2015.09.28 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-3/4510-163/15/MO
z 28 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 29 czerwca 2015 r. (data wpływu do tut. Organu 30 czerwca 2015 r.), uzupełnionym 8 września 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

czy sprzęt budowlany będący przedmiotem umów najmu zawieranych pomiędzy Wnioskodawcą a jej udziałowcem, należy zaklasyfikować jako „urządzenia przemysłowe” w rozumieniu art. 12 ust. 3 w zw. z art. 12 ust. 1 UPO oraz art. 21 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 26 ustawy o CIT, a tym samym, czy na Wnioskodawcy ciąży obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów uzyskiwanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez czeską spółkę z tytułu wynagrodzenia za wynajem sprzętu budowlanego (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) – jest nieprawidłowe.
czy należności wypłacane przez Wnioskodawcę z tytułu wykonywania zawartych umów najmu sprzętu budowlanego będą podlegały zwolnieniu z opodatkowania, na podstawie art. 21 ust. 3 ustawy o CIT (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 czerwca 2015 r. wpłynął do tut. Organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

czy sprzęt budowlany będący przedmiotem umów najmu zawieranych pomiędzy Wnioskodawcą a jej udziałowcem, należy zaklasyfikować jako „urządzenia przemysłowe” w rozumieniu art. 12 ust. 3 w zw. z art. 12 ust. 1 UPO oraz art. 21 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 26 ustawy o CIT, a tym samym, czy na Wnioskodawcy ciąży obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów uzyskiwanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez czeską spółkę z tytułu wynagrodzenia za wynajem sprzętu budowlanego,
czy należności wypłacane przez Wnioskodawcę z tytułu wykonywania zawartych umów najmu sprzętu budowlanego będą podlegały zwolnieniu z opodatkowania, na podstawie art. 21 ust. 3 ustawy o CIT.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 26 sierpnia 2015 r. Znak: IBPB-1-3/4510-163/15/MO, wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano 8 września 2015 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, polska spółka z o.o., w której wszystkie udziały (100%) w kapitale zakładowym przysługują czeskiej spółce prawa handlowego (A.S.), świadczy m.in. usługi w zakresie produkcji i handlu metalowymi elementami konstrukcyjnymi, w szczególności rusztowaniami budowlanymi i innym sprzętem wykorzystywanym w budownictwie.

Pomiędzy Wnioskodawcą a jej całościowym udziałowcem (czeską spółką), często zawierane są umowy najmu sprzętu budowlanego (w szczególności: elewacyjnych i przejezdnych rusztowań budowlanych, podestów, szalunków ściennych, ogrodzeń tymczasowych i innych niemechanicznych urządzeń wykorzystywanych w budownictwie), w ramach realizacji których Wnioskodawca może korzystać z zasobów rzeczowych swojego udziałowca do prowadzenia własnej działalności opodatkowanej. Z tytułu wynagrodzenia za wynajem sprzętu budowlanego, Wnioskodawca uiszcza na rzecz swojego udziałowca stosowne należności.

Udziałowiec Wnioskodawcy - spółka czeska, posiada certyfikat rezydencji podatkowej potwierdzający, że jest czeskim rezydentem w rozumieniu umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Polską a Czechami (Umowa między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z dnia 13 września 2011 r., Dz.U. z 2012 r., poz. 991; dalej: „UPO”) oraz złożył oświadczenie, że nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów w kraju siedziby. Udziałowiec Wnioskodawcy nie posiada na terytorium Polski oddziału ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (zakładu w rozumieniu UPO oraz ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”).

