Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-1207/14-4/AP
z 22 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 21 października 2014 r. (data wpływu 24 października 2014 r.), uzupełnionym w dniu 9 stycznia 2015 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej Znaku towarowego oraz Wiedzy technicznej odpowiadającej ich wartości wynikającej z umowy darowizny – jest prawidłowe,
• sposobu ustalenia dochodu w przypadku zbycia Znaku towarowego oraz Wiedzy technicznej – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 24 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej Znaku towarowego oraz Wiedzy technicznej odpowiadającej ich wartości wynikającej z umowy darowizny oraz w zakresie sposobu ustalenia dochodu w przypadku zbycia Znaku towarowego oraz Wiedzy technicznej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną mającą miejsce zamieszkania w Polsce oraz podlegającą w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie produkcji konstrukcji aluminiowych pod firmą „A” (dalej: „A”).

W skład majątku służącego do prowadzenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę wchodzi m.in. prawo ochronne do znaku towarowego (dalej: Znak towarowy) oraz wiedza techniczna w zakresie przemysłowego wytwarzania konstrukcji aluminiowych (dalej: Wiedza techniczna). Wyszczególnione powyżej składniki majątku zostały wytworzone przez Wnioskodawcę i nie są amortyzowane dla celów podatkowych.

Wiedza techniczna wytworzona przez Wnioskodawcę jest:

1. niejawna, czyli nie jest powszechnie znana bądź też łatwo dostępna,
2. istotna, tj. ważna i użyteczna z punktu widzenia prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy, oraz
3. zidentyfikowana, czyli opisana w zrozumiały sposób, pozwalający zweryfikować, czy spełnione są kryteria niejawności i istotności.
   
   

Wnioskodawca planuje zawrzeć umowę bądź umowy darowizny, w wyniku których przeniesie własność Znaku towarowego oraz Wiedzy technicznej na rzecz spółki osobowej (dalej: „Spółka”) innej niż spółka komandytowo-akcyjna. Umowa/umowy darowizny będzie określać wartość Znaku towarowego oraz Wiedzy technicznej, nie wyższą od ich wartości rynkowej. Na moment dokonania darowizny Wnioskodawca będzie większościowym wspólnikiem w Spółce. Spółka będzie wykorzystywać Znak towarowy oraz Wiedzę techniczną w prowadzonej działalności gospodarczej poprzez oddanie ich do używania na podstawie umów licencyjnych, a przewidywany okres używania w powyższy sposób Znaku towarowego i Wiedzy technicznej przez Spółkę przekracza rok.

Wnioskodawca nie wyklucza, że w dalszej kolejności podjęta zostanie decyzja o zbyciu Znaku towarowego oraz Wiedzy technicznej przez Spółkę (np. w formie sprzedaży).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca będzie mógł zaliczać do kosztów uzyskania przychodów, w części przypadającej na jego udział w zyskach Spółki, odpisy amortyzacyjne dokonywane przez Spółkę od wartości początkowej Znaku towarowego oraz Wiedzy technicznej odpowiadającej ich wartości wynikającej z umowy darowizny, nie wyższej niż wartość rynkowa?
2. W jaki sposób Wnioskodawca, jako wspólnik Spółki, powinien ustalić dochód w przypadku ewentualnego zbycia Znaku towarowego oraz Wiedzy technicznej przez Spółkę?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania nr 1, będzie on uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej Znaku towarowego oraz Wiedzy technicznej w części, w jakiej będzie on uczestniczyć w zysku Spółki, od ich wartości początkowej wynikającej z umowy darowizny, nie wyższej od ich wartości rynkowej.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o PDOF, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. la, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Stosownie natomiast do art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o PDOF, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat. Powyższe przepisy potwierdzają zasadę tzw. transparentności spółek osobowych, w świetle której spółki te (z wyjątkiem spółki komandytowo-akcyjnej, której nie dotyczy zapytanie Wnioskodawcy) nie są podatnikami podatku dochodowego. W związku z tym, przychody i koszty uzyskania przychodów wynikające z prowadzonej przez spółkę osobową działalności rozliczane są przez wspólników tej spółki, proporcjonalnie do ich udziału w zysku spółki. Mając na uwadze, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną, podatnikiem PDOF, skutki podatkowe związane z jego udziałem w Spółce należy oceniać na gruncie przepisów ustawy o PDOF.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy PDOF, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy o PDOF. Natomiast w myśl art. 22 ust. 8 ustawy o PDOF, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 ustawy o PDOF.

Stosownie do treści art. 22b ust. 1 ustawy PDOF, amortyzacji podlegają m.in., z zastrzeżeniem art. 22c ustawy o PDOF, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm. dalej: „PWP”), jak również wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how) o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o PDOF, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Wnioskodawca chciałby podkreślić, iż przepisy ustawy o PDOF nie wskazują bezpośrednio, co należy rozumieć przez know-how. Zgodnie z definicją przyjętą przez Międzynarodową Izbę Handlową w Paryżu „know-how” to całokształt wiedzy fachowej oraz doświadczeń w zakresie technologii i procesu produkcyjnego dla określonego wyrobu. Definicja przyjęta przez Komisję Europejską w rozporządzeniu nr 772/2004 w sprawie stosowania art. 81 ust. 3 Traktatu do kategorii porozumień o transferze technologii wskazuje, iż „know-how” oznacza pakiet nieopatentowanych informacji praktycznych, wynikających z doświadczenia i badań, które są:

1. niejawne, czyli nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne.
2. istotne, czyli ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania produktów objętych umową,
3. zidentyfikowane, czyli opisane w wystarczająco zrozumiały sposób, aby można było sprawdzić czy spełniają kryteria niejawności i istotności.
   
   

Ponadto, OECD w Komentarzu do Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku posiłkuje się definicją opracowaną przez Stowarzyszenie Biur Ochrony Własności Przemysłowej, zgodnie z którą „know-how obejmuje całokształt nieujawnionych informacji technicznych, niezależnie od tego, czy podlegają one opatentowaniu czy nie, niezbędnych do przemysłowego wytwarzania produktu lub stworzenia technologii produkcji; ponieważ informacja taka osiągana jest na podstawie doświadczenia, know-how stanowi to, czego producent nie może poznać na podstawie samego zbadania produktu i samej znajomości postępu technicznego”. Jednocześnie, pośrednio ustawa o PDOF wskazuje, iż „know-how” dotyczy informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej.

Odnosząc się do Znaku towarowego, Wnioskodawca chciałby wskazać, iż w PWP unormowane zostały m.in. stosunki w zakresie wynalazków, wzorów użytkowych, wzorów przemysłowych, znaków towarowych, oznaczeń geograficznych i topografii układów scalonych. Zgodnie z art. 6 ust. 1 PWP, na warunkach określonych w przedmiotowej ustawie, udzielane są patenty oraz dodatkowe prawa ochronne na wynalazki, prawa ochronne na wzory użytkowe i znaki towarowe, a także prawa z rejestracji na wzory przemysłowe, topografie układów scalonych oraz oznaczenia geograficzne. Zgodnie z przepisami PWP, znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa, w tym w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy. Na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne. Mając na uwadze powyższe, należy zaznaczyć, iż uzyskane przez podatnika prawa ochronne do znaku towarowego, potwierdzone wydaną przez Urząd Patentowy decyzją, w myśl art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o PDOF, stanowią wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji podatkowej.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, zdaniem Wnioskodawcy, Znak towarowy oraz Wiedza techniczna spełniają przesłanki, o których mowa w art. 22b ust. 1 ustawy o PDOF, a zatem będą stanowić wartość niematerialną i prawną.

Dodatkowo Wnioskodawca chciałby nadmienić, iż warunki wskazane w treści art. 22b ust. 1 ustawy o PDOF umożliwiające dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od wartości niematerialnych i prawnych wskazanych w treści tego przepisu są spełnione gdyż:

• Znak towarowy oraz Wiedza techniczna będą nabyte przez Wnioskodawcę (w formie darowizny),
• Znak towarowy oraz Wiedza techniczna będą wykorzystywane w działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę poprzez oddanie ich do używania na podstawie umów licencji (a zatem będą nadawały się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania),
• przewidywany okres używania Znaku towarowego oraz Wiedzy technicznej przez Spółkę przekraczać będzie rok.
  
  

Mając na uwadze powyższe, w opinii Wnioskodawcy nie ulega wątpliwości, iż Znak towarowy oraz Wiedza techniczna stanowić będą wartości niematerialne i prawne w rozumieniu ustawy o PDOF, jak również podlegać mogą amortyzacji.

Podstawę naliczenia odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa, której zasady określania zawarto w art. 22g ustawy o PDOF. Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o PDOF, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości. W związku z tym, wartością początkową Znaku towarowego oraz Wiedzy technicznej, jako wartości niematerialnych i prawnych, będzie ich wartość rynkowa określona w umowie darowizny.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych wydawanych przez Ministra Finansów, z których przykładowo można przytoczyć:

• interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 lipca 2014 r., sygn. IPPB1/415-557/14-2/KS, w której organ wskazał, że „Biorąc pod uwagę cytowane przepisy stwierdzić należy, że Wnioskodawca będzie uprawniony do ustalenia wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej (wskazanego we wniosku prawa ochronnego na znak towarowy), wprowadzenia do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych w wysokości wartości rynkowej z dnia nabycia w drodze darowizny (art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy)”;
• interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 16 lipca 2014 r., sygn. IPPB1/415-465/14-2/ES, w której organ wskazał, że „Wnioskodawca będzie uprawniony do ustalenia wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej (wskazanego we wniosku prawa ochronnego na znak towarowy) wprowadzenia do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych w wysokości wartości rynkowej z dnia nabycia w drodze darowizny (art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy)”;
• interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 2 lipca 2014 r., sygn. IBPBI/1/415-441/14/AP, w której organ zgodził się ze stanowiskiem podatnika, zgodnie z którym: „wartość początkowa darowanych na rzecz Spółki Znaków towarowych, przy spełnieniu przesłanek umożliwiających dokonywanie amortyzacji, powinna (zgodnie z treścią art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) odpowiadać ich wartości rynkowej z dnia nabycia w drodze darowizny przedsiębiorstwa, w skład którego wchodzą”;
• interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 22 maja 2014 r., sygn. IPPBI/415-249/14-2/KS, w której organ zgodził się ze stanowiskiem podatnika, zgodnie z którym: „wspólnicy spółki komandytowej mają prawo do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonane od wartości początkowej znaku towarowego ustalonej jako wartość rynkowa z dnia zawarcia umowy darowizny nabycia tego znaku”;
• interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 5 maja 2014 r., sygn. ILPBI/415-231/14-2/AA, w której organ zgodził się ze stanowiskiem podatnika, zgodnie z którym: „Wartość początkową przekazanego w drodze darowizny prawa ochronnego do znaku towarowego, spełniającego definicję wartości niematerialnej i prawnej należy ustalić zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT, tj. jako wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny określa tę wartość w niższej wysokości”;
• interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 5 maja 2014 r., sygn. ILPBI/415-233/14-2/AA, w której organ zgodził się ze stanowiskiem podatnika, zgodnie z którym: „Wartość początkową przekazanego w drodze darowizny prawa ochronnego do znaku towarowego, spełniającego definicję wartości niematerialnej i prawnej należy ustalić zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 PIT, tj. jako wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny określa tę wartość w niższej wysokości;
• interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 5 listopada 2013 r.. sygn. ILPB1/415-895/13-4/AA, w której organ zgodził się ze stanowiskiem podatnika, zgodnie z którym: „Podstawę naliczenia odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa, której zasady ustalania zawarto w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób  wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości”.
  
  

W myśl z art. 22 ust. 1 ustawy o PDOF, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy o PDOF. Natomiast stosownie do treści art. 22 ust. 8 ustawy o PDOF, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne), dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 ustawy o PDOF.

Jak wskazał Wnioskodawca powyżej, Wiedza techniczna oraz Znak towarowy będą wykorzystywane przez Spółkę jako WNiP w ramach prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej, w ramach której będzie zajmowała się m.in. udzielaniem innym podmiotom licencji na korzystanie ze Znaku towarowego oraz Wiedzy technicznej. Dodatkowo Wnioskodawca chciałby nadmienić, iż w jego opinii żaden z przepisów art. 23 ustawy o PDOF nie zawiera regulacji mającej potencjalny wpływ na ograniczenie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od WNiP nabytych w drodze darowizny, co ma miejsce w analizowanym przypadku.

Niewątpliwie takiego ograniczenia nie wprowadzają przepisy zawarte w art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a) ustawy o PDOF. Zgodnie z przywołanym przepisem nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli:

• nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub
• dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego lub
• nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.
  
  

Zgodnie z literalnym brzmieniem powyższego przepisu, wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów nie dotyczy wartości niematerialnych i prawnych nabytych w drodze darowizny.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, dokonywane odpisy amortyzacyjne w sytuacji przedstawionej w opisie zdarzenia przyszłego, naliczane od wartości początkowej ustalonej w sposób przedstawiony w odpowiedzi na pytanie pierwsze, będą stanowić koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy w części, w jakiej będzie on jako wspólnik uczestniczyć w zysku Spółki.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych wydawanych przez Ministra Finansów, z których przykładowo można przytoczyć:

• interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 18 sierpnia 2014 r., sygn. ILPB1/415-513/14-3/AG, w której organ wskazał, że „W związku z powyższym w opinii Wnioskodawcy dokonywane odpisy amortyzacyjne w sytuacji przedstawionej w opisie zdarzenia przyszłego naliczane od wartości początkowej, ustalonej w sposób przedstawiony w odpowiedzi na pytanie pierwsze, będą stanowić koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy w części, w jakiej będzie on uczestniczyć w zysku Spółki. Wartość odpisów zostanie ustalona w oparciu o treść stosownych przepisów updof, tj. art. 22h, art. 22i oraz 22j updof”;
• interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 2 lipca 2014 r., sygn. IBPBI/1/415-441/14/AP, w której organ zgodził się ze stanowiskiem podatnika, zgodnie z którym: „Spółka będzie uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od Znaków towarowych, które jednocześnie będą kosztami uzyskania przychodów dla wspólników Spółki w proporcji, w jakiej uczestniczą oni w jej zyskach określonych w umowie (art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych)”;
• interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 22 maja 2014 r.. sygn. IPPB1/415-249/14-2/KS, w której organ zgodził się ze stanowiskiem podatnika, zgodnie z którym: „wspólnicy spółki komandytowej mają prawo do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonane od wartości początkowej znaku towarowego ustalonej jako wartość rynkowa z dnia zawarcia umowy darowizny nabycia tego znaku, w wysokości odpowiadającej udziałowi danego wspólnika w spółce komandytowej. Zatem odpisy amortyzacyjne ustalone we wskazany sposób stanowiły będą dla Wnioskodawcy koszt podatkowy proporcjonalnie do posiadanego przez niego prawa udziału w ww. spółce”;
• interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 5 maja 2014 r. sygn. ILPB1/415-231/14-2/AA, w której organ zgodził się ze stanowiskiem podatnika, zgodnie z którym: „kosztem uzyskania przychodów są również odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane od składników majątku nabytych w drodze spadku lub darowizny, spełniających warunki pozwalające uznać je za środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne. Reasumując, mając na uwadze powyższe wskazać należy, że spółka komandytowa, której Wnioskodawca jest wspólnikiem może dokonywać odpisów amortyzacyjnych od otrzymanego w drodze darowizny prawa ochronnego do znaku towarowego”;
• interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 5 maja 2014 r.. sygn. ILPB1/415-233/14-2/AA, w której organ zgodził się ze stanowiskiem podatnika, zgodnie z którym: „kosztem uzyskania przychodów będą odpisy amortyzacyjne ustalone w oparciu o udział wspólników w zysku spółki komandytowej, obliczone od wartości początkowej przekazanego w drodze darowizny prawa do zarejestrowanego znaku towarowego”.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania nr 2, w przypadku zbycia przez Spółkę otrzymanych w formie darowizny Znaku towarowego oraz Wiedzy technicznej stanowiących WNiP, dochodem Wnioskodawcy będzie przychód ze zbycia Wiedzy technicznej, pomniejszony o niezamortyzowaną część wartości początkowej Wiedzy technicznej w części, w jakiej będzie on, jako wspólnik, uczestniczyć w zysku Spółki.

Jak zostało wskazane w ramach stanowiska Wnioskodawcy do pytania oznaczonego nr 1, wynik podatkowy operacji wykonywanych przez spółkę osobową jest rozliczany przez wspólników tej spółki, proporcjonalnie do przypadającego im udziału w zyskach. Zatem w przypadku zbycia przez Spółkę Znaku towarowego lub Wiedzy technicznej, skutki po stronie Wnioskodawcy należy ustalić w oparciu o przepisy ustawy o PDOF.

Zgodnie z art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy o PDOF, dochodem lub stratą z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o PDOF, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o PDOF, dokonanych od tych środków i wartości. Należy podkreślić, że przepis powyższy, określając sposób ustalania dochodu z odpłatnego zbycia m.in. WNiP (również nabytych nieodpłatnie), nie posługuje się kategorią kosztów podatkowych, lecz wskazuje na konieczność uwzględnienia w tej mierze wyłącznie trzech wartości:

• przychodu z odpłatnego zbycia.
• wartości początkowej WNiP,
• sumy odpisów amortyzacyjnych.
  
  

W tym kontekście należy wskazać, że ewentualne zbycie Znaku towarowego oraz Wiedzy technicznej niewątpliwie powinno zostać uznane za zbycie składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o PDOF, gdyż ten przepis w dyspozycji art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. c) ustawy o PDOF odnosi się do wartości niematerialnych i prawnych, natomiast, jak Wnioskodawca wykazał powyżej, Znak towarowy oraz Wiedza techniczna powinny zostać zakwalifikowane jako WNiP. Jednocześnie od ww. WNiP będą dokonywane odpisy amortyzacyjne zgodnie z metodą określoną w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o PDOF. W związku z tym, w przedmiotowej sprawie zastosowanie powinien znaleźć ww. art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy o PDOF.

W związku z powyższym, w opinii Wnioskodawcy, w przypadku zbycia przez Spółkę otrzymanych w drodze darowizny Znaku towarowego oraz Wiedzy technicznej stanowiących WNiP, dochodem Wnioskodawcy będzie przychód ze zbycia Wiedzy technicznej, pomniejszony o niezamortyzowaną część wartości początkowej Wiedzy technicznej, w części, w jakiej Wnioskodawca, jako wspólnik, będzie uczestniczyć w zysku Spółki.

Stanowisko Wnioskodawcy przedstawione powyżej jest podzielane przez Ministra Finansów w wydawanych interpretacjach indywidualnych. Jako przykładową można wskazać interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 5 stycznia 2012 r. (IPPB1/415-944/l1-3/ES), dotyczącą sprzedaży środka trwałego (odnośnie którego zastosowanie znajdują analogiczne przepisy, jak w przypadku WNiP): „dochodem (stratą) ze sprzedaży znajdujących się na ww. gruncie budynków, stanowiących środki trwałe w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, będzie różnica między przychodem z ich odpłatnego zbycia a ich wartością początkową powiększoną o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych. A zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie skutków podatkowych zbycia otrzymanych w drodze darowizny środków trwałych jest prawidłowe”.

Na marginesie należy wskazać, że w będącym przedmiotem pytania Wnioskodawcy zdarzeniu przyszłym, nie znajdzie zastosowania art. 22 ust. 8a ustawy o PDOF, który określa zasady ustalania kosztów uzyskania przychodów w odniesieniu do zbycia przez spółkę niebędącą osobą prawną rzeczy i praw będących przedmiotem wkładu do takiej spółki. Należy bowiem podkreślić, że Spółka nabędzie własność Znaku towarowego oraz Wiedzy technicznej w drodze darowizny, a nie w drodze wkładu.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że w przypadku zbycia przez Spółkę otrzymanych w formie darowizny Znaku towarowego oraz Wiedzy technicznej stanowiących WNiP, dochodem Wnioskodawcy będzie przychód ze zbycia Znaku towarowego oraz Wiedzy technicznej, pomniejszony o niezamortyzowaną część wartości początkowej Znaku towarowego oraz Wiedzy technicznej w części, w jakiej będzie on, jako wspólnik, uczestniczyć w zysku Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej Znaku towarowego oraz Wiedzy technicznej odpowiadającej ich wartości wynikającej z umowy darowizny – jest prawidłowe,
• sposobu ustalenia dochodu w przypadku zbycia Znaku towarowego oraz Wiedzy technicznej – jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę pism organów podatkowych, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.