Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-1070/14-4/ES
z 5 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku (data wpływu 31 października 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 28 stycznia 2015 r. (data wpływu 30 stycznia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego o osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego o osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. art. 14b § 3 oraz w art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 23 stycznia 2015 r. nr ILPB2/415-1070/14-2/ES wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawczynię, że nieuzupełnienie wniosku w wyznaczonym terminie spowoduje pozostawienie podania bez rozpatrzenia.

Ponadto, pouczono Wnioskodawczynię, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku przez Wnioskodawczynię nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłane w dniu 23 stycznia 2015 r., skutecznie doręczono w dniu 28 stycznia 2015 r., natomiast w dniu 30 stycznia 2015 r. (data nadania 29 stycznia 2015 r.) wpłynęło pismo stanowiące uzupełnienie wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zainteresowana w 1991 roku zawarła związek małżeński. W grudniu 2010 r. prawomocnym wyrokiem sądu małżeństwo Wnioskodawczyni zostało rozwiązane. W czerwcu 2013 roku były mąż Zainteresowanej zmarł.

W marcu 2014 r. Wnioskodawczyni podpisała ugodę sądową dotyczącą podziału majątku wspólnego pochodzącego z małżeństwa ze spadkobierczyniami po byłym mężu Zainteresowanej.

Spadkobierczyniami były 3 córki z poprzednich związków małżeńskich byłego męża Wnioskodawczyni.

Na podstawie podpisanego aktu dziedziczenia z mocy ustawy córki byłego męża nabyły po 1/3 z połowy majątku wspólnego Zainteresowanej i Jej byłego męża.

Wnioskodawczyni po byłym mężu nic nie otrzymała, ponieważ była już po rozwodzie.

W trakcie trwania związku małżeńskiego, w 1997 roku Zainteresowana wraz z mężem nabyła m.in. dwie działki budowlane. Na jednej z nich wybudowano dom, którego budowa została zakończona w 2000 r., a oddanie budynku do użytkowania nastąpiło w 2014 r., w związku z planowanym zbyciem nieruchomości.

Z części środków finansowych, pochodzących ze sprzedaży domu Wnioskodawczyni nabyła mieszkanie w stanie deweloperskim. Mieszkanie to będzie wymagało jeszcze nakładów finansowych, żeby je wykończyć.

Dokonując podziału wspólnego majątku ze spadkobierczyniami podzielono się nieruchomościami. Innej możliwości nie było, bowiem podział działki o powierzchni np. 1.100 m2 jest niemożliwy, ponieważ żaden Urząd Gospodarki Przestrzennej nie wyraziłby na to zgody. Podobnie podział domu był niemożliwy.

Dokonując takiego podziału Zainteresowana nie zwiększyła swojej wartości majątku – otrzymała 1/2 z całości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy biorąc pod uwagę stan faktyczny Wnioskodawczyni jest zobowiązana zapłacić jakikolwiek podatek dochodowy z tytułu dokonanej sprzedaży domu?

Zdaniem Wnioskodawczyni, biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny, nie podlega Ona żadnym zobowiązaniom podatkowym z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, źródłem przychodu jest, z zastrzeżeniem ust. 2, odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów

– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Podkreślić należy, że przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy formułuje generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Zainteresowana w 1991 roku zawarła związek małżeński. W trakcie trwania związku małżeńskiego, w 1997 roku Zainteresowana wraz z mężem nabyła m.in. dwie działki budowlane. Na jednej z nich wybudowano dom, którego budowa została zakończona w 2000 r., a oddanie budynku do użytkowania nastąpiło w 2014 r., w związku z planowanym zbyciem nieruchomości.

W grudniu 2010 r. prawomocnym wyrokiem sądu małżeństwo Wnioskodawczyni zostało rozwiązane. W czerwcu 2013 roku były mąż Zainteresowanej zmarł. W marcu 2014 r. Wnioskodawczyni podpisała ugodę sądową dotyczącą podziału majątku wspólnego pochodzącego z małżeństwa ze spadkobierczyniami po byłym mężu Zainteresowanej. Na podstawie podpisanego aktu dziedziczenia z mocy ustawy córki byłego męża nabyły po 1/3 z połowy majątku wspólnego Zainteresowanej i Jej byłego męża. Wnioskodawczyni po byłym mężu nic nie otrzymała, ponieważ była już po rozwodzie. Dokonując takiego podziału Zainteresowana nie zwiększyła swojej wartości majątku – otrzymała 1/2 z całości.

W przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości dla określenia jego skutków podatkowych istotne jest zatem ustalenie daty nabycia nieruchomości.

Zgodnie z treścią art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 121 ze zm.) – nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

W myśl art. 48 Kodeksu cywilnego – z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania. Część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych (art. 47 § 1 tego Kodeksu).

Mając na uwadze powyższe przepisy Kodeksu cywilnego należy stwierdzić, że w przypadku wybudowania budynku na własnym gruncie, grunt ten wraz z budynkiem stanowi jedną rzecz (nieruchomość). Budynek trwale związany z gruntem, jako część składowa gruntu nie może być przedmiotem odrębnej własności. Wyjątek stanowią budynki wzniesione na gruncie będącym w wieczystym użytkowaniu – z wniosku wynika jednak, że taka sytuacja nie ma miejsca w rozpatrywanej sprawie.

W związku z powyższymi wyjaśnieniami wskazać należy, że nabycie nieruchomości przez Zainteresowaną nastąpiło w 1997 roku do majątku wspólnego z mężem. W wyniku śmierci byłego męża i dziedziczenia przez jego córki Wnioskodawczyni stała się współwłaścicielem przedmiotowej nieruchomości razem ze spadkobierczyniami.

Współwłasność jest instytucją prawa cywilnego uregulowaną w Kodeksie cywilnym.

Zgodnie z art. 195 ww. Kodeksu współwłasność polega na tym, że własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom w myśl art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika.

Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy Działu IV Księgi drugiej Kodeksu cywilnego, o czym stanowi art. 196 § 2 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 210 ww. Kodeksu – każdy ze współwłaścicieli może domagać się zniesienia współwłasności. Jednym ze sposobów zniesienia współwłasności jest fizyczny podział rzeczy wspólnej między współwłaścicielami. Następuje to w drodze przyznania każdemu ze współwłaścicieli wyodrębnionej (podzielonej) rzeczy wspólnej. Wielkość tej części powinna odpowiadać wielkości udziału we współwłasności. W wyniku podziału fizycznego powstają nowe rzeczy. W rezultacie w wyniku zniesienia współwłasności dochodzi do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności. Za datę nabycia nieruchomości lub prawa – w przypadku ich sprzedaży – które przypadły danej osobie w wyniku zniesienia współwłasności, należy przyjąć datę ich pierwotnego nabycia, ale tylko wówczas, jeżeli wartość otrzymanej przez daną osobę nieruchomości lub prawa w wyniku zniesienia współwłasności mieści się w udziale, jaki przysługuje tej osobie w majątku objętym współwłasnością oraz zniesienie współwłasności zostało dokonane bez spłat i dopłat. Natomiast gdy w wyniku zniesienia współwłasności udział danej osoby ulega powiększeniu (nawet bez spłat i dopłat), to traktowany jest w kategorii nabycia, ponieważ w ten sposób ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad rzeczą (nieruchomością) jak i stan jej majątku osobistego. O tym zaś czy udział uległ powiększeniu, czy też nie, nie decyduje subiektywne odczucie dotychczasowego współwłaściciela nieruchomości, lecz obiektywne kryteria odwołujące się do cen rynkowych udziałów przed zniesieniem współwłasności i po nim.

Tak więc co do zasady zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia wówczas, gdy w wyniku tego zniesienia podatnik otrzymuje nieruchomość, której wartość po dokonanym podziale przekracza wartość udziału jaki pierwotnie podatnikowi przysługiwał. Zatem jeżeli przy dokonaniu zniesienia współwłasności wystąpiło przysporzenie majątku ponad posiadany udział przed zniesieniem współwłasności oznacza to, że dla części udziału w nieruchomości nabytego w drodze zniesienia współwłasności dniem nabycia będzie dzień, w którym nastąpiło zniesienie współwłasności.

Z treści wniosku wynika, że dokonując podziału majątku (zniesienia współwłasności) Wnioskodawczyni nie zwiększyła swojej wartości majątku – otrzymała 1/2 z całości.

Skoro w wyniku zniesienia współwłasności wartość nieruchomości nabytej przez Zainteresowaną nie przekracza wartości udziału, jaki przysługiwał Wnioskodawczyni we współwłasności, to w dacie zniesienia współwłasności (podziału majątku) nie doszło do nabycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w konsekwencji czego zbycie nieruchomości nie stanowi dla Wnioskodawczyni źródła przychodu o którym mowa w ww. przepisie, gdyż upłynęło pięć lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jej nabycie. Zatem na Zainteresowanej nie ciąży obowiązek uiszczenia podatku dochodowego od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.