Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-1201/14-2/AG
z 22 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 15 października 2014 r. (data wpływu 22 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• określenia wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej otrzymanej w formie darowizny – jest prawidłowe,
• możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości niematerialnej i prawnej otrzymanej w formie darowizny – jest prawidłowe,
• określenia wysokości dochodu ze sprzedaży wartości niematerialnej i prawnej otrzymanej w formie darowizny – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 22 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie: określenia wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej otrzymanej w formie darowizny, możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości niematerialnej i prawnej otrzymanej w formie darowizny oraz określenia wysokości dochodu ze sprzedaży wartości niematerialnej i prawnej otrzymanej w formie darowizny.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną mającą miejsce zamieszkania w Polsce oraz podlegającą w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W przyszłości Wnioskodawca może otrzymać w drodze darowizny wiedzę techniczną w zakresie przemysłowego wytwarzania konstrukcji aluminiowych (dalej: Wiedza techniczna) od osoby, o której mowa w art. 4a ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t. j. Dz. U. z 2009 r., Nr 93, poz. 768, ze zm., dalej: „ustawa o SiD”), tj. od swojego ojca. Wiedza techniczna wytworzona przez ww. darczyńcę jest:

1. niejawna, czyli nie jest powszechnie znana bądź też łatwo dostępna,
2. istotna, tj. ważna i użyteczna z punktu widzenia prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy, oraz
3. zidentyfikowana, czyli opisana w zrozumiały sposób, pozwalający zweryfikować czy spełnione są kryteria niejawności i istotności.
   
   

Jednocześnie Wnioskodawca chciałby wskazać, że będzie prowadził jednoosobową działalność gospodarczą. W ramach prowadzonej działalności, Wnioskodawca będzie zajmował się m.in. udzieleniem licencji na korzystanie z Wiedzy technicznej innym podmiotom (Wiedza techniczna będzie wykorzystywana w prowadzonej działalności gospodarczej). Wnioskodawca zamierza wykorzystywać Wiedzę techniczną w prowadzonej działalności gospodarczej przez okres dłuższy niż rok. Jednocześnie Wnioskodawca będzie prowadził Podatkową Księgę Przychodów i Rozchodów. Biorąc pod uwagę powyższe Wnioskodawca planuje wprowadzić Wiedzę techniczną do ewidencji środków trwałych oraz niematerialnych i prawnych, jako wartość niematerialną i prawną (dalej: WNiP), w celu dokonywania odpisów amortyzacyjnych. W umowie darowizny Wiedzy technicznej, zawartej w formie aktu notarialnego, zostanie określona wartość Wiedzy technicznej, odpowiadająca jej wartości rynkowej, wynikającej z wyceny niezależnego biegłego.

Wnioskodawca nie wyklucza, że w przyszłości otrzymana przez niego Wiedza techniczna zostanie przez niego zbyta (np. w formie sprzedaży).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Według jakiej wartości, jako wartości początkowej, Wnioskodawca powinien ująć Wiedzę techniczną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dla celów amortyzacji podatkowej?
2. Czy odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej Wiedzy technicznej będą stanowić dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w pełnej wysokości?
3. W jaki sposób Wnioskodawca powinien ustalić dochód w przypadku ewentualnego zbycia Wiedzy technicznej?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w zakresie pytania oznaczonego nr 1, powinien on ująć Wiedzę techniczną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dla celów amortyzacji podatkowej w wartości wynikającej z umowy darowizny - jako wartości początkowej.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy PDOF kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy o PDOF. Natomiast w myśl art. 22 ust. 8 ustawy o PDOF kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 ustawy o PDOF.

Stosownie do treści art. 22b ust. 1 ustawy PDOF amortyzacji podlegają m.in., z zastrzeżeniem art. 22c ustawy o PDOF, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.; dalej: „PWP”), jak również wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how) o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o PDOF, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Przepisy ustawy o PDOF nie wskazują bezpośrednio, co należy rozumieć przez know-how. Zgodnie z definicją przyjętą przez Międzynarodową Izbę Handlową w Paryżu, „know-how” to całokształt wiedzy fachowej oraz doświadczeń w zakresie technologii i procesu produkcyjnego dla określonego wyrobu. Definicja przyjęta przez Komisję Europejską w rozporządzeniu nr 772/2004 w sprawie stosowania art. 81 ust. 3 Traktatu do kategorii porozumień o transferze technologii wskazuje, iż „know-how” oznacza pakiet nieopatentowanych informacji praktycznych, wynikających z doświadczenia i badań, które są:

1. niejawne, czyli nie są powszechnie znane lub łatwo dostępne,
2. istotne, czyli ważne i użyteczne z punktu widzenia wytwarzania produktów objętych umową,
3. zidentyfikowane, czyli opisane w wystarczająco zrozumiały sposób, aby można było sprawdzić czy spełniają kryteria niejawności i istotności.
   
   

Ponadto, OECD w Komentarzu do Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku posiłkuje się definicja opracowaną przez Stowarzyszenie Biur Ochrony Własności Przemysłowej, zgodnie z którą „know-how obejmuje całokształt nieujawnionych informacji technicznych, niezależnie od tego, czy podlegają one opatentowaniu czy nie, niezbędnych do przemysłowego wytwarzania produktu lub stworzenia technologii produkcji; ponieważ informacja taka osiągana jest na podstawie doświadczenia, know-how stanowi to, czego producent nie może poznać na podstawie samego zbadania produktu i samej znajomości postępu technicznego”. Jednocześnie, pośrednio ustawa o PDOF wskazuje, iż „know-how” dotyczy informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej. Mając powyższe na względzie, a także cechy Wiedzy technicznej przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego, zdaniem Wnioskodawcy, Wiedza techniczna spełnia przesłanki, o których mowa w art. 22b ust. 1 pkt 7 ustawy o PDOF, a zatem będzie stanowić wartość niematerialną i prawną u Wnioskodawcy.

Dodatkowo Wnioskodawca chciałby nadmienić, iż warunki wskazane w treści art. 22b ust. 1 ustawy o PDOF umożliwiające dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od wartości niematerialnych i prawnych wskazanych w treści tego przepisu są spełnione gdyż:

• Wiedza techniczna będzie nabyta przez Wnioskodawcę (w formie darowizny),
• Wiedza techniczna będzie wykorzystywana w działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę (a zatem będzie nadającą się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania),
• przewidywany okres używania Wiedzy technicznej przez Wnioskodawcę przekraczać będzie rok.
  
  

Mając na uwadze powyższe, w opinii Wnioskodawcy nie ulega wątpliwości, iż nabyta przez niego w drodze darowizny Wiedza techniczna stanowić będzie wartość niematerialną i prawną w rozumieniu ustawy o PDOF, jak również podlegać może amortyzacji.

Podstawę naliczenia odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa, której zasady określania zawarto w art. 22g ustawy o PDOF. Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o PDOF, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób – wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości. W związku z tym, wartością początkową Wiedzy technicznej jako wartości niematerialnej i prawnej będzie jej wartość rynkowa określona w umowie darowizny.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych wydawanych przez Ministra Finansów, z których przykładowo można przytoczyć:

• interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 lipca 2014 r., sygn. IPPB1/415-557/14-2/KS, w której organ wskazał, że „Biorąc pod uwagę cytowane przepisy stwierdzić należy, że Wnioskodawca będzie uprawniony do ustalenia wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej (wskazanego we wniosku prawa ochronnego na znak towarowy), wprowadzenia do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych w wysokości wartości rynkowej z dnia nabycia w drodze darowizny (art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy).”;
• interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 16 lipca 2014 r., sygn. IPPB1/415-465/14- 2/ES, w której organ wskazał, że „Wnioskodawca będzie uprawniony do ustalenia wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej (wskazanego we wniosku prawa ochronnego na znak towarowy) wprowadzenia do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych w wysokości wartości rynkowej z dnia nabycia w drodze darowizny (art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy).”;
• interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 2 lipca 2014 r., sygn. IBPBI/l/415- 44 l/14/AP, w której organ zgodził się ze stanowiskiem podatnika, zgodnie z którym: „wartość początkowa darowanych na rzecz Spółki Znaków towarowych, przy spełnieniu przesłanek umożliwiających dokonywanie amortyzacji, powinna (zgodnie z treścią art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) odpowiadać ich wartości rynkowej z dnia nabycia w drodze darowizny przedsiębiorstwa, w skład którego wchodzą.”;
• interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 22 maja 2014 r., sygn. IPPB1/415-249/14-2/KS, w której organ zgodził się ze stanowiskiem podatnika, zgodnie z którym: „wspólnicy spółki komandytowej mają prawo do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonane od wartości początkowej znaku towarowego ustalonej jako wartość rynkowa z dnia zawarcia umowy darowizny nabycia tego znaku.”;
• interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 5 maja 2014 r., sygn. ILPB1/415-231/14-2/AA, w której organ zgodził się ze stanowiskiem podatnika, zgodnie z którym: „Wartość początkową przekazanego w drodze darowizny prawa ochronnego do znaku towarowego, spełniającego definicję wartości niematerialnej i prawnej należy ustalić zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy PIT, tj. jako wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny określa tę wartość w niższej wysokości.”;
• interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 5 maja 2014 r., sygn. ILPB1/415-233/14-2/AA, w której organ zgodził się ze stanowiskiem podatnika, zgodnie z którym: „Wartość początkową przekazanego w drodze darowizny prawa ochronnego do znaku towarowego, spełniającego definicję wartości niematerialnej i prawnej należy ustalić zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 PIT, tj. jako wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny określa tę wartość w niższej wysokości.”;
• interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 5 listopada 2013 r., sygn. ILPB1/415-895/13-4/AA, w której organ zgodził się ze stanowiskiem podatnika, zgodnie z którym: „Podstawę naliczenia odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa, której zasady ustalania zawarto art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości”.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, w zakresie pytania oznaczonego nr 2, będzie on uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów pełnej wartości odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej Wiedzy technicznej.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o PDOF, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy o PDOF. Natomiast stosownie do treści art. 22 ust. 8 ustawy o PDOF, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 ustawy o PDOF.

Jak wskazał Wnioskodawca w treści uzasadnienia stanowiska w zakresie pytania oznaczonego nr 1, Wiedza techniczna będzie wykorzystywana przez Wnioskodawcę jako WNiP w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej w ramach której będzie zajmował się m.in. udzielaniem innym podmiotom licencji na korzystanie z Wiedzy technicznej. Dodatkowo Wnioskodawca chciałby nadmienić, iż w jego opinii żaden z przepisów art. 23 ustawy o PDOF nie zawiera regulacji mającej potencjalny wpływ na ograniczenie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od WNiP nabytych w drodze darowizny, co ma miejsce w analizowanym przypadku.

Niewątpliwie takiego ograniczenia nie wprowadzają przepisy zawarte w art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a) ustawy o PDOF. Zgodnie z przywołanym przepisem nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli:

• nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub
• dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub
• nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.
  
  

Zgodnie z literalnym brzmieniem powyższego przepisu, wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów nie dotyczy wartości niematerialnych i prawnych nabytych w drodze darowizny.

Reasumując, w opinii Wnioskodawcy odpisy amortyzacyjne od nabytej przez Wnioskodawcę w formie darowizny Wiedzy technicznej w zakresie przemysłowego wytwarzania konstrukcji aluminiowych stanowią w całości koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych wydawanych przez Ministra Finansów, z których przykładowo można przytoczyć:

• interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 lipca 2014 r., sygn. IPPB1/415-557/14-2/KS, w której organ wskazał, że „kosztem uzyskania przychodów są również odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne, dokonywane od składników majątku nabytych w drodze spadku lub darowizny, spełniających warunki pozwalające uznać je za środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne. Biorąc pod uwagę cytowane przepisy stwierdzić należy, że Wnioskodawca (…) będzie mógł zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od tej wartości niematerialnej i prawnej (art. 22 ust. 8 ww. ustawy).”;
• interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 2 lipca 2014 r., sygn. IBPBI/1/415- 441/14/AP, w której organ zgodził się ze stanowiskiem podatnika, zgodnie z którym: „Spółka będzie uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od Znaków towarowych, które jednocześnie będą kosztami uzyskania przychodów dla wspólników Spółki w proporcji, w jakiej uczestniczą oni w jej zyskach określonych w umowie (art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).”;
• interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 22 maja 2014 r., sygn. IPPB1/415-249/14-2/KS, w której organ zgodził się ze stanowiskiem podatnika, zgodnie z którym: „wspólnicy spółki komandytowej mają prawo do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonane od wartości początkowej znaku towarowego ustalonej jako wartość rynkowa z dnia zawarcia umowy darowizny nabycia tego znaku, w wysokości odpowiadającej udziałowi danego wspólnika w spółce komandytowej. Zatem odpisy amortyzacyjne ustalone we wskazany sposób stanowiły będą dla Wnioskodawcy koszt podatkowy proporcjonalnie do posiadanego przez niego prawa udziału w ww. spółce.”;
• interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 5 maja 2014 r., sygn. ILPB1/415-231/14-2/AA, w której organ zgodził się ze stanowiskiem podatnika, zgodnie z którym: „kosztem uzyskania przychodów są również odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonane od składników majątku nabytych w drodze spadku lub darowizny, spełniających warunki pozwalające uznać je za środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne. Reasumując, mając na uwadze powyższe wskazać należy, że spółka komandytowa, której Wnioskodawca jest wspólnikiem może dokonywać odpisów amortyzacyjnych od otrzymanego w drodze darowizny prawa ochronnego do znaku towarowego.”;
• interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 5 maja 2014 r., sygn. ILPB1/415-233/14-2/AA, w której organ zgodził się ze stanowiskiem podatnika, zgodnie z którym: „kosztem uzyskania przychodów będą odpisy amortyzacyjne ustalone w oparciu o udział wspólników w zysku spółki komandytowej, obliczone od wartości początkowej przekazanego w drodze darowizny prawa do zarejestrowanego znaku towarowego”.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, w zakresie pytania oznaczonego nr 3, w przypadku zbycia przez niego Wiedzy technicznej stanowiącej WNiP, dochodem Wnioskodawcy będzie przychód ze zbycia Wiedzy technicznej, pomniejszony o niezamortyzowaną część wartości początkowej Wiedzy technicznej.

Zgodnie z art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy o PDOF, dochodem lub stratą z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o PDOF, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o PDOF, dokonanych od tych środków i wartości. Należy podkreślić, że przepis powyższy, określając sposób ustalania dochodu z odpłatnego zbycia m.in. WNiP (również nabytych nieodpłatnie), nie posługuje się kategorią kosztów podatkowych, lecz wskazuje na konieczność uwzględnienia w tej mierze wyłącznie trzech wartości:

• przychodu z odpłatnego zbycia,
• wartości początkowej WNiP,
• sumy odpisów amortyzacyjnych.
  
  

W tym kontekście należy wskazać, że ewentualne zbycie Wiedzy technicznej niewątpliwie powinno zostać uznane za zbycie składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o PDOF, gdyż ten przepis w dyspozycji art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. c) ustawy o PDOF odnosi się do wartości niematerialnych i prawnych, natomiast, jak Wnioskodawca wykazał powyżej, Wiedza techniczna powinna zostać zakwalifikowana w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej jako WNIP. Jednocześnie Wnioskodawca zamierza od ww. WNiP dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z metodą określoną w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o PDOF. W związku z tym, w przedmiotowej sprawie zastosowanie powinien znaleźć ww. art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy o PDOF.

Stanowisko Wnioskodawcy przedstawione powyżej jest podzielane przez Ministra Finansów w wydawanych interpretacjach indywidualnych. Jako przykładową można wskazać interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 5 stycznia 2012 r. (IPPB1/415-944/11-3/ES), dotyczącą sprzedaży środka trwałego (odnośnie którego zastosowanie znajdują analogiczne przepisy, jak w przypadku WNiP): „dochodem (stratą) ze sprzedaży znajdujących się na ww. gruncie budynków, stanowiących środki trwałe w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, będzie różnica między przychodem z ich odpłatnego zbycia a ich wartością początkową, powiększoną o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych. A zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie skutków podatkowych zbycia otrzymanych w drodze darowizny środków trwałych jest prawidłowe”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie:

• określenia wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej otrzymanej w formie darowizny – jest prawidłowe,
• możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości niematerialnej i prawnej otrzymanej w formie darowizny – jest prawidłowe,
• określenia wysokości dochodu ze sprzedaży wartości niematerialnej i prawnej otrzymanej w formie darowizny – jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych, tut. Organ informuje, że zostały ono wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.