INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 22 września 2011 r. (data wpływu 27 września 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania w przypadku nabycia papierów wartościowych, w szczególności obligacji, po cenie uwzględniającej wartość tzw. „zakupionych odsetek”, a następnie ich sprzedaży przed otrzymaniem odsetek od emitenta lub otrzymania odsetek w związku z wypłatą kuponu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 września 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania w przypadku nabycia papierów wartościowych, w szczególności obligacji, po cenie uwzględniającej wartość tzw. „zakupionych odsetek”, a następnie ich sprzedaży przed otrzymaniem odsetek od emitenta lub otrzymania odsetek w związku z wypłatą kuponu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz następujące zdarzenie przyszłe:

Bank działając na podstawie stosownego zezwolenia oraz zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo Bankowe (Dz. U. z 2002 r. Nr 72 poz. 665 ze zm., zwanej dalej: „Prawo Bankowe”), świadczy na rzecz swoich klientów za wynagrodzeniem usługi pośrednictwa finansowego wymienione w Prawie Bankowym oraz inne czynności w granicach dozwolonych obowiązującymi przepisami prawa.

W ramach prowadzonej działalności Bank może dokonywać transakcji zakupu i sprzedaży krajowych i zagranicznych papierów wartościowych, kuponowych (odsetkowych), głównie obligacji, zarówno na rynku pierwotnym jak i wtórnym. Emitentami papierów wartościowych są Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego, przedsiębiorcy bądź inne podmioty posiadające osobowość prawną.

Obligacje można kupować na rynku pierwotnym (bezpośredni zakup od emitentów) lub wtórnym (giełda lub obrót pozagiełdowy). W Polsce emisję i obrót obligacjami regulują różne akty prawne. Najważniejsze z nich to: ustawa z dnia 29 czerwca 1995 r. o obligacjach (wraz z późniejszymi zmianami) oraz ustawa Prawo o publicznym obrocie papierami wartościowymi z dnia 21 sierpnia 1997 r. (wraz z późniejszymi zmianami i nowelizacją).

Od papierów wartościowych takich jak obligacje, w okresach ustalonych w odpowiednich regulacjach, są wypłacane odsetki naliczane dla danego okresu odsetkowego według określonego sposobu (tzw. kupon odsetkowy). Posiadacz papieru wartościowego jest więc uprawniony do otrzymywania określonej płatności odsetkowej w ustalonym terminie. Transakcje zakupu przedmiotowych papierów wartościowych mogą być dokonywane przez Bank niejednokrotnie w trakcie biegnącego okresu odsetkowego, co oznacza, że następuje zakup papieru wartościowego wraz z odsetkami naliczonymi do dnia zakupu, a cena płacona za nabywany papier wartościowy (obligację) obejmuje również naliczone odsetki. Konsekwencją wskazanej cechy obligacji, jako dłużnego papieru wartościowego mogącego być przedmiotem wtórnego obrotu, jest występujący w praktyce sposób kalkulacji wartości wynagrodzenia należnego poszczególnym obligatariuszom.

W praktyce ustalania cen na rynku papierów wartościowych czyli w praktyce tzw. kwotowania, przyjęło się, że cena negocjowana czy akceptowana dotyczy wyceny „płaszcza” papieru wartościowego, a więc jego wartości nominalnej („cena czysta”). Natomiast odsetki naliczone do dnia rozliczenia czy przejścia własności są do tej ceny dodawane dla potrzeb rozliczenia („cena brudna”). „Cena brudna” obligacji uwzględnia bowiem wartość tzw. zakupionych odsetek, tj. odsetek, które narosły od momentu nabycia obligacji lub daty ostatniej płatności kuponu do dnia ich sprzedaży. „Cena brudna” obligacji odzwierciedla zatem wartość wynagrodzenia należnego zbywcy z tytułu finansowania emitenta przez okres, w którym zbywca był posiadaczem obligacji. Cena ta uwzględnia również wartość odpowiadającą wynagrodzeniu poprzednich obligatariuszy, od których obligacja została nabyta przez obecnego zbywcę. Konstrukcja obligacji zakłada bowiem, iż wypłata kuponu następuje w całości na rzecz tego obligatariusza, w którego posiadaniu jest obligacja na moment wypłaty kuponu odsetkowego.

