Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/4512-1-7/15-4/AD
z 9 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z 5 stycznia 2015 r. (data wpływu 8 stycznia 2015 r.) uzupełnionym pismem z 20 marca 2015 r. (data wpływu 23 marca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku wykonywanych przez Wnioskodawcę czynności – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku wykonywanych przez Wnioskodawcę czynności. Wniosek uzupełniono 23 marca 2015 r. o doprecyzowanie opisanego zdarzenia przyszłego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi indywidualną działalność gospodarczą z wpisem do CIDG, w tym 66.22.Z – Działalność agentów i brokerów ubezpieczeniowych, oraz 66.30.Z – Działalność związana z zarządzaniem funduszami. Zainteresowany ma Umowę z Agentem Ubezpieczeniowym na wykonywanie czynności agencyjnych (pomocnicze związane z pośrednictwem ubezpieczeniowym) jako Przedstawiciel. Działalność ta jest zwolniona z podatku VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 Ustawy o VAT.

Zainteresowany posiada licencję Komisji Nadzoru Finansowego. Wpis został dokonany na wniosek towarzystwa ubezpieczeniowego „A” S.A.

Wnioskodawca zamierza rozszerzyć działalność o świadczenie usługi zarządzania ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi w polisach ubezpieczeniowych na życie z funduszem kapitałowym. Usługę zarządzania tymi funduszami zamierza wykonywać na podstawie Umowy cywilnej z Właścicielami tych polis ubezpieczeniowych. Ubezpieczycielem tych polis jest „A” S.A. a „B” Sp. z o.o. jest Agentem towarzystwa „A” S.A.

Zainteresowany oświadczył, że wobec niego nie jest prowadzona żadna kontrola skarbowa.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał, że:

Charakterystyka Ubezpieczenia na Życie z Ubezpieczeniowym Funduszem Kapitałowym, zwaną w dalszej części polisą.:

• Przedmiotem polisy jest życie Ubezpieczonego oraz inwestowanie środków pochodzących ze składek wpłacanych z tytułu polisy w ramach Ubezpieczeniowych Funduszy Kapitałowych w okresie, na jaki polisa została zawarta. Celem polisy nie jest realizacja zysków w krótkim okresie czasowym.
• Zakres ubezpieczenia/polisy obejmuje następujące zdarzenia ubezpieczeniowe:
  1. Dożycie przez Ubezpieczonego Daty Dożycia,
  2. Śmierć Ubezpieczonego w Okresie Ubezpieczenia.
  
  

Uczestnikami umowy/polisy są:

1. Ubezpieczyciel – „A” S.A.
2. Ubezpieczony – Osoba fizyczna, której życie jest przedmiotem Umowy/polisy. Minimalny wiek to (ukończony) 1 miesiąc do maksymalnie 75 lat (nie ukończone), na dzień podpisania wniosku o zawarcie Umowy polisy.
3. Ubezpieczający – Podmiot lub osoba fizyczna zdolna do czynności prawnych, zawierająca Umowę/polisę z Ubezpieczycielem i zobowiązana do zapłaty Składki Regularnej lub Jednorazowej. Ubezpieczający, będący osobą fizyczną, może być jednocześnie Ubezpieczonym.
4. Uposażony – Osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna nie posiadająca osobowości prawnej, wskazana jako uprawniona do otrzymania świadczenia w przypadku śmierci Ubezpieczonego, na warunkach określonych w OWU.
5. Uposażony zastępczy – Wstępuje jeśli Uposażony zmarł przed śmiercią Ubezpieczonego, lub ten utracił prawo do świadczenia.
6. Agent ubezpieczeniowy – Reprezentuje Ubezpieczyciela, prowadzący działalność poprzez osoby wykonujące czynności agencyjne, wpisani na listę przez KNF na wniosek Ubezpieczyciela.
   