W uzupełnieniu wniosku z 3 września 2015 r. (data wpływu do tut. BKIP 8 września 2015 r.), Spółka wskazała, że czeska spółka posiada bezpośrednio 100% udziałów w kapitale zakładowym, Wnioskodawcy nieprzerwalnie przez okres ponad dwóch lat, tj. od daty rejestracji podmiotu w rejestrze przedsiębiorców 18 kwietnia 2013 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy sprzęt budowlany będący przedmiotem umów najmu zawieranych pomiędzy Wnioskodawcą a jej udziałowcem, należy zaklasyfikować jako „urządzenia przemysłowe” w rozumieniu art. 12 ust. 3 w zw. z art. 12 ust. 1 UPO oraz art. 21 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 26 ustawy o CIT, a tym samym, czy na Wnioskodawcy ciąży obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów uzyskiwanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez czeską spółkę z tytułu wynagrodzenia za wynajem sprzętu budowlanego (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)?
Jeśli odpowiedź na pytanie nr 1 będzie twierdząca, czy należności wypłacane przez Wnioskodawcę z tytułu wykonywania zawartych umów najmu sprzętu budowlanego będą podlegały zwolnieniu z opodatkowania, na podstawie art. 21 ust. 3 ustawy o CIT (pytanie oznaczone we wniosku nr 2)?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Zgodnie z art. 12 ust. 1 UPO, należności licencyjne powstające w umawiającym się państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim umawiającym się państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim państwie. Ustęp 3 przywołanego artykułu stanowi z kolei, że określenie „należności licencyjne” użyte w art. 1 oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane w związku z korzystaniem lub prawem do korzystania z wszelkich praw autorskich, filmów lub taśm transmitowanych w radiu lub telewizji, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego a także urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje związane z doświadczeniem zawodowym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 10% tych przychodów.

Natomiast art. 26 ust. 1 ustawy o CIT stanowi, że osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e; zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Wobec przywołanej regulacji, celem odpowiedzi na pytanie oznaczone we wniosku numerem 1, niezbędne jest dokonanie wykładni pojęcia „urządzenie przemysłowe” i zbadanie, czy sprzęt budowlany będący przedmiotem zawieranych umów najmu pomiędzy Wnioskodawcą a jej udziałowcem, można uznać za posiadający cechy urządzenia przemysłowego. Zarówno Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania zawarta pomiędzy Polską a Czechami, jak i ustawa o CIT, nie zawierają definicji legalnej bądź wskazówek interpretacyjnych dla wykładni pojęcia „urządzenie przemysłowe”. Wobec powyższego, przyznając prym wykładni językowej norm prawa podatkowego, niezbędne jest sięgnięcie do rozumienia przedmiotowych zwrotów w języku powszechnym.

Według definicji słownikowych, urządzenie jest „mechanizmem bądź zespołem mechanizmów, niekiedy bardzo skomplikowanych technicznie, służących do wykonywania określonych czynności, pełniących jakąś funkcję; przyrząd” (B. Dunaj [red.]. Nowy słownik języka polskiego, s. 749). Według Wielkiego słownika języka polskiego urządzenie to „przedmiot o złożonej konstrukcji, wykonujący lub ułatwiający określoną pracę” (www.wsjp.pl, dostęp: 19 maja 2015 r.). Z przywołanych definicji wynika, że urządzenie ma więc służyć do wykonywania określonych czynności.

Do oceny zakresu znaczeniowego omawianego zwrotu niezbędne jest również dokonanie interpretacji pojęcia „przemysłowy”. Według Nowego słownika języka polskiego pod red. B. Dunaja zwrot ten oznacza „związany z przemysłem, używany, stosowany w przemyśle”. Z kolei zwrot „przemysł” oznacza „działalność polegającą na produkcji towarów określonego rodzaju na dużą skalę, przy użyciu maszyn”. Pojęcie „maszyna” oznacza „urządzenie składające się z połączonych ze sobą mechanizmów, wykonujące określoną pracę” (www.wsjp.pl, dostęp: 19 maja 2015 r.).

Tak określone zakresy rozumienia interpretowanych pojęć pozwalają na stwierdzenie, że z urządzeniem przemysłowy mamy do czynienia wtedy, gdy takie urządzenie wykorzystywane jest do produkcji określonych towarów na dużą skalę przy użyciu maszyn, przy zastosowaniu odpowiedniego procesu technologicznego.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie sposób przyjąć, że sprzęt budowlany będący przedmiotem zawartych pomiędzy Wnioskodawcą a jej udziałowcem umów najmu (m.in. elewacyjne i przejezdne rusztowania budowlane, podesty, szalunki ścienne, ogrodzenia tymczasowe i inne niemechaniczne urządzenia wykorzystywane w budownictwie), można zaklasyfikować jako „urządzenie przemysłowe” w rozumieniu art. 12 ust. 3 w zw. z art. 12 ust. 1 UPO oraz art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. Stanowisko Wnioskodawcy potwierdzają liczne już orzeczenia sądów administracyjnych i Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Jakkolwiek rusztowania, podesty, szalunki i ogrodzenia tymczasowe można z całą pewnością uznać za „urządzenia”, w myśl przywołanych wyżej definicji słownikowych tego pojęcia, nie sposób przyjąć, że posiadają one przymiot urządzeń „przemysłowych”. Nie są one bowiem częścią żadnego procesu technologiczno-produkcyjnego o zaawansowanej budowie lub zastosowaniu, nie biorą również udziału w produkcji towarów na dużą skalę. Słusznie zauważył WSA w Poznaniu stwierdzając, że (...) Przy interpretacji przepisu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy (...) nie można pomijać przymiotnika „przemysłowy”. Zgodnie z wykładnią językową pojęcie „urządzenie przemysłowe” należy rozumieć jako „składnik majątku pełniącego pomocniczą funkcję w ramach procesu przemysłowego rozumianego jako ciąg działań mechanicznych lub chemicznych służących do masowej produkcji towarów” (wyrok z 31 marca 2014 r., sygn. akt I SA/Po 844/13; podobnie: wyrok WSA w Szczecinie z 3 kwietnia 2014 r., sygn. akt I SA/Sz 950/13; wyrok WSA w Bydgoszczy z 10 grudnia 2014 r., sygn. akt I SA/Bd 1112/14).

