Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-2/4510-107/15/MS
z 24 lipca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), po ponownym rozpatrzeniu, w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 28 stycznia 2015 r. sygn. akt II FSK 2083/13 oraz wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 20 lutego 2013 r. sygn. akt I SA/Kr 1851/12, wniosku z 8 maja 2012 r. (data wpływu do tut. BKIP 11 maja 2012 r.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione w ww. wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• prawa Spółki do rozpoznania ceny nabycia Wierzytelności jako kosztu uzyskania przychodu w momencie spłaty Wierzytelności przez Spółkę X,
• ustalenia, czy w przypadku datio in solutum, Spółka nie będzie zobligowana do rozpoznania przychodu w wartości wymagalnej wierzytelności, przekazanej Pierwotnemu Pożyczkodawcy w wykonaniu datio in solutum (tj. jako świadczenia w miejsce wykonania przez Spółkę z tytułu zaspokojenia roszczenia Pierwotnego Pożyczkodawcy o zapłatę ceny za zbytą do Spółki Wierzytelność)

-jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 maja 2012 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie:

• prawa Spółki do rozpoznania ceny nabycia Wierzytelności jako kosztu uzyskania przychodu w momencie spłaty Wierzytelności przez Spółkę X,
• ustalenia, czy w przypadku datio in solutum, Spółka nie będzie zobligowana do rozpoznania przychodu w wartości wymagalnej wierzytelności, przekazanej Pierwotnemu Pożyczkodawcy w wykonaniu datio in solutum (tj. jako świadczenia w miejsce wykonania przez Spółkę z tytułu zaspokojenia roszczenia Pierwotnego Pożyczkodawcy o zapłatę ceny za zbytą do Spółki Wierzytelność).
  
  

W dniu 10 sierpnia 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego Znak: IBPBI/2/423-515/12/PP, w której uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe w zakresie obowiązku rozpoznania przychodu w wartości wymagalnej wierzytelności, przekazanej Pierwotnemu Pożyczkodawcy w wykonaniu datio in solutum (tj. jako świadczenia w miejsce wykonania przez Spółkę z tytułu zaspokojenia roszczenia Pierwotnego Pożyczkodawcy o zapłatę ceny za zbytą do Spółki Wierzytelność), w pozostałym zakresie stanowisko uznał za prawidłowe. Interpretacja indywidualna została skutecznie doręczona 14 sierpnia 2012 r. Pismem z 24 sierpnia 2012 r. (data wpływu do tut. BKIP 27 sierpnia 2012 r.), wniesiono wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, na które udzielono odpowiedzi pismem z 26 września 2012 r. Znak: IBPBI/2/4232-87/12/PP odmawiając zmiany ww. interpretacji. Odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa została skutecznie doręczona 28 września 2012 r. Pismem z 29 października 2012 r. wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, pismem z 30 listopada 2012 r. Znak: IBPBI/2/4240-93/12/PP udzielił odpowiedzi na skargę przesyłając ją, wraz z aktami sprawy do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z 20 lutego 2013 r., sygn. akt I SA/Kr 1851/12 uchylił zaskarżoną interpretację. Od powyższego wyroku, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wniósł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. W wyniku jej rozpatrzenia Naczelny Sąd Administracyjny, wyrokiem z 28 stycznia 2015 r., sygn. akt II FSK 2083/13 skargę oddalił. Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 20 lutego 2013 r. sygn. akt I SA/Kr 1851/12 wpłynął do tut. Biura 8 maja 2015 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka X z siedzibą na terytorium Polski zaciągnęła pożyczki od spółki Y., spółki kapitałowej z siedzibą w Portugalii (dalej: „Pierwotny Pożyczkodawca”). Zgodnie z treścią zawartych umów Spółka X zobowiązała się do zwrotu kwot nominalnych (głównych) udzielonych pożyczek wraz z kwotami naliczonych odsetek.

W celu uproszczenia modelu finansowania w grupie kapitałowej, Pierwotny Pożyczkodawca rozważa dokonać odpłatnego zbycia swoich uprawnień przysługujących z tytułu udzielonych pożyczek wobec Spółki X do Spółki z siedzibą w Polsce (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”). Możliwym jest, iż na moment zbycia spłacone zostaną kwoty nominalne udzielonych pożyczek, natomiast nadal wymagana będzie kwota naliczonych odsetek (dalej: „Wierzytelność”). Niewykluczonym jest również, że roszczenie Pierwotnego Pożyczkodawcy względem Spółki o zapłatę ceny z tytułu nabycia Wierzytelności zostanie zaspokojone poprzez wykorzystanie instytucji datio in solutum (tj. świadczenia w miejsce wykonania).

