Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-1356/14-6/AA
z 6 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 3 listopada 2014 r. (data wpływu 2 grudnia 2014 r.), uzupełnionym w dniach 12 i 20 lutego 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 i art. 14f § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 4 lutego 2015 r. znak ILPP1/443-1101/14-2/JSK ILPB1/415-1356/14-2/AA na podstawie art. 169 § 1 i § 2 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 6 lutego 2015 r., natomiast w dniu 12 lutego 2015 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 11 lutego 2015 r.).

Jednakże, przesłane pismo z dnia 9 lutego 2015 r., stanowiące uzupełnienie wniosku – nie zostało podpisane przez Wnioskodawcę w związku z czym, powstała konieczność ponownego uzupełnienia pisma o podpis Wnioskodawcy. W związku z tym pismem z dnia 16 lutego 2015 r. nr ILPP1/443-1101/14-4/JSK ILPB1/415-1356/14-4/AA Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 16 lutego 2015 r., skutecznie doręczono w dniu 18 lutego 2015 r., natomiast w dniu 20 lutego 2015 r. do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie, w której Zainteresowany uzupełnił wniosek o brakujący podpis (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 18 lutego 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą - zakład pogrzebowy. Dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej niezbędnym jest z racji jej specyfiki posiadanie specjalistycznego pojazdu – karawanu, do przewozu zwłok oraz udziału w uroczystości pogrzebowej. Charakter pojazdu wyklucza jego wykorzystanie do innych, niż działalność gospodarcza, celów.

W dniu 24 marca 2014 r. na podstawie umowy cywilnoprawnej kupna-sprzedaży Wnioskodawca zakupił używany samochód ciężarowy D., który zamierza przystosować dla potrzeb działalności gospodarczej, to jest przerobić go na karawan, co zostanie potwierdzone badaniami technicznymi i stosownym wpisem w dowodzie rejestracyjnym pojazdu. Wpis ten brzmieć będzie: samochód specjalny przeznaczenie pogrzebowy. Samochód posiada jeden rząd siedzeń, trwałą przegrodę między częścią pasażerską a pozostałą częścią pojazdu. Dopuszczalna masa całkowita pojazdu to 2744 kg.

Ponadto w uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wskazał, że jest małym podatnikiem w rozumieniu art. 5a pkt 20 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.).

Samochód D. będzie stanowił pojazd samochodowy specjalny o przeznaczeniu pogrzebowy, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 27 grudnia 2007 r. w sprawie wydawania pozwoleń i zaświadczeń na przewóz zwłok i szczątków ludzkich (Dz. U. Nr 249, poz. 1866), co zostanie potwierdzone stosownymi dokumentami.

Objęty wnioskiem pojazd zaliczony jest do grupy 7, zgodnie z Klasyfikacją środków trwałych (podgrupa 743).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy możliwym będzie dokonanie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11 oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych. Ponieważ zakupiony przez Wnioskodawcę pojazd po dokonaniu zmian w dowodzie rejestracyjnym potwierdzających jego specjalny pogrzebowy charakter mieścił się będzie w grupie 7 Klasyfikacji środków trwałych jego wartość nie przekroczy kwoty 50.000 euro i po wprowadzeniu go do ewidencji środków trwałych możliwym będzie dokonanie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego tego pojazdu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Jedną z metod amortyzacji jest tzw. jednorazowa amortyzacja, uregulowana w art. 22k ust. 7-13 powołanej ustawy. Zgodnie z art. 22k ust. 7 ww. ustawy, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 22h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 22i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych (art. 22k ust. 8 ww. ustawy).

Przy czym, ilekroć w ustawie jest mowa o małym podatniku oznacza to podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1.200.000 euro; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł (art. 5a pkt 20 ww. ustawy).

Zatem jak wynika z powyższych przepisów, przedsiębiorcy będący małymi podatnikami, mogą dokonywać jednorazowej amortyzacji środków trwałych zaliczonych do grup 3-8 Klasyfikacji środków trwałych do wysokości określonego limitu (równowartości 50.000 euro). Wyjątek stanowią będące środkami trwałymi samochody osobowe, które nie mogą podlegać jednorazowej amortyzacji.

Zgodnie z art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa samochodzie osobowym - oznacza to pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
   • klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
   • z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków,
2. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
3. pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:< ul type=circle>
4. agregat elektryczny/spawalniczy,
5. do prac wiertniczych,
6. koparka, koparko-spycharka,
7. ładowarka,
8. podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
9. żuraw samochodowy,
10. pojazdu samochodowego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem zgodnie z definicją samochodu osobowego zawartą w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, aby samochód na gruncie tej ustawy został uznany za samochód osobowy musi spełniać przesłanki zawarte w art. 5a pkt 19a powołanej ustawy.

