Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/423-1084/14-2/MW
z 10 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 7 listopada 2014 r. (data wpływu 17 listopada 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy w sytuacji, w której umowa Podatkowej Grupy Kapitałowej wygaśnie z końcem 2015 r. i jednocześnie PGK za ten rok nie osiągnie wskaźnika udziału dochodu w przychodach, o którym mowa w art. 1a ust. 2 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie będzie można mówić o utracie statusu grupy i tym samym Spółka nie będzie zobowiązana do zwiększenia podstawy opodatkowania o kwotę dokonanych odliczeń z tytułu nabycia nowych technologii, a w razie poniesienia straty, do jej zmniejszenia o tę kwotę – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 listopada 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy w sytuacji, w której umowa Podatkowej Grupy Kapitałowej wygaśnie z końcem 2015 r. i jednocześnie PGK za ten rok nie osiągnie wskaźnika udziału dochodu w przychodach, o którym mowa w art. 1a ust. 2 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie będzie można mówić o utracie statusu grupy i tym samym Spółka nie będzie zobowiązana do zwiększenia podstawy opodatkowania o kwotę dokonanych odliczeń z tytułu nabycia nowych technologii, a w razie poniesienia straty, do jej zmniejszenia o tę kwotę.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca O. jako spółka dominująca oraz Sp. z o.o. i T. Sp. z o.o. zawarły umowę podatkowej grupy kapitałowej w rozumieniu art. 1a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”). Umowa ta została zarejestrowana przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w formie decyzji. Umowa Podatkowej Grupy Kapitałowej (dalej: „PGK”) została zawarta na okres 3 lat podatkowych począwszy od l stycznia 2013 roku do 31 grudnia 2015 roku. Spółką reprezentującą PGK jest Spółka (dalej: „Spółka”).

PGK zakłada, że do końca okresu obowiązywania umowy PGK nie zajdą żadne okoliczności powodujące utratę statusu podatkowej grupy kapitałowej. PGK korzysta z ulgi na nabycie nowych technologii na podstawie art. 18b ustawy o CIT, przy czym spółką nabywającą nowe technologie jest Spółka. Spółka zakłada, że do końca okresu obowiązywania umowy PGK, ani w okresie późniejszym, nie zajdą żadne okoliczności, wymienione w art. 18b ust. 8 ustawy o CIT, powodujące obowiązek zwiększenia podstawy opodatkowania o kwotę dokonanych odliczeń z tytułu nabycia nowych technologii, a w razie poniesienia straty – do jej zmniejszenia o tę kwotę.

Spółka bierze jednak pod uwagę, że w ostatnim z lat podatkowych, na które została zawarta umowa podatkowej grupy kapitałowej (czyli w roku 2015), PGK nie osiągnie wskaźnika udziału dochodu w przychodach, o którym mowa w art. 1a ust. 2 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w sytuacji, w której umowa Podatkowej Grupy Kapitałowej Spółka wygaśnie z końcem 2015 r. i jednocześnie PGK za ten rok nie osiągnie wskaźnika udziału dochodu w przychodach, o którym mowa w art. 1a ust. 2 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie będzie można mówić o utracie statusu grupy i tym samym Spółka nie będzie zobowiązana do zwiększenia podstawy opodatkowania o kwotę dokonanych odliczeń z tytułu nabycia nowych technologii, a w razie poniesienia straty, do jej zmniejszenia o tę kwotę?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanej sytuacji nie będzie można mówić o utracie statusu podatnika przez PGK i tym samym Spółka nie będzie zobowiązana do zwrotu ulgi inwestycyjnej.

Artykuł 1a ust. 2 pkt 4 ustawy o CIT stanowi, że podatkowa grupa kapitałowa jest podatnikiem, jeśli osiągnie za każdy rok podatkowy udział dochodów w przychodach, określony zgodnie z art. 7a ust. 1, w wysokości co najmniej 3% (przy założeniu, że zachowane są inne wymagane przepisami warunki – tak jak przyjęto w niniejszym zdarzeniu przyszłym). Natomiast zgodnie z art. la ust. 12 w przypadku niezachowania warunku, o którym mowa powyżej za dzień utraty statusu podatnika przez podatkową grupę kapitałową uznaje się ostatni dzień miesiąca, w którym złożono zeznanie podatkowe, nie później jednak niż dzień, na który, zgodnie z art. 27 ust. 1, przypada termin złożenia tego zeznania.

