Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/4512-229/15/ES
z 24 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 marca 2015 r. (data wpływu 13 marca 2015 r.), uzupełnionym pismem z 25 maja 2015 r. (data wpływu 27 maja 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT darowizny znaku towarowego na rzecz małżonki – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 marca 2015 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT darowizny znaku towarowego na rzecz małżonki.

Wniosek został uzupełniony pismem z 25 maja 2015 r. (data wpływu 27 maja 2015 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IBPP1/4512-229/15/ES z 14 maja 2015 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jako osoba prywatna przekazał ze swojego majątku osobistego w drodze darowizny (czynności nieodpłatnej) na rzecz swojej małżonki również jako osoby prywatnej do jej majątku osobistego wartość niematerialną i prawną w postaci zgłoszonego do ochrony znaku towarowego spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, który jest znakiem słowno-graficznym. Między małżonkami istnieje rozdzielność majątkowa. Darowany znak towarowy należał do majątku odrębnego darczyńcy (darczyńca był jego 100% właścicielem).

Wskazany znak towarowy mimo, iż Wnioskodawca ma zarejestrowaną działalność gospodarczą (jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą) stanowił jego majątek prywatny/majątek osobisty. Składnik ten nie był w przeszłości wykorzystywany przez darczyńcę na potrzeby jego działalności gospodarczej (nie był wprowadzony ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych działalności gospodarczej, nie były w stosunku do niego dokonywane odpisy amortyzacyjne). Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług, nie korzystał jednak nigdy z prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z posiadaniem przedmiotowego znaku słowno-graficznego.

Przekazany w formie darowizny znak towarowy, został wyceniony zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa i właściwymi metodami wyceny, przez posiadającego stosowne uprawnienia rzeczoznawcę majątkowego i określona została niematerialna i prawna wartość rynkowa zarejestrowanego znaku towarowego słowno-graficznego.

Dokonanie przedmiotowej darowizny nie spowodowało powstania przychodu u Wnioskodawcy- opodatkowaniu bowiem podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega odpłatne zbycie składników majątku, natomiast darowizna jest przekazaniem nieodpłatnym, a więc nie jest opodatkowana.

W uzupełnieniu Wnioskodawca podał, że nabył przedmiotowy znak towarowy jako osoba prywatna w 2013 roku do swojego majątku prywatnego/w celu posiadania w swoim majątku prywatnym. Nabycie nie miało i nie służyło celom działalności gospodarczej.

W całym okresie posiadania przedmiotowy znak stanowił majątek prywatny/osobisty Wnioskodawcy. Nie był w żaden inny sposób używany/wykorzystywany.

Przekazanie przedmiotowego znaku towarowego na rzecz małżonki miało miejsce w miesiącu grudniu 2014 r.

Małżonka Wnioskodawcy prowadzi działalność gospodarczą jako P.U. „I” od 17 stycznia 1994 r., główne PKD 70.22.Z - pozostałe doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzającej.

Przekazanie przedmiotowego znaku towarowego nastąpiło w formie darowizny z majątku prywatnego Wnioskodawcy do majątku prywatnego jego małżonki. W przyszłości małżonka Wnioskodawcy zamierza przedmiotowy znak towarowy wprowadzić ze swojego majątku prywatnego do prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

Przekazanie przedmiotowego znaku towarowego nastąpiło w formie darowizny z majątku prywatnego/osobistego Wnioskodawcy do majątku prywatnego/osobistego jego małżonki. Cel przekazania - prywatny tj. rozporządzenie majątkiem prywatnym pomiędzy małżonkami.

