INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 12 grudnia 2011r. (data wpływu do tut. Biura – 14 grudnia 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie właściwego opodatkowania otrzymanego ekwiwalentu z tytułu prowadzenia zawodów koszykówki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 grudnia 2011r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie właściwego opodatkowania otrzymanego ekwiwalentu z tytułu prowadzenia zawodów koszykówki.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych. Jest sędzią koszykówki – zrzeszonym w Okręgowym Związku Koszykówki – z tytułu prowadzenia zawodów koszykówki organizowanych przez ww. Związek. Jest wynagradzany przez kluby sportowe w formie ekwiwalentu. Z płatnikami ekwiwalentów (klubami sportowymi) z ww. tytułu, Wnioskodawca nie jest związany umową o pracę, ani żadną umową cywilnoprawną zwartą w formie pisemnej. Wnioskodawca każdorazowo otrzymuje z macierzystego Związku polecenie (tzn. delegację) prowadzenia zawodów na rzecz danego klubu sportowego. Przedmiotowe ekwiwalenty za prowadzenie zawodów są natomiast za każdym razem wypłacane przez kluby sportowe na podstawie wystawionego przez Wnioskodawcę rachunku. Wartość ekwiwalentów wypłacanych jednorazowo przez poszczególnych płatników (kluby sportowe) nie przekracza kwoty 200,00 zł

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest obliczenie kwoty netto przypadającej do wpłaty z tytułu jednorazowego prowadzenia zawodów koszykówki (niezależnie od wysokości kwoty) z uwzględnieniem 20% stawki kosztów uzyskania przychodów (art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), oraz wykazanie tego dochodu w zeznaniu rocznym i opodatkowanie wraz z innymi dochodami uzyskanymi w danym roku podatkowym, a co za tym idzie, czy na płatniku ekwiwalentu (klubie sportowym) ciąży obowiązek wynikający z art. 41 ust. 1, oraz art. 42 ust. 2 ww. ustawy...

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że przychody z tytułu prowadzenia zawodów koszykówki, nieprzekraczające jednorazowo kwoty 200,00 zł od tego samego płatnika (klubu sportowego), niebędącego pracodawcą sędziego, podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych, określonych w art. 26 ust. 1 w związku z art. 13 ust. 2 oraz art. 22 ust. 9 pkt 4 przywołanej ustawy. Nie mogą mieć tutaj zastosowania postanowienia art. 30 ust. 1 pkt 5a ww. ustawy, gdyż Wnioskodawcy nie wiąże z płatnikami (klubami sportowymi) umowa o pracę, ani żadna umowa cywilnoprawna zawarta w formie pisemnej. Kwota należności, jaka przysługuje Wnioskodawcy z tytułu prowadzenia zawodów sportowych nie wynika z zawartej umowy, lecz z rachunku każdorazowo składanego płatnikowi przez Wnioskodawcę.

Wobec powyższego, w przedmiotowej sytuacji, przyczyną braku możliwości zastosowania normy przepisu zawartego w treści art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest niespełnienie łącznie wymienionych w nim warunków, a mianowicie, pomimo, że wynagrodzenie Wnioskodawcy każdorazowo nie przekracza kwoty 200,00 zł, oraz Wnioskodawca nie jest pracownikiem płatnika, który wypłaca mu ekwiwalenty, to wysokość wypłacanego ekwiwalentu nie wynika z umowy (umów).

Wnioskodawca powołał się na argumentację zawartą w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 18 kwietnia 2011r., znak: IPPB4/415-139/11-2/JS.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, iż niniejsza interpretacja indywidualna z zakresu podatku dochodowego od podatku dochodowego od osób fizycznych dotyczy przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Natomiast w zakresie zdarzenia przyszłego wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie znak: IBPB II/1/415-1033/11/BD.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawodawca w art. 10 ust. 1 pkt 2 cytowanej ustawy identyfikuje jako osobne źródło przychodu działalność wykonywaną osobiście.

W myśl art. 13 pkt 2 powyższej ustawy za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się m.in. przychody z osobiście wykonywanej działalności artystycznej, literackiej, naukowej, trenerskiej, oświatowej i publicystycznej, w tym z tytułu udziału w konkursach z dziedziny nauki, kultury i sztuki oraz dziennikarstwa, jak również przychody z uprawiania sportu, stypendia sportowe przyznawane na podstawie odrębnych przepisów oraz przychody sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych.

Zakwalifikowanie przedmiotowego ekwiwalentu do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 2 ww. ustawy powoduje, iż na klubach sportowych jako płatnikach dokonujących wypłat z powyższego tytułu ciąży obowiązek określony w art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl tego przepisu, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1 (art. 41 ust. 1a ww. ustawy). Kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku płatnicy są zobowiązani, zgodnie z art. 42 ust. 1 ww. ustawy, przekazywać w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego właściwego według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

Natomiast podatnicy, wskazane należności łącznie z pobraną zaliczką winni wykazać z pozostałymi dochodami w zeznaniu rocznym składanym zgodnie z treścią art. 45 ust. 1 i następne ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Do przychodów zakwalifikowanych zgodnie z art. 13 pkt 2 ustawy zastosowanie mają koszty uzyskania przychodów określone w art. 22 ust. 9 pkt 4 ww. ustawy, które określa się w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Z kolei zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 5a cyt. ustawy od dochodów (przychodów) z tytułu, o którym mowa w art. 13 pkt 2 i 5-9, jeżeli kwota należności określona w umowie zawartej z osobą niebędącą pracownikiem płatnika nie przekracza 200 zł, pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 18 % przychodu.

Zryczałtowany podatek od przychodów wymienionych powyżej pobierany jest bez pomniejszania tych przychodów o koszty ich uzyskania (art. 30 ust. 3 ustawy). Dodatkowo, przychody te nie łączą się z dochodami podlegającymi opodatkowaniu według skali podatkowej, co wynika z art. 30 ust. 8 ustawy. Z kolei, przepis art. 41 ust. 4 ustawy obliguje płatnika do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z ww. tytułu.

Analiza normy wyrażonej w powołanym przepisie art. 30 ust. 1 pkt 5a cyt. ustawy wskazuje, że opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma miejsce, gdy:

• kwota należności określona w umowie (powołaniu, uchwale, zleceniu bądź innym dokumencie o podobnym charakterze) nie przekracza 200 zł, oraz
• umowa lub umowy zawarte są z osobą niebędącą pracownikiem płatnika.
  
  

Z przedstawionej we wniosku kwestii wynika, iż Wnioskodawca jest sędzią koszykówki zrzeszonym w Okręgowym Związku Koszykówki i z tytułu prowadzonych zawodów koszykówki ma wypłacane ekwiwalenty przez kluby sportowe. Z płatnikami ekwiwalentów (klubami sportowymi) z ww. tytułu Wnioskodawcy nie wiąże umowa o pracę ani żadna umowa cywilnoprawna zawarta w formie pisemnej. Wnioskodawca każdorazowo otrzymuje z macierzystego Związku polecenie (tzn. delegację) prowadzenia zawodów na rzecz danego klubu sportowego. Przedmiotowe ekwiwalenty są każdorazowo wypłacane na podstawie złożonego przez Wnioskodawcę rachunku. Wartość ekwiwalentów uzyskiwanych przez Wnioskodawcę od poszczególnych płatników (klubów sportowych) nie przekracza każdorazowo kwoty 200 zł.

Z powyższego opisu wynika, iż dokumentem dotyczącym wyznaczenia sędziego na określone zawody jest tzw. delegacja sędziowska wystawiana przez macierzysty Związek Koszykówki, do którego przynależy Wnioskodawca, a nie przez kluby sportowe, na rzecz których sędzia przeprowadzać ma zawody. Kluby sportowe jako płatnicy ekwiwalentów nie zawierają z Wnioskodawcą żadnych dodatkowych umów, wypłacają mu jedynie ekwiwalenty pieniężne na podstawie przedstawionego przez sędziego rachunku, tj. delegacji. Jednakże rachunek ten nie może być uznany za umowę zawartą między sędzią a danymi klubami sportowymi.

Zatem przepis art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie będzie miał zastosowania do należności, o których mowa we wniosku skoro Wnioskodawcę (sędziego) z klubami sportowymi, na rzecz których przeprowadza on zawody, nie wiąże żadna umowa (żaden stosunek prawny) pomimo, iż wartość ekwiwalentów otrzymywanych od poszczególnych płatników (klubów sportowych) nie przekracza każdorazowo kwoty 200 zł.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, iż na klubach sportowych jako płatnikach dokonujących wypłat ekwiwalentu sędziowskiego ciążył będzie obowiązek określony w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z kolei Wnioskodawca zobowiązany będzie wykazać ten ekwiwalent po zakończeniu roku podatkowego w zeznaniu rocznym składanym do właściwego urzędu skarbowego, według ustalonego wzoru, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym (art. 45 ust. 1 cyt. ustawy).

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej należy stwierdzić, iż interpretacja ta została wydana w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.