Za przedstawionym przez Wnioskodawcę rozumieniem zwrotu przemawia również treść innych aktów prawnych. Przykładowo, w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz.U. nr 242, poz. 1622), w Grupie 6 - Urządzenia techniczne, Podgrupie 65 - Urządzenia przemysłowe, próżno szukać rusztowań bądź innego podobnego sprzętu budowlanego, takiego jak będącego przedmiotem zawartych umów najmu. Urządzenia sklasyfikowane w KŚT jako urządzenia przemysłowe charakteryzują się dużym skomplikowaniem technicznym i spełnianiem specjalistycznych funkcji, czego nie można powiedzieć m.in. o rusztowaniach budowlanych. Na przywołane w niniejszym akapicie rozróżnienie i możliwość posiłkowania się zapisami KŚT wskazał WSA w Warszawie stwierdzając, że „(...) bez względu na reguły wykładni językowej, pomocna w ustaleniu zakresu obowiązywania normy z art. 21 ust. 1 pkt 1 może też być Klasyfikacja Środków Trwałych, gdyż u.p.d.o.p., przy braku definicji legalnej „urządzenia przemysłowego”, w kilku miejscach odsyła do Klasyfikacji Środków Trwałych (np. w art. 16i u.p.d.o.p.). Dla przykładu: w szczególności, podatnicy podatku nie mogliby ustalić prawidłowej wysokości odpisów amortyzacyjnych od użytkowanych przez nich środków trwałych, gdyby nie uwzględnili wskazówek wynikających z Klasyfikacji Środków Trwałych. Klasyfikacja Środków Trwałych zawiera wyraźne rozróżnienie pomiędzy urządzeniami budowlanymi. Niezaklasyfikowanie maszyn budowlanych do podgrupy 65 „Urządzenia przemysłowe” (lecz w ramach odrębnej grupy do rodzaju 580 „maszyny do robót ziemnych i fundamentowych” i rodzaju 581 „maszyny do robót budowlanych”) Klasyfikacji Środków Trwałych stanowi więc dodatkowy, posiłkowy argument przeciwko tezie, jakoby zgodnie z powszechnym rozumieniem pojęcia „przemysł” - traktowane jako dział przemysłu było także budownictwo, a co za tym idzie, że maszyna budowlana powinna być traktowana jako urządzenie przemysłowe. (...) w ocenie Sądu, przywołanie Polskiej Klasyfikacji Działalności, jak również Klasyfikacji Środków Trwałych, w celu zdefiniowania pojęcia „urządzenie przemysłowe” na gruncie art. 21 ust. 1 pkt 1 p.d.o.p. jest nie tylko wskazane, ale pozwala na uporządkowanie (klasyfikacji) pojęć dotyczących rodzajów urządzeń oraz rodzajów działalności, w których są one wykorzystywane, w tym w szczególności „urządzeń przemysłowych” i „przemysłu”, w szczególności z uwagi na brak odrębnej, legalnej definicji „urządzenia przemysłowego” w u.p.d.o.p.” (wyrok z 8 października 2012 r., sygn. akt III SA/ Wa 2973/11, utrzymany w mocy wyrokiem NSA z 25 marca 2015 r., sygn. akt II FSK 337/13; podobnie: wyrok WSA w Warszawie z 8 listopada 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 748/10; wyrok WSA w Krakowie z 3 października 2013 r., sygn. akt I SA/Kr 1371/13).

WSA we Wrocławiu w wyroku z 10 lipca 2013 r., sygn. akt I SA/Wr 1336/12 stwierdził jednoznacznie, że (...) Użyte w tych przepisach pojęcie „urządzenie przemysłowe” należy rozumieć jako „składnik majątku pełniącego pomocniczą funkcję w ramach procesu przemysłowego rozumianego jako ciąg działań mechanicznych lub chemicznych służących do masowej produkcji towarów”. Takim zaś urządzeniem nie jest koparka wykorzystywana w robotach budowlanych. W konsekwencji przychód uzyskany z jej wydzierżawienia nie stanowi przychodu w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 polskiej ustawy podatkowej oraz art. 12 ust. 3 międzynarodowej umowy podatkowej i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych u źródła w Polsce. Wnioskując ad maiori ad minus, skoro koparka wykorzystywana w procesach budowlanych (jako urządzenie o znacznym stopniu technicznego skomplikowania) nie została uznana za urządzenie przemysłowe, to tym bardziej np. rusztowanie budowlane - jako nieskomplikowane urządzenie, nie może zostać za takie uznane, mając dodatkowo na uwadze, że nie bierze ono udziału w żadnym procesie produkcyjnym.

Wobec powyższych argumentów stwierdzić należy, że urządzenia (sprzęt budowlany, w tym w szczególności rusztowania) będące przedmiotem najmu w ramach umów zawartych pomiędzy Wnioskodawcą a jego udziałowcem, nie stanowią „urządzeń przemysłowych” w myśl art. 12 ust. 3 w zw. z art. 12 ust. 1 UPO oraz art. 21 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 26 ustawy o CIT, co powoduje, że Wnioskodawca nie będzie obowiązany do pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów uzyskiwanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez czeską spółkę z tytułu wynagrodzenia za wynajem sprzętu budowlanego.

W ocenie Wnioskodawcy, wobec niemożności zaklasyfikowania przedmiotowych przychodów do należności licencyjnych, o których mowa w art. 12 UPO, przychody te będą stanowiły zyski przedsiębiorstwa, opodatkowane zgodnie z art. 7 ust. 1-7 UPO w państwie siedziby udziałowca Wnioskodawcy, do których nie znajdą zastosowania normy wyrażone w art. 21 i 26 ustawy o CIT.

Ad. 2

Na wypadek uznania przez organ interpretacyjny, że urządzenia wskazane we wniosku należy uznać za „urządzenia przemysłowe” w myśl art. 12 ust. 3 w zw. z art. 12 ust. 1 UPO oraz art. 21 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 26 ustawy o CIT, Wnioskodawca wskazuje, że środki wypłacane przez Wnioskodawcę spółce czeskiej tytułem wynagrodzenia za świadczone usługi wynajmu sprzętu budowlanego (w tej sytuacji klasyfikowane jako należności licencyjne, zgodnie z art. 12 ust. 1 i 3 UPO), będą zwolnione z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 3 ustawy o CIT.

Zgodnie z tym przepisem, zwalnia się od podatku dochodowego przychody, o których mowa w ust. 1 pkt 1, jeżeli spełnione są łącznie następujące warunki:

1.wypłacającym należności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, jest:

spółka będąca podatnikiem podatku dochodowego mająca siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej albo
położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład spółki podlegającej w państwie członkowskim Unii Europejskiej opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania, jeżeli wypłacane przez ten zagraniczny zakład należności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów przy określaniu dochodów podlegających opodatkowaniu w Rzeczypospolitej Polskiej;

2.uzyskującym przychody, o których mowa w ust. 1 pkt 1, jest spółka podlegająca w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania;

3.spółka:

o której mowa w pkt 1, posiada bezpośrednio nie mniej niż 25% udziałów (akcji) w kapitale spółki, o której mowa w pkt 2, lub
o której mowa w pkt 2, posiada bezpośrednio nie mniej niż 25% udziałów (akcji) w kapitale spółki, o której mowa w pkt 1;

4.odbiorcą należności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, jest:

spółka, o której mowa w pkt 2, albo
zagraniczny zakład spółki, o której mowa w pkt 2, jeżeli dochód osiągnięty w następstwie uzyskania tych należności podlega opodatkowaniu w tym państwie członkowskim Unii Europejskiej, w którym ten zagraniczny zakład jest położony.

