Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/4512-58/15-2/AS
z 17 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 22 stycznia 2015 r. (data wpływu 26 stycznia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z zakupem działki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 stycznia 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z zakupem działki.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. w likwidacji (zwana dalej „Wnioskodawcą” lub „Spółką”) zamierza nabyć od Gminy (zwana dalej „Gminą”) działkę o numerze ewidencyjnym 273/1 (zwana dalej „Działką 273/1”). Powierzchnia Działki 273/1 wynosi 0,1395 ha.

Zarówno Wnioskodawca, jak i Gmina są czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Działka 273/1 była przez Spółkę dzierżawiona od Gminy. Na Działce 273/1 znajduje się rura wodno-kanalizacyjna. Ze stanu faktycznego wynika, że rura ta jedynie przechodzi przez przedmiotową działkę. Służyła ona doprowadzaniu wody do tymczasowego biura, które na chwilę obecną już nie istnieje.

Jednocześnie przedmiotowa działka jest użytkowana jako droga. Droga ta jest drogą gruntową, nieutwardzaną, na którą nie były ponoszone żadne nakłady.

Dla Działki 273/1 obowiązuje uchwała Rady Miejskiej z dnia 9 października 2002 r. w sprawie zatwierdzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wsi PGR (Dz. Urz, Województwa z dnia 28 listopada 2002 r. Nr 307 poz, 8092, zwana dalej „MPZP 2002").

W MPZP 2002 Działka 273/1 jest przeznaczona pod drogę lokalną. MPZP 2002 nie przewiduje technicznych warunków jakim powinna odpowiadać ewentualna droga.

Działka 273/1 nie ma nadanej kategorii drogi.

Generalnie Spółka zamierza nabyć Działkę 273/1 od Gminy w celu zrealizowania inwestycji polegającej na budowie pola golfowego wraz z infrastrukturą towarzyszącą. Nie można jednak wykluczyć, że Spółka wykorzysta Działkę 273/1 do inwestycji o jeszcze innym charakterze. Wnioskodawca na dzień złożenia niniejszego wniosku nie wie na jaką formę inwestycji przedmiotowa działka zostanie przeznaczona. Może ona zostać przeznaczona np. pod drogi, rezydencje czy fragmenty zieleni związanej z polem golfowym. Spółka przewiduje, że zrealizowana inwestycja będzie służyła prowadzeniu działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca nie przewiduje prowadzenia działalności gospodarczej zwolnionej z podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy transakcja sprzedaży Działki 273/1 będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a w konsekwencji czy Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia ewentualnego podatku naliczonego w związku z zakupem Działki 273/1?

W ocenie Wnioskodawcy na gruncie podatku od towarów i usług (zwany dalej „Podatkiem VAT” lub „VAT”) dostawa Działki 273/1 stanowić będzie dostawę terenu niezabudowanego i przeznaczonego pod zabudowę. W konsekwencji dostawa przedmiotowej działki podlegać będzie opodatkowaniu podstawową 23%-ową stawką Podatku VAT, a Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia kwoty podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 Ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Kwotę podatku naliczonego stanowi m.in. kwota podatku wynikająca z faktury otrzymanej przez podatnika z tytułu nabycia towarów. Natomiast w myśl art. 88 ust. 3a pkt 2 Ustawy o VAT nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku. W świetle powyższych przepisów, ocena prawa Spółki do odliczenia kwoty podatku naliczonego uzależniona jest od oceny transakcji sprzedaży.

Na gruncie Podatku VAT przedmiotem dostawy mogą być tereny/grunty niezabudowane – w takim przypadku opodatkowaniu podlega sam grunt. W przypadku posadowienia na gruncie trwale z nim związanych budynków, budowli lub ich części przedmiotem dostawy jest natomiast budynek, budowla lub jej część a wraz z nią również grunt (art. 29a ust. 8 Ustawy o VAT).

W Ustawie o VAT nie została zawarta definicja terenu niezabudowanego. W orzecznictwie sądów administracyjnych oraz interpretacjach indywidualnych wskazuje się, że terenem niezabudowanym są tereny, na których nie znajdują się budynki, budowle lub ich części (tak np. Minister Finansów działający przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 3 stycznia 2014 r., nr ILPP2/443-964/13-2/AD oraz Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 22 stycznia 2014 r., sygn. akt I SA/Gd 1120/13). W świetle powyższego stanowiska dla oceny czy przedmiotem dostawy jest teren niezabudowany konieczne jest przeanalizowanie czy na danym gruncie znajdują się budynki, budowle lub ich części. W Ustawie o VAT nie została jednak zawarta również definicja żadnego z tych pojęć. Można w tym zakresie odwoływać się do definicji zawartych w innych aktach normatywnych (np. w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, tekst jedn. Dz. U. 2013 poz. 1409 z późn.zm., zwana dalej „Prawem Budowlanym”) lub do klasyfikacji wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej (tj. Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB), Dz. U. z 1999 r. Nr 112 poz. 1316 z późn. zm., zwana dalej „PKOB”).

Na gruncie Prawa Budowlanego budowlą jest każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury. Budowlami mogą być np.: obiekty liniowe, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, budowle ziemne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, konstrukcje oporowe, sieci uzbrojenia terenu (art. 3 pkt 3 Prawa Budowlanego) Jednocześnie należy zwrócić uwagę, iż obiektami liniowymi są obiekty budowlane, których charakterystycznym parametrem jest długość (art. 3 pkt 3a Prawa Budowlanego).

W świetle powyższego należy zauważyć, że zdaniem Wnioskodawcy przedmiotem dostawy będzie teren niezabudowany. Odnosząc się bowiem do poszczególnych naniesień:

A. Rura wodno-kanalizacyjna

Zdaniem Wnioskodawcy przebiegająca przez Działkę 273/1 rura wodno-kanalizacyjna nie przesądza o kwalifikacji działki jako „terenu zabudowanego” dla celów Podatku VAT. Mając bowiem na względzie ekonomiczny sens transakcji należy w szczególności zauważyć, że rura wodno-kanalizacyjna jedynie przechodzi „tranzytem” przez przedmiotową działkę. Służyła ona doprowadzaniu wody do tymczasowego biura, które na chwilę obecną już nie istnieje. Znajdująca się na działce rura jest zatem nieaktywna. W momencie dokonywania transakcji nie będzie ona miała żadnego funkcjonalnego znaczenia dla przedmiotowej działki. Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego oczywistym ekonomicznym sensem transakcji jest dokonanie dostawy gruntu, a nie rury wodno-kanalizacyjnej, która dla stron nie ma żadnego znaczenia.

B. Droga

Zdaniem Wnioskodawcy również przebiegająca przez Działkę 273/1 droga nie przesądza o kwalifikacji działki jako „terenu zabudowanego” dla celów Podatku VAT.

Należy zauważyć, że nie każde ukształtowanie terenu stanowiące drogę w potocznym rozumieniu tego słowa spełnia definicję drogi na gruncie Prawa Budowlanego. W prawomocnym wyroku WSA w Kielcach z dnia 13 marca 2013 r. (sygn. akt II SA/Ke 64/13) zauważono - odwołując się do ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2004 r. nr 204, poz. 2086 z późn. zm.) - że przez drogę należy rozumieć budowlę wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami, stanowiącą całość techniczno-użytkową, przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowaną w pasie drogowym. W wyrokach podkreśla się, że proste czynności techniczne (np. posypanie żwirem, tłuczniem itp.) nie czynią drogi budowlą (tak np.: Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 10 maja 2006 r., sygn. akt VII SA/Wa 90/06; Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 28 lutego 2005 r., sygn. akt II SA/Gd 765/04 oraz Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 24 kwietnia 2002 r., sygn. akt IV SA 455/00). Tym samym za drogę, o której mowa w definicji budowli nie uznaje się np. dróg gruntowych.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że przedmiotowa droga jest drogą gruntową, na którą nie były poniesione żadne nakłady. Nie zawiera ona żadnych elementów infrastruktury właściwych drodze w rozumieniu Prawa Budowlanego takich jak nawierzchnia, utwardzenie, krawężniki, oznaczenia jezdni itp. W ocenie Spółki przedmiotowa droga stanowi jedynie ukształtowanie terenu. W związku z tym - zdaniem Wnioskodawcy - nie należy jej traktować dla celów Podatku VAT jako budowli.

W świetle powyższego - w ocenie Wnioskodawcy - znajdujące się na Działce 273/1 naniesienia nie zmieniają charakteru działki, tj. należy uznać, że dla potrzeb Podatku VAT Działka 273/1 stanowi teren niezabudowany.

W związku z tym konieczna jest analiza art. 43 ust. 1 pkt 9 Ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Od dnia 1 kwietnia 2013 r. Ustawa o VAT wprost przewiduje, że terenem budowlanym jest grunt przeznaczony pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (art. 2 pkt 33 Ustawy o VAT).

Jak zauważa się w interpretacjach indywidualnych terenami przeznaczonymi pod zabudowę są tereny, na których możliwe jest - zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego - posadowienie budynku, budowli lub obiektu małej architektury w rozumieniu przepisów Prawa Budowlanego.

W opisie stanu faktycznego wskazano, że dla Działki 273/1 obowiązuje MPZP 2002, w związku czym ma on zastosowanie dla oceny przeznaczenia gruntu. Przewiduje on, że Działka 273/1 jest przeznaczona pod drogi lokalne.

MPZP 2002 nie wskazuje rodzaju drogi, która może zostać wybudowana na tej działce. Dopuszcza on więc wybudowanie drogi o każdej nawierzchni (np. asfaltowej czy betonowej) z pełną „infrastrukturą” (tj. z podbudową, oświetleniem, odwodnieniem etc.) o ile taka droga będzie zgodna z innymi przepisami (np. dotyczącymi kwestii infrastruktury lub transportu).

Wobec faktu, że Działka 273/1 jest przewidziana w MPZP 2002 pod drogę lokalną, a przy tym droga ta może być np. drogą asfaltowa o pełnej infrastrukturze, w opinii Wnioskodawcy należy przyjąć, że stanowi ona teren przeznaczony pod zabudowę w rozumieniu Ustawy o VAT.

Reasumując – zdaniem Wnioskodawcy – Działka 273/1 jest działką niezabudowaną, przeznaczoną pod zabudowę a jej dostawa podlega opodatkowaniu, podstawową 23% stawką VAT, w związku z czym Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia kwoty podatku naliczonego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o VAT kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem, który umożliwia podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, takimi których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, to jest tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz braku przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy o VAT.

I tak, na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze, jednak transakcja nie podlega opodatkowaniu.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Spółka zamierza nabyć działkę w celu zrealizowania inwestycji polegającej na budowie pola golfowego wraz z infrastrukturą towarzyszącą. Wnioskodawca na dzień złożenia wniosku nie wie na jaką formę inwestycji działka zostanie przeznaczona. Może ona zostać przeznaczona np. pod drogi, rezydencje, czy fragmenty zieleni związanej z polem golfowym. Zrealizowana inwestycja będzie służyła prowadzeniu działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca nie przewiduje prowadzenia działalności gospodarczej zwolnionej z podatku od towarów i usług.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z zakupem ww. działki.

W pierwszej kolejności należy zatem ustalić, czy sprzedaż działki będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, niekorzystającą ze zwolnienia z podatku.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Stosownie do treści art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przy czym towarami – w myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014, poz. 121) rzeczami w rozumieniu niniejszego Kodeksu są tylko przedmioty materialne. Wyjaśnić jednocześnie należy, że przedmiotami stosunków prawnych są dobra materialne i niematerialne.

Wśród dóbr materialnych wyróżniamy m. in. rzeczy. Rzeczy dzieli się na nieruchomości i rzeczy ruchome. Natomiast w myśl art. 46 § 1 ww. Kodeksu, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Zgodnie zatem z ww. przepisami grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ww. ustawy, w myśl którego w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Zatem co do zasady, grunt będący przedmiotem sprzedaży podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki/budowle na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, również sprzedaż gruntu korzysta ze zwolnienia od podatku.

Z opisu sprawy wynika, że działka jest użytkowana jako droga. Droga ta jest drogą gruntową, nieutwardzaną, na którą nie były ponoszone żadne nakłady. Ponadto na działce znajduje się nieaktywna rura wodno-kanalizacyjna, która służyła do doprowadzania wody do tymczasowego biura (biuro na chwilę obecną nie istnieje).

Należy zauważyć, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia „budowli”. W tym zakresie należy odnieść się do przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r., poz. 1409, z późn. zm.).

W myśl art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane, ilekroć w ustawie jest mowa obiekcie budowlanym - należy przez to rozumieć:

• budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi,
• budowlę stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami,
• obiekt małej architektury.
  
  

Stosownie do treści art. 3 pkt 2 ww. ustawy, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Pod pojęciem budowli należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową – art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane.

Zgodnie z art. 3 pkt 3a) ww. ustawy, obiektem liniowym jest obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i, umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego.

Z kolei w myśl art. 3 pkt 9 ww. ustawy przez urządzenia budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że nieaktywna rura wodno-kanalizacyjna przebiegająca przez działkę nie jest budowlą ani innym obiektem budowlanym, gdyż sama w sobie nie stanowi całości techniczno-użytkowej i nie ma żadnego funkcjonalnego znaczenia dla nieruchomości. Ponadto pozostaje bez znaczenia dla ekonomicznego sensu transakcji.

Również nieutwardzona droga znajdująca się na działce nie stanowi samodzielnej budowli w myśl cyt. wyżej przepisów, rozumianej jako całość techniczno-użytkowa wraz z instalacjami i urządzeniami. Jak wskazał Wnioskodawca nie zawiera ona żadnych elementów infrastruktury właściwych drodze, takich jak nawierzchnia, utwardzenie, krawężniki, oznaczenia jezdni.

Tym samym zgodzić się należy z Wnioskodawcą, że znajdujące się na działce naniesienia nie zmieniają charakteru działki i przedmiotem planowanej transakcji będzie nieruchomość niezabudowana – grunt.

Podstawowa stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednocześnie stosownie do art. 146a pkt 1 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Stosownie do art. 2 pkt 33 ustawy ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o terenach budowlanych rozumie się przez to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z ww. przepisów wynika, że nie jest terenem budowlanym grunt, dla którego miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przewiduje inne przeznaczenie niż pod zabudowę. Analogicznie, w przypadku braku takiego planu, powyższą zasadę należy stosować do decyzji o warunkach zabudowy. W zależności od rodzaju inwestycji będzie to albo decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego albo decyzja o warunkach zabudowy. Jednocześnie należy podkreślić, że brak aktualnie obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jak również brak decyzji o warunkach zabudowy nie pozwala na uznanie danego terenu za teren budowlany w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT. Skoro teren jest definiowany poprzez spełnienie przesłanek weryfikowanych na podstawie danych w danym akcie prawnym lub decyzji, brak tego aktu prawnego (lub decyzji) automatycznie oznacza, że przesłanki nie mogą być spełnione. Tym samym, istnienie aktualnego planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy, jest warunkiem koniecznym dla dalszej weryfikacji przeznaczenia danego terenu.

W opisie sprawy Wnioskodawca wskazał, że wg miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego działka jest przeznaczona pod drogę lokalną. Miejski plan zagospodarowania przestrzennego nie przewiduje technicznych warunków, jakim powinna odpowiadać ewentualna droga.

Z uwagi na powyższe okoliczności należy stwierdzić, że sprzedaż opisanej działki niezabudowanej nie będzie korzystała ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, gdyż zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego stanowi grunty przeznaczone pod zabudowę. Ponadto, sprzedaż działki nie będzie również korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, gdyż jak wskazał, Wnioskodawca, działka była dzierżawiona od Gminy, tj. wykorzystywana do czynności opodatkowanej VAT. Zatem dostawa działki podlega opodatkowaniu podstawową stawką VAT w wysokości 23% na podstawie art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy.

W konsekwencji, stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy, Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z zakupem opisanej działki.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.