Jak wskazano powyżej - przekazanie przedmiotowego znaku towarowego nastąpiło w formie darowizny z majątku prywatnego/osobistego Wnioskodawcy do majątku prywatnego jego małżonki. Cel przekazania - prywatny tj. rozporządzenie majątkiem prywatnym pomiędzy małżonkami. W całym okresie posiadania przez Wnioskodawcę przedmiotowy znak stanowił jego majątek prywatny/osobisty (nie był związany z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy). Nie był w żaden inny sposób używany/wykorzystywany. Przedmiotowe rozporządzanie przedmiotowym znakiem towarowym jako majątkiem prywatnym/osobistym (niezwiązanym z działalnością gospodarczą, niewprowadzonym do działalności gospodarczej Wnioskodawcy) nie było w ogóle dokonane w ramach działalności gospodarczej/nie było związane z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy - tym samym przekazanie nie mogło stanowić użycia przedmiotowego znaku do celów związanych z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przekazanie na rzecz małżonki w formie darowizny przez Wnioskodawcę z jego majątku osobistego/majątku prywatnego ww. znaku towarowego (prawa do zarejestrowanego znaku towarowego) jest czynnością opodatkowaną podatkiem do towarów i usług w myśl ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. z 2011 r. nr 177, poz. 1054, z późn. zm.)?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowa darowizna znaku towarowego (znaku słowno-graficznego) w przedstawionym stanie faktycznym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Rozporządzenie znakiem towarowym przez Wnioskodawcę nie było dokonane w ramach indywidualnej działalności gospodarczej, przedmiotową darowiznę należy uznać za rozporządzanie majątkiem osobistym i jako czynność niemieszczącą się w definicji działalności gospodarczej, o której mowa w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Znak towarowy, w świetle postanowień ustawy o VAT, nie może być uznany za towar, a jedynie za prawo majątkowe, co wynika z ww. art. 2 pkt 6 ustawy VAT. Stąd umowa darowizny mająca za przedmiot ww. znak towarowy może być rozpatrywana na gruncie przepisów ustawy VAT jako świadczenie usług.

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

• przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
• zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
• świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
  
  

Powołane wyżej unormowanie wskazuje, że przedmiotem opodatkowania podatkiem VAT są czynności odpłatne, natomiast nieodpłatne świadczenie usług, co do zasady nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, za wyjątkiem ściśle określonych sytuacji, wskazanych w art. 8 ust. 2 ustawy.

Za odpłatne świadczenie usług, zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy, uznaje się również:

• użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
• nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
  
  

Należy zauważyć jednak, że nie każda czynność będąca świadczeniem usług w rozumieniu wskazanych regulacji podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Czynność będzie podlegała takiemu opodatkowaniu jedynie jeżeli zostanie wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o VAT, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia „częstotliwości”, przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności.

W kontekście powyższego, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi w tym zakresie zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala zatem na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Z przedstawionych przepisów wynika więc, że jeśli osoba fizyczna (osoba prywatna) dokonuje sprzedaży czy też darowizny ze swojego majątku prywatnego/majątku osobistego znaku towarowego, a czynność ta wykonywana jest jednorazowo lub okazjonalnie, w warunkach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu cytowanego wyżej art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Analizując powyższe przepisy, stwierdzić należy, że świadczenie usług (w tym darowizna znaku towarowego) podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika a nie osoby prywatnej, a dodatkowo status podatnika działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej usługi mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów/świadczenie usług (w tym przekazanie znaku towarowego) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można dla danej transakcji przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

W kwestii opodatkowania darowizny znaku towarowego istotne jest szczególnie to, czy darczyńca podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu tego rodzaju wartościami niematerialnymi i prawnymi, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawców, czy też darowizna następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym/majątkiem osobistym.

Oznacza to, że w sytuacji, w której podmiot nie podejmuje aktywności przekraczającej ram czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności, nie jest on podatnikiem w rozumieniu przepisów ustawy VAT. Wynika stąd brak obowiązku obciążania go podatkiem VAT.

W omawianym kontekście warto przytoczyć wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, w których wykazano, iż transakcję należy uznać za objętą podatkiem VAT pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Reasumując, przeniesienie własności przedmiotowego znaku towarowego na podstawie umowy darowizny należy uznać za transakcję, która polega jednak na przekazaniu majątku osobistego/prywatnego, czyli czynności niemieszczącej się w definicji działalności gospodarczej. Stąd też dokonana darowizna stanowi jedynie element wykonywania przysługującego Wnioskodawcy prawa własności (wykonywanie poprzez rozporządzenie własnym prywatnym majątkiem). Nie podlega ona więc opodatkowaniu z tytułu podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 ze zm.) zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności został zdefiniowany w art. 7 i art. 8 ustawy. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do postanowień art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

W definicji świadczenia usług sformułowanej na potrzeby ustawy o podatku od towarów i usług mieści się darowizna praw własności przemysłowej, ponieważ w takim przypadku dochodzi do przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych.

Zgodnie z art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014, poz. 121 ze zm.), przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Jak wynika z powyższego darowizna jest umową cywilnoprawną, cechującą się nieodpłatnością oraz przysporzeniem majątkowym tylko jednej ze stron umowy.

W przypadku przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych w drodze darowizny, dotychczasowy właściciel przenosi na nabywcę prawo do tych wartości.

Należy więc przyjąć, że przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Nie każda czynność stanowiąca świadczenie usług, w rozumieniu art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Podatnikami – według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle zaś definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem, świadczenie usług będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu świadczącego te usługi, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, że nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Jeżeli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód i jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności nie noszą znamion działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o VAT, to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2, podmiotu dokonującego tych czynności nie można uznać za podatnika VAT.

Taka właśnie sytuacja występuje w przypadku zbycia przez daną osobę majątku prywatnego. Majątek taki nabywany jest bowiem na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem do działalności gospodarczej, w tym handlowej, a zatem jego sprzedaż (również darowizna), nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika VAT.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jako osoba prywatna w grudniu 2014 r. przekazał ze swojego majątku osobistego w drodze darowizny (czynności nieodpłatnej) na rzecz swojej małżonki również jako osoby prywatnej do jej majątku osobistego wartość niematerialną i prawną w postaci zgłoszonego do ochrony znaku towarowego spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, który jest znakiem słowno-graficznym. Między małżonkami istnieje rozdzielność majątkowa. Darowany znak towarowy należał do majątku odrębnego darczyńcy (darczyńca był jego 100% właścicielem).

Nabyty przez Wnioskodawcę w 2013 r. znak towarowy mimo, iż Wnioskodawca ma zarejestrowaną działalność gospodarczą (jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą) stanowił jego majątek prywatny/majątek osobisty. Składnik ten nie był w przeszłości wykorzystywany przez darczyńcę na potrzeby jego działalności gospodarczej (nie był wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych działalności gospodarczej, nie były w stosunku do niego dokonywane odpisy amortyzacyjne). Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług, nie korzystał jednak nigdy z prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z posiadaniem przedmiotowego znaku słowno-graficznego.

Małżonka Wnioskodawcy prowadzi działalność gospodarczą od 17 stycznia 1994 r. i w przyszłości zamierza przedmiotowy znak towarowy wprowadzić ze swojego majątku

prywatnego do prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia czy przekazanie na rzecz małżonki w formie darowizny przez Wnioskodawcę znaku towarowego spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (prawa do zarejestrowanego znaku towarowego) jest czynnością opodatkowaną podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z treścią art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1410), znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa.

W myśl art. 120 ust. 2 ustawy Prawo własności przemysłowej znakiem towarowym, w rozumieniu ust. 1, może być w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy.

Na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne (art. 121 ustawy Prawo własności przemysłowej).

Na podstawie art. 153 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej, przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.

Czas trwania prawa ochronnego na znak towarowy wynosi 10 lat od daty zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym (art. 153 ust. 2 ustawy Prawo własności przemysłowej).

Prawo ochronne na znak towarowy może zostać, na wniosek uprawnionego, przedłużone dla wszystkich lub części towarów, na kolejne okresy dziesięcioletnie (art. 153 ust. 3 ustawy Prawo własności przemysłowej).

Prawo ochronne na znak towarowy jest bezwzględnym prawem podmiotowym, o określonej przepisami ustawy Prawo własności przemysłowej czasowej i terytorialnej skuteczności.