Artykuł 18b ust. 9 ustawy o CIT stanowi, że w określonych okolicznościach (udzielenie prawa do nowej technologii innym podmiotom, upadłość lub likwidacja podatnika, otrzymanie zwrotu wydatków na nową technologię) podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym składanym za rok, w którym wystąpiły te okoliczności, do zwiększenia podstawy opodatkowania o kwotę dokonanych odliczeń, do których utracił prawo, a w razie poniesienia straty – do jej zmniejszenia o tę kwotę. Zgodnie z art. 18b ust. 10 przepisy ust. 9 stosuje się odpowiednio w razie utraty przez podatkową grupę kapitałową statusu podatnika.

Z art. 1a ust. 12 ustawy o CIT wynika, że (przy założeniu, że spełnione będą wszystkie inne warunki wymagane do istnienia grupy) podatkowa grupa kapitałowa jest podatnikiem podatku dochodowego tak długo, jak osiąga wymagany udział dochodów w przychodach. Jeśli grupa takiego poziomu nie osiągnie, to utrata statusu podatnika następuje wraz ze złożeniem zeznania rocznego za rok, w którym grupa nie uzyskała wymaganego udziału dochodów w przychodach. Oznacza to, że jeśli grupa w danym roku nie osiągnie wymaganego udziału dochodów w przychodach, w następnym roku istnieje nadal, aż do dnia złożenia zeznania rocznego. Przykładowo, jeśli grupa po zakończeniu roku, w którym nie osiągnęła wymaganego poziomu dochodów, złoży zeznanie w najpóźniejszym dozwolonym terminie, czyli z końcem marca, to w miesiącach styczeń - marzec następnego roku istnieje nadal.

PGK jest jednak w specyficznej sytuacji, gdyż rok 2015 będzie ostatnim rokiem okresu, na jaki grupa została utworzona. Zatem niezależnie od osiągniętego poziomu dochodów, umowa PGK wygaśnie z końcem 2015 roku. Tym samym nie nastąpi utrata statusu podatnika przez PGK, gdyż ta utrata statusu byłaby możliwa (gdyby umowa PGK była zawarta na dłuższy okres niż do końca 2015 roku) wraz ze złożeniem zeznania rocznego, czyli po zakończeniu 2015 roku. Tymczasem w niniejszym stanie faktycznym wcześniej, czyli z końcem 2015 roku, nastąpi wygaśnięcie umowy PGK.

Należy zauważyć, że wygaśnięcie umowy wraz z końcem okresu, na jaki została zawarta, nie może być w żadnym razie utożsamiane z utratą statusu. Wygaśnięcie umowy jest bowiem normalnym następstwem zawarcia umowy na czas określony, natomiast pojęcie „utrata statusu grupy” odnosi się do określonych zdarzeń, które mogą, lecz nie muszą wystąpić. Jest oczywiste, że wygaśnięcie umowy PGK wraz z okresem, na który została zawarta, nie może być obłożone żadnymi sankcjami.

W sytuacji, w której umowa PGK wygaśnie z końcem 2015 roku, nie będzie możliwa późniejsza utrata statusu grupy, gdyż jest oczywiste, że utracić można tylko taki status, który się w danym momencie posiada. Od początku 2016 roku PGK nie będzie już istnieć, a podatnikami będą - każda z osobna - spółki, które w skład PGK wchodziły. W dniu złożenia zeznania rocznego za 2015 rok PGK nie będzie już zatem istnieć, a tym samym nie będzie posiadała statusu podatnika. Nie będzie więc mogła takiego statusu utracić. Tym samym nie zajdą okoliczności powodujące konieczność zwrotu ulgi inwestycyjnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

W polskim prawie podatkowym przepisy traktują podatkową grupę kapitałową jako podmiot podatku dochodowego od osób prawnych. Pomimo, że podatkowa grupa kapitałowa nie posiada osobowości prawnej, to zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nadany jej został status podatnika podatku dochodowego od osób prawnych. Utworzenie podatkowej grupy kapitałowej jest możliwe, gdy zostaną spełnione łącznie wszystkie ustawowe warunki formalne.

Zgodnie z art. 1a ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.), podatkowa grupa kapitałowa jest podatnikiem, jeżeli spełnione są łącznie następujące warunki:

1. podatkową grupę kapitałową mogą tworzyć wyłącznie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością lub spółki akcyjne, mające siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli:
   1. przeciętny kapitał zakładowy, określony w sposób, o którym mowa w art. 16 ust. 7, przypadający na każdą z tych spółek, jest nie niższy niż 1 000 000 zł,
      
   2. jedna ze spółek, zwana dalej „spółką dominującą”, posiada bezpośredni 95% udział w kapitale zakładowym lub w tej części kapitału zakładowego pozostałych spółek, zwanych dalej „spółkami zależnymi”, która na podstawie przepisów o komercjalizacji i prywatyzacji nie została nieodpłatnie lub na zasadach preferencyjnych nabyta przez pracowników, rolników lub rybaków albo która nie stanowi rezerwy mienia Skarbu Państwa na cele reprywatyzacji,
      
   3. spółki zależne nie posiadają udziałów w kapitale zakładowym innych spółek tworzących tę grupę,
      
   4. w spółkach tych nie występują zaległości we wpłatach podatków stanowiących dochód budżetu państwa;
2. spółka dominująca i spółki zależne zawarły, w formie aktu notarialnego, umowę o utworzeniu, na okres co najmniej 3 lat podatkowych, podatkowej grupy kapitałowej i umowa ta, zwana dalej „umową”, została zarejestrowana przez naczelnika urzędu skarbowego;
   
3. po utworzeniu podatkowej grupy kapitałowej spółki tworzące tę grupę spełniają warunki wymienione w pkt 1 lit. a-c, a ponadto:
   1. nie korzystają ze zwolnień od podatku dochodowego na podstawie odrębnych ustaw,
      
   2. nie pozostają w związkach powodujących zaistnienie okoliczności, o których mowa w art. 11, z podatnikami podatku dochodowego niewchodzącymi w skład podatkowej grupy kapitałowej;
4. podatkowa grupa kapitałowa osiągnie za każdy rok podatkowy udział dochodów w przychodach, określony zgodnie z art. 7a ust. 1, w wysokości co najmniej 3%.
   
   

Grupa traci swój status podatkowy albo na skutek upływu okresu obowiązywania umowy o jej utworzeniu, albo z powodu naruszenia któregoś z warunków koniecznych do utrzymania specjalnego statusu podatkowego. Mocą art. 1a ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku, gdy w okresie obowiązywania umowy o utworzeniu podatkowej grupy kapitałowej wystąpią zmiany w stanie faktycznym lub w stanie prawnym, zależne od którejkolwiek ze stron umowy, które naruszają warunki uznania podatkowej grupy kapitałowej za podatnika podatku dochodowego, dzień naruszenia któregokolwiek z tych warunków, z zastrzeżeniem ust. 12, oznacza utratę statusu podatnika oraz koniec jej roku podatkowego.

Natomiast w myśl art. 1a ust. 12 ustawy, w przypadku niezachowania warunku, o którym mowa w ust. 2 pkt 4, za dzień utraty statusu podatnika przez podatkową grupę kapitałową uznaje się ostatni dzień miesiąca, w którym złożono zeznanie podatkowe, nie później jednak niż dzień, na który, zgodnie z art. 27 ust. 1, przypada termin złożenia tego zeznania.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka jako spółka dominująca oraz OC Sp. z o.o. i T Sp. z o.o. zawarły umowę podatkowej grupy kapitałowej w rozumieniu art. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”). Umowa ta została zarejestrowana przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w formie decyzji. Umowa Podatkowej Grupy Kapitałowej (dalej: „PGK”) została zawarta na okres 3 lat podatkowych począwszy od l stycznia 2013 roku do 31 grudnia 2015 roku. Spółką reprezentującą PGK jest Spółka (dalej: „Spółka”).

PGK zakłada, że do końca okresu obowiązywania umowy PGK nie zajdą żadne okoliczności powodujące utratę statusu podatkowej grupy kapitałowej.

PGK korzysta z ulgi na nabycie nowych technologii na podstawie art. 18b ustawy o CIT, przy czym spółką nabywającą nowe technologie jest Spółka. Spółka zakłada, że do końca okresu obowiązywania umowy PGK, ani w okresie późniejszym, nie zajdą żadne okoliczności, wymienione w art. 18b ust. 8 ustawy o CIT, powodujące obowiązek zwiększenia podstawy opodatkowania o kwotę dokonanych odliczeń z tytułu nabycia nowych technologii, a w razie poniesienia straty – do jej zmniejszenia o tę kwotę.

Spółka bierze jednak pod uwagę, że w ostatnim z lat podatkowych, na które została zawarta umowa podatkowej grupy kapitałowej (czyli w roku 2015), PGK nie osiągnie wskaźnika udziału dochodu w przychodach, o którym mowa w art. 1a ust. 2 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przedmiotem wątpliwości zgłoszonych przez Wnioskodawcę jest kwestia czy w sytuacji, w której umowa Podatkowej Grupy Kapitałowej wygaśnie z końcem 2015 roku i jednocześnie Podatkowa Grupa Kapitałowa za ten rok nie osiągnie wskaźnika udziału dochodu w przychodach, o którym mowa w art. 1a ust. 2 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie będzie można mówić o utracie statusu grupy i tym samym Spółka nie będzie zobowiązana do zwiększenia podstawy opodatkowania o kwotę dokonanych odliczeń z tytułu nabycia nowych technologii, a w razie poniesienia straty – do jej zmniejszenia o tę kwotę.

Prawo podatnika do skorzystania z ulgi na nabycie nowej technologii wynika z art. 18b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z art. 18b ust. 1 ustawy, od podstawy opodatkowania, ustalonej zgodnie z art. 18, odlicza się wydatki poniesione przez podatnika na nabycie nowych technologii. Za nowe technologie, w rozumieniu ust. 1, uważa się wiedzę technologiczną w postaci wartości niematerialnych i prawnych, w szczególności wyniki badań i prac rozwojowych, która umożliwia wytwarzanie nowych lub udoskonalanie wyrobów lub usług i która nie jest stosowana na świecie przez okres dłuższy niż ostatnich 5 lat, co potwierdza opinia niezależnej od podatnika jednostki naukowej w rozumieniu ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowania nauki (Dz.U. Nr 96, poz. 615).

Stosownie do art. 18b ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnik traci prawo do odliczeń związanych z nabyciem nowej technologii, jeżeli przed upływem trzech lat podatkowych licząc od końca roku podatkowego, w którym wprowadził nową technologię do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych:

1. udzieli w jakiejkolwiek formie lub części innym podmiotom prawa do nowej technologii; nie dotyczy to przeniesienia prawa w wyniku przekształcenia formy prawnej oraz łączenia lub podziału dotychczasowych przedsiębiorców – dokonywanych na podstawie przepisów Kodeksu spółek handlowych, albo
2. zostanie ogłoszona jego upadłość obejmująca likwidację majątku, lub zostanie postawiony w stan likwidacji, albo
3. otrzyma zwrot wydatków na tę technologię w jakiejkolwiek formie.
   
   

W razie wystąpienia okoliczności, o których mowa w ust. 8, podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym składanym za rok, w którym wystąpiły te okoliczności, do zwiększenia podstawy opodatkowania o kwotę dokonanych odliczeń, do których utracił prawo, a w razie poniesienia straty - do jej zmniejszenia o tę kwotę. W przypadku, o którym mowa w ust. 8 pkt 3, kwotę odliczeń, do której podatnik utracił prawo, określa się proporcjonalnie do udziału zwróconych wydatków w wartości początkowej nowej technologii (art. 18b ust. 9 tej ustawy).

Natomiast w myśl art. 18b ust. 10 ustawy, przepisy ust. 9 stosuje się odpowiednio w razie utraty przez podatkową grupę kapitałową statusu podatnika. Obowiązek, o którym mowa w ust. 9, ciąży wówczas na spółce, która wprowadziła nową technologię do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Rozstrzygnięcie wątpliwości zgłoszonych przez Wnioskodawcę wymaga, w pierwszej kolejności, ustalenia czy w sytuacji, w której umowa Podatkowej Grupy Kapitałowej wygaśnie z końcem roku (2015 r.) i jednocześnie Grupa za ten rok nie osiągnie wskaźnika udziału dochodu w przychodach, nastąpi utrata statusu podatnika podatkowej grupy kapitałowej.

Jak podano na wstępie, utworzenie podatkowej grupy kapitałowej i uzyskanie przez nią statusu podatnika podatku dochodowego od osób prawnych jest obwarowane wymogami zawartymi w art. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Również po utworzeniu podatkowej grupy kapitałowej, spółki tworzące tę grupę muszą spełniać warunki wymienione w art. 1a ust. 2 ww. ustawy. Jednym z warunków wymienionych w powołanym przepisie, koniecznym do spełnienia, jest kryterium dochodowe (art. 1a ust. 2 pkt 4), zgodnie z którym podatkowa grupa kapitałowa jest podatnikiem, jeśli osiągnie za każdy rok podatkowy udział dochodów w przychodach, określony zgodnie z art. 7a ust. 1, w wysokości nie mniejszej niż 3%. Podkreślenia wymaga, że z literalnego brzmienia art. 1a ust. 2 pkt 4 ustawy wynika wprost warunek utrzymania wskaźnika dochodowości w każdym roku podatkowym funkcjonowania podatkowej grupy kapitałowej.