Tak więc w przypadku nabycia papieru wartościowego z kuponem odsetkowym przez Bank, cena jego nabycia składa się z dwóch elementów:

1. ceny czystej - odpowiadającej aktualnemu rynkowemu (umownemu) kursowi odnoszonemu do wartości nominalnej i
2. odpowiedniej wartości naliczonych odsetek na dzień nabycia.

Dokonując zakupu papieru wartościowego z kuponem odsetkowym Bank może posiadać go w swoim portfelu aż do terminu zapadalności, tj. wykupu przez emitenta, bądź też sprzedać na rynku wtórnym przed terminem zapadalności. W przypadku, gdy Bank nabywa papier wartościowy (wartość np. 100 PLN) z naliczonymi do dnia zakupu odsetkami (np. 4 PLN) i w późniejszym okresie sprzedaje powyższy papier wartościowy za np. 110 PLN (wartość papieru wartościowego 100 PLN plus 10 PLN - wartość odsetek narosłych do dnia sprzedaży papieru kolejnemu inwestorowi) to rzeczywisty zysk zrealizowany przez Bank z tytułu odsetek wynosi 6 PLN (odsetki naliczone do dnia sprzedaży minus odsetki zakupione wraz z papierem wartościowym).

W przypadku, gdy Bank nabędzie papier wartościowy (wartość np. 100 PLN) z naliczonymi do dnia zakupu odsetkami (np. 4 PLN) i będzie go trzymał do terminu zapadalności to w momencie wypłaty kuponu odsetkowego przez Emitenta (w terminie określonym w warunkach emisji obligacji) Bank uzyska odsetki należne za cały okres odsetkowy. Analogicznie jak w poprzednim przykładzie rzeczywistym wynagrodzeniem Banku z tytułu odsetek będzie wartość wypłaconego kuponu odsetkowego (np. 15 PLN) pomniejszona o odsetki zakupione z papierem wartościowym (4 PLN) - czyli rzeczywisty zysk Banku (w tym przykładzie) z tytułu odsetek wyniesie 11 PLN.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w przypadku nabycia przez Bank papierów wartościowych, w szczególności obligacji, po cenie uwzględniającej wartość tzw. „zakupionych odsetek” a następnie ich sprzedaży przed otrzymaniem odsetek od emitenta, obrotem dla celów VAT po stronie Banku jest wartość odsetek otrzymanych przez Bank w cenie papieru pomniejszona o wartość tzw. „zakupionych odsetek”...
2. Czy w przypadku nabycia przez Bank papierów wartościowych, w szczególności obligacji, po cenie uwzględniającej wartość tzw. „zakupionych odsetek” a następnie otrzymania przez Bank odsetek w związku z wypłatą kuponu, obrotem dla celów VAT po stronie Banku jest wartość odsetek otrzymanych przez Bank w cenie papieru pomniejszona o wartość tzw. „zakupionych odsetek”...

Zdaniem Wnioskodawcy w przypadku nabycia przez Bank papierów wartościowych, w szczególności obligacji, po cenie uwzględniającej wartość tzw. „zakupionych odsetek”, a następnie ich sprzedaży przed otrzymaniem odsetek od emitenta, obrotem dla celów VAT po stronie Banku jest wartość odsetek otrzymanych przez Bank w cenie papieru pomniejszona o wartość tzw. „zakupionych odsetek”. Natomiast w sytuacji nabycia przez Bank papierów wartościowych, w szczególności obligacji, po cenie uwzględniającej wartość tzw. „zakupionych odsetek”, a następnie otrzymania przez Bank odsetek w związku z wypłatą kuponu, obrotem dla celów VAT po stronie Banku jest wartość odsetek otrzymanych przez Bank w cenie papieru pomniejszona o wartość tzw. „zakupionych odsetek”.