Wypłacającym należności z tytułu wynajmu sprzętu budowlanego jest Wnioskodawca - polska spółka. Uzyskującym przychody z tytułu wynajmu sprzętu budowlanego jest czeska spółka A.S., podlegająca na terytorium Republiki Czeskiej opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości dochodów bez względu na miejsce ich osiągania, zgodnie z posiadanym certyfikatem rezydencji podatkowej oraz oświadczeniem o niekorzystaniu ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów w kraju siedziby. Czeska spółka posiada bezpośrednio 100% udziałów w kapitale zakładowym Wnioskodawcy. Odbiorcą należności z tytułu wynajmu sprzętu budowlanego jest czeska spółka - całościowy udziałowiec Wnioskodawcy.

Wobec przedstawionego w opisie stanu faktycznego łącznego spełnienia warunków, o których mowa w art. 21 ust. 3 pkt 1-4 ustawy o CIT, a także brakiem wystąpienia okoliczności uniemożliwiających zastosowanie zwolnienia, o których mowa w art. 21 ust. 6 pkt 1-4 ustawy podatkowej, do należności wypłacanych przez Wnioskodawcę spółce czeskiej z tytułu wynagrodzenia za wynajem sprzętu budowlanego opisanego w stanie faktycznym wniosku (przy założeniu, że przychody te zostałyby uznane za należności licencyjne w rozumieniu art. 12 UPO i art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT), znajdzie zastosowanie zwolnienie z opodatkowania podatkiem dochodowym przychodów za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

W związku ze zwolnieniem omawianego przychodu z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 3 ustawy o CIT, na Wnioskodawcy ciążył będzie jedynie obowiązek sporządzenia i przekazania kontrahentowi deklaracji IFT-2R, zgodnie z wymogami wskazanymi w art. 26 ust. 3, 3b - 3d i 6 ustawy o CIT, w której Wnioskodawca wykaże wysokość przychodu zwolnionego z opodatkowania.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej „updop”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - ograniczony obowiązek podatkowy.

W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 updop.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 updop, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 updop przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 20% przychodów. Przepis art. 21 ust. 2 updop stanowi, że przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Przepisy poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają rozwiązania szczególne w stosunku do przepisów ustaw podatkowych i na podstawie art. 91 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, mają pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.

W art. 21 updop wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacanych przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez polski podmiot wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta, w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 updop.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 updop, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

W rozpatrywanej sprawie znajdą zastosowanie przepisy umowy z 13 września 2011 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz.U. 2012 r., poz. 991, dalej: „umowa polsko-czeska”).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 umowy polsko-czeskiej, należności licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże, takie należności mogą być również opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają i zgodnie z prawem tego Państwa, ale jeżeli osoba uprawniona do należności ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 10 procent kwoty należności licencyjnych brutto (art. 12 ust. 2 umowy polsko-czeskiej).

Określenie „należności licencyjne” użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane w związku z korzystaniem lub prawem do korzystania z wszelkich praw autorskich, filmów lub taśm transmitowanych w radiu lub telewizji, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego a także urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje związane z doświadczeniem zawodowym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. (art. 12 ust. 3 umowy polsko-czeskiej).

Należy podkreślić, że zgodnie z art. 3 ust. 2 umowy polsko-czeskiej, przy stosowaniu niniejszej Umowy w dowolnym czasie przez Umawiające się Państwo, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie w niej niezdefiniowane ma takie znaczenie jakie w tym czasie ma ono w prawie tego Państwa dla celów podatków, do których ma zastosowanie niniejsza Umowa, przy czym znaczenie określenia wynikające z ustawodawstwa podatkowego tego Państwa ma pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym temu pojęciu przez inne przepisy prawne tego Państwa.

Dokonując interpretacji postanowień umowy polsko-czeskiej należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak również brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

W komentarzu do art. 12 Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku (z dnia 22 lipca 2010 r. ABC a Wolters Kluwer business, Warszawa 2011 r.) w pkt 41.1. zastrzeżeń do art. 12 ust. 2 Konwencji OECD, Polska zastrzegła sobie prawo włączenia do definicji należności licencyjnych dochodu uzyskiwanego z użytkowania lub prawa do użytkowania urządzeń przemysłowych, handlowych lub naukowych oraz kontenerów.

