspólnie z pozostałymi wspólnikami prowadzić działalność gospodarczą Spółka zaś juz istniejąca płaci podatek PCC z własnym środków, tak jak z własnych środków finansuje inne wydatki stanowiące koszty uzyskania przychodów.

Możliwość oceny kryterium spełnienia trzeciego warunku, opiera się o przepisy ustawy zabraniające zaliczania określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Przepisem takim jest w szczególności art. 23 Ustawy PIT. W żadnym jednak wypadku nie zabrania on zaliczania do kosztów uzyskania przychodów podatku od czynności cywilnoprawnych.

Poszczególne punkty tego artykułu wymieniają wśród wydatków nieuznawanych za KUP różnego rodzaju podatki w tym np. podatek dochodowy oraz podatek od spadków i darowizn (art. 23 ust. 1 pkt 12 Ustawy PIT), podatek od towarów i usług, z tym że w pewnych sytuacjach może on być uznany za KUP (art. 23 ust. 1 pkt 43 Ustawy PIT). Dodatkowo za KUP nie są też uznawane różnego rodzaju należności o charakterze sankcyjnym jak grzywny i kary czy dodatkowe opłaty.

Reasumując, pomimo wymienienia w art. 23 Ustawy PIT różnego rodzaju wydatków podatkowych, nie stanowiących KUP, nie znajdują się wśród nich wydatki na zapłatę należnego podatku od czynności cywilnoprawnych.

Dokonując więc wykładni treści przepisu art. 23 Ustawy PIT a contrario oraz przy założeniu racjonalności ustawodawcy nie tworzącego przepisów zbędnych trzeba uznać, iż wydatek w postaci poniesionego podatku od czynności cywilnoprawnych może być uznany, po spełnieniu wszystkich innych warunków za KUP.

Przychody z działalności prowadzonej przez Spółkę są obecnie oraz w dalszym ciągu będą, na gruncie Ustawy PIT przychodami z pozarolniczej działalności gospodarczej. Skoro zatem koszty są w sposób bezpośredni i bezsprzeczny powiązane z przychodem osiąganym ze Spółki wydatki na podatek PCC będą odpowiednio jako KUP pomniejszać przychód z tego źródła przychodów.

Ponoszenie przez Spółkę kosztów związanych z nabywanym majątkiem jest naturalną konsekwencją prowadzenia działalności gospodarczej. Za taką samą konsekwencję można uznać płacenie podatków w sytuacji jednak, w której ustawa nie zabrania zaliczania do kosztów podatku PCC, należy uznać, iż stanowi on dla Spółki (jej wspólników) takie samo obciążenie i koszt prowadzenia działalności jak każdy inny. Jest on bowiem racjonalnie i gospodarczo związany z uzyskiwaniem przychodów z tytułu prowadzenia działalności co zostało wykazane powyżej. Powinien, więc być tak jak wszelkie inne koszty związane z prowadzeniem przez Spółkę działalności i uzyskiwaniem przychodów uznany za pośredni bądź bezpośredni koszt uzyskania przychodów z tego źródła. Zdaniem Wnioskodawcy powinien on zostać kwalifikowany jako koszt pośredni. Nie jest on bowiem w sposób bezpośredni związany z uzyskiwaniem konkretnego przychodu lecz stanowi ogólny koszt nabywania majątku przez Spółkę, niezbędnego jej do prowadzenia wszelkiej działalności.

Podsumowując, skoro wydatek spełnia wszystkie przesłanki uznania go za KUP co zostało wykazane powyżej, a więc jest rzeczywiście poniesiony racjonalnie i gospodarczo uzasadniony oraz nie jest wymieniony w grupie wydatków nieuznawanych za KUP należy przyjąć, iż stanowi on na gruncie Ustawy PIT koszt uzyskania przychodów. Jako bezpośrednio związany z uzyskiwaniem przychodów ze źródła pozarolnicza działalność gospodarcza będzie również pomniejszał przychód z tego źródła.

Taki wniosek potwierdza również opinia komentatora, który po wymienieniu podatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, stwierdza, iż „W punkcie tym należy podkreślić że kosztem uzyskania przychodu mogą być - z zastrzeżeniem postanowień art. 22 następujące podatki: (...) 6) podatek od czynności cywilnoprawnych” (Marciniuk Janusz (red.)) Podatek dochodowy od osób fizycznych. Rok 2008, C. H. Beck, Warszawa 2008, str. 815).

Zdaniem Wnioskodawcy nieracjonalne i niezgodne z konstytucyjną zasadą równości byłoby traktowanie podobnych sytuacji w sposób odmienny bez racjonalnego uzasadnienia takiego stanu. Zgodnie ze stanowiskiem doktryny oraz orzecznictwa zasada równości oznacza konieczność równego traktowania podmiotów znajdujących się w podobnych sytuacjach, wyróżnionych ze względu na odpowiednie cechy relewantne.

Zdaniem Wnioskodawcy nie można uznać, iż skoro podatek PCC został zapłacony w sytuacji nabycia majątku przez Spółkę w drodze kupna, w tym od wspólnika stanowi koszt uzyskania przychodu z prowadzonej przez nią działalności takim samym kosztem nie będzie podatek PCC z tytułu aportu identycznego składnika majątku. Sytuacje te są do siebie bardzo zbliżone i mają analogiczne efekty, szczególnie jeśli wziąć pod uwagę sytuację, w której Spółka nabywa w drodze kupna majątek od swojego wspólnika. Powinny one być ocenione identycznie ze względu na cechę relewantną nabywania przez Spółkę majątku oraz ponoszenia kosztów takiego zdarzenia. Nie można uznać za właściwą sytuacją, w której podatek PCC zapłacony z tytułu nabycia majątku przez Spółkę od osoby trzeciej mógłby stanowić koszt uzyskania przychodu dla wszystkich wspólników proporcjonalnie do ich udziału w zysku, a ten sam podatek zapłacony również przez Spółkę od nabycia majątku w drodze kupna lub wkładu od jej wspólnika nie byłby kosztem. Nie dość że takie zróżnicowanie nie realizowałoby konstytucyjnej zasady równości to w sposób jawny dyskryminowałoby wspólników wyposażających Spółkę w majątek poprzez brak możliwości odliczenia części kosztów takiej transakcji.

Podobnie nieracjonalne wydaje się ewentualne premiowanie tylko jednego wspólnika możliwością odliczenia kosztu podatku PCC, w sytuacji gdy de facto jego ciężar został poniesiony przez Spółkę a więc proporcjonalnie przez wszystkich. Również wszyscy wspólnicy będą osiągać przychody związane w sposób pośredni z wniesionym wkładem. Powinien więc również w takiej proporcji być ujmowany jako koszt. Z prowadzonej wspólnie działalności gospodarczej.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy powinno zostać uznane za prawidłowe. Podatek od czynności cywilnoprawnych zapłacony przez Spółkę z tytułu wniesienia przez wspólników wkładów do Spółki, nabycia od nich majątku w drodze kupna lub kupna od osób trzecich stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów ze źródła pozarolnicza działalność gospodarcza proporcjonalnie do ustalonego w umowie Spółki udziału w zysku.

W dniu 8 kwietnia 2011 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów wydał interpretacje indywidualne przepisów prawa podatkowego nr IPPB1/415-50/11-2/KS, IPPB1/415-50/11-2/KS, w których uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

W powyższych interpretacjach Organ wskazał że, wartość zapłaconego przez Spółkę podatku od czynności cywilnoprawnych nie stanowi dla Wnioskodawcy kosztów uzyskania przychodów ze źródła przychodu jakim jest pozarolniczej działalności gospodarczej, z uwagi na fakt, że dotyczy innego źródła przychodu określonego dla wspólników będących osobami fizycznymi w art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem pismami z dnia 27 kwietnia 2011 r. (data wpływu 29 kwietnia 2011 r.) Wnioskodawca wezwał tut. Organ do usunięcia naruszenia prawa. W odpowiedzi na powyższe tut. Organ pismami z dnia 30 maja 2011 r. nr IPPB1/415-49/11-8/KS, nr IPPB1/415-49/11-9/KS, (skutecznie doręczonymi w dniu 2 czerwca 2011 r.) stwierdził brak podstaw do zmiany indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, podtrzymując argumentację zawartą w interpretacji.

W dniu 6 czerwca 2011 r. (data wpływu 9 czerwca 2011 r.) Strona złożyła za pośrednictwem tut. Organu skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na wydaną interpretację indywidualną nr IPPB1/415-50/11-2/KS, nr IPPB1/415-50/11-3/KS z dnia 27 kwietnia 2011 r.

Wyrokiem z dnia 20 marca 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 2027/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżone interpretacje indywidualne nr IPPB1/415-50/11-2/KS oraz nr IPPB1/415-50/11-3/KS z dnia 8 kwietnia 2011 r.

W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, że skarga wniesiona w niniejszej sprawie w całości zasługiwała na uwzględnienie, i to z powodów w niej przedstawionych.

Zdaniem Sądu indywidualne akty administracyjne poddane kontroli sądu w ramach niniejszej sprawy wydane zostały w toku postępowania szczególnego, jakim jest postępowanie o w sprawie wydania interpretacji indywidualnej. Wydając interpretację organ nie rozstrzyga o prawach i obowiązkach podatkowych wnioskodawcy wynikających z danego stanu faktycznego czy przyszłego stosunku. Tym samym sąd administracyjny kontrolując legalność pisemnych interpretacji prawa podatkowego bada prawidłowość wydania oraz poprawność merytoryczną wyrażonej w niej oceny stanowiska wnioskodawcy, wraz z jej prawnym uzasadnieniem.

Dalej Sąd wyjaśnił, że interpretacja indywidualna jest czynnością obejmującą - w zakresie prawa podatkowego - ocenę stanowiska wnioskodawcy bądź wskazanie prawidłowego stanowiska, z uzasadnieniem prawnym, przy uwzględnieniu stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych przedstawionych przez zainteresowanego we wniosku o interpretację, zasadniczym elementem interpretacji indywidualnej jest wyrażenie oceny, co do stanowiska wnioskodawcy. Jeśli ocena stanowiska wnioskodawcy jest pozytywna, to interpretacja może ograniczyć się do stwierdzenia, że stanowisko wnioskodawcy ocenia się jako prawidłowe. Istotne natomiast znaczenie ma uzasadnienie prawne interpretacji indywidualnej, w razie negatywnej oceny stanowiska strony. W takim bowiem przypadku konieczne jest zawarcie w interpretacji wskazanie i omówienia stanowiska, które organ uznał za prawidłowe.

W szczególności interpretacji zawierającej negatywną ocenę stanowiska wnioskodawcy (dotyczy to rozpatrywanego przypadku), dotyczy wymóg konkretności stanowiska organu, co expressis verbis wynika z art. 14c § 2 O.p. Uzasadnienie prawne organu powinno zawierać nie tylko argumentację prawną na poparcie stanowiska organu w sprawie, ale również wskazywać, przy użyciu również argumentów prawnych, dlaczego stanowisko wnioskodawcy zostało uznane za nieprawidłowe.

W ocenie Sądu, brak uzasadnienia prawnego w rozumieniu art. 14c § 2 ustawy Ordynacji podatkowej, może polegać nie tylko na całkowitym braku argumentacji prawnej, ale również na powołaniu się w uzasadnieniu interpretacji na argumenty nie znajdujące zastosowania w danej sprawie. W takiej sytuacji jeżeli nawet organ słusznie uznał stanowisko wnioskodawcy za nieprawidłowe, ale uzasadnienie stanowiska organu jest wadliwe, sąd zobowiązany jest do uchylenie interpretacji indywidualnej.

Według Sądu w niniejszej sprawie, w obu interpretacjach organ stwierdził, że stanowisko Skarżącego jest nieprawidłowe. Wyjaśnił, że nie jest możliwe uznanie za koszt uzyskania przychodu podatku PCC uiszczonego przez spółkę osobową z tytułu wniesienia do niej wkładu przez wspólnika ponieważ, koszt ten nie jest kosztem związanym z działalnością gospodarczą ale kosztem związanym z przychodem uzyskanym z ewentualnego zbycia udziału.

Sąd podzielił stanowisko organu co do tego, że nie można uznać za koszt uzyskania przychodu podatku PCC uiszczonego przez spółkę z tytułu wniesienia do niej wkładu przez wspólnika. Jednak w ocenie Sądu przyczyną tego jest fakt, że na skutek wniesienia wkładu do spółki osobowej po stronie wnoszącego go wspólnika nie powstaje przychód, a w konsekwencji, nie jest możliwe uznanie, że z powyższą czynnością wiążą się koszty uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 50 § 1 ksh, udział kapitałowy wspólnika odpowiada wartości rzeczywiście wniesionego wkładu. Jak wskazuje się w piśmiennictwie, udział kapitałowy wspólnika stanowi określoną wartość księgową wyrażoną w złotych, która stanowi podstawę dla określenia praw lub obowiązków wspólnika w spółce w przypadkach przewidzianych przez ustawę lub umowę Spółki (...) Umowa może przewidywać, że udział kapitałowy jest mniejszy, równy lub większy niż wartość wkładu, przy czym udział ten inaczej niż w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością może podlegać zmianie bez konieczności zmiany umowy Spółki np. wskutek pobrania odsetek w roku obrotowym w którym Spółka nie miała zysku lub poniosła straty (S. Sołtysiński, A Szajkowski, A. Szamański, J. Szwaja Kodeks Spółek Handlowych Tom I Komentarz do artykułów 1-150, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2001, str. 326).

Udział kapitałowy jest ściśle powiązany z wkładami wspólników. Wspólnicy nie mają prawa do udziału w całym majątku spółki. Posiadają jedynie określone przepisami kodeksu uprawnienia dotyczące majątku spółki (A. Kidyba. Kodeks spółek handlowych, Komentarz, Tom I Komentarz do art. 1-300 ksh, komentarz do art. 50). Podobne stanowisko zajmuje w cytowanym wyżej komentarz S. Sołtysiński wskazując, że w czasie trwania Spółki wspólnikowi nie przysługuje żaden udział w majątku należącym do spółki i nie może on nim rozporządzać (por. opr. cit. str. 327).

Sąd podkreślił również, że używany niekiedy w języku prawniczym termin "udział spółkowy", którego używa się dla określenia ogółu praw i obowiązków wspólnika w spółce nie został użyty w art. 10 § 1-3 ksh czyli w regulacji dotyczącej przenoszenia ogółu praw i obowiązków wspólników w spółce osobowej. Jak wskazuje S. Sołtsiński, Komisja Kodyfikacyjna Prawa Cywilnego nie zdecydowała się na użycie powyższego określenia właśnie z uwagi na obawę ewentualnego zatarcia różnicy pomiędzy udziałem w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością a ogółem praw i obowiązków w spółce osobowej (opr. cit, str. 327 nr 8).

Według Sądu oznacza to, że w przypadku wniesienia do spółki jawnej wkładu przez wspólnika ten ostatni nie otrzymuje udziału w majątku spółki. Przysługujący mu udział kapitałowy pozwala jedynie na określenie jego przyszłych praw, w tym prawa do udziału w zysku, który stanowić będzie jednak przychód opodatkowany z innego tytułu niż wniesienie wkładu do spółki. Pomimo, że spółka komandytowa zgodnie z uregulowaniem zawartym w art. 8 § 1 ksh może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania we własnym imieniu, to wniesienie do niej wkładu nie może być traktowane jako zbycie praw majątkowych. W wyniku wniesienia wkładu wspólnik spółki jawnej nie otrzymuje żadnego ekwiwalentu czy to w postaci pieniędzy, czy też świadczeń w naturze, czy też w postaci udziałów o określonej wartości nominalnej, tak jak ma to miejsce w przypadku wniesienia wkładów rzeczowych do kapitału spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (art. 158 § 1 ksh).

W przypadku wniesienia wkładu do kapitału spółki z ograniczoną odpowiedzialnością umowa spółki określać musi ilość i wartość nominalną udziałów przyznanych w zamian za wkład rzeczowy (art. 158 § 1 ksh). Wymogu takiego nie przewidziano w odniesieniu wniesienia wkładu przez wspólnika spółki jawnej, co oznacza, że nie otrzymuje on w zamian żadnych udziałów w kapitale spółki jawnej.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 pdof przychodem są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zdaniem Sądu jak wynika z przedstawionych wyżej rozważań, wspólnik spółki jawnej nie otrzymuje od spółki żadnego ekwiwalentu z tytułu wniesionego wkładu co oznacza, że nie powstaje po ich stronie przychód podlegający opodatkowaniu.

Podobne stanowisko wyraził w uchwale z 24 marca 2011 r. Naczelny Sąd Administracyjny (sygn. akt. II FPS /10), wskazując, że wniesienie przez osobę fizyczną do spółki osobowej (jawnej) wkładu niepieniężnego w postaci udziałów w spółce kapitałowej (aport) nie stanowi odpłatnego zbycia tych udziałów, o jakim mowa w art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a u.p.d.o.f.

W uzasadnieniu powyższej uchwały wskazano, że analizując omawiane zagadnienie prawne nie można stronić od uwzględniania specyfiki spółek osobowych. W przeciwieństwie bowiem do spółki kapitałowej w spółce osobowej, z wyjątkiem jedynie spółki komandytowo-akcyjnej, brak jest kapitału zakładowego, który dzieliłby się na udziały albo akcje. W spółkach osobowych występuje natomiast udział kapitałowy, który - o ile wspólnicy nie postanowią inaczej - odpowiada wartości rzeczywiście wniesionego wkładu oraz udział w zysku, od którego uzależniona jest wysokość, w jakiej poszczególni wspólnicy partycypują w zysku spółki. W odniesieniu do majątku założycielskiego utworzonego z wniesionych wkładów, wspólnikom przysługują udziały kapitałowe, natomiast w odniesieniu do mienia nabytego przez spółkę w trakcie jej funkcjonowania, udziały w zysku (por. E. Maleszyk, Udział kapitałowy w spółce jawnej, "Przegląd Prawa Handlowego" 2004, nr 1, s. 45). NSA podkreślił również, że w przypadku wniesienia udziału do spółki osobowej, po stronie wnoszącego wkład nie powstanie żadne przysporzenie majątkowe, czyli nie powstanie przychód.

Innymi słowy mówiąc, wniesienie wkładu do spółki osobowej jest neutralne podatkowo. Skoro wniesienie wkładu do spółki osobowej jest neutralne podatkowo i nie wiąże się z nim powstanie przychodu, nie jest możliwe uznanie uiszczonego w związku z tą czynnością PCC za koszt uzyskania przychodu.

Wobec powyższego, zdaniem Sądu uzasadnienie prawne zawarte w zaskarżonych interpretacjach uznać należy za wadliwe. Jednocześnie, za nieuzasadnione sąd uznaje zarzuty podniesione w skardze, dotyczące naruszenia art. 8 ust. 2, 10 ust. 1 pkt 3 i 22 ust. 5c i 24 ust. 3c ustawy o PIT zmierzające do wykazania, że koszt poniesiony w związku z wniesieniem wkładu do spółki osobowej może zostać uznany za koszt prowadzenia działalności gospodarczej. Wydając ponownie interpretacje organ uwzględni stanowisko wyrażone w niniejszym uzasadnieniu.

Od powyższego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie pismem z dnia 17 maja 2012 r. nr IO-007-76/12 Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie złożył skargę kasacyjną Natomiast pismem z dnia 21 maja 2012 r. Strona skarżąca złożyła skargę kasacyjną od powyższego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Jednakże Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 1 października 2014 r. sygn. akt II FSK 2399/12 oddalił skargi kasacyjne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego oraz prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 marca 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 2027/11 (data wpływu 21 listopada 2014 r.), stanowisko Wnioskodawcy zawarte we wniosku z dnia 5 stycznia 2011 r. (data wpływu 17 stycznia 2011 r.) w sprawie oceny prawnej przedstawionego w nim stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 4 § 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz.U. nr 94, poz. 1037 z późn. zm.) spółka osobowa to spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna.

Spółki osobowe, stanowią odrębną od wspólników strukturę pod względem organizacyjnym i majątkowym, podobnie jak osoby prawne. Spółki osobowe są podmiotami prawa, a więc mają zdolność prawną, co oznacza, że mogą w pełnym zakresie uczestniczyć w obrocie gospodarczym, być podmiotami stosunków prawnych. Wynika to m. in. art. 8 § 1 ww. ustawy który stanowi, że spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana.

Należy także wskazać na treść art. 28 ww. ustawy, według którego majątek spółki stanowi wszelkie mienie wniesione jako wkład lub nabyte przez spółkę w czasie jej istnienia oraz art. 48 § 1 tej ustawy stanowiącego, że prawa, które wspólnik zobowiązuje się wnieść do spółki, uważa się przeniesione na spółkę. Zarówno te przepisy, jak i wcześniej przytoczony art. 8 w sposób jednoznaczny przesądzają, że majątek spółki osobowej jest wyodrębniony od majątku wspólników.

Ponieważ spółka osobowa nie ma podmiotowości prawnej odrębnej od wspólników, nie jest ona podmiotem obowiązku podatkowego w zakresie podatku dochodowego. Podmiotami takimi są natomiast wspólnicy takiej spółki. Przy czym skutki podatkowe związane z funkcjonowaniem spółki osobowej, a odnoszące się do jej wspólników będących osobami fizycznymi w zakresie uzyskiwanych przychodów oraz ponoszonych kosztów uzyskania przychodów powinny być rozpatrywane w oparciu o ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z opisu przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki osobowej. Spółka od dnia przystąpienia do niej przez Wnioskodawcę, nabywa składniki majątkowe od swoich wspólników bądź to w drodze zakupu bądź jako wkład. Zgodnie z obowiązującymi przepisami, notariusz w momencie sporządzania aktu notarialnego, dokumentującego zakup nieruchomości od wspólnika lub zmianę umowy Spółki, w związku z wniesieniem do niej wkładu, pobiera kwotę należnego podatku od czynności cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010, nr 51, poz. 307 z póź. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Odnosząc się do problematyki w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu zapłaconego przez spółkę osobową podatku od czynności cywilnoprawnych w związku z wniesionym do tej spółki wkładem należy przede wszystkim ustalić, czy czynność prawna polegająca na wniesieniu wkładu niepieniężnego do tej spółki, powoduje powstanie przychodu podatkowego, a w rezultacie czy z powyższą czynnością wiążą się koszty uzyskania przychodu.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie regulują w sposób bezpośredni kwestii związanych z wniesieniem wkładu do spółki osobowej prawa handlowego. Z konstrukcji tej ustawy wynika jednak, że powstanie obowiązku podatkowego jest w pierwszym rzędzie uzależnione od zaistnienia przychodu określonego w jej konkretnych przepisach.

Wskazać należy, że nie można uznać za koszt uzyskania przychodu podatku od czynności cywilnoprawnych uiszczonego przez spółkę osobową z tytułu wniesienia do niej wkładu niepieniężnego przez wspólnika. W przypadku wniesienia wkładu do spółki osobowej po stronie wnoszącego go wspólnika nie powstaje przychód, a w konsekwencji nie jest możliwe uznanie, że z powyższą czynnością wiążą się koszty uzyskania przychodu.

Udział kapitałowy wspólnika odpowiada wartości rzeczywiście wniesionego wkładu. Stanowi określoną wartość księgową wyrażoną kwotowo, która z kolei stanowi podstawę dla określenia praw lub obowiązków wspólnika w spółce w przypadkach przewidzianych przez ustawę lub umowę spółki. Udział kapitałowy jest ściśle powiązany z wkładami wspólników. Wspólnicy nie mają prawa do udziału w całym majątku spółki. Posiadają względem niego jedynie uprawnienia określone przepisami handlowych.

Oznacza to, że w przypadku wniesienia do spółki osobowej wkładu przez wspólnika ten ostatni nie otrzymuje udziału w majątku spółki. Przysługujący mu udział kapitałowy służy jedynie określeniu jego przyszłych praw, w tym prawa do udziału w zysku, który stanowić będzie jednak przychód opodatkowany z innego tytułu niż wniesienie wkładu do spółki. Pomimo, że spółka osobowa może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania we własnym imieniu to wniesienie do niej wkładu nie może być traktowane jako zbycie praw majątkowych.

Wskazać należy, że w przypadku aportu wnoszonego do spółki osobowej, jego wniesienie nie powoduje przyrostu majątkowego po stronie wnoszącej go osoby. W zamian za wniesiony aport osoba fizyczna otrzymuje bowiem jedynie uprawnienia do udziału w zyskach i stratach spółki oraz prawa związane z prowadzeniem spółki i wpływaniem na jej działalność. One zaś, mimo że istotnie posiadają wartość materialną, nie stanowią ceny nabycia, bowiem wspólnik nabywa całokształt praw i obowiązków związanych z uczestnictwem w przedsięwzięciu gospodarczym sfinalizowanym w ramach spółki osobowej.

Taki jego charakter na gruncie podatkowym potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z 24 marca 2011 r. gdzie stwierdzono, że wniesienie przez osobę fizyczną do spółki osobowej wkładu niepieniężnego w postaci udziałów w spółce kapitałowej (aport) nie stanowi odpłatnego zbycia tych udziałów, o jakim mowa w art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a) u.p.d.o.f. (sygn. akt II FPS 8/10). W uzasadnieniu uchwały NSA wskazał, że przy analizie roztrząsanego zagadnienia prawnego, "nie można stronić od uwzględniania specyfiki spółek osobowych. W przeciwieństwie bowiem do spółki kapitałowej w spółce osobowej, z wyjątkiem jedynie spółki komandytowo-akcyjnej, brak jest kapitału zakładowego, który dzieliłby się na udziały albo akcje. W spółkach osobowych występuje natomiast udział kapitałowy, który - jeśli wspólnicy nie postanowią inaczej - odpowiada wartości rzeczywiście wniesionego wkładu, oraz udział w zysku, od którego uzależniona jest wysokość, w jakiej poszczególni wspólnicy partycypują w zysku spółki. W odniesieniu do majątku założycielskiego utworzonego z wniesionych wkładów wspólnikom przysługują udziały kapitałowe, natomiast w odniesieniu do mienia nabytego przez spółkę w trakcie jej funkcjonowania - udziały w zysku (...). Konsekwencją takiej prawnej konstrukcji spółek osobowych jest niemożność określenia, co dokładnie jest przychodem osoby fizycznej wnoszącej aport do spółki".

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem są otrzymane lub pozostawione do dyspozycji podatnika w roku podatkowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ponadto wniesienie do spółki osobowej wkładu niepieniężnego nie stanowi odpłatnego zbycia, składników majątkowych wymienionych w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jak również nie stanowi odpłatnego zbycia określonego w art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wniesienie tego wkładu nie wiąże się bowiem z odpłatnym zbyciem składników majątkowych będących przedmiotem aportu.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy jak również okoliczność, że wniesienie wkładu jest dla wspólnika nieekwiwalentne, należy jednoznacznie stwierdzić, że wniesienie tego wkładu nie powoduje powstania po stronie wspólnika przychodu podlegającego opodatkowaniu. Oznacza to, że wniesienie wkładu do spółki osobowej jest neutralne podatkowo. Skoro zatem z wniesieniem wkładu nie wiąże się powstanie przychodu, nie jest możliwe uznanie uiszczonego w związku z tą czynnością podatku od czynności cywilnoprawnych za koszt uzyskania przychodu.

Tym samym argumentacja Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu podatku od czynności cywilnoprawnych zapłaconego przez spółkę osobową w związku z wniesionym do tej spółki wkładem nie zasługuje na aprobatę.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Krańcowo należy podkreślić, że przywołane przez Wnioskodawcę wyroki sądów administracyjnych dotyczące przepisów prawa wydane zostały w indywidualnych sprawach nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację oraz nie mogą być one również źródłem praw i obowiązków w innych sprawach. Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 roku - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia. Z uwagi na powyższe przywołane wyroki sądów administracyjnych, nie są wiążące dla tut. Organu podatkowego, ponieważ każdą sprawę Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zaskarżonych interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ,ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.