Zgodnie z treścią art. 29 ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Zasada określająca podstawę opodatkowania VAT, zawarta w art. 29 ustawy o VAT jest zgodna z treścią art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE, zgodnie z którym „w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74-77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia”. Art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE realizuje założenie przyjęte w art. 2 Pierwszej Dyrektywy i powtórzone w art. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, iż podatek VAT jest podatkiem proporcjonalnym do ceny towarów i usług. Dlatego też należy stwierdzić, że podstawa opodatkowania dla celów VAT, co do zasady, stanowi wartość subiektywną, tj. powinna odzwierciedlać wynagrodzenie należne dostawcy lub usługodawcy z tytułu danej transakcji. Nie jest przy tym istotne, czy wynagrodzenie z tytułu danej transakcji zostało uiszczone podatnikowi przez nabywcę towarów lub usługobiorcę czy też podmiot trzeci. Należy zauważyć, że powyższa konstrukcja podstawy opodatkowania jest wyrażeniem fundamentalnej zasady neutralności VAT dla podatników tego podatku. Ekonomiczny ciężar podatku VAT, co do zasady, powinien ponosić konsument, nie podatnik. Ten ostatni zobowiązany jest do poboru tego podatku na poszczególnych etapach dystrybucji i rozliczania się z pobranych kwot przed organami podatkowymi. Jeśli podstawa opodatkowania przewyższa kwotę wynagrodzenia należnego podatnikowi, przynajmniej w części poniesie on ekonomiczny ciężar podatku. Zależność tę podkreślił ETS w sprawie C-317/94 „Elida Gibbs”, stwierdzając, że „nie byłoby zatem zgodne z dyrektywą, gdyby podstawa opodatkowania użyta do obliczenia podatku należnego od producenta jako podatnika, przekraczała kwotę ostatecznie przez niego otrzymaną. Gdyby bowiem tak było, zasada neutralności VAT w stosunku do podatników, do których należy przecież także producent, nie byłaby spełniona”. Dla konstrukcji podstawy opodatkowania przyjętej w Dyrektywie fundamentalne znaczenie ma element „subiektywności” przy jej określaniu. Jak już zaznaczono powyżej, podstawa opodatkowania w podatku VAT zgodnie z regułą podstawową stanowi wartość subiektywną, tj. wynagrodzenie, które dostawca bądź usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług (wartość wystarczającą z punktu widzenia dostawcy). Pojęcia „wartość subiektywna” używa się przede wszystkim dla podkreślenia, iż podstawa opodatkowania (poza wyjątkami wskazanymi w Dyrektywie) nie może być określana w oparciu o kryteria obiektywne, w oderwaniu od kwoty wynagrodzenia rzeczywiście należnej podatnikowi z tytułu zrealizowanej dostawy czy wykonanej usługi. ETS stwierdził w cytowanym wyroku C-317/94 „Elida Gibbs”, iż „wynagrodzenie jako wartość „subiektywna” oznacza wartość rzeczywiście otrzymaną w konkretnym przypadku, a nie wartość oszacowaną według kryteriów obiektywnych”. Zasadę, iż podstawa opodatkowania nie może przewyższać kwoty wynagrodzenia należnego z tytułu dostawy ETS podkreślił także analizując przepisy krajowe jednego z państw członkowskich (Belgia), które w przypadku dostawy pojazdów samochodowych za podstawę opodatkowania uznawały cenę katalogową samochodu, nawet jeżeli przewyższała ona cenę rzeczywiście żądaną i otrzymaną przez dostawcę (C-131/91 „K” Air Service Europe BV) (vide „Dyrektywa VAT 2006/112/WE” pod red. Jerzego Martiniego, Komentarz 2011).

Bank zwraca uwagę, iż określenie podstawy opodatkowania VAT w oparciu o faktycznie osiągnięty wynik - w ślad za orzecznictwem ETS - jest charakterystyczne dla większości usług finansowych. W wyroku z dnia 14 lipca 1998 r. w sprawie C-172/96 First National Bank of Chicago ETS wskazał, iż w odniesieniu do zwolnionych transakcji finansowych (na przykładzie transakcji w zakresie wymiany walut) podstawą opodatkowania jest wyłącznie kwota rzeczywistego wynagrodzenia za świadczoną usługę należnego usługodawcy, tj. ogólny wynik uzyskany na zawieranych transakcjach w danym okresie rozliczeniowym. Zgodnie ze stanowiskiem ETS wyrażonym w powołanym wyroku: „artykuł 11(A)(1)(a) (VI Dyrektywy) należy interpretować w taki sposób, aby w transakcjach wymiany dewiz, za które nie zostały naliczone żadne opłaty ani prowizje w odniesieniu do określonych transakcji podstawę opodatkowania stanowi ogólny wynik transakcji usługodawcy w danym okresie”.

Mając na uwadze powyżej przytoczone orzecznictwo ETS należy stwierdzić, że podstawą opodatkowania VAT jest kwota rzeczywistego, realnego przysporzenia występującego u podatnika z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług. W przypadku dokonywania operacji na papierach wartościowych opisanych w stanie faktycznym wniosku, wynagrodzenie Banku stanowi różnica pomiędzy otrzymanym kuponem odsetkowym (w przypadku wypłaty kuponu odsetkowego albo sprzedaży obligacji przed terminem wypłaty kuponu odsetkowego) a wartością nabytego kuponu odsetkowego. Z kolei ta część uzyskanej przez Bank ceny sprzedaży, która pozostaje po odjęciu wynagrodzenia, jest spłatą udostępnionego wcześniej kapitału, a tym samym nie może zostać uznana za element podstawy opodatkowania ustalanej dla celów podatku od towarów i usług.

Konstrukcja obligacji, jako jednego z rodzajów papierów wartościowych zakłada, że wypłata kuponu następuje w całości na rzecz aktualnego posiadacza obligacji. W konsekwencji, zbywca musi uwzględnić w cenie sprzedaży obligacji wartość przypadającego mu wynagrodzenia (odsetek) za okres od dnia nabycia obligacji do dnia ich sprzedaży. W takim przypadku bowiem wartość odsetek wypłaconych w związku z realizacją kuponu przez emitenta w całości przypadnie nabywcy obligacji, a nie Bankowi.

Dlatego też, zdaniem Banku, odwołując się do terminologii stosowanej m.in. w orzecznictwie ETS, w takiej sytuacji obrotem VAT nie jest wartość otrzymanego kuponu, ale wynik osiągnięty po stronie Banku, rozumiany jako różnica pomiędzy ceną otrzymaną przez Bank z tytułu sprzedaży, a wartością uprzednio zakupionych odsetek.

Przedstawiona powyżej wykładnia art. 29 ust. 1 ustawy o VAT oraz art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE potwierdzona została w wielu interpretacjach wydanych przez organy podatkowe, m.in. w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 20 stycznia 2010 r. sygn. IPPP1-443-1123/09-2/PR, w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 1 września 2010 r. sygn. IPPP1-443-603/10-2/EK oraz w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 10 lutego 2011 r. sygn. IPPP2/443-948/10-2/MM. Na poprawność przedstawionego podejścia do kwestii określenia podstawy opodatkowania z tytułu analizowanych transakcji wskazują także wyroki polskich sądów administracyjnych, w szczególności wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 czerwca 2008 r. (sygn. akt III SA/Wa 480/08).

Reasumując, w opisanym powyżej stanie faktycznym podstawę opodatkowania stosownie do art. 29 ust. 1 ustawy o VAT będzie stanowiła wartość faktycznego wynagrodzenia Banku, a nie całość kwoty należnej od nabywcy, czyli w przedmiotowych okolicznościach - opisując to na przykładzie obligacji - będzie to różnica pomiędzy kwotą otrzymaną przez Bank na skutek sprzedaży obligacji (na którą składają się cena nominalna wraz z należnymi odsetkami na dzień sprzedaży), a ceną nabycia obligacji (obejmującej wartość nominalną powiększoną o zakupione odsetki, które narosły do momentu nabycia obligacji przez Bank).

Mając na uwadze powyższe, Bank wnosi o potwierdzenie prawidłowości stanowiska wskazanego w niniejszym wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z brzmieniem art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054), podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Z okoliczności przedstawionych w złożonym wniosku wynika, iż w ramach prowadzonej działalności Bank może dokonywać transakcji zakupu i sprzedaży krajowych i zagranicznych papierów wartościowych, kuponowych (odsetkowych), głównie obligacji, zarówno na rynku pierwotnym jak i wtórnym. Emitentami papierów wartościowych są Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego, przedsiębiorcy bądź inne podmioty posiadające osobowość prawną. Od papierów wartościowych takich jak obligacje, w okresach ustalonych w odpowiednich regulacjach, są wypłacane odsetki naliczane dla danego okresu odsetkowego według określonego sposobu (tzw. kupon odsetkowy). Posiadacz papieru wartościowego jest więc uprawniony do otrzymywania określonej płatności odsetkowej w ustalonym terminie. Transakcje zakupu przedmiotowych papierów wartościowych mogą być dokonywane przez Bank niejednokrotnie w trakcie biegnącego okresu odsetkowego, co oznacza, że następuje zakup papieru wartościowego wraz z odsetkami naliczonymi do dnia zakupu, a cena płacona za nabywany papier wartościowy (obligację) obejmuje również naliczone odsetki. Konsekwencją wskazanej cechy obligacji, jako dłużnego papieru wartościowego mogącego być przedmiotem wtórnego obrotu, jest występujący w praktyce sposób kalkulacji wartości wynagrodzenia należnego poszczególnym obligatariuszom. W przypadku nabycia papieru wartościowego z kuponem odsetkowym przez Bank, cena jego nabycia składa się z dwóch elementów: ceny czystej - odpowiadającej aktualnemu rynkowemu (umownemu) kursowi odnoszonemu do wartości nominalnej i odpowiedniej wartości naliczonych odsetek na dzień nabycia. Dokonując zakupu papieru wartościowego z kuponem odsetkowym Bank może posiadać go w swoim portfelu aż do terminu zapadalności, tj. wykupu przez emitenta, bądź też sprzedać na rynku wtórnym przed terminem zapadalności.

Na wstępie należy zauważyć, iż obligacje stanowią pokrewną do kredytu lub pożyczki formę pozyskiwania kapitału w celu finansowania działalności. W związku z powyższym Bank pełni funkcję kredytodawcy (finansującego), świadczącego na rzecz emitenta usługę finansową, w zamian za co otrzyma określone odsetki w momencie nastania terminu zapadalności.

Wykładnia ww. art. 29 ust. 1 ustawy o VAT wskazuje, że instrumenty finansowe, jakimi są obligacje, spełniają dla emitenta funkcję analogiczną jak otrzymana pożyczka. Dla Banku, który nabył takie instrumenty, stanowią one natomiast formę udostępnienia kapitału, w zamian za którą otrzyma on w przyszłości wynagrodzenie w postaci wypłaconych odsetek. Różnica pomiędzy wartością obligacji wraz z wypłaconymi przez jej emitenta odsetkami w momencie jej zrealizowania w dniu jej zapadalności (lub ewentualnie ceną sprzedaży obligacji), a ceną jego nabycia przez Bank stanowi jego wynagrodzenie za udostępnienie kapitału kontrahentowi. Z kolei ta część uzyskanej przez Bank ceny sprzedaży, która pozostaje po odjęciu wynagrodzenia, jest spłatą udostępnionego wcześniej kapitału, a tym samym nie może zostać uznana za element podstawy opodatkowania ustalanej dla celów podatku od towarów i usług.

Jak wskazano powyżej, tego rodzaju usługa pośrednictwa finansowego świadczona przez Bank, polega zatem na czasowym udostępnieniu innemu podmiotowi, za wynagrodzeniem, określonej ilości środków pieniężnych. Realizacja prawa z instrumentu finansowego jakim jest obligacja poprzez wykup lub sprzedaż instrumentu na rynku wtórnym są jedynie formami rozliczenia stron transakcji po zakończeniu świadczenia usługi przez Bank, w celu zapewnienia mu zwrotu kapitału zaangażowanego do świadczenia usług oraz wypłaty należnego wynagrodzenia.

Należy zwrócić uwagę na fakt, iż na kwotę należną Bankowi z tytułu sprzedaży / realizacji obligacji składają się kwota stanowiąca zwrot zaangażowanego przez Bank kapitału oraz cena za możliwość korzystania z udostępnionego kapitału (równa kwocie uzyskanych przez Bank odsetek).

Podkreślić w tym miejscu należy również, iż charakteru przedmiotowych instrumentów finansowych nie zmienia fakt, iż Bank może swobodnie dysponować obligacjami, tj. może w dniu wykupu zrealizować wynikające z nich prawa, odzyskując tym samym udostępnione emitentowi środki pieniężne wraz z nadwyżką będącą wynagrodzeniem w postaci odsetek, bądź też, nie czekając do dnia wykupu, sprzedać instrument finansowy na rynku wtórnym, po cenie zaakceptowanej przez kontrahenta. Kwestia, od kogo otrzyma zwrot zaangażowanego kapitału jest nieistotna – liczy się jedynie to, że Bank wyświadczył usługę w postaci udostępnienia kapitału, w zamian za którą w ostatecznym rozrachunku otrzymał wynagrodzenie w formie odsetek.

Istotą obrotu obligacjami jest bowiem właśnie to, że wynagrodzenie za usługę należne podmiotowi udostępniającemu środki pieniężne jest zawarte w cenie sprzedaży / wykupu obligacji i stanowi różnicę pomiędzy ceną nabycia obligacji przez Bank (wraz z zakupionymi odsetkami), a kwotą uzyskaną z ich sprzedaży lub wykupu. Z chwilą sprzedaży lub realizacji obligacji Bank otrzymuje od nabywcy lub emitenta kwotę obejmującą zarówno spłatę udostępnionego przez Bank kapitału jak i wartość odsetek (stanowiącą wynagrodzenie za wyświadczoną przez Bank usługę).

Zwrot Bankowi udostępnionego usługobiorcy kapitału nie może być traktowany jako element świadczenia należnego w zamian (wynagrodzenia) za usługę wyświadczoną przez Bank, gdyż nie gwarantuje on Bankowi nic ponad to, co posiadałby gdyby danej usługi w ogóle nie wyświadczył. Tym samym powrotne przeniesienie na Bank własności środków udostępnionych w ramach usługi udostępnienia środków pieniężnych nie przesądza o odpłatnym charakterze świadczonej usługi. Korzyść z tytułu wyświadczonej usługi zapewniają natomiast Bankowi należne mu odsetki.

Reasumując, w oparciu o przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe, należy uznać, iż w przypadku nabycia przez papierów wartościowych, w szczególności obligacji, po cenie uwzględniającej wartość tzw. zakupionych odsetek, a następnie ich sprzedaży przed otrzymaniem odsetek od emitenta, obrotem dla celów VAT po stronie Banku jest wartość odsetek otrzymanych przez Bank w cenie papieru pomniejszona o wartość tzw. zakupionych odsetek. Natomiast w sytuacji nabycia przez Bank papierów wartościowych, w szczególności obligacji, po cenie uwzględniającej wartość tzw. zakupionych odsetek, a następnie otrzymania przez Bank odsetek w związku z wypłatą kuponu, obrotem dla celów VAT po stronie Banku jest wartość odsetek otrzymanych przez Bank w cenie papieru pomniejszona o wartość tzw. zakupionych odsetek.

Mając powyższe na względzie, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a także zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.