Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/4511-42/15-4/SJ
z 7 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko  przedstawione we wniosku z dnia 19 stycznia 2015 r. (data wpływu 20 stycznia 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 13 kwietnia 2015 r. (data wpływu 16 kwietnia 2015 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości wykorzystywanej dla celów pozarolniczej działalności gospodarczej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości wykorzystywanej dla celów pozarolniczej działalności gospodarczej. Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 25 marca 2015 r., Nr IPTPB1/4511-42/15-2/SJ na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 8 kwietnia 2015 r., następnie w dniu 16 kwietnia 2015 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania 14 kwietnia 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku).

W 1993 r. Wnioskodawca wspólnie z żoną, ze środków własnych, kupili lokal użytkowy aktem notarialnym, na zasadzie własnościowego prawa do spółdzielczego lokalu użytkowego. Od marca 1993 r. do 30 września 1997 r. działalność gospodarczą w tym lokalu prowadziła żona Wnioskodawcy, po czym działalność ta została przepisana na Wnioskodawcę, gdyż jako rencista (wg obowiązujących wówczas przepisów) nie musiał On płacić pełnej składki ZUS. Działalność tą prowadzi do dnia złożenia wniosku ORD-IN. Żona Wnioskodawcy nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej i przebywa na emeryturze.

W 2008 r. w trakcie prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, własnościowe prawo do spółdzielczego lokalu użytkowego, zostało przekształcone aktem notarialnym w odrębną własność lokalu użytkowego o powierzchni X m2, usytuowanego na parterze wielopiętrowego bloku mieszkalnego wraz z procentowym udziałem w gruncie i częściach wspólnych budynku.

Przedmiotowy lokal użytkowy wraz z procentowym udziałem w gruncie i częściach wspólnych budynku nigdy nie był kosztem działalności gospodarczej Wnioskodawcy, nie był ujęty w ewidencji środków trwałych i nie był amortyzowany.

Stanowi on współwłasność Wnioskodawcy i Jego żony, jest ich majątkiem prywatnym.

Osiągane przez Wnioskodawcę przychody z działalności gospodarczej opodatkowane są podatkiem liniowym (PIT-5L), na podstawie księgi przychodów i rozchodów prowadzonej na zasadach ogólnych. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą - handel, sklasyfikowaną według PKD. W 2014 r. Wnioskodawca złożył do Krajowej Informacji Podatkowej wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości wykorzystywanej w działalności gospodarczej. Wnioskodawca otrzymał odpowiedź, która była dla Niego jako podatnika niekorzystna – pismo z dnia 1 maja 2014 r., Nr IPTPB1/415-64/14 4/KC.

Wnioskodawca dowiedział się, że w związku z rozbieżnymi stanowiskami zarówno Urzędów Skarbowych, jak i Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, dotyczącymi interpretacji art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), Naczelny Sąd Administracyjny wydał prawomocne orzeczenie - uchwałę z dnia 17 lutego 2014 r., II FPS 8/13, która to stanowi inaczej niż interpretacja, jaką otrzymał z Krajowej Informacji Podatkowej.

Uzupełniając powyższe Wnioskodawca dodał, że przedmiotowy lokal użytkowy wraz z procentowym udziałem w gruncie i częściach wspólnych budynku, który opisał na wstępie, i który jest Jego współwłasnością, ze względu na podeszły wiek i zły stan zdrowia, zamierza sprzedać po zakończeniu działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy przychód z odpłatnego zbycia lokalu wraz z procentowym udziałem w gruncie i częściach wspólnych budynku, który Wnioskodawca zamierza sprzedać, a w którym prowadzi działalność gospodarczą, po zakończeniu tejże działalności będzie przychodem z działalności gospodarczej, mimo że przedmiotowy lokal użytkowy wraz z procentowym udziałem w gruncie i częściach wspólnych budynku nie był ujęty w ewidencji środków trwałych, nie był amortyzowany i nie był on również towarem handlowym w prowadzonej działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie przedstawionym w uzupełnieniu wniosku), przychód ze sprzedaży lokalu użytkowego wraz z procentowym udziałem w gruncie i częściach wspólnych budynku, którego jest współwłaścicielem, i w którym prowadzi działalność gospodarczą, a po zakończeniu tej działalności zamierza go sprzedać, nie będzie przychodem z działalności gospodarczej, ponieważ przedmiotowy lokal użytkowy opisany powyżej, nie był ujęty w ewidencji środków trwałych i nie był amortyzowany – art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie był on również towarem handlowym.

Jak twierdzi Wnioskodawca, sam ustawodawca wskazuje, że odpłatne zbycie rzeczy i określonych praw może następować w ramach działalności gospodarczej lub poza nią.

Szczegółowe zaś wskazania, co jest przychodem z wykonywanej działalności gospodarczej dokonuje legislator podatkowy w art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Poza tym należy wskazać, mając na uwadze legalną definicje działalności gospodarczej z art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, że przychodami uzyskiwanymi z działalności gospodarczej, w tym m.in z tytułu sprzedaży rzeczy i określonych praw (art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), są przede wszystkim te, które, pochodzą ze sprzedaży towarów handlowych, kupowanych z zamiarem ich dalszej odsprzedaży.

Trudno mniemać, że przedmiotowy lokal użytkowy wraz z procentowym udziałem w gruncie i częściach wspólnych budynku, kupiony kilkanaście lat temu, był towarem handlowym przeznaczonym do dalszej odsprzedaży.

Tylko podeszły wiek Wnioskodawcy i zły stan zdrowia zmusza Go do zakończenia prowadzonej działalności gospodarczej i sprzedaży wyżej opisanego lokalu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W art. 14 ust. 2 ww. ustawy wymienione zostały szczególne kategorie przychodów, które w przypadku uzyskania ich przez podatnika - stanowią przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej. Takimi przychodami są m.in. przychody uzyskane z odpłatnego zbycia środków trwałych, co wynika z treści art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ww. ustawy. Brzmienie tego przepisu uległo zmianie z dniem 1 stycznia 2015 r. W stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2014 r. przepis ten wskazywał, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących środkami trwałymi - ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Od 1 stycznia 2015 r. przepis ten stanowi natomiast, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych - wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Zmiana treści powyższego przepisu wynikała z przyjętej ostatecznie przez sądy administracyjne linii orzeczniczej, ukształtowanej uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 lutego 2014 r., sygn. akt II FPS 8/13. W ocenie Sądu, poprzednie brzmienie art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmowało swoim zakresem przychód z odpłatnego zbycia wyłączenie tych środków trwałych, które podatnik wprowadził do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a nie wszystkich składników majątku, które - w myśl ustawowej definicji - stanowiły środki trwałe. Tym samym, przychód ze sprzedaży składników majątku spełniających ustawową definicję środków trwałych, których podatnik nie ujął w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie stanowił przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, mimo że zbyciu podlegały składniki majątku w rzeczywistości służące tej działalności, a nie celom prywatnym podatnika (środki trwałe w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowią bowiem m.in. te składniki, które wykorzystywane są przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą). Ustawą z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r., poz. 1328) ustawodawca postanowił zatem doprecyzować brzmienie ww. przepisu i objąć jego zakresem skutki podatkowe odpłatnego zbycia wszystkich składników majątku spełniających ustawowe kryteria uznania ich za środki trwałe, bez względu na to, czy podatnik wpisał je do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, czy też nie.

Jak wynika z uzasadnienia do projektu ww. ustawy zmieniającej, zawartego w druku sejmowym nr 2330, Ad. 15: „Zmiana dotycząca sposobu ustalenia przychodów z odpłatnego zbycia składników majątku wykorzystywanych w działalności gospodarczej ma charakter doprecyzowujący. Jej celem jest wyraźne wskazanie, że zbycie składnika majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej stanowi przychód z tej działalności (...). Art. 2 pkt 5 (zmiana dotycząca art. 14) - ust. 2 pkt 1 - zmiana ma na celu doprecyzowanie, że zbycie składnika majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej stanowi przychód z tej działalności. Dotyczy to zarówno składników, które z uwagi na przewidywany okres ich użytkowania, krótszy niż rok, nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych jak i składników, których podatnik - pomimo takiego obowiązku - nie ujął w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.”

O tym jaki składnik majątku może stanowić środek trwały decydują regulacje zawarte w art. 22a i 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym nie wszystkie wymienione w nich rodzaje składników majątku mogą podlegać amortyzacji podatkowej.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22a ust. 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”,
2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
3. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

- zwane także środkami trwałymi.

Amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
3. dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
4. wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1,
5. składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność

- zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi (art. 22c ww. ustawy).

Z powyższego wynika, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają zatem możliwości uznania danego składnika majątku za środek trwały od ujęcia go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ani też dokonywania jego amortyzacji (zwłaszcza, że część środków trwałych objęta jest ustawowym wyłączeniem z amortyzacji podatkowej).

Stosownie natomiast do art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1 (tj. składników, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł, i co do których podatnik nie podjął decyzji o ich amortyzacji) wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r. objęty został przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku, które spełniają ustawową definicję środka trwałego, podlegającego ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niezależnie od tego, czy podatnik wprowadził, czy też nie wprowadził te składniki do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak również od tego, czy zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Jednocześnie w art. 17 ww. ustawy zmieniającej wskazano, że ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2015 r., z wyjątkiem przepisów:

1. (uchylony);
2. art. 1 pkt 24 lit. b), art. 2 pkt 25 lit. b) oraz art. 11, które wchodzą w życie po upływie trzech miesięcy od dnia ogłoszenia;
3. art. 1 pkt 3 – w zakresie art. 4a pkt 23 i 24, pkt 8 lit. b) tiret trzecie – w zakresie art. 12 ust. 1b pkt 5, pkt 11 lit. d), f), g), pkt 14 lit. a) tiret pierwsze i drugie i lit. b) oraz pkt 15, art. 2 pkt 1 lit. c), pkt 7 lit. b) tiret trzecie – w zakresie art. 17 ust. 1a pkt 5, pkt 9 lit. d) i lit. e) – w zakresie art. 22 ust. 1o oraz art. 13, które wchodzą w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia;
4. art. 2 pkt 8 lit. a), b), e), i) oraz art. 14, które wchodzą w życie z dniem następującym po dniu ogłoszenia;
5. art. 2 pkt 21 lit. b), pkt 22 lit. b) oraz art. 3, które wchodzą w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia;
6. art. 2 pkt 8 lit. c), pkt 14 lit. g), pkt 21 lit. a) tiret drugie i pkt 29 oraz art. 10 i art. 15, które wchodzą w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.
   
   

Wyjątki wymienione w ww. przepisie nie obejmują zmian w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Równocześnie ustawodawca nie ograniczył stosowania ww. przepisu w brzmieniu nadanym ww. ustawą zmieniającą wyłącznie do przychodów uzyskanych z odpłatnego zbycia tych środków trwałych, które podatnik nabędzie, przekaże do działalności gospodarczej lub ujmie w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych od 1 stycznia 2015 r. Oznacza to, że przepis w nowym brzmieniu znajduje zastosowanie do wszelkich zdarzeń objętych jego zakresem, które nastąpią od 1 stycznia 2015 r., tj. do wszystkich przychodów ze zbycia środków trwałych uzyskanych po 31 grudnia 2014 r.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w 1993 r. Wnioskodawca wspólnie z żoną kupili lokal użytkowy, na zasadzie własnościowego prawa do spółdzielczego lokalu użytkowego. Od 1993 r. do 1997 r. działalność gospodarczą w tym lokalu prowadziła żona Wnioskodawcy, po czym działalność ta została przepisana na Wnioskodawcę. W 2008 r. w trakcie prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, własnościowe prawo do spółdzielczego lokalu użytkowego, zostało przekształcone aktem notarialnym w odrębną własność lokalu użytkowego o powierzchni X m2 wraz z procentowym udziałem w gruncie i częściach wspólnych budynku.

Przedmiotowy lokal użytkowy wraz z procentowym udziałem w gruncie i częściach wspólnych budynku nigdy nie był kosztem działalności gospodarczej Wnioskodawcy, nie był ujęty w ewidencji środków trwałych i nie był amortyzowany.

Przedmiotowy lokal użytkowy wraz z procentowym udziałem w gruncie i częściach wspólnych budynku, który jest Jego współwłasnością, ze względu na podeszły wiek i zły stan zdrowia, zamierza sprzedać po zakończeniu działalności gospodarczej.

Biorąc pod uwagę cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, że w sytuacji, w której Wnioskodawca po 31 grudnia 2014 r. dokonana odpłatnego zbycia składnika majątku spełniającego kryteria środka trwałego, podlegającego ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, to do przychodu uzyskanego z tego tytułu znajdzie zastosowanie art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r., niezależnie od tego, od kiedy Wnioskodawca wykorzystuje ten składnik majątku w działalności gospodarczej, od tego, kiedy go nabył, jak również od tego czy wprowadził go, czy też nie do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Podkreślić bowiem należy, że ww. przepis nie reguluje ani kwestii kwalifikowania składnika majątku do kategorii środków trwałych, ani obowiązku ujmowania go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ani też dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Reguluje on wyłącznie kwestię skutków podatkowych zbycia wskazanych w nim składników majątku. Zdarzeniem objętym regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest uzyskanie przychodu z odpłatnego zbycia wymienionego w tym przepisie składnika majątku, a zatem to moment uzyskania tego przychodu decyduje o tym, które brzmienie ww. przepisu znajdzie zastosowanie. W sytuacji zatem, gdy odpłatne zbycie nastąpi po 31 grudnia 2014 r. (po tej dacie Wnioskodawca uzyska przychód ze zbycia składnika majątku), to przychód uzyskany z tego zbycia będzie podlegał regulacjom obowiązującym od 1 stycznia 2015 r.

W związku z powyższym stanowisko przedstawione we wniosku należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.