Jak wskazano powyżej, zgodnie z art. 5a pkt 19a lit. d) ww. ustawy, samochodem osobowym nie jest pojazd samochodowy określony w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 86a ust. 16 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze rozporządzenia, inne niż określone w ust. 9 pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 4 pkt 2, uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, wymagania dla tych pojazdów samochodowych oraz dokumenty potwierdzające spełnienie wymagań, uwzględniając specyfikę ich konstrukcji oraz ich zastosowanie, a w przypadku pojazdów mających więcej niż jeden rząd siedzeń – również wymóg, aby dopuszczalna masa całkowita była większa niż 3 tony.

Zgodnie natomiast z § 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 marca 2014 r. w sprawie pojazdów samochodowych uznawanych za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika (Dz. U. z 2014 r., poz. 407), za pojazdy samochodowe inne niż określone w art. 86a ust. 9 ustawy uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika uznaje się pojazdy samochodowe będące pojazdami specjalnymi o przeznaczeniu:

1. pogrzebowy,
2. bankowóz - wyłącznie typu A i B

– jeżeli mają jeden rząd siedzeń albo ich dopuszczalna masa całkowita jest większa niż 3 tony.

Natomiast w myśl § 3 pkt 1 ww. rozporządzenia, pojazdy samochodowe, o których mowa w § 2, powinny spełniać wymagania określone w § 4 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 27 grudnia 2007 r. w sprawie wydawania pozwoleń i zaświadczeń na przewóz zwłok i szczątków ludzkich (Dz. U. Nr 249, poz. 1866) - w przypadku pojazdów, o których mowa w § 2 pkt 1.

Według § 4 omawianego rozporządzenia, dokumentami potwierdzającymi spełnienie wymagań, o których mowa w § 2 i § 3, są dokumenty wydane zgodnie z przepisami o ruchu drogowym.

Jak wynika z informacji przedstawionych we wniosku Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą – zakład pogrzebowy. Na potrzeby tej działalności Wnioskodawca zakupił używany samochód ciężarowy, który zamierza przystosować dla potrzeb działalności gospodarczej, tj. przerobić na karawan. Wnioskodawca jest małym podatnikiem, a ww. samochód będzie stanowił pojazd samochodowy specjalny o przeznaczeniu pogrzebowy, zgodnie z rozporządzeniem Ministra zdrowia w sprawie wydawania pozwoleń i zaświadczeń na przewóz zwłok i szczątków ludzkich. Pojazd ten zostanie zaliczony do grupy 7 Klasyfikacji środków trwałych.

Biorąc pod uwagę powołane powyżej przepisy prawa oraz informacje przedstawione we wniosku należy uznać, że przedmiotowy samochód spełnia warunki, o których mowa w art. 5a pkt 19a lit. d) ww. ustawy i tym samym nie jest samochodem osobowym.

Jednocześnie należy wyjaśnić, że jak wskazano w interpretacji indywidualnej nr ILPP1/443-1101/14-6/JSK z dnia 25 lutego 2015 r., dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego z faktur dokumentujących wydatki na zakup paliwa, materiałów eksploatacyjnych i remontów pojazdu, „pojazd, który Zainteresowany zamierza przerobić na karawan – jak wynika z opisu sprawy – będzie pojazdem specjalnym o przeznaczeniu pogrzebowy, który będzie spełniał wymagania określone w § 4 powołanego rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 27 grudnia 2007 r. oraz w § 2 powołanego rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 maja 2014 r., co zostanie potwierdzone stosownymi dokumentami i będzie wykorzystywany do działalności gospodarczej, której przedmiotem jest świadczenie usług pogrzebowych (…).”

Podsumowując, w świetle przedstawionych informacji oraz powołanych przepisów prawa stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca spełnia kryteria małego podatnika, zakupiony samochód mieści się w grupie 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych i nie jest samochodem osobowym, to Wnioskodawca ma możliwość zastosowania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od zakupionego ww. środka trwałego.

Przy czym podkreślić należy, że łączna wartość odpisów amortyzacyjnych dokonanych z wykorzystaniem omawianej metody nie może przekroczyć w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie tut. Organ wskazuje, że wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług został rozstrzygnięty odrębnym pismem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.