Wnioskodawca podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce (w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011r. Nr 74, poz. 397 ze zm. – zwanej dalej „ustawa o PDOP”). Cena sprzedaży przedmiotowej Wierzytelności będzie niższa od nominalnej wartości Wierzytelności, tj. ww. kwoty naliczonych odsetek od pożyczek, a wynagrodzeniem Wnioskodawcy za zrealizowane świadczenie wobec Pierwotnego Pożyczkodawcy będzie zatem różnica między nominalną wartością Wierzytelności, a uiszczoną na rzecz Pierwotnego Pożyczkodawcy kwotą (tj. dyskonto kalkulowane jako suma ustalonej przez strony umowy marży z tytułu ryzyka oraz marży finansowej).

W efekcie powyższej transakcji sprzedaży Wierzytelności, Wnioskodawca wstąpi w prawa Pierwotnego Pożyczkodawcy wynikające z posiadania Wierzytelności w stosunku do Spółki X, uzyskując prawo żądania spłaty Wierzytelności. W efekcie sprzedaży Wierzytelności, dojdzie jedynie do zmiany wierzyciela (z Pierwotnego Pożyczkodawcy na Wnioskodawcę), natomiast sama Wierzytelność będzie istnieć nadal. Spółka, nabywając Wierzytelność od Pierwotnego Pożyczkodawcy, świadczyć będzie na jego rzecz odpłatną usługę zapewnienia finansowania jego Wierzytelności, a tym samym wyręczenia Pierwotnego Pożyczkodawcy z dochodzenia jego Wierzytelności wobec Spółki X. W konsekwencji Pierwotny Pożyczkodawca rozpozna jako usługobiorca import usługi finansowej, podlegający opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej w Portugalii, z zastosowaniem mechanizmu tzw. odwrotnego obciążenia, tj. reverse charge (za podstawę opodatkowania przyjmując wartość wynagrodzenia, tj. dyskonta). Pierwotny Pożyczkodawca został zidentyfikowany jako podatnik podatku od wartości dodanej w Portugalii i nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Niewykluczone, że roszczenie Pierwotnego Pożyczkodawcy względem Spółki o zapłatę ceny z tytułu zbycia na jej rzecz Wierzytelności względem Spółki X może zostać zaspokojone poprzez skorzystanie z cywilnoprawnej instytucji datio in solutum tj. świadczenia w miejsce wykonania, przewidzianej w artykule 453 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). W tym celu, w ramach datio in solutum, Spółka może przenieść na Pierwotnego Pożyczkodawcę wymagalne wierzytelności względem innych spółek (w tym wierzytelności z tytułu pożyczek; niewykluczone, że wierzytelności w momencie ich przeniesienia na Pierwotnego Pożyczkodawcę stanowić będą wyłącznie naliczone odsetki, gdyż kwoty główne pożyczek zostaną spłacone do Spółki przed dokonaniem datio in solutum) z grupy kapitałowej. W wyniku datio in solutum Spółka przestanie być dłużnikiem Pierwotnego Pożyczkodawcy z tytułu zapłaty ceny za nabytą Wierzytelność względem Spółki X.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca będzie miał prawo rozpoznać cenę nabycia Wierzytelności jako koszt uzyskania przychodu w momencie spłaty Wierzytelności przez Spółkę X, oraz czy w przypadku datio in solutum Spółka nie będzie zobligowana do rozpoznania przychodu podlegającego PDOP w wartości wymagalnej wierzytelności, przekazanej Pierwotnemu Pożyczkodawcy w wykonaniu datio in solutum (tj. jako świadczenia w miejsce wykonania przez Spółkę z tytułu zaspokojenia roszczenia Pierwotnego Pożyczkodawcy o zapłatę ceny za zbytą do Spółki Wierzytelność)?

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie ona miała prawo rozpoznać cenę nabycia Wierzytelności jako koszt uzyskania przychodu w momencie spłaty Wierzytelności przez Spółkę X. Cena nabycia Wierzytelności stanowi koszt uzyskania przychodu, bezpośrednio związany z przychodem (art. 15 ust. 4b ustawy o PDOP) w postaci odsetek, które będą spłacane do Spółki przez Spółkę X. W przypadku datio in solutum, Spółka nie będzie zobligowana do rozpoznania przychodu podlegającego PDOP w wartości wymagalnej wierzytelności, przekazanej Pierwotnemu Pożyczkodawcy w wykonaniu datio in solutum, (tj. jako świadczenie w miejsce wykonania przez Spółkę z tytułu zaspokojenia roszczenia Pierwotnego Pożyczkodawcy o zapłatę ceny za zbytą do Spółki Wierzytelność). Zdaniem Wnioskodawcy, ustawa o PDOP odnosi się do przychodu podatkowego między innymi w art. 12, gdzie wskazuje, które kategorie są traktowane jako taki przychód, a które kategorie nie są. Jako taka natomiast ustawa o PDOP nie zawiera definicji przychodu wobec czego można się odwołać w tym względzie do poglądu doktryny prawa podatkowego. Zgodnie z tym poglądem, przychodem podatkowym jest trwałe zwiększenie majątku podatnika, które może wyrażać się w zwiększeniu jego aktywów lub zmniejszeniu jego pasywów (w kategoriach bilansowych). O tym więc, czy w wyniku takich czynności po stronie Spółki powstanie obowiązek rozpoznania przychodu podatkowego, czy taki obowiązek nie powstanie rozstrzyga kwestia trwałego zwiększenia majątku Spółki lub też jej brak. W rezultacie nabycia Wierzytelności od Pierwotnego Pożyczkodawcy, sytuacja bilansowa Spółki wyglądałaby następująco: po stronie aktywów w kategorii „należności od jednostek powiązanych” pojawi się kwota z tytułu Wierzytelności do Spółki X, natomiast po stronie pasywów w kategorii „zobowiązania do jednostek powiązanych” pojawi się cena z tytułu nabycia Wierzytelności od Pierwotnego Pożyczkodawcy. Natomiast w przypadku dokonania datio in solutum, zmniejszą się aktywa Spółki z tytułu wymagalnej wierzytelności względem innego podmiotu powiązanego i jednocześnie zmniejszą się jej pasywa z tytułu wymagalnego zobowiązania wobec Pierwotnego Pożyczkodawcy tj. ceny z tytułu nabycia Wierzytelności. Per saldo zatem, w rezultacie datio in solutum, pomimo występowania pewnych ruchów po stronie aktywów i pasywów Spółki, żadne z nich nie będą skutkować trwałym zwiększeniem się majątku Spółki, co przekładając na kategorie podatkowe sprawi, że na moment nabycia Wierzytelności oraz ewentualnej umowy datio in solutum (tj. świadczenia zamiast wypełnienia) nie powstaje dla Spółki obowiązek rozpoznania przychodu podatkowego na gruncie ustawy o PDOP.

W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z 10 sierpnia 2012 r. Znak: IBPBI/2/423-515/12/PP, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe w zakresie w przypadku datio in solutum, obowiązku Spółki do rozpoznania przychodu w wartości wymagalnej wierzytelności, przekazanej Pierwotnemu Pożyczkodawcy w wykonaniu datio in solutum (tj. jako świadczenia w miejsce wykonania przez Spółkę z tytułu zaspokojenia roszczenia Pierwotnego Pożyczkodawcy o zapłatę ceny za zbytą do Spółki Wierzytelność), a w pozostałym zakresie stanowisko uznano za prawidłowe.