Odnosząc zatem powyższe do omawianej sprawy należy stwierdzić, że w sytuacji gdy Podatkowa Grupa Kapitałowa w ostatnim z lat podatkowych (2015 r.), na które została zawarta umowa, nie osiągnie wskaźnika udziału dochodu w przychodach, o którym mowa w art. 1a ust. 2 pkt 4 ustawy, nastąpi utrata statusu podatnika przez tę Grupę.

Powyższego nie zmienia fakt, że jest to ostatni rok funkcjonowania Podatkowej Grupy Kapitałowej. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 1 września 2011 r. sygn. akt II FSK 491/10: „Ustawodawca nie normuje wprost skutków upływu terminu, na jaki zawarta została umowa o utworzeniu grupy kapitałowej, określając jedynie sytuacje, gdy ustanie grupy podatkowej, równoznaczne z ustaniem jej bytu jako podatnika, następuję przed tym terminem. Nie może jednak, w świetle powołanych wyżej przepisów budzić wątpliwości, że byt podatkowej grupy kapitałowej jako podatnika ustaje z mocy prawa (gdy nie zajdą okoliczności, o których mowa w art. 1a ust. 10 i 12 u.p.d.o.p.) w momencie upływu okresu, na jaki została zawarta umowa o jej utworzeniu (por. T. Miłek w: Komentarz do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pod. red. W. Nykiela i A. Mariańskiego, Gdańsk 2008, s. 36). Określenie okresu trwania umowy jest jej obligatoryjnym postanowieniem, bez którego umowa nie zostanie zarejestrowana (art. 1a ust. 3 pkt 3 u.p.d.o.p.). Jest to konieczne, skoro w wyniku zarejestrowania umowy byt uzyskuje nowy podatnik, którego istnienie zależne jest od spełnienia wielu warunków także w okresie trwania umowy. Ponadto w tym okresie spółki wchodzące w skład grupy przestają, dla potrzeb podatku dochodowego osób prawnych, istnieć jako odrębni podatnicy. Skoro nie ma obowiązku wyrejestrowania podatnika w postaci grupy, to konieczne jest określenie okresu, w jakim podmiot taki ma status podatnika. Określenie terminu trwania umowy jest przy tym limitowane przez ustawodawcę jedynie w zakresie minimalnego czasu jej trwania.”

W omawianym przypadku Podatkowa Grupa Kapitałowa naruszy warunek dochodowości w wysokości 3%.

Zatem naruszenie w ostatnim z lat podatkowych, na które została zawarta umowa Podatkowej Grupy kapitałowej (czyli za rok 2015), warunku dochodowości, oznacza utratę statusu podatnika Podatkowej Grupy Kapitałowej.

Co więcej, taką wykładnię potwierdza także cel, jakiemu służyć miało wprowadzenie omawianego unormowania. Głównym powodem wprowadzenia „warunku dochodowości” była bowiem ochrona interesu Skarbu Państwa przed niekontrolowaną utratą dochodów budżetowych ze strony spółek tworzących grupę. Zasadniczym przywilejem podatkowej grupy kapitałowej jest bowiem prawo kumulacji strat i dochodów w spółkach, a ponadto zwolnienie podatkowe od dywidend i innych przychodów z tytułu udziałów w zyskach osób prawnych w spółkach tworzących ją. Przywileje te niosą niebezpieczeństwo, że podatkowa grupa kapitałowa będzie prowadzić politykę całkowitej likwidacji płatności podatku dochodowego. Może to się przejawiać w postaci bilansowania strat ponoszonych przez spółki tworzące grupę (tzw. polityka zerowego bilansu podatkowego). Warunek rentowności ma zatem wyeliminować (lub chociażby ograniczyć) taką praktykę. Z założenia powinien on skutkować tym, że podatkowa grupa kapitałowa będzie wykazywać dochód do opodatkowania. Wyeliminowanie z obliczeń omawianego wskaźnika przychodów/dochodów zwolnionych od opodatkowania realizuje ten cel.

Wobec powyższego, w wyniku utraty przez Podatkową Grupę Kapitałową statusu podatnika, Wnioskodawca, zgodnie z art. 18b ust. 9 w zw. z ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, będzie zobowiązany do zwiększenia podstawy opodatkowania o kwotę dokonanych odliczeń z tytułu ulgi na nabycie nowej technologii, a w razie poniesienia straty – do jej zmniejszenia o tę kwotę.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, iż w opisanej sytuacji nie będzie można mówić o utracie statusu podatnika przez Podatkową Grupę Kapitałową i tym samym Spółka nie będzie zobowiązana do zwrotu ulgi inwestycyjnej, należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.