Prawo znaków towarowych to przepisy należące do działu prawa własności intelektualnej, jakim jest prawo własności przemysłowej. Znakiem towarowym są wszelkie znaki, oznaczenia, symbole, których zadaniem jest indywidualizowanie towarów lub usług na rynku. Uważa się, że znaki pełnią trzy funkcje: oznaczania pochodzenia, jakościową, reklamową.

Znak towarowy oznacza pochodzenie, gdy wskazuje, że opatrzone tym znakiem towary lub usługi pochodzą z tego samego źródła (gwarantującego i kontrolującego ich jakość). Funkcja jakościowa znaku towarowego polega na informowaniu przez znak, że wszystkie opatrzone nim towary lub usługi są takiej samej jakości. Funkcję reklamową wypełnia znak, jeśli zachęca on do zakupu opatrzonych tym znakiem towarów lub usług. A tak się dzieje, jeśli klienci z danym znakiem towarowym kojarzą dobrą jakość towarów lub usług lub też znak ten przyciąga uwagę klientów – wywołuje u nich pozytywne skojarzenia lub w inny sposób pozytywnie oddziaływa. Funkcję reklamową przede wszystkim realizują renomowane znaki towarowe.

W definicji świadczenia usług sformułowanej na potrzeby ustawy o podatku od towarów i usług niewątpliwie mieści się przekazanie w drodze darowizny znaku towarowego na rzecz innego podmiotu, bowiem w takim przypadku dochodzi do przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Ze wskazanych na wstępie regulacji wynika, że świadczenie usług, co do zasady, jest opodatkowane podatkiem od towarów i usług. W świetle zaś definicji zawartej w art. 15 ustawy o VAT, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem, świadczenie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

W związku z przedstawionym opisem sprawy w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa stwierdzić należy, że przekazanie w formie darowizny znaku towarowego spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (prawa do zarejestrowanego znaku towarowego) przez Wnioskodawcę na rzecz jego małżonki (która w przyszłości zamierza przedmiotowy znak towarowy wprowadzić ze swojego majątku prywatnego do prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej), stanowi działalność gospodarczą, w rozumieniu cytowanego art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, a Wnioskodawca występuje w tej czynności jako podatnik VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 tej ustawy.

W ocenie tut. organu, charakter znaku towarowego i korzyści wynikające z faktu bycia jego właścicielem wykluczają, by mógł być on wykorzystywany na cele osobiste. Funkcje znaku towarowego, czyli oznaczanie pochodzenia, jakościowa oraz reklamowa powodują, że niemożliwym jest skuteczne realizowanie praw z niego wynikających w sferze „życia prywatnego”, w oderwaniu od działalności gospodarczej. Trudno jest wskazać okoliczności, kiedy i w jaki sposób znak towarowy miałby służyć celom osobistym osoby fizycznej. Jakkolwiek możliwe jest samo posiadanie praw do znaku towarowego i niekorzystanie z nich, jednak w przypadku kiedy dochodzi do realizacji uprawnień z nich wynikających, zawsze jest to cel zarobkowy, a nie osobisty. Bez znaczenia pozostaje, że Wnioskodawca w przeszłości nie wykorzystywał tego znaku towarowego w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Również niewprowadzenie zarejestrowanego znaku słowno-graficznego spółki z ograniczoną odpowiedzialnością do ewidencji środków trwałych firmy Wnioskodawcy, nie stanowi argumentu przemawiającego za potraktowaniem posiadanego znaku towarowego jako majątku osobistego bez zamiaru wykorzystania tego znaku do działalności gospodarczej.

W podsumowaniu należy zaznaczyć, iż przekazanie niewykorzystanego w działalności gospodarczej znaku towarowego w drodze darowizny nie dowodzi, że mamy do czynienia z majątkiem osobistym osoby prowadzącej działalność gospodarczą. Podkreślenia wymaga, że podatnicy na podstawie art. 3531 ustawy Kodeks cywilny mają prawo do swobodnego kształtowania umów handlowych, których przedmiotem jest prawo majątkowe. Z kolei na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, organy podatkowe posiadają uprawnienie do oceny skutków, jakie w sferze prawa wywołują zawierane przez podatników transakcje. Uprawnienie takie, w przypadku braku wątpliwości co do rzeczywistego przebiegu transakcji wynika z zasad ogólnych postępowania podatkowego, a zatem organy mają prawo do samodzielnego dokonywania oceny zawartych przez podatnika umów pod kątem ich zgodności z przepisami podatkowymi, a także rzeczywistych zamiarów stron umowy, gdy wykażą one w sposób bezsporny pozorność danych transakcji (patrz wyrok NSA sygn. akt I FSK 1851/07).

Zatem w świetle powyższego przekazanie znaku towarowego spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w drodze umowy darowizny nie pozwala na przyjęcie, że mamy tutaj do czynienia z majątkiem osobistym, który nie był nabyty w celu wykorzystania go do celów prowadzonej działalności gospodarczej, tym bardziej, że małżonka Wnioskodawcy, na rzecz której Wnioskodawca przekazał znak towarowy, zamierza przedmiotowy znak towarowy wprowadzić do prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

W konsekwencji czynność przekazania przez Wnioskodawcę znaku towarowego spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w drodze umowy darowizny na rzecz małżonki Wnioskodawcy nosi znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, zaś Wnioskodawca dla tej czynności występuje w charakterze podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 tej ustawy.

Odnośnie opodatkowania czynności przekazania przez Wnioskodawcę znaku towarowego spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w drodze umowy darowizny na rzecz małżonki Wnioskodawcy należy wskazać, że zgodnie z unormowaniami zawartymi w art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, w pewnych, ściśle określonych przypadkach, również nieodpłatne świadczenie usług należy uznać za spełniające definicję odpłatnego świadczenia usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W myśl art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych,
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Z wyżej powołanego przepisu wynika, że aby nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, muszą być spełnione określone warunki:

• w przypadku użycia towarów stanowiących część przedsiębiorstwa – użycie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika oraz istnienie prawa podatnika do odliczenia – w całości lub w części – podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów (warunki te muszą być spełnione łącznie),
• w przypadku świadczenia usług – świadczenie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
  
  

Zatem dla ustalenia czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności jakie w danej sprawie występują.

Wypełnienie warunku określonego w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Należy zatem stwierdzić, iż opodatkowaniu podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością. Za usługi świadczone do celów innych niż działalność gospodarcza należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że wartość znaku towarowego mieści się w kategorii „wartości niematerialnych i prawnych”, o których mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy. Wynika z tego, że przeniesienie wartości ww. znaku zalicza się do świadczenia usług.

Jak wynika z niniejszej interpretacji, przekazanie znaku towarowego spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w drodze umowy darowizny nie pozwala na przyjęcie, że mamy tutaj do czynienia z majątkiem osobistym, który nie był nabyty w celu wykorzystania go do celów prowadzonej działalności gospodarczej, tym bardziej, że małżonka Wnioskodawcy, na rzecz której Wnioskodawca przekazał znak towarowy, zamierza przedmiotowy znak towarowy wprowadzić do prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. W konsekwencji czynność przekazania przez Wnioskodawcę znaku towarowego spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w drodze umowy darowizny na rzecz małżonki Wnioskodawcy nosi znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, zaś Wnioskodawca dla tej czynności występuje w charakterze podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 tej ustawy.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, iż znak towarowy będzie nieodpłatnie przekazany na rzecz małżonki Wnioskodawcy, która zamierza wprowadzić go do prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, a zatem na cele niezwiązane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, czynność ta będzie stanowić odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy. W związku z powyższym przedmiotowe nieodpłatne przekazanie (darowizna) będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT.

Jak stanowi art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Należy zauważyć, że zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku.

Jednakże ani ustawa o podatku od towarów i usług, ani przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie, nie przewidują opodatkowania stawkami obniżonymi bądź zwolnienia od podatku darowizny znaku towarowego, zatem czynność ta podlega opodatkowaniu 23% stawką podatku od towarów i usług zgodnie z treścią art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.