Wnioskodawca po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, zaskarżył ww. interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z 20 lutego 2013 r., sygn. akt I SA/Kr 1851/12 uchylił zaskarżoną interpretację. W jego uzasadnieniu wskazał m.in. (…) Z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że strona skarżąca może nabyć Wierzytelność od (…) czyli Pierwotnego Pożyczkodawcy. Roszczenie Pierwotnego Pożyczkodawcy względem Spółki o zapłatę ceny z tytułu zbycia na jego rzecz Wierzytelności może zostać zaspokojone poprzez skorzystanie z cywilnoprawnej instytucji datio in solutum, tj. świadczenia w miejsce wykonania, przewidzianej w art. 453 Kodeksu cywilnego. W tym celu, w ramach datio in solutum, Spółka może przenieść na Pierwotnego Pożyczkodawcę wymagalne wierzytelności względem innych spółek (w tym wierzytelności z tytułu pożyczek) z grupy kapitałowej (…). Sąd podkreśla w związku z tym, że nie ulega wątpliwości, że zapłata ceny nie musi mieć formy pieniężnej, a sprzedawca może na poczet ceny przyjąć inne świadczenie. Zapłata ceny może nastąpić między innymi w wyniku zastosowania konstrukcji prawnej przewidzianej w art. 453 k.c. Zgodnie z treścią zdania pierwszego tego artykułu, jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa. Czyli spełnienie za zgodą wierzyciela przez dłużnika innego świadczenia w miejsce tego, do którego dłużnik był pierwotnie zobowiązany powoduje wygaśnięcie zobowiązania. Ww. przepis znajduje się w Dziale I Tytułu VII, Księgi trzeciej Kodeksu cywilnego zatytułowanym „wykonanie zobowiązań”. Wykonanie zobowiązania, w tym przez świadczenie zamienne (datio in solutum) o jakim mowa w art. 453 k.c. jest formą jego zaspokojenia i co do zasady nie powoduje żadnego przysporzenia po stronie spełniającego świadczenie dłużnika. Roszczenie wierzyciela, wynikające z umowy zobowiązaniowej zostaje zaspokojone wskutek spełnienia przez dłużnika na jego rzecz świadczenia zastępczego. Jest to sytuacja zasadniczo inna niż zwolnienie z długu, o jakim mowa w art. 508 k.c. Przepis ten stanowi, że zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje. Nie ma podstaw do zrównania tych dwóch instytucji prawa cywilnego w zakresie skutków podatkowych. W przypadku zwolnienia z długu (art. 508 k.c.) co do zasady możemy mówić o powstaniu przychodu. Zwolnienie z długu jest bowiem przysporzeniem dłużnika wskutek darowania mu długu. Tych skutków podatkowych nie można jednak przenosić na datio in solutum, które skutkuje wygaśnięciem zobowiązania z zaspokojeniem wierzyciela.

W sprawie wierzyciel (Pierwotny Pożyczkodawca) Spółki w miejsce pierwotnie ustalonego świadczenia w postaci zapłaty określonej sumy pieniężnej (ceny) może przyjąć świadczenie innego rodzaju, również wierzytelności, jakie ma strona skarżąca względem innych spółek z grupy (…). Spółka spełnia więc inne świadczenie w miejsce pieniężnego. Nie może być tu zatem mowy o żadnym przysporzeniu po jej stronie, gdyż wykonanie zobowiązania nie powoduje przysporzenia skutkującego obowiązkiem podatkowym, tak jak spłata długu w postaci pieniężnej z tytułu zakupionego towaru nie powoduje przysporzenia w postaci zwolnienia z długu z tytułu zapłaty ceny. Spółka przenosząc wierzytelności dokonuje tego „w celu zwolnienia się z zobowiązania”. O ewentualnym przysporzeniu po stronie Spółki można by jedynie mówić, gdyby wartość spełnionego "zmienionego" świadczenia była niższa od wartości świadczenia pierwotnego, a na Spółce zgodnie z porozumieniem stron nie ciążyłaby pozostała część zobowiązania. (…)

Sąd zauważa, że w świetle art. 14 ust. 1 u.p.d.o.p. można przyjąć, że opodatkowaniu podlegają przesunięcia majątkowe pomiędzy podatnikami, które są dokonywane w oparciu o tytuł prawny przewidujący ich odpłatne zbycie, a strony transakcji łączy umowa przewidująca zapłatę ceny. Jak to już zostało wcześniej wskazane, datio in solutum nie przewiduje odpłatnego zbycia wierzytelności Spółki. Datio in solutum nie jest bowiem tożsame z umową sprzedaży czy zamiany. Jest to po prostu modyfikacja dotychczasowego zobowiązania. Spółka przenosi swoje wierzytelności, aby w ten sposób spełnić ciążące na niej zobowiązanie z tytułu zapłaty ceny za nabytą Wierzytelność. Świadczeniu od Spółki na rzecz Pierwotnego Pożyczkodawcy nie będzie odpowiadać żadne świadczenie z jego strony, nie można więc w tym przypadku mówić o zapłacie ceny. Jest to po prostu wzajemne rozliczenie między stronami. (…)

Od powyższego wyroku, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wniósł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. W wyniku jej rozpatrzenia Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 28 stycznia 2015 r., sygn. akt II FSK 2083/13 skargę oddalił. W jego uzasadnieniu NSA wskazał, że (…) Zgodnie z treścią zdania pierwszego art. 453 Kodeksu cywilnego, jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa. Oznacza to, że spełnienie za zgodą wierzyciela przez dłużnika innego świadczenia w miejsce tego, do którego dłużnik był pierwotnie zobowiązany, powoduje wygaśnięcie zobowiązania. Zgodzić się zatem należy z Sądem pierwszej instancji, że roszczenie wierzyciela, wynikające z umowy zobowiązaniowej zostaje zaspokojone wskutek spełnienia przez dłużnika na jego rzecz świadczenia zastępczego i jest to sytuacja zasadniczo inna niż zwolnienie z długu, o jakim mowa w art. 508 Kodeksu cywilnego. Przepis ten stanowi, że zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje. (…)

Analiza rodzajów przychodów, wymienionych w art. 12 ust. 1 u.p.d.o.p. prowadzi do wniosku, że przychód to definitywne przysporzenie majątkowe. Przychodem będą wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, rzeczywiście otrzymane w roku podatkowym (nie kalendarzowym, ponieważ u osób prawnych rok podatkowy niekoniecznie musi być rokiem kalendarzowym). Z reguły jednak w przypadku podatników podatku dochodowego od osób prawnych przychodem będą przychody należne, nawet jeśli nie zostały jeszcze otrzymane. Zatem podatek dochodowy będzie naliczany od przysporzeń majątkowych należnych, a czasami od przysporzeń otrzymanych (por. P. Małecki, M. Mazurkiewicz - Komentarz do art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Lex 2014).

Zgodzić należy się zatem z Sądem pierwszej instancji, że w niniejszej sprawie Spółka nie otrzyma żadnego trwałego przysporzenia majątkowego, które powiększałoby jej majątek i które mogłoby być potraktowane jako przychód na podstawie art. 12 ust. 1 u.p.d.o.p, w sytuacji uregulowania swojego zobowiązania za nabytą wierzytelność, przy wykorzystaniu instytucji datio in solutum. (…) istotne znaczenie w sprawie ma ustalenie kiedy przychody stają się należne w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (…). W doktrynie podkreśla się, iż o przychodach należnych możemy mówić w sytuacji, gdy podatnikowi przysługuje uprawnienie do ich otrzymania. Oznacza to, że powstanie przychodów należnych związane jest z powstaniem wierzytelności. Przychodami należnymi są przychody wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, tj. możliwe do prawnie skutecznego ich dochodzenia (A. Huchla – Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych. Komentarz, Warszawa 1998, s. 59). Jednocześnie w literaturze podatkowej zaznaczono, iż wierzytelność powstaje w dniu, w którym wierzyciel może domagać się od dłużnika spełnienia świadczenia (H. Litwińczuk – Prawo podatkowe przedsiębiorców, Warszawa 2001, s. 103). Roszczenie jest wymagalne wraz z nadejściem terminu świadczenia, a jeżeli termin spełnienia świadczenia nie został oznaczony, albo nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do jego wykonania (art. 455 k.c. oraz A. Mariański – Komentarz do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Poznań 2000, s. 61).

Uwzględniając zatem przedstawioną wyżej argumentację w kontekście zarzutów skargi kasacyjnej oraz stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o udzielnie interpretacji i zadanego na tym tle pytania, trudno przyznać rację pełnomocnikowi Ministra Finansów (przedstawioną w końcowej części skargi kasacyjnej), że podatnik, który najpierw dokonuje sprzedaży wierzytelności, a następnie reguluje swoje zobowiązania, byłby opodatkowany podatkiem dochodowym od osób prawnych, natomiast podatnik, który bezpośrednio w drodze datio in solutum przeniósł własność wierzytelności nie osiągnąłby żadnego przychodu, skoro przychód podatkowy (należny) – jak wyżej wskazano - może powstać w różnych datach i nie zawsze musi wiązać się z wymagalnością wierzytelności.

Wobec tego zgodzić należy się z Sądem pierwszej instancji, że wykonanie zobowiązania, w tym przez świadczenie zamienne (datio in solutum) o jakim mowa w art. 453 k.c. jest formą jego zaspokojenia i co do zasady nie powoduje żadnego przysporzenia po stronie spełniającego świadczenie dłużnika. (…)

Mając na uwadze powyższe orzeczenia sądów administracyjnych, a także treść art. 153 ustawy z dnia z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), który stanowi, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, rozpatrując ponownie wniosek z 8 maja 2012 r. stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 4, jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania uchylonej interpretacji.

W zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 1, 2, 3, 5 wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po przednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.