Kluczowym dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy jest rozumienie użytego w art. 21 ust. 1 pkt 1 updop zwrotu „użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego”, a w szczególności pojęcia „urządzenie przemysłowe”. Zarówno w ustawie podatkowej, jak i międzynarodowej umowie podatkowej brak jest definicji legalnej słowa „urządzenie przemysłowe”. Niezbędnym jest zatem odwołanie do języka potocznego albowiem regułom języka normatywnego odpowiadają określone dyrektywy wykładni językowej, w myśl których (...) przy tłumaczeniu znaczenia normy należy jej przypisać takie znaczenie, jakie ma ona w języku potocznym, chyba, że ważne względy przemawiają za odstępstwem od tego znaczenia (por. L. Morawski, Zasady wykładni prawa, Toruń 2010, s. 99). Za punkt wyjścia przy interpretacji znaczenia wyrazów „urządzenie” i „przemysłowe” należy przyjąć ich znaczenie słownikowe. Otóż, wyraz „urządzenie” występuje w znaczeniu: „przedmiotu o złożonej konstrukcji, wykonującego lub ułatwiającego określoną pracę” (Wielki Słownik Języka Polskiego, http://www.wsjp.pl); „mechanizmu bądź zespołu mechanizmów, niekiedy bardzo skomplikowanych technicznie, służących do wykonywania określonych czynności, pełniących jakąś funkcję; przyrządu” (Nowy Słownik Języka Polskiego, pod red. B. Dunaja, s. 749); „mechanizmu lub zespołu mechanizmów, służącego do wykonania określonych czynności” (Słownik Języka Polskiego PWN, http://sjp.pwn.pl). Zaś wyraz „przemysłowy” oznacza „związany z przemysłem, używany, stosowany w przemyśle” (Nowy Słownik Języka Polskiego, por red. B. Dunaja, s. 543). Z kolei wyraz „przemysł” oznacza „działalność polegającą na produkcji towarów określonego rodzaju na dużą skalę, przy użyciu maszyn” (Wielki Słownik Języka Polskiego, www.wsjp.pl); „podstawowy dział gospodarki, obejmujący masowe wytwarzanie za pomocą środków technicznych określonej grupy wyrobów” (Nowy Słownik Języka Polskiego, pod red. B. Dunaja, s. 543).

Taka definicja urządzenia przemysłowego została przyjęta i zaakceptowana w orzecznictwie sądowowoadministracyjnym, opowiadającym się za tym aby pojęcie urządzenia przemysłowe było rozumiane maksymalnie szeroko (zob. np. wyrok NSA z siedzibą w Szczecinie z 16 maja 1995 r., sygn. akt SA/Sz 183/95). Zdaniem sądów administracyjnych, sformułowanie „użytkowanie urządzenia przemysłowego” jest ogólne, obejmuje wszelkie możliwe urządzenia stanowiące pewien zespół elementów technicznych. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym panuje pogląd, że wyrażenie „urządzenie przemysłowe”, czyli urządzenie związane z przemysłem nie można zawężać do urządzeń wykorzystywanych bezpośrednio przy produkcji. Szerokie rozumienie „urządzenia przemysłowego” winno prowadzić do wniosku, że w zakresie tego pojęcia mieszczą się wszelkie wytwory przemysłowe, a więc także m.in. maszyny i urządzenia budowlane.

Z przytoczonej powyżej definicji wynika, że urządzenie ma służyć do wykonywania danej czynność, ułatwiać pracę. Przedstawione we wniosku urządzenia (sprzęt budowalny m.in. elewacyjne i przejezdne rusztowania budowlane, podesty, szalunki ścienne, ogrodzenia tymczasowe i inne niemechaniczne urządzenia wykorzystywane w budownictwie) niewątpliwie mogą służyć do wykonywania czynności w przemyśle, czy też budownictwie przemysłowym (dla przemysłu), związanym z przemysłem – stanowią zatem urządzenia przemysłowe w rozumieniu art. 12 ust. 3 umowy polsko-czeskiej.

Za taką interpretacją przemawia również wykładnia celowościowa art. 21 ust. 1 pkt 1 updop. Bez wątpienia bowiem zamiarem ustawodawcy było opodatkowanie wszelkich korzyści uzyskiwanych z wynajmu, dzierżawy, leasingu i innych praw do użytkowania określonych urządzeń przez podmioty zagraniczne w Polsce.

Również konstrukcja i brzmienie tego artykułu włączającego jednoznacznie do urządzeń przemysłowych środki transportu wskazuje, że wykładnia zawężająca rozumienie urządzenia przemysłowego tylko do związanego z przemysłem jako gałęzią gospodarki (w odróżnieniu od transportu, czy budownictwa) nie znajduje logicznego uzasadnienia.

