Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP2/4512-291/15-2/JSz
z 2 lipca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 12 maja 2015 r. (data wpływu 18 maja 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podstawy opodatkowania dla dostawy Kompleksu w zamian za odszkodowanie –jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podstawy opodatkowania dla dostawy Kompleksu w zamian za odszkodowanie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe Spółka jawna (dalej jako: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej jako: „podatek VAT”). Spółka świadczy wyłącznie usługi opodatkowane VAT (nie dokonuje czynności zwolnionych z tego podatku). W 2008 r. prawomocną decyzją Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego, Wnioskodawca oddał do użytkowania nieruchomość stanowiącą składnik jego majątku, zabudowaną stacją paliw płynnych oraz motelem wraz z zapleczem gastronomicznym (dalej jako: „Kompleks”).

Przedmiotowy Kompleks w dniu 17 marca 2014 r. objęty został decyzją Wojewody (dalej: „Wojewoda”) o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej dla przedsięwzięcia budowy dwujezdniowej drogi ekspresowej. W związku z powyższym - zgodnie z ustawą z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (tekst jednolity Dz. U. z 2013 r. poz. 687 ze zm., dalej jako: „Ustawa o realizacji inwestycji”) – stał się on z mocy prawa własnością Skarbu Państwa. W dniu 25 września 2014 r. (sygn. znak: ...., dalej: „Decyzja”), po rozpatrzeniu sprawy o ustalenie odszkodowania za wywłaszczenie Kompleksu, Wojewoda zobowiązał Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad do wypłaty odszkodowania na rzecz Spółki. Podstawą do określenia wysokości odszkodowania był operat szacunkowy sporządzony przez rzeczoznawców majątkowych, którzy ustalili wartość odtworzeniową nieruchomości z wyłączeniem podatku VAT (tj. w wartości netto).

Kwota odszkodowania przyznanego Wnioskodawcy powinna być równa kwocie wynikającej z ww. operatu szacunkowego powiększonej o należny VAT. Decyzja Wojewody ustalająca odszkodowanie opiewa jednak wyłącznie na kwotę netto (tj. nie uwzględnia podatku VAT), a nie na kwotę brutto (tj. łącznie z podatkiem VAT), pomijając fakt, że dokument będący podstawą kalkulacji odszkodowania wynikającego z Decyzji, tj. operat szacunkowy, wyraźnie wskazuje wyłącznie kwotę netto. W rezultacie, mocą Decyzji zaniżono kwotę należnej Spółce rekompensaty za wywłaszczenie nieruchomości. Decyzja ta jest jednak nieprawomocna, a kwota ustalonego odszkodowania została zakwestionowana przez Wnioskodawcę, który wniósł odwołanie od ww. Decyzji. Spółka w odwołaniu powołała się m.in. na art. 18 ust. 1 ustawy o realizacji inwestycji, który stanowi, że wysokość odszkodowania, o którym mowa w art. 12 ust. 4a, ustala się według stanu nieruchomości w dniu wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej przez organ I instancji oraz według jej wartości z dnia, w którym następuje ustalenie wysokości odszkodowania.

W okresie pomiędzy oddaniem do użytkowania a przejęciem przez Skarb Państwa, Kompleks służył wykonywaniu przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej określonej w umowie Spółki. Nie był on w tym czasie oddany do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o VAT definiującego pojęcie „pierwszego zasiedlenia”, a także nie podlegał modernizacji przekraczającej 30% wartości początkowej obiektu. Ponadto, Spółce przysługiwało w stosunku do nakładów na jego budowę pełne prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego.

Kompleks położony jest w obrębie ..., gmina - ob. wiejski, województwo. W ewidencji gruntów Kompleks oznaczony jest działkami ewidencyjnymi nr: 1624/4 oraz 1624/11. Wszystkie budynki i budowle znajdują się na działkach o nr ewidencyjnych 1624/4 oraz 1624/11. W skład Kompleksu wchodzi: budynek zasadniczy stacji paliw z częścią gastronomiczną i motelem; wiata nad dystrybutorami wraz ze świetlikiem zadaszenia stanowiącym połączenie wiaty z budynkiem zasadniczym; dystrybutory - 4 szt.; zbiorniki na paliwo łącznie z instalacją: paliwowe - 2 szt., LPG -1 szt.; utwardzenie terenu: pas wjazdowy i zjazdowy, drogi wewnętrzne, parkingi, place, chodniki łącznie z podbudową; zbiorniki betonowe: zbiornik na nieczystości z toalet autobusowych; zbiornik szczelny (szambo); ujęcie wody – studnia wiercona; śmietnik murowany; pylon informacyjno-cenowy oraz kasetony kierunkowe; sieć wodociągowa z przyłączami; sieć kanalizacji sanitarnej z przyłączami; sieć kanalizacji deszczowej z przyłączami i osadnikiem – zbiornikiem na odparowanie; przyłącze energetyczne wraz ze: stacją transformatorową, oświetleniem terenu, monitoringiem; inne budowle i urządzenia: słupki ogrodzeniowe i barierka zbiornika na odparowanie; słupy reklamowe, kompresor zewnętrzny. Zdaniem Wnioskodawcy, wszystkie wymienione budynki i budowle należy uznać za „trwale związane z gruntem”.

Wszystkie ww. budynki i budowie były wykorzystywane przez Wnioskodawcę wyłącznie na cele działalności opodatkowanej VAT. Żaden z ww. budynków i budowli nie był wykorzystywany przez Wnioskodawcę na cele działalności zwolnionej z podatku VAT. Kwota wynikająca z Decyzji jest całą i jedyną kwotą należną na rzecz Wnioskodawcy z tytułu przejęcia z mocy prawa przedmiotowego Kompleksu na dzień złożenia wniosku.

Ponadto Wnioskodawca informuje, że interpretacją indywidualną z dnia 4 maja 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi (IPTPP2/4512-81/15-4/JSz), uznał za prawidłowe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie: kwalifikacji czynności wydania Kompleksu w zamian za odszkodowanie za dostawę towarów, opodatkowania stawką podatku w wysokości 23% dostawy Kompleksu w zamian za odszkodowanie oraz obowiązku podatkowego z tytułu dostawy Kompleksu za odszkodowaniem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy podstawą opodatkowania VAT (tj. kwotą netto) z tytułu dostawy Kompleksu jest kwota wynikająca z otrzymanej (aktualnej) Decyzji (w której wartość odszkodowania została określona na podstawie operatu szacunkowego przedstawiającego wartość nieruchomości w kwocie netto, tj. bez podatku VAT)?

Zdaniem Wnioskodawcy, podstawą opodatkowania VAT (tj. kwotą netto) z tytułu dostawy Kompleksu jest kwota wynikająca z otrzymanej (aktualnej) Decyzji (w której wartość odszkodowania została określona na podstawie operatu szacunkowego przedstawiającego wartość nieruchomości w kwocie netto, tj. bez podatku VAT).

Zdaniem Wnioskodawcy, to rzeczoznawca majątkowy sporządzając operat szacunkowy, na podstawie którego określana jest wysokość odszkodowania, w istocie decyduje o wysokości należnego odszkodowania. Na znaczenie tej wyceny, a w konsekwencji relacji statusu podmiotu wywłaszczanego, zwracał uwagę w swoim orzecznictwie Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: „NSA”), który co prawda uznawał, że wypłacone odszkodowanie za wywłaszczoną nieruchomość jest zawsze kwotą brutto, to jednak sugerował, że o kwocie należnej decydować powinna decyzja określająca wysokość odszkodowania oraz operat szacunkowy/wycena rzeczoznawcy majątkowego.

Wnioskodawca wskazał, że znane mu są jednak ostatnie wyroki sądów administracyjnych, zgodnie z którymi wypłata odszkodowania z tytułu wywłaszczenia nieruchomości jest kwota netto – np. Wyrok WSA w Szczecinie z dnia 17 grudnia 2014 r., sygn. .... (wyrok nieprawomocny). W ocenie Wnioskodawcy zgodzić się należy ze stanowiskiem, że nie można utożsamiać wartości rynkowej nieruchomości określonej w operacie szacunkowym z jej faktyczną ceną. Rzeczoznawca majątkowy nie posiada bowiem kompetencji do rozstrzygania o cenie jej sprzedaży i o naliczaniu podatku VAT. Dlatego też wartość rynkowa nieruchomości określona w operacie szacunkowym jest zawsze wartością netto, natomiast podatek od towarów i usług jako obciążający nabywcę powinien być doliczony właśnie do tej wartości.

Również przepisy ustawy o realizacji inwestycji przewidują wypłatę odszkodowania odpowiadającego wartości wywłaszczanej nieruchomości. Wartość tę określa przede wszystkim wycena rzeczoznawcy majątkowego, która jest podstawą do wydania decyzji administracyjnej w tym zakresie. Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy o realizacji inwestycji wysokość odszkodowania, o którym mowa w art. 12 ust. 4a, ustala się według stanu nieruchomości w dniu wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej przez organ I instancji oraz według jej wartości z dnia, w którym następuje ustalenie wysokości odszkodowania.

Jeżeli więc organ administracyjny wyższej instancji nad właściwym dla Wnioskodawcy Wojewodą uzna, że odszkodowanie należne Spółce powinno zostać dodatkowo powiększone o kwotę 23% VAT, kwotą należną i zarazem zapłatą w rozumieniu przepisów o VAT będzie kwota brutto skalkulowana w stosunku do aktualnie ustalonego w Decyzji odszkodowania. Podstawą opodatkowania będzie więc ustalone aktualnie odszkodowanie w kwocie netto.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. Podstawa opodatkowania nie obejmuje samej kwoty VAT należnej od danej czynności (art. 29a ust. 6 pkt 1 ustawy o VAT).

W wyroku z dnia 25 stycznia 2013 r. (sygn. akt I FSK 426/12) NSA zwracał uwagę na znaczenie statusu podmiotu wywłaszczanego z punktu widzenia określenia kwoty odszkodowania. NSA uznał bowiem, że: „Wobec tego należy stwierdzić, że w świetle samej tylko regulacji ustawy podatkowej całość świadczenia należnego w niniejszej sprawie została określona w decyzji o wysokości odszkodowania. Zatem, właśnie tę kwotę należy pomniejszyć o należny VAT w świetle art. 29 ust. 1 u.p.t.u. Nie stanowi zadania organu podatkowego ewentualne naprawianie, i to bez podstawy prawnej umocowującej do takich działań, co słusznie zauważył WSA, relacji pomiędzy podmiotem, którego grunt uległ wywłaszczeniu, a podmiotem właściwym do spraw ustalania odszkodowań, który orzekając o takim odszkodowaniu nie uwzględnił sytuacji faktycznej wywłaszczonego, czyli faktu bycia przez niego czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług”.

W innym wyroku NSA z dnia 21 czerwca 2011 r. (sygn. akt I FSK 1702/10) podkreślano, że „Podatek od towarów i usług jest cenotwórczy, a więc ustalając w decyzji wysokość odszkodowania za wywłaszczenie, które ma odzwierciedlać rynkową wartość takiej transakcji organ, w przypadku podmiotu, który z tytułu takiej transakcji jest podatnikiem VAT, powinien uwzględnić ten podatek w wysokości odszkodowania”. W wyroku tym Sąd zgodził się ze skarżącą gminą, że taka wykładnia powoduje problem praktyczny i budzi wątpliwości konstytucyjne. W takiej sytuacji podatnik (w stanie faktycznym ocenianym przez NSA - gmina) musi bowiem oddać część odszkodowania tytułem VAT. Zdaniem NSA jednak można ten problem rozwiązać na etapie ustalania wartości wywłaszczanej nieruchomości i wydawania decyzji o odszkodowaniu.

Należy również podkreślić, że z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”) wynika, że dopiero jeżeli cena towaru ustalona przez strony nie zawiera żadnej wzmianki o VAT, a dostawcą jest podatnik tego podatku z tytułu tej transakcji, ustalona cena, w przypadku gdy dostawca nie może od nabywcy odzyskać VAT, którego żąda organ podatkowy, powinna być uznana za cenę obejmującą już VAT (por. wyrok TSUE z 7 listopada 2013 r. w sprawach połączonych C-249/12 i C-250/12 Corina-Hrisi Tulicǎ oraz Cǎlin lon Plavosin (Rumunia). Dopiero jeżeli strony ustalając wartość towaru będącego przedmiotem transakcji nie odniosą się do VAT, należy przyjąć, że cena jest kwotą brutto, a podatek wyliczyć metodą „w stu”. Jeżeli jednak strony ustaliły, że cena (tu odszkodowanie) jest kwotą netto, to podstawa opodatkowania VAT z tytułu wydania takiej nieruchomości (Kompleksu) powinna być kalkulowana z uwzględnieniem należnego podatku VAT, obniżającego kwotę należną/do zapłaty.

W nawiązaniu do sytuacji będącej przedmiotem niniejszego wniosku, należy stwierdzić, iż skoro Wojewoda w Decyzji ustalił wysokość odszkodowania w kwocie opierając się na wycenie rzeczoznawcy w której wyraźnie wskazano iż oszacowana wartość Kompleksu jest kwotą netto i nie został w niej uwzględniony podatek VAT, to dla celów rozliczeń w podatku VAT należy zdaniem Wnioskodawcy przyjąć, iż kwota wynikająca z Decyzji jest również kwotą netto stanowiącą podstawę opodatkowania z tytułu dostawy Kompleksu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy, pod pojęciem dostawy towarów należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa, prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie.

Przepis powyższy określa szczególny przypadek dostawy towarów, który ma na celu wskazanie, że dostawą towarów jest nawet tak nietypowa sytuacja, jak władcze działanie organu lub samego przepisu prawa, w którym towar (także wbrew woli) zmienia właściciela za odszkodowaniem. Własność towaru nie jest tu najistotniejszą cechą opisanego przypadku, lecz nierówna pozycja stron takiej specyficznej dostawy, w której jedna niejako „zmuszona” jest poddać się określonym nakazom płynącym z organu lub z mocy prawa.

Zatem jeśli przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel następuje za odszkodowaniem, to wówczas stanowi ono odpłatną dostawę towarów i ze względu na przedmiot czynność taka jest objęta opodatkowaniem. W tym przypadku odszkodowanie pełni funkcję wynagrodzenia, czyniąc tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną objętą opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług. Zaznaczyć należy, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie podlega samo odszkodowanie, lecz stanowiące dostawę towarów przeniesienie własności nieruchomości w zamian za wynagrodzenie przyjmujące formę odszkodowania.

Zatem dostawę można uznać za dokonaną odpłatnie, dopiero gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru. Oznacza to, że przeniesienie z mocy prawa, prawa własności towarów nabiera odpłatnego charakteru dopiero w momencie przyznania odszkodowania i ustalenia jego wysokości.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na mocy art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Z powyższego wynika, że art. 29a ust. 1 ustawy odnosi się do wszystkiego, co stanowi zapłatę obejmując swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi.

Katalog elementów dodatkowych wchodzących w skład podstawy opodatkowania określony został w art. 29a ust. 6 ustawy, w myśl którego, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Wskazać należy, że w myśl art. 1 ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 687, z późn. zm.) – ustawa określa zasady i warunki przygotowania inwestycji w zakresie dróg publicznych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 260), zwanych dalej „drogami”, a także organy właściwe w tych sprawach.

Art. 11a ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych stanowi, że wojewoda w odniesieniu do dróg krajowych i wojewódzkich albo starosta w odniesieniu do dróg powiatowych i gminnych wydają decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej na wniosek właściwego zarządcy drogi.

Zgodnie z art. 11f ust. 1 pkt 6 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych – decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej zawiera w szczególności oznaczenie nieruchomości lub ich części, według katastru nieruchomości, które stają się własnością Skarbu Państwa lub właściwej jednostki samorządu terytorialnego.

W myśl art. 12 ust. 4 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych – nieruchomości lub ich części, o których mowa w art. 11f ust. 1 pkt 6, stają się z mocy prawa:

1. własnością Skarbu Państwa w odniesieniu do dróg krajowych,
2. własnością odpowiednich jednostek samorządu terytorialnego w odniesieniu do dróg wojewódzkich, powiatowych i gminnych

– z dniem, w którym decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna.

Decyzję ustalającą wysokość odszkodowania za nieruchomości, o których mowa w ust. 4, wydaje organ, który wydał decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej (art. 12 ust. 4a ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych).

Decyzję ustalającą wysokość odszkodowania wydaje się w terminie 30 dni od dnia, w którym decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna (art. 12 ust. 4b ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych).

Odszkodowanie za nieruchomości, o których mowa w ust. 4, przysługuje dotychczasowym właścicielom nieruchomości, użytkownikom wieczystym nieruchomości oraz osobom, którym przysługuje do nieruchomości ograniczone prawo rzeczowe (art. 12 ust. 4f ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych).

Według art. 18 ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych – wysokość odszkodowania, o którym mowa w art. 12 ust. 4a, ustala się według stanu nieruchomości w dniu wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej przez organ I instancji oraz według jej wartości z dnia, w którym następuje ustalenie wysokości odszkodowania.

Mając na uwadze powyższy opis sprawy oraz powołane przepisy należy stwierdzić, że jeżeli – jak wskazał Wnioskodawca – kwota wynikająca z decyzji jest całą i jedyną kwotą należną na rzecz Wnioskodawcy z tytułu przejęcia z mocy prawa przedmiotowego Kompleksu, to wartość ta stanowi kwotę należną zawierającą podatek od towarów i usług. Podstawą opodatkowania – w myśl art. 29a ust. 1 ustawy – jest zatem kwota odszkodowania wskazana w decyzji pomniejszona o kwotę należnego podatku.

Należy podkreślić, że co do zasady (poza wyjątkami określonymi w ustawie np. w art. 32 ustawy) przepisy prawa podatkowego pozostawiają stronom transakcji rozstrzygnięcie kwestii wysokości wynagrodzenia za dostawę towarów czy świadczenie usług.

Zaznaczenia wymaga fakt, że tylko sprzedawca jest w stanie określić, co dokładnie jest wkalkulowane w kwotę należną od nabywcy. Podstawa opodatkowania wynikać powinna wyłącznie z umowy zawartej pomiędzy kontrahentami. Dodatkowo należy zauważyć, że organy podatkowe nie mają prawa ingerować w treść zawieranych umów i przyjęty w nich sposób rozliczeń pomiędzy kontrahentami, chyba że postanowienia umów naruszają przepisy podatkowe, co może być stwierdzone jedynie w trakcie przeprowadzonego przez organ pierwszej instancji postępowania podatkowego.

W konsekwencji, należy stwierdzić, że skoro kwota wynikająca z decyzji jest całą i jedyną kwotą należną na rzecz Wnioskodawcy z tytułu przejęcia z mocy prawa przedmiotowego Kompleksu, to stanowi kwotę należną z tytułu dostawy nieruchomości, którą dla wyliczenia podstawy opodatkowania należy traktować jako kwotę brutto zawierającą podatek VAT.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Należy podkreślić także, iż na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie mogą wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzeczenia Wojewódzkich Sądów Administracyjnych lub Naczelnego Sądu Administracyjnego, bowiem stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.), który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.