INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 1 marca 2012 r. (data wpływu 5 marca 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 14 kwietnia 2012 r. (data wpływu 19 kwietnia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie korekty kosztów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 marca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie korekty kosztów.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 14 kwietnia 2012 r. (data wpływu 19 kwietnia 2012 r.).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie usług projektowania i nadzoru budowlanego z zakresu budownictwa. Uzyskane z działalności gospodarczej dochody opodatkowane są podatkiem liniowym, a zdarzenia gospodarcze ewidencjonowane są za pomocą podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług – VAT.

W celu wykonania dużego projektu zostało stworzone konsorcjum czterech firm - osób fizycznych, gdzie Wnioskodawca był liderem, co zostało ujęte w umowie.

Konsorcjum wykonywało dla dużego kontrahenta usługi projektowe na znaczną kwotę umowną.

W kwietniu 2011 r. Wnioskodawca wystawił dla kontrahenta końcowe faktury VAT za wykonane prace projektowe. W tym samym czasie firma z konsorcjum wystawiła dla Wnioskodawcy faktury VAT za część przez siebie wykonanych prac projektowych. Kontrahent nie uregulował należności wynikających z powyższych faktur, a tym samym Wnioskodawca nie mógł uregulować należności wobec firm współpracujących.

Po wystawieniu faktur wystąpił należny podatek VAT i zaliczka na podatek dochodowy. Należne podatki zostały przez Wnioskodawcę uregulowane w terminie.

Kontrahent do końca stycznia 2012 r. nie uregulował należności za wystawione faktury lecz domagał się obniżenia należnej kwoty za rzekomo wcześniej poniesione dodatkowe koszty według wystawionej w styczniu 2011 r. noty obciążającej, niemającej wiele wspólnego z wykonanymi przez konsorcjum pracami projektowymi.

W lutym 2012 r. (nie chcąc sądzić się latami) podpisany został protokół ugodowy obniżający należność z wcześniej wystawionej faktury.

Także w lutym 2012 r. Wnioskodawca wystawił fakturę korygującą do pierwotnej faktury z kwietnia 2011 r. obniżającą należność od kontrahenta. Faktura korygująca została przyjęta i podpisana. Należność wynikająca z faktury korygującej została uregulowana przez kontrahenta. W tym samym czasie (luty 2012 r.) firma współpracująca z Wnioskodawcą w konsorcjum wystawiła dla Wnioskodawcy fakturę korygującą do pierwotnie wystawionej faktury (kwiecień 2011 r.) proporcjonalnie obniżając swoją należność.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (oznaczone we wniosku Nr 2).

Jak należy zaewidencjonować w podatkowej księdze przychodów i rozchodów wystawione - przez firmy współpracujące z Wnioskodawcą - w lutym 2012 r. a dotyczące kwietnia 2011 r., faktury korygujące koszty...

Wnioskodawca uważa, iż faktury korygujące wystawione przez osoby współpracujące z Wnioskodawcą, zmniejszające koszty należy zaewidencjonować w podatkowej księdze przychodów i rozchodów do faktur pierwotnych wystawionych w kwietniu 2011 r. i skorygować zaliczki na podatek dochodowy. Podatek dochodowy należy rozliczyć w PIT-36L za 2011 r., ponieważ faktury korygujące dotyczą kosztów poniesionych w 2011 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów. Aby zatem wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości. W takim ujęciu kosztami uzyskania przychodów będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim. Należy zauważyć, że kryterium zaliczenia wydatku do kosztów podatkowych jest uzależnione od celu poniesienia wydatku, a nie od wystąpienia efektu w postaci osiągnięcia przychodu. Określony wydatek może bowiem zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów również wówczas, gdy nie przyniósł spodziewanego przychodu, ale został poniesiony w takim celu.

W myśl art. 24a ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej "księgą", z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy (…).

Podatnicy mogą prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów stosując do ewidencji zdarzeń gospodarczych jedną z dwóch przewidzianych przepisami prawa podatkowego metod księgowania kosztów:

• tzw. metodę memoriałową – określoną w art. 22 ust. 5 – 5c ww. ustawy lub
• metodę uproszczoną – wynikającą z art. 22 ust. 4 tejże ustawy.

Wybór metody należy do podatnika, z tym zastrzeżeniem, że wybraną metodę powinien stosować konsekwentnie przez cały rok podatkowy (art. 22 ust. 6 ww. ustawy).

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają regulacji wskazujących do jakiego momentu odnieść należy korekty błędnie wystawionych faktur, wynikające z otrzymywanych od kontrahentów faktur korygujących.

Odnosząc się do kwestii momentu zaliczenia faktur korygujących do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, zauważyć należy, iż w sytuacji, gdy przyczyną wystawienia korekt faktury jest nieprawidłowe udokumentowanie zdarzeń gospodarczych, zasadą jest, iż skutki korekty powinny mieć wpływ na rozliczenie podatkowe, które było sporządzone na podstawie faktur błędnie dokumentujących stan faktyczny. Faktura korygująca nie dokumentuje odrębnego, niezależnego zdarzenia gospodarczego, lecz odnosi się ściśle do stanu zaistniałego w przeszłości. Punktem odniesienia do faktury korygującej jest zatem faktura pierwotna. W przedmiotowej sprawie przyczyną otrzymania przez Wnioskodawcę faktur korygujących było podpisanie protokołu ugodowego obniżającego należność wynikającą z wcześniej wystawionej faktury.

Zatem stwierdzić należy, że skoro pierwotnie wystawiona faktura błędnie dokumentowała stan faktyczny, to korekta kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, wynikająca z otrzymanych przez Wnioskodawcę faktur, winna być odnoszona (księgowana) wstecz, do okresu zaewidencjonowania faktury pierwotnej, tj. do miesiąca kwietnia 2011 r.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera przepisów określających zasady dokonywania korekt.

Wobec powyższego z zgodnie z art. 81 § 1 Ordynacji podatkowej, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty (art. 81 § 2 cyt. ustawy).

W myśl art. 3 pkt 5 Ordynacji podatkowej, ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach, należy przez to rozumieć również zeznania (…), do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego, podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Zatem jeżeli złożone zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) za 2011 r. zawiera nieprawidłowe dane (przychód, koszy) to należy złożyć korygującą deklarację wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Jednakże zauważyć należy, iż zgodnie z art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.