   

W ramach świadczonej usługi zarządzania ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi (UFK) Wnioskodawca będzie wykonywał:

codziennie, po ogłoszeniu przez Ubezpieczyciela – „A” S.A. na portalu www.(...) notowań UFK, będzie segregował te UFK (ponad 80) od najlepszych do najsłabszych, za ostatnie trzy dni giełdowe i dokonywał wyboru liderów wycenianych w danej walucie: PLN, $ i €, po przeliczeniu ich na złote polskie (PLN). Następnie wyśle na adres email do Ubezpieczającego informację o wynikach 20 najlepszych UFK. Potem po zalogowaniu się do polisy Ubezpieczającego (wcześniej mi udostępnionej przez niego) będzie dokonywał konwersacji UFK z tych znajdujących się w polisie (od 5 do 7 maksymalnie do 10) na aktualnych liderów UFK.

Wnioskodawca będzie świadczył usługę zarządzania UFK, według wyżej opisanej strategii (akceptowanej przez obie strony) na rzecz Ubezpieczającego i w jego imieniu, na podstawie umowy cywilnoprawnej. Za wykonane czynności Wnioskodawca otrzyma od Zleceniodawcy – Ubezpieczającego zapłatę, na podstawie wystawionej faktury.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wykonywanie przez Wnioskodawcę usługi zarządzania ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi w polisach ubezpieczeniowych z funduszem kapitałowym, na podstawie umowy cywilnej z klientem – właścicielem polisy, jest zwolnione z podatku od towarów i usług VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, działalność ta jest zwolniona z podatku od towaru i usług VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 12c, w związku z pkt 37 ustawy o podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 177 poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Co do zasady stawka podatku, na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust 7, art. 120 ust 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Należy nadmienić, że zgodnie z treścią art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. l i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednak zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

I tak, stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 12 ustawy, zwalnia się od podatku usługi zarządzania:

1. funduszami inwestycyjnymi i zbiorczymi portfelami papierów wartościowych – w rozumieniu przepisów o funduszach inwestycyjnych,
2. portfelami inwestycyjnymi funduszy inwestycyjnych, o których mowa w lit. a, lub ich częścią,
3. ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi w rozumieniu przepisów o działalności ubezpieczeniowej,
4. otwartymi funduszami emerytalnymi w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, a także Funduszem Gwarancyjnym utworzonym na podstawie tych przepisów,
5. pracowniczymi programami emerytalnymi w rozumieniu przepisów o pracowniczych programach emerytalnych,
6. obowiązkowym systemem rekompensat oraz funduszem rozliczeniowym utworzonymi na podstawie przepisów prawa o publicznym obrocie papierami wartościowymi, a także innymi środkami i funduszami, które są gromadzone lub tworzone w celu zabezpieczenia prawidłowego rozliczenia transakcji zawartych w obrocie na rynku regulowanym w rozumieniu tych przepisów albo w obrocie na giełdach towarowych w rozumieniu przepisów o giełdach towarowych, przez partnera centralnego, agenta rozrachunkowego lub izbę rozliczeniową w rozumieniu przepisów o ostateczności rozrachunku w systemach płatności i systemach rozrachunku papierów wartościowych oraz zasadach nadzoru nad tymi systemami.
   
   

Na podstawie art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.
   
   

Stosownie do obowiązującego do dnia 31 marca 2013 r. art. 43 ust. 8 ustawy, przez zarządzanie, o którym mowa w ust. 1 pkt 12, rozumie się:

1. zarządzanie aktywami;
2. dystrybucję tytułów uczestnictwa;
3. tworzenie rejestrów uczestników i administrowanie nimi;
4. prowadzenie rachunków i rejestrów aktywów;
5. przechowywanie aktywów.
   
   

Z dniem 1 kwietnia 2013 r., na mocy art. 1 pkt 34 lit. d ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r., poz. 35 z późn. zm.) art. 43 ust. 8 Ustawy o VAT został uchylony.

Zauważyć należy, że przy określaniu zakresu zwolnień, od dnia 1 stycznia 2011 r. odstąpiono od ich identyfikacji przy pomocy klasyfikacji statystycznych określając ich zakres z wykorzystaniem treści zapisów prawa unijnego i krajowego oraz orzecznictwa sądów. Powyższe jest konsekwencją wprowadzenia do ustawy cyt. art. 5a, zgodnie z którym od dnia 1 stycznia 2011 r., jeżeli przepisy ustawy nie powołują symbolu statystycznego dla danego towaru bądź usługi, nie identyfikuje się ich za pomocą klasyfikacji statystycznych.

Zasadniczym powodem odejścia od stosowania klasyfikacji statystycznych przy określaniu zakresu zwolnień od podatku było zapewnienie pełniejszej implementacji przepisów unijnych, w szczególności Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 z późn. zm.).

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy winny być interpretowane w sposób ścisły, gdyż zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika. Zwolnienia stanowią pojęcia autonomiczne prawa wspólnotowego, które mają na celu uniknięcie rozbieżności pomiędzy państwami członkowskimi w stosowaniu systemu podatku VAT i które należy sytuować w ogólnym kontekście wspólnego systemu podatku VAT.

Zaznacza się, że w myśl przepisu art. 13B (6) (d) Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) (Dz. Urz. WE L Nr 145, str. 1 z późn. zm.), obowiązującej do dnia 31 grudnia 2006 r., państwa członkowskie zwalniają, nie naruszając innych przepisów Wspólnoty, na warunkach, które ustalają w celu zapewnienia właściwego i prostego zastosowania zwolnień od podatku i zapobieżenia oszustwom podatkowym, unikaniu opodatkowania lub nadużyciom, transakcje zarządzania specjalnymi funduszami inwestycyjnymi, określonymi przez państwa członkowskie.

Ponadto, zgodnie z treścią przepisu art. 135 (1) (g) Dyrektywy 2006/112/WE Rady w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007 r., państwa członkowskie zwalniają transakcje zarządzania specjalnymi funduszami inwestycyjnymi, określonymi przez państwa członkowskie.

Pojęcie „zarządzanie”, o którym mowa w art. 13B (6) (d) Szóstej Dyrektywy (obecnie art. 135 (1) (g) Dyrektywy 2006/112/WE Rady) zdefiniował TSUE w orzeczeniu z dnia 21 października 2004 r. w sprawie C-8/03 (Banque Bruxelles Lambert S.A. (BBL) v. Państwo Belgijskie), w którym Rzecznik Generalny podkreślił: „Otóż cel ten wymaga takiego zakreślenia zwolnienia, aby nie naruszało ono zasady powszechności podatku, bez czynienia go jednak bezprzedmiotowym. Z tego punktu widzenia dopuszczalne jest objęcie zwolnieniem wszystkich transakcji bezpośrednio związanych z systemem zarządzania funduszami powierniczymi. Tym samym nie można ograniczać zwolnienia tylko do podejmowania decyzji. Niemniej jednak nie można rozciągać go na wszystkie usługi świadczone na rzecz przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania, które znajdują się w takiej sytuacji, jak fundusze powiernicze. Moim zdaniem, transakcje, które obejmują zwolnienie, winny ograniczać się do tych, które są ściśle związane z prowadzeniem funduszu, to znaczy do określania polityki inwestycyjnej, kupna i sprzedaży aktywów. O ile zwolnione transakcje nie ograniczają się do podejmowania decyzji, o tyle jednak muszą one bezpośrednio dotyczyć transakcji handlowych papierami wartościowymi. Aby móc zastosować zwolnienie, należy ustalić, że dane świadczenia są nierozerwalnie związane z transakcjami bezpośrednio zwolnionymi przez szóstą dyrektywę. Z kolei świadczenia, które można łatwo oddzielić od zarządzania funduszem w ścisłym tego słowa znaczeniu, należy uznać za podlegające podatkowi”.

Natomiast, doprecyzowania powyższej definicji dokonał TSUE w orzeczeniu z dnia 4 maja 2006 r. w sprawie C-169/04 (Abbey National plc Inscape Investment Fund v. Commissioners of Customs & Excise), w którym Trybunał podkreślił, że „pojęcie „zarządzania” funduszami powierniczymi jest autonomicznym pojęciem prawa wspólnotowego, którego treść nie może być zmieniona przez państwa członkowskie. Zarządzanie funduszami powierniczymi obejmuje usługę w zakresie administracyjnego zarządzania i prowadzenia rachunkowości funduszy świadczone przez podmiot zarządzający będący osobą trzecią, jeżeli tworzą one odrębną całość i wypełniają funkcję specyficzną i istotną dla zarządzania tymi funduszami. Natomiast pojęcie to nie obejmuje świadczenia usług odpowiadających obowiązkom wypełnianym przez depozytariusza, takim jak wymienione w art. 7 ust. 1 i 3 oraz art. 14 ust. 1 i 3 Dyrektywy Rady 85/611/EWG z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS)”.

Ze względu na fakt, że pojęcie „zarządzania” funduszami inwestycyjnymi przewidziane w powołanym powyżej art. 135 Dyrektywy 2006/112/WE stanowi autonomiczne pojęcie prawa wspólnotowego, powinno więc być zdefiniowane z punktu widzenia prawa wspólnotowego, a jego treści nie można zmienić.

Dyrektywa 112 nie definiuje pojęcia „zarządzania specjalnymi funduszami inwestycyjnymi”. W powyższym zakresie zasadnym jest więc odniesienie się do Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/65/WE z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) (Dz.U.UE.L.2009.302.32).

Zgodnie z art. 6 ust. 2 Dyrektywy 2009/65/WE, działalność związana z zarządzaniem przedsiębiorstwami zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) obejmuje obowiązki, o których mowa w załączniku II. Zgodnie z treścią załącznika II, funkcje wchodzące w skład zbiorowego zarządzania portfelem to funkcje obejmujące:

1. zarządzanie inwestycjami,
2. administrację:
   1. obsługa prawna i obsługa rachunkowo-księgowa w zakresie zarządzania funduszem;
   2. zapytania klientów;
   3. wycena i wyznaczanie ceny (w tym zwroty podatkowe);
   4. monitorowanie przestrzegania uregulowań;
   5. prowadzenie rejestru posiadaczy jednostek uczestnictwa;
   6. wypłata zysków;
   7. emisja i umarzanie jednostek uczestnictwa;
   8. rozliczanie umów (w tym wysyłanie potwierdzeń);
   9. prowadzenie ksiąg,
3. wprowadzanie do obrotu.
   
   

Z powołanego orzecznictwa TSUE wynika wiec, że :

1. państwa członkowskie nie mogą samodzielnie tworzyć definicji zarządzania na potrzeby omawianego zwolnienia z VAT,
2. wypracowana przez TSUE definicja zarządzania oparta na Dyrektywie UCITS zawiera w sobie oprócz usług typowego zarządzania aktywami również czynności administracyjne wymienione w załączniku II tej dyrektywy, w tym usługi w zakresie zarządzania administracyjnego i prowadzenia rachunkowości funduszy,
3. w przypadku zlecenia usług w zakresie zarządzania administracyjnego i prowadzenia rachunkowości funduszy podmiotom trzecim, zwolnienie z VAT przysługuje, o ile tworzą one odrębną całość, która – jeśli ją oceniać globalnie – wypełnia specyficzne i istotne funkcje usługi zarządzania.
   
   

Z kolei, zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 13 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1151 z późn. zm.), ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym w ubezpieczeniu o którym mowa w dziale I grupa 3 załącznika do ustawy (ubezpieczenia na życie, jeżeli są związane z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym) jest wydzielony fundusz aktywów, stanowiący rezerwę tworzoną ze składek ubezpieczeniowych, inwestowany w sposób określony w umowie ubezpieczenia.

Ubezpieczenia związane z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym (UFK) polegają na tym, że ubezpieczyciel tworzy kilka (lub więcej) ubezpieczeniowych funduszy kapitałowych, wskazując w jakie konkretne aktywa inwestowane będą środki zgromadzone w danym UFK. Klient wpłacając składkę ubezpieczeniową wskazuje, na który (które) UFK składka jest przeznaczona – uzyskuje tym samym udziały w określonych UFK. Wybierając konkretny UFK klient de facto decyduje w jakiego rodzaju aktywa zainwestowane zostaną jego środki pieniężne. W tracie umowy ubezpieczenia klient może wielokrotnie zmieniać sposób alokowania (inwestowania) swojej składki ubezpieczeniowej, poprzez umorzenie udziałów w pewnych UFK i alokowanie uzyskanych z tego tytułu środków w inne UFK. W tego rodzaju ubezpieczeniu klient ponosi ryzyko inwestycyjne, decydując w pełni o sposobie inwestowania składki, a wypłacane na jego rzecz świadczenie ubezpieczeniowe jest uzależnione od powodzenia obranej przez niego strategii inwestycyjnej.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi indywidualną działalność gospodarczą z wpisem do CIDG, w tym 66.22.Z – Działalność agentów i brokerów ubezpieczeniowych, oraz 66.30.Z – Działalność związana z zarządzaniem funduszami. Ma Umowę z Agentem Ubezpieczeniowym na wykonywanie czynności agencyjnych (pomocnicze związane z pośrednictwem ubezpieczeniowym) jako Przedstawiciel. Działalność ta jest (w jego ocenie) zwolniona z podatku VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 Ustawy o VAT.

Wnioskodawca zamierza rozszerzyć działalność o świadczenie usługi zarządzania ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi w polisach ubezpieczeniowych na życie z funduszem kapitałowym. Usługę zarządzania tymi funduszami zamierza wykonywać na podstawie Umowy cywilnej z Właścicielami tych polis ubezpieczeniowych. Ubezpieczycielem tych polis jest „A” S.A. a „B” Sp. z o.o. jest Agentem towarzystwa „A” S.A.

Charakterystyka Ubezpieczenia na Życie z Ubezpieczeniowym Funduszem Kapitałowym, zwaną w dalszej części polisą.:

• Przedmiotem polisy jest życie Ubezpieczonego oraz inwestowanie środków pochodzących ze składek wpłacanych z tytułu polisy w ramach Ubezpieczeniowych Funduszy Kapitałowych w okresie, na jaki polisa została zawarta. Celem polisy nie jest realizacja zysków w krótkim okresie czasowym.
• Zakres ubezpieczenia/polisy obejmuje następujące zdarzenia ubezpieczeniowe:
  1. Dożycie przez Ubezpieczonego Daty Dożycia,
  2. Śmierć Ubezpieczonego w Okresie Ubezpieczenia.
  
  

Uczestnikami umowy/polisy są:

1. Ubezpieczyciel – „A” S.A.
2. Ubezpieczony – Osoba fizyczna, której życie jest przedmiotem Umowy/polisy. Minimalny wiek to (ukończony) 1 miesiąc do maksymalnie 75 lat (nie ukończone), na dzień podpisania wniosku o zawarcie Umowy polisy.
3. Ubezpieczający – Podmiot lub osoba fizyczna zdolna do czynności prawnych, zawierająca Umowę/polisę z Ubezpieczycielem i zobowiązana do zapłaty Składki Regularnej lub Jednorazowej. Ubezpieczający, będący osobą fizyczną, może być jednocześnie Ubezpieczonym.
4. Uposażony – Osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna nie posiadająca osobowości prawnej, wskazana jako uprawniona do otrzymania świadczenia w przypadku śmierci Ubezpieczonego, na warunkach określonych w OWU.
5. Uposażony zastępczy – Wstępuje jeśli Uposażony zmarł przed śmiercią Ubezpieczonego, lub ten utracił prawo do świadczenia.
6. Agent ubezpieczeniowy – Reprezentuje Ubezpieczyciela, prowadzący działalność poprzez osoby wykonujące czynności agencyjne, wpisani na listę przez KNF na wniosek Ubezpieczyciela.
   
   

W ramach świadczonej usługi zarządzania ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi (UFK) Wnioskodawca będzie wykonywał: codziennie, po ogłoszeniu przez Ubezpieczyciela notowań UFK, będzie segregował te UFK (ponad 80) od najlepszych do najsłabszych, za ostatnie trzy dni giełdowe i dokonywał wyboru liderów wycenianych w danej walucie: PLN, $ i €, po przeliczeniu ich na złote polskie (PLN). Następnie wyśle na adres email do Ubezpieczającego informację o wynikach 20 najlepszych UFK. Potem po zalogowaniu się do polisy Ubezpieczającego (wcześniej udostępnionej Wnioskodawcy przez niego) będzie dokonywał konwersji UFK z tych znajdujących się w polisie (od 5 do 7 maksymalnie do 10) na aktualnych liderów UFK.

Wnioskodawca będzie świadczył usługę zarządzania UFK, według wyżej opisanej strategii (akceptowanej przez obie strony) na rzecz Ubezpieczającego i w jego imieniu, na podstawie umowy cywilnoprawnej. Za wykonane czynności Wnioskodawca otrzyma od Zleceniodawcy – Ubezpieczającego zapłatę, na podstawie wystawionej faktury.

Przepisy ustawy o VAT przewidują w art. 43 ust. 1 pkt 12 lit. c) zwolnienie dla usług zarządzania ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi w rozumieniu przepisów o działalności ubezpieczeniowej.

Tymczasem w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca świadczy jedynie (na zlecenie Ubezpieczającego) czynności polegające na dokonywaniu zmian w strukturze portfela inwestycyjnego polisy ubezpieczeniowej (konwersji pomiędzy UFK w zależności od wyników tych funduszy zgodnie z notowaniami publikowanymi przez Ubezpieczyciela).

Zatem usługi świadczone przez Wnioskodawcę nie są usługami zarządzania ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi, lecz zarządzania portfelami inwestycyjnymi polis ubezpieczeniowych. Wnioskodawca nie świadczy żadnych usług na rzecz „przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania”, a tylko na rzecz Zleceniodawców, którymi są Ubezpieczający.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że działalność Wnioskodawcy nie będzie korzystać ze zwolnienia z podatku od towaru i usług o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 12 lit. c) ustawy.

Z kolei, jak stanowi art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, zwalnia się od podatku usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji.

Jednocześnie ustawodawca w art. 43 ust. 13 ustawy wskazał, że zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37- 41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Zgodnie z ust. 14 ww. przepisu nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek od towarów i usług pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika. Zatem, w pierwszej kolejności należy określić jakie czynności miał na myśli prawodawca formułując w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, zwolnienie dla świadczonych usług ubezpieczeniowych, usług reasekuracyjnych i usług pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych.

Powyższe zwolnienia uregulowane zostały w ustawie o podatku od towarów i usług wskutek implementacji odpowiednich przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady. Jak już wcześniej wspomniano terminy używane do określenia zwolnień z podatku przewidziane w artykule 13 Dyrektywy muszą być wiernie interpretowane, jako że stanowią wyjątki od ogólnej zasady, która mówi, że podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika. Zwolnienia te stanowią niezależne pojęcia prawa wspólnotowego, którego celem jest uniknięcie rozbieżności w stosowaniu systemu podatku VAT w poszczególnych Państwach Członkowskich.

Stosownie do art. 135 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE Rady, państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: transakcje ubezpieczeniowe i reasekuracyjne, wraz z usługami pokrewnymi świadczonymi przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych.

Dyrektywa nie podaje definicji transakcji ubezpieczeniowych ani usług pokrewnych świadczonych przez maklerów i pośredników ubezpieczeniowych. Natomiast, „czynność ubezpieczeniowa”, w ogólnie przyjętym rozumieniu, charakteryzuje się tym, że ubezpieczyciel, w zamian za wcześniejsze opłacenie składki ubezpieczeniowej, zobowiązuje się w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia, do spełnienia na rzecz ubezpieczonego świadczenia, określonego w momencie zawarcia umowy.

Czynność ubezpieczeniowa, w każdym wypadku związana jest z istnieniem stosunku umownego między usługodawcą, który domaga się zwolnienia (od podatku) a osobą, której ryzyko jest objęte ubezpieczeniem, czyli ubezpieczonym.

Jeśli chodzi o transakcje ubezpieczeniowe, TSUE w sprawie C-8/01 orzekł, że istotą transakcji ubezpieczeniowej jest w ogólnym rozumieniu, że ubezpieczyciel zobowiązuje się, w przypadku, gdy zaistnieje ryzyko objęte ubezpieczeniem, świadczyć ubezpieczonemu usługę uzgodnioną podczas zawierania umowy w zamian za uprzednią wpłatę składki (sprawy: Card Protection Plan C-349/96, paragraf 17 i Skandia C-240/99, paragraf 37).

Trybunał wprawdzie stwierdził, że wyrażenie „transakcje ubezpieczeniowe” nie obejmuje wyłącznie transakcji dokonywanych przez samych ubezpieczycieli, ale zasadniczo jest na tyle obszerne, że obejmuje zapewnienie ochrony ubezpieczeniowej przez podatnika, który sam nie jest ubezpieczycielem, ale w kontekście polisy blokowej dostarcza swoim klientom taką ochronę, korzystając z wpływów od ubezpieczyciela, który przyjmuje na siebie ryzyko objęte w ubezpieczeniu (sprawy: Card Protection Plan, paragraf 22 i Skandia, paragraf 38).

Jednak w akapicie 41 sprawy Skandia Trybunał podtrzymał stanowisko, że zgodnie z definicją transakcji ubezpieczeniowych zawartą w akapicie 39 niniejszego wyroku okazuje się, że tożsamość osoby, której świadczy się usługę, jest istotna w rozumieniu definicji rodzaju usług objętych artykułem 13B(a) Szóstej Dyrektywy i że transakcja ubezpieczeniowa nieodzownie pociąga za sobą istnienie umowy między dostawcą usługi ubezpieczeniowej i osobą, która jest ubezpieczona na wypadek ryzyka, czyli ubezpieczonym.

Z wyżej zaprezentowanego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE nasuwa się wniosek, że „transakcje ubezpieczeniowe” obejmują wykonywanie czynności przez podatnika, który, nie będąc ubezpieczycielem, dostarcza swoim klientom ochrony ubezpieczeniowej w imieniu ubezpieczyciela w ramach polisy ubezpieczeniowej, której jest posiadaczem. W sytuacji, gdy sama usługa może zostać zakwalifikowana jako usługa ubezpieczeniowa, charakter podmiotu pozostaje bez znaczenia dla zastosowania zwolnienia dla usług ubezpieczeniowych.

Jednak z opisu sprawy nie wynika, aby istniał stosunek umowny między Wnioskodawcą, a osobą, której ryzyko jest objęte ubezpieczeniem, czyli ubezpieczonym, a tym samym, żeby Wnioskodawca przejął na siebie ryzyko objęte w ubezpieczeniu.

Zatem Wnioskodawca nie będzie mógł również korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy.

Reasumując, wykonywane przez Wnioskodawcę czynności będące przedmiotem wniosku nie będą mogły korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 12 lit. c), w związku z pkt 37 ustawy o VAT.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tutejszy Organ informuje ponadto, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie podniesione w opisie zdarzenia przyszłego Wnioskodawcy, które nie zostały objęte pytaniem – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – w niniejszej interpretacji rozpatrzone.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.