Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP2/4512-128/15-2/AJB
z 28 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 24 lutego 2015 r. (data wpływu 2 marca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku zapłaty podatku od towarów i usług z tytułu transakcji darowizny prawa ochronnego do znaku towarowego do spółki jawnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 marca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku zapłaty podatku od towarów i usług z tytułu transakcji darowizny prawa ochronnego do znaku towarowego do spółki jawnej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni rozważa następującą sytuację wraz z mężem planuje założenie spółki jawnej i wniesienie do niej w drodze darowizny prawa własności przemysłowej w postaci prawa ochronnego do znaku towarowego słowno-graficznego: „...”. Mąż Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą o nazwie: „...” będąc zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Przedsiębiorstwo (w znaczeniu materialnym) męża Wnioskodawczyni w znacznej mierze oparte jest na majątku znajdującym się we współwłasności małżonków (majątek dorobkowy). W ramach prowadzonej działalności, został w nim wytworzony znak towarowy, na który zostało nadane prawo ochronne. Dodatkowo podkreślić należy, iż znak towarowy obejmuje imię i nazwisko Wnioskodawczyni. Pomimo tego, że wyłącznie mąż Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą, ze względu na to, że znak towarowy został wytworzony w trakcie trwania wspólności majątkowej w ramach przedsiębiorstwa, w którym z prywatnoprawnego punktu widzenia współwłaścicielem majątku jest Wnioskodawczyni na gruncie prawa cywilnego jest ona współwłaścicielem przedmiotowego znaku towarowego na zasadach wspólności małżeńskiej. Przedmiot darowizny – prawo ochronne na znak towarowy będzie przez nowopowstałą spółkę jawną wykorzystywany do działalności opodatkowanej. Spółka ta będzie czynnym podatnikiem VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w rozpatrywanej sytuacji powstanie obowiązek zapłaty podatku od towarów i usług od transakcji darowizny prawa ochronnego do znaku towarowego przez Wnioskodawczynię do spółki jawnej?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym przekazanie w formie darowizny prawa ochronnego na znak towarowy nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz.U. 2011.177.1054 j.t. ze zm.), opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Świadczenie usług, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy to każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowią dostawy towarów w tym również: przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej (...). Sprzedaż to zgodnie ze wskazaną ustawą: odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów (art. 2 pkt 22 ww. ustawy).

Zatem, świadczeniem usług będzie także m.in. zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych bez względu na formę w jakiej dokonano czynności prawnej. Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera legalnej definicji wartości niematerialnych i prawnych. Do wartości niematerialnych i prawnych na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 22b) należą:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm. 122),
7. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how).
   
   

Świadczenie usług, co do zasady, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, jeżeli jest dokonywane odpłatnie (zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 „Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (...) podlegają: 1) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Warto zauważyć, że w przypadku przekazania prawa ochronnego do znaku towarowego w formie darowizny, nie dochodzi do żadnej odpłatności z tytułu przeniesienia tego prawa. Wyjątek w tej materii uregulowany został w art. 8 ust. 2 pkt 2 VATU, zgodnie z którym za odpłatne świadczenie usług uznaje się również nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Należy podkreślić, iż aby dana transakcja podlegała opodatkowaniu musi być dokonana przez podatnika. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Ustawa o podatku od towarów i usług wskazuje, iż działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. W związku z powyższym, aby zaistniał obowiązek opodatkowania danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Należy zaznaczyć, iż definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Natomiast transakcja dotycząca majątku prywatnego osoby fizycznej, pozostaje poza systemem VAT (przykładowo wyrok ETS z 4 października 1995 r. w sprawie C-291/92 Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht).

Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem krajowych sądów administracyjnych oraz Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, działalność gospodarcza w rozumieniu przepisów ustawy VAT powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. W związku z powyższym, w odniesieniu do opisanego zdarzenia przyszłego, należy stwierdzić, że z uwagi na nieprowadzenie przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej (a więc niespełnienie przesłanki opisanej w art. 15 VATU), opisana transakcja nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Darowizna prawa ochronnego do znaku towarowego przez współwłaściciela nie stanowi działalności gospodarczej.

Analogiczne stanowisko przedstawił Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji numer IBPP3/443-1576/AZ, Organ wskazał, iż:

„Analizując przedstawiony przez Wnioskodawczynię opis sprawy stwierdzić należy, że skoro prawa własności przemysłowej zostały wytworzone i były wykorzystywane jedynie w działalności gospodarczej prowadzonej przez męża Wnioskodawczyni, a Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej z wykorzystaniem tych praw, to nie można powiedzieć, że Wnioskodawczyni podejmowała w przedmiocie tych praw działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Wnioskodawczyni będzie brała udział w transakcji darowizny praw własności przemysłowej jedynie z tego względu, że zostały one wytworzone w trakcie trwania wspólności majątkowej w ramach przedsiębiorstwa, w którym z prywatnoprawnego punktu widzenia współwłaścicielem majątku jest Wnioskodawczyni, jednak w żaden sposób prawa te nie były wykorzystywane przez Wnioskodawczynię, w tym dla celów własnej działalności gospodarczej. W związku z przedstawionym opisem sprawy stwierdzić należy, że brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawczynię za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie czynności opodatkowanej np. w postaci usługi, lecz wymagane jest określenie podmiotu świadczącego usługi, w tym przypadku dokonującego darowizny praw własności przemysłowej, za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług. W niniejszej sprawie takich przesłanek brak”.

W sytuacji, gdyby organ stał na innym stanowisku i uznał, iż działanie Wnioskodawczyni należy zakwalifikować jako prowadzenie działalności gospodarczej, zastosowanie powinien znaleźć art. 8 ust. 2 VATU. Zgodnie, z którym nieodpłatne świadczenie usług podlega podatkowi VAT, gdy dotyczy celów innych, niż działalność gospodarcza podatnika. Zatem, nieodpłatne świadczenie usług (także darowizna praw) związane z prowadzeniem działalności gospodarczej nie podlega podatkowi od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawczyni, rozpatrywana umowa darowizny nie wywoła skutków na gruncie VAT; powinna ona zostać – alternatywnie, w przypadku nieuznania pierwszego stanowiska za prawidłowe – potraktowana jako nieodpłatne świadczenie usług związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, a więc będzie to transakcja leżąca poza zakresem podatku od towarów i usług.

Przedmiotowe prawa własności przemysłowej zostały wytworzone w ramach prowadzonej przez męża Wnioskodawczyni działalności gospodarczej. Aktualnie oboje planują reorganizację majątku, a nowo założona spółka będzie służyła do prowadzenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawczynię wraz z mężem. W pewnym zakresie, będzie ona oparta o mienie dotychczas istniejącego przedsiębiorstwa męża Wnioskodawczyni. W związku z powyższym, należy uznać, że w opisanym zdarzeniu przyszłym, o ile organ uzna, że mamy do czynienia z czynnością w ramach działalności gospodarczej, spełniona zostanie przesłanka spełnienia nieodpłatnego świadczenia usług do celów działalności gospodarczej Wnioskodawczyni; dlatego też opisana transakcja nie będzie podlegać podatkowi od towarów i usług.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawczyni darowizna prawa ochronnego na znak towarowy do spółki jawnej nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług z uwagi na fakt nieprowadzenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawczynię. Ponadto nawet w przypadku odmiennego uznania transakcja nie będzie podlegać opodatkowaniu, gdyż będzie związana z prowadzoną działalnością gospodarczą przez spółkę jawną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

W definicji świadczenia usług sformułowanej na potrzeby ustawy o podatku od towarów i usług mieści się darowizna praw własności przemysłowej, ponieważ w takim przypadku dochodzi do przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych.

Prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielne kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się – jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji – przepisy odnoszące się do własności.

Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Stosownie do treści art. 196 § 1 ww. Kodeksu, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną.

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 Kodeksu cywilnego). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Natomiast, w myśl art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2012 r., poz. 788 z późn. zm.), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

W świetle art. 35 tego Kodeksu, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

Natomiast zgodnie z art. 37 § 1 pkt 4 Kodeksu zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania darowizny z majątku wspólnego, z wyjątkiem drobnych darowizn zwyczajowo przyjętych.

W ujęciu cywilistycznym istotą darowizny jest to, że darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku (art. 888 § 1 ustawy Kodeks cywilny).

W przypadku przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych w drodze darowizny, dotychczasowy współwłaściciel przenosi na nabywcę prawo do tych wartości, w zakresie, w jakim uprawniała go do tego wysokość jego udziału.

Należy więc przyjąć, że przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Nie każda czynność stanowiąca świadczenie usług, w rozumieniu art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Podatnikami – według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle zaś definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem, świadczenie usług będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu świadczącego te usługi, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, że nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Jeżeli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód i jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności nie noszą znamion działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o VAT, to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2, podmiotu dokonującego tych czynności nie można uznać za podatnika VAT.

Taka właśnie sytuacja występuje w przypadku zbycia przez daną osobę majątku prywatnego. Majątek taki nabywany jest bowiem na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem do działalności gospodarczej, w tym handlowej, a zatem jego sprzedaż (w tym przypadku darowizna) zarówno w całości jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika VAT.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawczyni rozważa następującą sytuację: wraz z mężem planuje założenie spółki jawnej i wniesienie do niej w drodze darowizny prawa własności przemysłowej w postaci prawa ochronnego do znaku towarowego słowno-graficznego: „...”. Mąż Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą o nazwie: „...” będąc zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Przedsiębiorstwo (w znaczeniu materialnym) męża Wnioskodawczyni w znacznej mierze oparte jest na majątku znajdującym się we współwłasności małżonków (majątek dorobkowy). W ramach prowadzonej działalności, został w nim wytworzony znak towarowy, na który zostało nadane prawo ochronne. Dodatkowo podkreślić należy, iż znak towarowy obejmuje imię i nazwisko Wnioskodawczyni. Pomimo tego, że wyłącznie mąż Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą, ze względu na to, że znak towarowy został wytworzony w trakcie trwania wspólności majątkowej w ramach przedsiębiorstwa, w którym z prywatnoprawnego punktu widzenia współwłaścicielem majątku jest Wnioskodawczyni na gruncie prawa cywilnego jest ona współwłaścicielem przedmiotowego znaku towarowego na zasadach wspólności małżeńskiej. Przedmiot darowizny – prawo ochronne na znak towarowy będzie przez nowopowstałą spółkę jawną wykorzystywany do działalności opodatkowanej. Spółka ta będzie czynnym podatnikiem VAT.

Ze wskazanych na wstępie regulacji wynika, że świadczenie usług, co do zasady, jest opodatkowane podatkiem od towarów i usług. W świetle zaś definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem, świadczenie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Analizując przedstawiony przez Wnioskodawczynię opis sprawy stwierdzić należy, że skoro prawa własności przemysłowej zostały wytworzone i były wykorzystywana jedynie w działalności gospodarczej prowadzonej przez męża Wnioskodawczyni, a Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej z wykorzystaniem tych praw, to nie można powiedzieć, że Wnioskodawczyni podejmowała w przedmiocie tych praw działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Wnioskodawczyni będzie brała udział w transakcji darowizny praw własności przemysłowej jedynie z tego względu, że zostały one wytworzone w trakcie trwania wspólności majątkowej w ramach przedsiębiorstwa, w którym z prywatnoprawnego punktu widzenia współwłaścicielem majątku jest Wnioskodawczyni, jednak w żaden sposób prawa te nie były wykorzystywane przez Wnioskodawczynię, w tym dla celów własnej działalności gospodarczej.

W związku z przedstawionym opisem sprawy stwierdzić należy, że brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawczynię za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie czynności opodatkowanej np. w postaci usługi, lecz wymagane jest określenie podmiotu świadczącego usługi w tym przypadku dokonującego darowizny praw własności przemysłowej, za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług. W niniejszej sprawie takich przesłanek brak.

Taki wniosek wynika z faktu, że w posiadanie praw własności przemysłowej Wnioskodawczyni weszła jedynie ze względu na wspólność majątkową, a prawa te zostały wytworzone i wykorzystywane były wyłącznie do celów prowadzonej przez męża Wnioskodawczyni indywidualnej działalności gospodarczej, natomiast Wnioskodawczyni nie korzystała z praw własności przemysłowej w sposób porównywalny do działań podmiotów wykorzystujących te wartości w sposób profesjonalny.

Zatem Wnioskodawczyni dokonując planowanej darowizny udziału w prawach własności przemysłowej będzie korzystała z prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, który nie był związany z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Reasumując, planowana przez Wnioskodawczynię darowizna prawa ochronnego do znaku towarowego, nie będzie stanowiła działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy i nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawczyni w związku z ww. darowizną będzie korzystała z przysługującego jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem, co oznacza, że nie wypełniła przesłanek zdefiniowanych w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy i nie wystąpiła w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni, w myśl którego, ze względu na nieprowadzenie przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej (a więc niespełnienie przesłanki opisanej w art. 15 ustawy), opisana transakcja nie będzie podlegać podatkowi VAT, jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnośnie natomiast powołanych przez Wnioskodawczynię interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowana ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.