Należy bowiem zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 2 ww. umowy, przy stosowaniu danej umowy przez Umawiające się Państwo, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie, które nie zostało w niej zdefiniowane, będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się w danym czasie zgodnie z prawem tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie niniejsza umowa, przy czym znaczenie wynikające ze stosowanego ustawodawstwa podatkowego tego Państwa będzie miało pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym określeniu przez inne przepisy prawne tego Państwa.

W ocenie Organu podatkowego, przyjęcie wykładni proponowanej przez Spółkę prowadziłoby do tego, że to samo urządzenie mogłoby być różnie traktowane w zależności od celu, do którego zostało użyte. Trudno uznać, że taki był cel racjonalny ustawodawcy. Powyższy pogląd znalazł aprobatę w orzecznictwie sądowoadministracyjnym (zob. wyrok WSA w Warszawie z 17 sierpnia 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 516/10).

Wskazując zatem na brzmienie przytoczonych definicji należy uznać, że w przedmiotowym przypadku mamy do czynienia z urządzeniami przemysłowymi w rozumieniu art. 12 powołanej umowy oraz art. 21 ust. 1 pkt 1 updop.

W związku z tym, że kwoty uzyskane przez podmiot zagraniczny stanowią należności licencyjne w rozumieniu art. 12 ust. 3 umowy polsko – czeskiej), postanowienia dotyczące opodatkowania zysku przedsiębiorstwa (art. 7 umowy polsko – czeskiej) nie znajdą w przedmiotowej sprawie zastosowania.

W takiej sytuacji korzystający zobowiązany jest pobierać jako płatnik, na podstawie art. 26 ust. 1 w związku z art. 21 ust. 1 pkt 1 updop, podatek dochodowy od wypłaconych na rzecz podmiotu zagranicznego należności chyba, że w sprawie znajdzie zastosowanie zwolnienie z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 3-3c updop.

Stosownie do art. 21 ust. 3 updop, zwalnia się od podatku dochodowego przychody, o których mowa w ust. 1 pkt 1, jeżeli spełnione są łącznie następujące warunki:

1.wypłacającym należności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, jest:

spółka będąca podatnikiem podatku dochodowego mająca siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej albo
położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład spółki podlegającej w państwie członkowskim Unii Europejskiej opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania, jeżeli wypłacane przez ten zagraniczny zakład należności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów przy określaniu dochodów podlegających opodatkowaniu w Rzeczypospolitej Polskiej;

3.spółka:

której mowa w pkt 1, posiada bezpośrednio nie mniej niż 25% udziałów (akcji) w kapitale spółki, o której mowa w pkt 2, lub
o której mowa w pkt 2, posiada bezpośrednio nie mniej niż 25% udziałów (akcji) w kapitale spółki, o której mowa w pkt 1;

4.odbiorcą należności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, jest:

spółka, o której mowa w pkt 2, albo
zagraniczny zakład spółki, o której mowa w pkt 2, jeżeli dochód osiągnięty w następstwie uzyskania tych należności podlega opodatkowaniu w tym państwie członkowskim Unii Europejskiej, w którym ten zagraniczny zakład jest położony.

Stosownie do art. 21 ust. 3a updop, warunek posiadania udziałów (akcji), o którym mowa w ust. 3 pkt 3, uważa się także za spełniony, jeżeli zarówno w kapitale spółki, o której mowa w ust. 3 pkt 1, jak i w kapitale spółki, o której mowa w ust. 3 pkt 2, inna spółka podlegająca w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania, posiada bezpośrednio - nie mniej niż 25% udziałów (akcji). Przepisy ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio.

Zwolnienie, o którym mowa w ust. 3, stosuje się, jeżeli posiadanie udziałów (akcji), o którym mowa w ust. 3 pkt 3 oraz ust. 3a, wynika z tytułu własności (art. 21 ust. 3b updop).

Zgodnie z art. 21 ust. 3c updop, zwolnienie, o którym mowa w ust. 3, stosuje się, jeżeli spółka, o której mowa w ust. 3 pkt 2, nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na źródło ich osiągania.

Należy również wskazać, że zgodnie z art. 21 ust. 4 updop, przepis ust. 3 ma zastosowanie w przypadku, kiedy spółki, o których mowa w ust. 3 pkt 3, posiadają udziały (akcje) w wysokości, o której mowa w ust. 3 pkt 3, nieprzerwanie przez okres dwóch lat.

Ponadto w art. 21 ust. 5 updop wskazano, że przepisy ust. 3 i 4 mają również zastosowanie w przypadku, gdy okres dwóch lat nieprzerwanego posiadania udziałów (akcji), w wysokości określonej w ust. 3 pkt 3, upływa po dniu uzyskania przez spółkę, o której mowa w ust. 3 pkt 2, przychodów, o których mowa w ust. 1 pkt 1. W przypadku niedotrzymania warunku posiadania udziałów (akcji), o których mowa w ust. 3 pkt 3, nieprzerwanie przez okres dwóch lat, spółka, o której mowa w ust. 3 pkt 2, jest obowiązana do zapłaty podatku, wraz z odsetkami za zwłokę, od przychodów określonych w ust. 1 pkt 1 w wysokości 20% przychodów, z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Odsetki nalicza się od następnego dnia po upływie terminu, o którym mowa w art. 26 ust. 3.

Zgodnie z art. 26 ust. 1c updop, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 22 ust. 1, w związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 3, stosują zwolnienia wynikające z tych przepisów wyłącznie pod warunkiem udokumentowania przez spółkę, o której mowa w art. 21 ust. 3 pkt 2, mającą siedzibę w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego:

jej miejsca siedziby dla celów podatkowych, uzyskanym od niej certyfikatem rezydencji, lub
istnienia zagranicznego zakładu - zaświadczeniem wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej państwa, w którym znajduje się jej siedziba lub zarząd, albo przez właściwy organ podatkowy państwa, w którym ten zagraniczny zakład jest położony.

Stosownie do art. 26 ust. 1f updop, w przypadku należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 22 ust. 1, wypłacanych na rzecz spółki, o której mowa w art. 21 ust. 3 pkt 2 oraz art. 22 ust. 4 pkt 2, lub jej zagranicznego zakładu, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłat tych należności, stosują zwolnienia wynikające z art. 21 ust. 3 oraz art. 22 ust. 4, z uwzględnieniem ust. 1c, pod warunkiem uzyskania pisemnego oświadczenia, że w stosunku do wypłacanych należności spełnione zostały warunki, o których mowa odpowiednio w art. 21 ust. 3a i 3c lub w art. 22 ust. 4 pkt 4.

Z wniosku wynika, że wypłacającym należności z tytułu wynajmu sprzętu budowlanego jest Wnioskodawca - polska spółka, natomiast uzyskującym przychody z tytułu wynajmu sprzętu budowlanego jest czeska spółka, podlegająca na terytorium Republiki Czeskiej opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości dochodów bez względu na miejsce ich osiągania, zgodnie z posiadanym certyfikatem rezydencji podatkowej oraz oświadczeniem o niekorzystaniu ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów w kraju siedziby. Czeska spółka posiada bezpośrednio 100% udziałów w kapitale zakładowym Wnioskodawcy nieprzerwalnie przez okres

ponad dwóch lat. Odbiorcą należności z tytułu wynajmu sprzętu budowlanego jest czeska spółka - całościowy udziałowiec Wnioskodawcy.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że wypłata należności licencyjnych na rzecz czeskiej spółki korzysta ze zwolnienia z podatku u źródła na podstawie art. 21 ust. 3 - 3c updop, konsekwencją tego jest brak obowiązków wynikających z pełnienia przez Wnioskodawcę funkcji płatnika w zakresie wskazanym we wniosku. Na Wnioskodawcy ciążył będzie jedynie obowiązek sporządzenia i przekazania kontrahentowi deklaracji IFT-2R, w której wykaże wysokość przychodu zwolnionego z opodatkowania.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia:

czy sprzęt budowlany będący przedmiotem umów najmu zawieranych pomiędzy Wnioskodawcą a jej udziałowcem, należy zaklasyfikować jako „urządzenia przemysłowe” w rozumieniu art. 12 ust. 3 w zw. z art. 12 ust. 1 UPO oraz art. 21 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 26 ustawy o CIT, a tym samym, czy na Wnioskodawcy ciąży obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów uzyskiwanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez czeską spółkę z tytułu wynagrodzenia za wynajem sprzętu budowlanego, uznać należy za nieprawidłowe,
czy należności wypłacane przez Wnioskodawcę z tytułu wykonywania zawartych umów najmu sprzętu budowlanego będą podlegały zwolnieniu z opodatkowania, na podstawie art. 21 ust. 3 ustawy o CIT, uznać należy za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin