2015.05.08 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/4512-221/15-2/MPe
z 8 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku nadanym w dniu 9 marca 2015 r. (data wpływu 11 marca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności wniesienia aportu w postaci znaku towarowego do spółki osobowej– jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 marca 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności wniesienia aportu w postaci znaku towarowego do spółki osobowej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, niezarejestrowaną jako podatnik dla celów VAT, ani nie prowadzi działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT. Wnioskodawca na podstawie zawartej umowy darowizny otrzyma udział w prawie ochronnym do znaku towarowego lub prawo ochronne do znaku towarowego (udział w prawie i prawo ochronne łącznie dalej jako: Znak) wynikającym z rejestracji znaku towarowego jako wspólnotowego znaku towarowego w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego z siedzibą w A. w Hiszpanii. Znak zostanie przekazany do majątku osobistego Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie będzie jednak korzystał ze Znaku w celach zarobkowych, nie ujawni także Znaku w swojej ewidencji wartości niematerialnych i prawnych, a także nie będzie dokonywał od Znaku odpisów amortyzacyjnych. Wnioskodawca nie planuje również odsprzedaży Znaku nabytego w drodze darowizny.

Wnioskodawca planuje natomiast wniesienie Znaku w ramach wkładu niepieniężnego do spółki osobowej, w której jest już wspólnikiem, ewentualnie do spółki osobowej (w tym spółki cywilnej), w której w wyniku aportu Wnioskodawca stanie się wspólnikiem (dalej: Spółka). Znak zostanie wniesiony do Spółki od razu po otrzymaniu go w drodze darowizny i zostanie wprowadzony do jej ewidencji wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej dla celów podatkowych. W momencie wniesienia do Spółki, Znak będzie mógł być wykorzystany dla potrzeb prowadzenia działalności gospodarczej Spółki.

Wnioskodawca podkreśla, że nie prowadzi i w momencie wniesienia aportu do Spółki nie będzie prowadził działalności gospodarczej dotyczącej wytwarzania znaków towarowych, jak również obrotu prawami z nimi związanymi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wniesienie przez Wnioskodawcę Znaku do Spółki w ramach wkładu niepieniężnego będzie podlegać opodatkowaniu VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, wniesienie Znaku do Spółki w ramach wkładu niepieniężnego nie będzie podlegało opodatkowaniu VAT.

Wnioskodawca wskazuje, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
czynność została wykonana przez podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Aport Znaku będzie co do zasady uznany za usługę, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, jako że Znak nie jest towarem w rozumieniu przepisów tej ustawy.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej. Tym samym, należy wskazać, że przeniesienie Znaku jako wartości niematerialnej i prawnej jest świadczeniem usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Wniesienie do Spółki wkładu (aportu) obejmującego prawa do Znaku spełnia zatem definicję odpłatnego świadczenia usług, a tym samym, może podlegać opodatkowaniu VAT.

W związku z tym, należy zbadać kolejną przesłankę opodatkowania VAT, tj. działanie w charakterze podatnika VAT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 powołanej ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Stosownie natomiast do ust. 2, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, przy czym działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Uznanie danej osoby za podatnika w myśl ustawy o VAT, uzależnione jest zatem od prowadzenia zdefiniowanej powyżej działalności gospodarczej. Wykonywanie czynności podlegających opodatkowaniu skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego tylko wtedy, gdy czynność ta została wykonana w ramach działalności gospodarczej.

Z powyższego wynika, że działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT jest w zasadzie tylko taka aktywność, która wykonywana jest zawodowo, w sposób profesjonalny. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Jeżeli więc dana czynność zostanie wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód i jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności nie noszą znamion działalności gospodarczej, nie mają charakteru ciągłego i zorganizowanego, to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2, nie można uznać za podatnika VAT podmiotu dokonującego tych czynności.

