Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-118/15-4/JK
z 20 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 13 stycznia 2015 r. (data wpływu do tut. organu 30 stycznia 2015 r.) uzupełnione pismem z dnia 10 marca 2015 r. (data nadania 12 marca 2015 r., data wpływu 16 marca 2015 r.) stanowiące odpowiedź na wezwanie z dnia 4 marca 2015 r. Nr IPPB4/4511-118/15-2/JK (data nadania 5 marca 2015 r., data doręczenia 10 marca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania środków otrzymanych w ramach programu „Mobilność Plus” – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 stycznia 2015 r. do Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania środków otrzymanych w ramach programu „Mobilność Plus”.

Pismem z dnia 26 stycznia 2015 r. Nr IBPBII/1/4511-52/14/BD Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, na podstawie art. 170 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz stosownie do § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), przekazał przedmiotowy wniosek zgodnie z właściwością do rozpatrzenia Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie – Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku.

Wyjaśnić bowiem należy, że zgodnie ze znowelizowanym art. 14b § 1 ustawy – Ordynacja podatkowa, z dniem 1 lipca 2007 r. organem właściwym do dokonywania interpretacji przepisów prawa podatkowego został Minister Finansów.

Natomiast stosownie do art. 14b § 6 Ordynacji podatkowej Minister Finansów upoważnił – w drodze ww. rozporządzenia – dyrektorów pięciu izb skarbowych do wydawania interpretacji indywidualnych w jego imieniu i w ustalonym zakresie, określając jednocześnie właściwość rzeczową i miejscową upoważnionych organów.

W przypadku Wnioskodawcy, właściwym miejscowo organem podatkowym do wydawania pisemnej interpretacji od dnia 1 lipca 2007 r. jest – w związku z § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie.

Wniosek zawierał braki formalne, w związku z czym pismem z dnia 4 marca 2015 r. Nr IPPB4/4511-118/15-2/JK (data nadania 5 marca 2015 r., data doręczenia 10 marca 2015 r.), tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego.

Pismem z dnia 10 marca 2015 r. (data nadania 12 marca 2015 r., data wpływu 16 marca 2015 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Jako pracownik naukowy zatrudniony na podstawie umowy o pracę na Uniwersytecie, Wnioskodawca bierze udział w programie badawczym Mobilność Plus – III edycja (przypadającym na lata 2014 – 2016) prowadzonym w zagranicznym ośrodku – (USA). Na podstawie decyzji z dnia 20 grudnia 2013 r. Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego została zawarta w dniu 21 stycznia 2014 r. umowa pomiędzy Ministrem Nauki i Szkolnictwa Wyższego a Uniwersytetem określająca warunki finansowania i realizacji uczestnictwa w programie Mobilność Plus – III edycja. W celu realizacji powyższej umowy w dniu 17 lipca 2014 r. Uniwersytet zawarł z Wnioskodawcą odrębną umowę o finansowanie uczestnictwa w programie Mobilność Plus – III edycja. Zgodnie z jej przedmiotem Uniwersytet kieruje Wnioskodawcę (i Jego żonę) na wyjazd służbowy do ośrodka w USA, w celu realizacji zadań badawczych związanych z wykonywaniem umowy zawartej pomiędzy Ministrem Nauki i Szkolnictwa Wyższego a Uniwersytetem. Na czas wykonywania projektu Wnioskodawca pozostaje w stałym zatrudnieniu na Uniwersytecie, w kwestii formalnej jednak przebywa na urlopie bezpłatnym.

W uzupełnieniu z dnia 10 marca 2015 r. (data wpływu 16 marca 2015 r.) Wnioskodawca doprecyzował, że nie posiada adresu zamieszkania w Polsce. Rozliczenia podatkowe w okresie będącym przedmiotem zapytania, złożone zostaną w urzędzie właściwym płatnikowi, tj. Uniwersytetowi oraz właściwym według ostatniego miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tj. Urząd Skarbowy w X.. Na terytorium Stanów Zjednoczonych Wnioskodawca przebywa wraz z żoną od dnia 30 września 2014 r. Jego pobyt w USA związany jest wyłącznie z udziałem w programie „Mobilność Plus”. W okresie będącym przedmiotem zapytania, tj. od roku 2014 – 2016, sytuacja przedstawia/będzie przedstawiała się w sposób następujący:

1. w roku 2014 Wnioskodawca przebywał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni, tj. od stycznia do końca września,
   
2. w roku 2015 i 2016 Wnioskodawca nie będzie przebywał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni.
   
   

W okresie będącym przedmiotem zapytania Wnioskodawca nie będzie (nie jestem teraz) rezydentem Stanów Zjednoczonych. W okresie będącym przedmiotem zapytania Wnioskodawca nie będzie posiadał (nie posiada obecnie) certyfikatu rezydencji USA. W USA Wnioskodawca przebywa na podstawie dokumentu wiza J-1. Środki otrzymane w ramach programu „Mobilność Plus”, przyznane zostało na podstawie następujących przepisów:

1. ustawa z dnia 30 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowania nauki (Dz. U. Nr 96, poz. 615 oraz z 2011 r. Nr 84, poz. 455 i Nr 185, poz. 1092),
   
2. ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.),
   
3. Komunikat Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 26 kwietnia 2012 r. o ustanowieniu programu pod nazwą „Mobilność Plus” (Monitor Polski, dnia 30 kwietnia 2012 r., poz. 254).
   
   

Środki z programu „Mobilność Plus” pokrywają koszty podróży oraz koszty pobytu Wnioskodawcy oraz Jego żony.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w odniesieniu do środków otrzymywanych z Uniwersytetu na realizację projektu badawczego Mobilności Plus – III edycja, stosuje się zwolnienie na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. (Dz. U. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.), jednakże tylko do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13?

Zdaniem Wnioskodawcy.

Pozostając w stosunku pracy (umowa o pracę), Wnioskodawca otrzymuje od swojego pracodawcy (Uniwersytetu) – na podstawie odrębnej umowy, środki przeznaczone na finansowanie zleconego Mu wyjazdu służbowego. Środki te stanowią dla Niego przychód ze stosunku pracy – albowiem odpowiada to definicji przychodu zawartej w art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. (Dz. U. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.).

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ww. ustawy, środki pieniężne, które Wnioskodawca otrzymuje podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego, gdyż w myśl tego artykułu wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika jednak tylko do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. (Dz. U. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) nie wyjaśnia explicite pojęcia „podróż służbowa”. Definicja ta pojawia się w w art. 775 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks Pracy (Dz. U. 1974 r., Nr 24, poz. 141) i ona będzie tutaj wiążąca. Jak wynika bowiem z tej ostatniej, podróż służbowa to podróż, którą pracownik wykonuje na polecenie pracodawcy w ramach wykonywanej pracy poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy. Warunki na jakich Wnioskodawca został skierowany do zagranicznego ośrodka odpowiadają tej definicji. Do udziału w projekcie Wnioskodawca został wyznaczony przez swojego pracodawcę – Uniwersytet, aby realizować określone przez niego zadanie, tj. udział w programie badawczym przez określony czas poza miejscem stałego zatrudnienia.

Na czas wykonywania projektu Wnioskodawca pozostaje formalnie na urlopie bezpłatnym. Jest to bowiem wymóg konieczny dotyczący wszystkich osób kierowanych za granicę w celu prowadzenia badań naukowych, a więc także tych, które otrzymują środki w ramach programu „Mobilność Plus” (na podstawie § 1 pkt oraz § 9 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 12 października 2006 r. w sprawie warunków kierowania osób za granicę w celach naukowych, dydaktycznych i szkoleniowych oraz szczególnych uprawnień tych osób oraz na podstawie art. 42 ust. 1 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym stanowiącym upoważnienie do wydania rozporządzenia).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do treści art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. Nr 51, poz. 307, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a cyt. wyżej ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
   
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast zgodnie z art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 4 ustawy, powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska.

Zatem, rozstrzygające znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Pojęcie „miejsca zamieszkania zostało zdefiniowane w art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązującej od 1 stycznia 2007 r. Powyższy przepis wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z treści stanu faktycznego, wynika że Wnioskodawca jako pracownik naukowy zatrudniony na umowę o pracę bierze udział w programie badawczym Mobilność Plus prowadzonym w zagranicznym ośrodku USA. Na terytorium Stanów Zjednoczonych Wnioskodawca przebywa wraz z żoną od dnia 30 września 2014 r. W roku 2014 Wnioskodawca przebywał na terytorium Polski dłużej niż 183 dni, natomiast w roku 2015 i 2016 nie będzie przebywał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni. W okresie będącym przedmiotem zapytania, nie będzie (nie jest teraz) rezydentem Stanów Zjednoczonych. W tym okresie nie będzie posiadał (nie posiada obecnie) certyfikatu rezydencji USA. W USA Wnioskodawca przebywa na podstawie dokumentu wiza J-1.

Zatem z przedstawionego stanu faktycznego jednoznacznie wynika, że ośrodek interesów osobistych, w postaci rodziny (żona), która będzie przebywała w czasie udziału w realizacji programu badawczego wraz z Wnioskodawcą za granicą, został przeniesiony od dnia 30 września 2014 r. poza terytorium Polski.

Analizując natomiast stopień powiązań gospodarczych z Polską, należy wskazać, że udział w programie badawczym Mobilność Plus w Stanach Zjednoczonych jest od 2014 r. realizowany na podstawie odrębnej umowy zawartej w dniu 17 lipca 2014 r. między Uniwersytetem a Wnioskodawcą. Na czas wykonywania projektu Wnioskodawca pozostaje w stałym zatrudnieniu na Uniwersytecie, w kwestii formalnej jednak przebywa na urlopie bezpłatnym.

W związku z powyższym, należy wskazać, że Wnioskodawca nie zerwał więzów gospodarczych z polskim pracodawcą, pozostał wciąż związany z nim umową o pracę. Pobyt Wnioskodawcy w USA jest związany wyłącznie z udziałem w programie „Mobilność Plus”.

W związku z powyższym, Wnioskodawca spełnia warunek, określony w art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy, pozwalający uznać, że w okresie realizacji programu badawczego „Mobilność Plus”, tj. od 30 września 2014 r. do 2016 r. Wnioskodawca będzie posiadał w Polsce miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w związku z posiadaniem centrum interesów życiowych i gospodarczych w tym kraju, a zatem będzie podlegał w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Tym samym, dochody uzyskane z tytułu udziału w programie badawczym „Mobilność Plus” będą w całości podlegały opodatkowaniu w Polsce na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 9 tej ustawy, źródłem przychodów są „inne źródła”.

W myśl art. 20 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca bierze udział w programie badawczym Mobilność plus – III edycja (przypadającym na lata 2014 – 2016) prowadzonym w zagranicznym ośrodku – USA . Na podstawie decyzji z dnia 20 grudnia 2013 r. Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego została zawarta w dniu 21 stycznia 2014 r. umowa pomiędzy Ministrem Nauki i Szkolnictwa Wyższego a Uniwersytetem określająca warunki finansowania i realizacji uczestnictwa w programie Mobilność Plus – III edycja. W celu realizacji powyższej umowy w dniu 17 lipca 2014 r. Uniwersytet zawarł z Wnioskodawcą odrębną umowę o finansowanie uczestnictwa w programie Mobilność Plus – III edycja. Zgodnie z jej przedmiotem Uniwersytet kieruje Wnioskodawcę (i Jego żonę) na wyjazd służbowy do ośrodka w USA, w celu realizacji zadań badawczych związanych z wykonywaniem umowy zawartej pomiędzy Ministrem Nauki i Szkolnictwa Wyższego a Uniwersytetem. Środki otrzymane w ramach programu „Mobilność Plus”, przyznane zostały na podstawie: ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowania nauki (Dz. U. Nr 96, poz. 615 oraz z 2011 r. Nr 84, poz. 455 i Nr 185, poz. 1092), ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.) oraz Komunikatu Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 26 kwietnia 2012 r. o ustanowieniu programu pod nazwą „Mobilność Plus” (Monitor Polski, dnia 30 kwietnia 2012 r., poz. 254). Środki z programu „Mobilność Plus” pokrywają koszty podróży oraz koszty pobytu Wnioskodawcy oraz Jego żony.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem
   - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.
   
   

Warunkiem niezbędnym do skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest więc odbycie przez pracownika podróży służbowej.

Pracownik naukowy, uczestnicząc w programie „Mobilność Plus” w zagranicznym ośrodku naukowym nie odbywa podróży służbowej. Kwestie podróży służbowej regulują bowiem przepisy wykonawcze do ustawy – Prawo o szkolnictwie wyższym, natomiast ww. program został utworzony w oparciu o podstawę prawną wynikającą z ustawy o zasadach finansowania nauki.

W myśl art. 97 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 2012 r., poz. 572, z późn. zm.), zasady i tryb finansowania badań naukowych i prac rozwojowych prowadzonych w uczelni, zakwalifikowanych do finansowania ze środków przewidzianych w budżecie państwa na naukę, określa ustawa z dnia 30 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowania nauki.

Komunikatem Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 26 kwietnia 2012 r. (M.P. z 2012 r., poz. 254) został ustanowiony Program pod nazwą „Mobilność Plus” na podstawie art. 26 ust. 2 ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowania nauki (Dz. U. z 2010 r., Nr 96, poz. 615, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o zasadach finansowania nauki, Minister przyznaje środki finansowe na zadania określone w art. 5 pkt 4-7 oraz pkt 9-11 i 13 w drodze decyzji, na podstawie wniosków złożonych przez uprawnione podmioty, po zasięgnięciu opinii właściwego zespołu, o którym mowa w art. 52 ust. 1-3.

Stosownie do art. 26 ust. 1 ww. ustawy, finansowanie programów lub przedsięwzięć ustanawianych przez Ministra obejmuje działania dotyczące realizacji określonych przez Ministra zadań wynikających z polityki naukowej i naukowo – technicznej państwa.

Minister właściwy do spraw nauki w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” ogłasza komunikaty o ustanowieniu programu i przedsięwzięcia, z zastrzeżeniem ust. 3 (art. 26 ust. 2 cyt. ustawy).

Stosownie do art. 26 ust. 3 cyt. ustawy o zasadach finansowania nauki, Minister właściwy do spraw nauki określi, w drodze rozporządzenia, programy lub przedsięwzięcia, w ramach których będzie udzielana pomoc publiczna, w tym:

1. przeznaczenie pomocy,
   
2. rodzaje kosztów kwalifikujących się do objęcia pomocą,
   
3. sposób kumulowania pomocy,
4. maksymalne wielkości pomocy
   - z uwzględnieniem celów polityki naukowej, naukowo-technicznej i innowacyjnej państwa.
   
   

Środki finansowe przeznaczone na finansowanie programów lub przedsięwzięć, o których mowa w ust. 2 i 3, są przekazywane jednostce naukowej lub innemu uprawnionemu podmiotowi na podstawie umowy (art. 26 ust. 4 ww. ustawy).

Celem programu pod nazwą „Mobilność Plus” jest umożliwienie młodym naukowcom, zwanym dalej „uczestnikami programu”, udziału w badaniach naukowych prowadzonych w renomowanych zagranicznych ośrodkach naukowych pod opieką wybitnych naukowców o międzynarodowym autorytecie w danej dziedzinie nauki. Program zapewnia finansowanie pobytu uczestnika programu w jednostce naukowej posiadającej siedzibę poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, prowadzącej w sposób ciągły badania naukowe lub prace rozwojowe, zwanej dalej „zagranicznym ośrodkiem”, oraz podróży między miejscem zamieszkania uczestnika programu a miejscowością, w której znajduje się zagraniczny ośrodek. Program ma pomóc uczestnikom programu w dalszym rozwoju kariery naukowej przez zdobycie doświadczenia i wiedzy dzięki udziałowi w badaniach naukowych lub pracach rozwojowych realizowanych przy wykorzystaniu aparatury i metod niedostępnych w kraju.

Uczestnikiem programu może być naukowiec, który spełnia łącznie następujące warunki:

1. jest zatrudniony w jednostce naukowej na podstawie umowy o pracę lub mianowania,
   
2. uzyskał stopień naukowy doktora w okresie nie dłuższym niż 7 lat przed złożeniem wniosku o przyznanie środków finansowych na uczestnictwo w programie
   
3. nie uczestniczył w okresie 2 lat przed złożeniem wniosku w realizowanym za granicą i trwającym dłużej niż 6 miesięcy pobycie naukowym związanym z udziałem w stażu, stypendium naukowym lub projekcie obejmującym badania naukowe lub prace rozwojowe.
   
   

W ramach programu jest możliwe finansowanie pobytu w zagranicznym ośrodku oraz podróży między miejscem zamieszkania a miejscowością, w której znajduje się zagraniczny ośrodek, małżonka uczestnika programu oraz jego niepełnoletnich dzieci.

Udział w programie jest finansowany ze środków finansowych na naukę, wyodrębnionych w części budżetu państwa – „Nauka” na finansowanie programów i przedsięwzięć określanych przez ministra właściwego do spraw nauki.

Środki finansowe w ramach programu są przyznawane jednostce naukowej na podstawie decyzji Ministra, z przeznaczeniem dla uczestnika programu.

Środki finansowe są przekazywane jednostce naukowej zatrudniającej uczestnika programu na podstawie umowy o finansowanie uczestnictwa w programie, określającej warunki realizacji, finansowania i rozliczania uczestnictwa w programie.

Środki finansowe są przekazywane uczestnikowi programu na podstawie umowy zawartej między jednostką naukową a uczestnikiem programu.

Środki finansowe w ramach programu są przyznawane w drodze konkursu ogłaszanego przez Ministra.

Mając na uwadze powyższe, wyjazd za granicę uczestnika programu nie jest tożsamy z odbyciem podróży służbowej pracownika, a tym samym środki utrzymane przez Wnioskodawcę nie mogą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Za powyższym również przemawia fakt, że Wnioskodawcy na czas pobytu w ośrodku zagranicznym udzielony został urlop bezpłatny.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.