W związku z powyższym w ocenie Wnioskodawcy zasadne jest uznanie, iż nie powinien on być uznany za podatnika VAT z tytułu planowanego aportu Znaku. Zdaniem Wnioskodawcy uznanie czynności jednorazowej jaką jest wniesienie Znaku do Spółki za działalność gospodarczą oznaczałoby, że Wnioskodawca będzie miał zamiar dokonywać tej czynności wielokrotnie. Jednak ze względu na charakter aportu do Spółki nie można takiej czynności przypisać przymiotu wielokrotności. W związku z powyższym w ocenie Wnioskodawcy działanie polegające na wniesieniu przez niego Znaku tytułem wkładu nie mieści się w pojęciu działalności gospodarczej na gruncie ustawy o VAT.

Wskazać należy, iż Wnioskodawca nabędzie Znak w drodze umowy darowizny do majątku osobistego, przy czym nie zostanie on nabyty w celu odsprzedaży. Wnioskodawca nie ujawni wskazanego prawa w swojej ewidencji wartości niematerialnych i prawnych, jak również nie będzie dokonywał odpisów amortyzacyjnych. Co jednak istotne, Znak nie będzie wykorzystywany przez Wnioskodawcę do celów zarobkowych, a także nie będzie udostępniony odpłatnie osobom trzecim.

Wnioskodawca pragnie także zauważyć, że w ramach opisanego zdarzenia przyszłego nie będzie również wykorzystywać Znaku (wartości niematerialnej i prawnej) w sposób ciągły. Wynika to przede wszystkim z charakteru planowanego aportu - zdarzenia jednorazowego. Wraz z chwilą jego dokonania Wnioskodawca utraci prawo do Znaku, tym samym nie będzie mógł posługiwać się nim oraz czerpać korzyści. W związku z tym, nie można uznać, że Wnioskodawca będzie działał w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnienia, nie można uznać Wnioskodawcy za podatnika w rozumieniu ustawy o VAT. W takiej sytuacji aport Znaku do Spółki nie może być również przedmiotem opodatkowania.

Stanowisko Wnioskodawcy zostało potwierdzone w orzeczeniach wydanych przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie z dnia 26 lutego 2014 r. (sygn. I SA/Sz 1335/13 oraz I SA/Sz 1338/13).

Powyższy pogląd został również podzielony w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w dniu 19 sierpnia 2014 r. nr ITPP2/443-408/13/ 14-S/AK: „Wobec powyższego, uznanie jednorazowego świadczenia usług w postaci przekazania praw do znaku towarowego za działalność gospodarczą wymagałoby wykazania, że w momencie jej realizacji podatnik działając w charakterze producenta, handlowca lub usługodawcy, miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie. Z taką sytuacją w niniejszym zdarzeniu przyszłym nie mamy do czynienia. Wobec powyższego, Pani zdaniem, nie można uznać jej za podatnika VAT zgodnie z powyżej powołanymi przepisami oraz wyjaśnieniami”.

Podobne stanowisko wyraził Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w kolejnej interpretacji indywidualnej z tego samego dnia nr ITPP2/443-409/13/14-S/AK: „W przedmiotowym zdarzeniu przyszłym nie będzie Pani wykorzystywała znaku towarowego w sposób ciągły, bowiem czynność dokonania aportu ma charakter jednorazowy i z chwilą jej dokonania utraci Pani wszelkie prawa do wykorzystywania tego znaku, posługiwania się nim, czy czerpania z niego korzyści, w tym finansowych. Wobec powyższego, uznanie jednorazowego świadczenia usług w postaci przekazania praw do znaku towarowego za działalność gospodarczą wymagałoby wykazania, że w momencie jej realizacji podatnik działając w charakterze producenta, handlowca lub usługodawcy, miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie”.

Mając na uwadze powyższe, należy uznać, że dokonując aportu Znaku do Spółki, Wnioskodawca nie będzie działał w charakterze podatnika VAT. Oznacza to, że opisywana czynność pozostaje poza zakresem opodatkowania VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Towarami zaś, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast art. 8 ust. 1 ustawy stanowi, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W powyższym przepisie przyjęto generalną zasadę, zgodnie z którą usługami są wszelkie odpłatne świadczenia, niebędące dostawą towarów. Stąd też definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Określeniem „usługi” w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług objęto obszerny krąg czynności, obejmujący swym zakresem zarówno czynności określone przez stosowne klasyfikacje statystyczne, jak i cały szereg innych świadczeń, które nie są ujęte w tych klasyfikacjach.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Trzeba jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji jest uznawane za usługę w rozumieniu przepisów ustawy. Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania usługi. Wynagrodzenie musi być należne za jej wykonanie.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje, co należy rozumieć przez czynność odpłatną, jednakże kwestia ta była niejednokrotnie przedmiotem rozpatrzenia przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak zauważył Trybunał w wyroku C-102/86 „czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem”. Należy też zwrócić uwagę na wyrok C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, gdzie Trybunał zauważył, że czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”. Z kolei w orzeczeniu C-154/80 Trybunał stwierdził, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

Czynność wniesienia aportu - w zależności od jego przedmiotu - może spełniać przesłanki uznania jej za dostawę towarów w świetle art. 7 ustawy (przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel) lub za świadczenie usług w świetle art. 8 ustawy (każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów, w szczególności przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 1410), na warunkach określonych w ustawie twórcy wynalazku, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego oraz topografii układu scalonego przysługuje prawo do:

uzyskania patentu, prawa ochronnego albo prawa z rejestracji;
wynagrodzenia;
wymieniania go jako twórcy w opisach, rejestrach oraz w innych dokumentach i publikacjach.

W myśl art. 10 ww. ustawy, wydanie decyzji o udzieleniu patentu na wynalazek oraz prawa ochronnego na wzór użytkowy następuje po sprawdzeniu przez Urząd Patentowy, w ustalonym zakresie, czy są spełnione warunki wymagane do uzyskania patentu lub prawa ochronnego. Wydanie decyzji o udzieleniu prawa z rejestracji wzoru przemysłowego następuje po sprawdzeniu w Urzędzie Patentowym prawidłowości zgłoszenia tego wzoru.

Prawo do uzyskania patentu na wynalazek, prawa ochronnego na wzór użytkowy albo prawa z rejestracji wzoru przemysłowego jest zbywalne i podlega dziedziczeniu.

Zgodnie z treścią art. 153 ust. 1 cyt. ustawy, przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczpospolitej Polskiej.

Prawo ochronne na znak towarowy jest bezwzględnym prawem podmiotowym, o określonej przepisami ustawy Prawo własności przemysłowej czasowej i terytorialnej skuteczności.

Własność intelektualna przynosić może uprawnionemu korzyść dzięki właściwemu zarządzaniu prawami wyłącznymi. Zarządzanie obejmuje działania związane z rejestrowaniem, nabywaniem, zachowywaniem, wykonywaniem i rozporządzaniem prawami własności intelektualnej.

Jednym ze sposobów wykonywania praw wyłącznych jest rozporządzanie nimi poprzez ich przenoszenie (całkowity transfer uprawnień na inny podmiot) lub licencjonowanie (udzielanie upoważnienia do korzystania z dobra intelektualnego w sposób wyłączny lub niewyłączny).

Prawo znaków towarowych to przepisy należące do działu prawa własności intelektualnej, jakim jest prawo własności przemysłowej. Znakiem towarowym są wszelkie znaki, oznaczenia, symbole, których zadaniem jest indywidualizowanie towarów lub usług na rynku. Uważa się, że znaki pełnią trzy funkcje: oznaczania pochodzenia, jakościową, reklamową.

Znak towarowy oznacza pochodzenie, gdy wskazuje, że opatrzone tym znakiem towary lub usługi pochodzą z tego samego źródła (gwarantującego i kontrolującego ich jakość). Funkcja jakościowa znaku towarowego polega na informowaniu przez znak, że wszystkie opatrzone nim towary lub usługi są takiej samej jakości. Funkcję reklamową wypełnia znak, jeśli zachęca on do zakupu opatrzonych tym znakiem towarów lub usług. A tak się dzieje, jeśli klienci z danym znakiem towarowym kojarzą dobrą jakość towarów bądź usług lub też znak ten przyciąga uwagę klientów – wywołuje u nich pozytywne skojarzenia lub w inny sposób wpływa pozytywnie na myślenie o danym towarze bądź usłudze. Funkcję reklamową przede wszystkim realizują renomowane znaki towarowe.

W definicji świadczenia usług sformułowanej na potrzeby ustawy o podatku od towarów i usług niewątpliwie mieści się wniesienie wkładu niepieniężnego w postaci znaku towarowego do innego podmiotu (np. spółki), bowiem w takim przypadku dochodzi do przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Nie ulega wątpliwości, że wniesienie aportu nie jest świadczeniem pod tytułem darnym. Wnoszący aport uzyskuje pewną wymierną korzyść. Wynagrodzenie otrzymywane w zamian za wniesienie aportu w postaci m.in. ogółu praw i obowiązków, jest specyficzną formą odpłatności (wynagrodzenia), w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Wnoszący aport uzyskuje korzyść, otrzymuje bowiem określone prawa związane z uczestnictwem w spółce obejmującej aport, w szczególności prawo do udziału w zysku.

Przedmiotem wkładu niepieniężnego może być wszystko, co nie będąc pieniądzem, przedstawia jakąkolwiek wartość ekonomiczną mogącą się składać na udział kapitałowy. Za aport uważa się wkład niepieniężny wniesiony do spółki na pokrycie udziałów, w postaci wartości niematerialnych (praw) lub rzeczy. Wniesienie wkładu wiąże się z przeniesieniem na spółkę wszelkich praw do przedmiotu wkładu, a więc także prawa własności, jeżeli przysługuje ono wspólnikowi.

Zarówno dostawa towarów jak i świadczenie usług mieszczą się w definicji sprzedaży, określonej w art. 2 pkt 22 ustawy, według której sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Wniesienie aportem towarów jako odpłatna dostawa towarów, jak również wniesienie aportem praw do wartości niematerialnych i prawnych, które w świetle ustawy o podatku od towarów i usług stanowi świadczenie usług, do spółki prawa handlowego lub cywilnego w rozumieniu powołanego art. 2 pkt 22 ustawy, uznawane jest za sprzedaż.

Zatem, wniesienie aportu (wkładu niepieniężnego) w postaci towarów do spółki prawa handlowego lub cywilnego spełnia definicję dostawy towarów - następuje tutaj przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Mamy wówczas do czynienia z odpłatną dostawą towarów w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Natomiast, gdy przedmiotem aportu jest przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych na rzecz otrzymującego aport, mamy do czynienia z odpłatnym świadczeniem usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, podlegającym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wyjaśnić należy, że z odpłatnością za dane świadczenie mamy do czynienia w sytuacji, gdy pomiędzy świadczeniem a zapłatą istnieje adekwatny związek. Odpłatność może przybierać różne formy - nie jest warunkiem to, aby została ustalona lub dokonana w pieniądzu. Odpłatnością jest więc także np. świadczenie zwrotne otrzymane od drugiej strony.

Jednocześnie, nie każda czynność stanowiąca świadczenie usług, w rozumieniu art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – w myśl ust. 2 tego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Cytowane przepisy stanowią implementację regulacji wspólnotowych. W art. 9 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L 347, str. 1, z późn. zm.) zawarta została definicja podatnika oraz działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 9 ust. 1 i 2 Dyrektywy „Podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Z kolei „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określaną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Ponadto, z cyt. powyżej art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że pod pojęciem działalności gospodarczej należy rozumieć także czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. W tym przypadku decydujące znaczenie ma stałość, ciągłość wykorzystywania majątku. Oczywiste jest, że wykorzystywanie towarów lub wartości niematerialnych i prawnych ma miejsce przede wszystkim poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne, np. w najem, dzierżawę, udzielenie licencji do korzystania z danej wartości niematerialnej i prawnej, itp. Przy czym, przez ciągłość wykorzystywania składników majątku należy rozumieć także wykorzystanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania.

Z opisu przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną, niezarejestrowaną jako podatnik dla celów VAT oraz nieprowadzącą działalności gospodarczej. Wnioskodawca na podstawie zawartej umowy darowizny otrzyma udział w prawie ochronnym do znaku towarowego lub prawo ochronne do znaku towarowego, wynikającym z rejestracji znaku towarowego jako wspólnotowego znaku towarowego w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego. Otrzymany znak zostanie przekazany do majątku osobistego Wnioskodawcy, który nie będzie wykorzystywał go w celach zarobkowych. Wnioskodawca nie ujawni znaku w swojej ewidencji wartości niematerialnych i prawnych a także nie będzie dokonywał od znaku odpisów amortyzacyjnych. Znak nabyty w drodze darowizny nie zostanie również odsprzedany.

Wnioskodawca ma w planach wniesienie znaku w ramach wkładu niepieniężnego do spółki osobowej, w której jest już wspólnikiem, bądź do spółki osobowej, w której w wyniku ww. aportu stanie się wspólnikiem. Wnioskodawca zaznaczył, że znak zostanie wniesiony do spółki od razu po otrzymaniu go w drodze darowizny oraz zostanie wprowadzony do jej ewidencji wartości niematerialnych i prawnych. W momencie wniesienia aportu znaku, znak ten będzie mógł być wykorzystywany dla potrzeb prowadzenia działalności gospodarczej spółki.

Wnioskodawca zaznaczył, że nie prowadzi i w momencie wniesienia aportu do spółki nie będzie prowadził działalności gospodarczej dotyczącej wytwarzania znaków towarowych a także obrotu prawami z nimi związanymi.

Wątpliwości Wnioskodawcy związane są z kwestią opodatkowania czynności wniesienia do spółki aportu w formie prawa ochronnego do znaku towarowego lub udziału w prawie ochronnym do znaku towarowego.

Analizując okoliczności faktyczne sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa trzeba uznać, że planowana przez Wnioskodawcę czynność wniesienia aportem do spółki osobowej udziału w prawie lub prawa ochronnego do znaku towarowego będzie stanowiła działalność gospodarczą, w rozumieniu cytowanego art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, a Wnioskujący będzie występował w ramach tej czynności jako podatnik VAT, o którym mowa w ust. 1 tego artykułu.

W ocenie tut. Organu, charakter znaku towarowego i korzyści wynikające z faktu bycia jego właścicielem wykluczają, by mógł być on wykorzystywany na cele osobiste. Funkcje znaku towarowego, czyli oznaczanie pochodzenia, jakościowa oraz reklamowa powodują, że niemożliwym jest skuteczne realizowanie praw z niego wynikających w sferze „życia prywatnego”, w oderwaniu od działalności gospodarczej. Trudno jest wskazać okoliczności, kiedy i w jaki sposób znak towarowy miałby służyć celom osobistym osoby fizycznej. Jakkolwiek możliwe jest samo posiadanie praw do znaku towarowego i nie korzystanie z nich, w przypadku kiedy dochodzi do realizacji uprawnień z niego wynikających, zawsze jest to cel zarobkowy, a nie osobisty.

Zatem, z uwagi na przedstawiony opis sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że wniesienie aportu (wkładu niepieniężnego) w postaci udziału w prawie lub prawa ochronnego do znaku towarowego do spółki osobowej spełnia definicję odpłatnego świadczenia usług, wynikającą z art. 5 ust. 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy, a tym samym na podstawie art. 2 pkt 22 ustawy uznawane jest za sprzedaż, ponieważ czynność ta prowadzi do przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych na rzecz otrzymującego aport w zamian za objęte udziały w formie praw i obowiązków wynikających z uczestnictwa w spółce. Oznacza to, że mamy do czynienia z odpłatnym świadczeniem usług w rozumieniu przepisu art. 8 ust. 1 ustawy, podlegającym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy, a Wnioskujący wystąpi w ramach tej czynności jako podatnik VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

W świetle powyższych ustaleń, stanowisko Wnioskodawcy uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin