Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/4511-281/15/MU
z 5 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 6 lutego 2015 r. (data wpływu 10 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lutego 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca od dnia 1 stycznia 2015 r. postanowił, iż dwaj Jego pracownicy zatrudnieni na umowę o pracę będą mieli prawo do użytkowania także do celów prywatnych samochodów służbowych będących własnością Wnioskodawcy, zarejestrowanych jako ciężarowe, o masie całkowitej niższej niż 3,5 tony, o pojemności silnika niższej niż 1600 cm3. Jednocześnie Wnioskodawca uznał, jako płatnik zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, iż zatrudnieni pracownicy będą z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych uzyskiwać co miesiąc nieodpłatne świadczenia w wysokości 250 zł z uwagi, że samochody służbowe mają silniki o pojemności do 1600 cm3. Wnioskodawca jednocześnie zawiadomił pracowników, iż wysokość powyższego świadczenia może być niższa, jeżeli z przyczyn losowych np. choroba, urlop, pracownik nie będzie korzystał do celów prywatnych z samochodu służbowego. Będzie ona określana na zasadach wynikających z art. 12 ust. 2b i ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy od dnia 1 stycznia 2015 r. spoczywa na Wnioskodawcy jako płatniku obowiązek naliczania oraz potrącania z należnego wynagrodzenia pracowników zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od uzyskiwanego przez nich nieodpłatnego świadczenia z tytułu użytkowania do celów prywatnych samochodów służbowych których właścicielem jest Wnioskodawca, zarejestrowanych jako samochody ciężarowe?

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do art. 12 ust. 2a pkt l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych od dnia 1 stycznia 2015 r. wartość pieniężna nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych o pojemności silnika do 1600 cm3 wynosi nie więcej niż 250 zł miesięcznie. Dlatego też Wnioskodawca uważa, że od dnia 1 stycznia 2015 r. spoczywa na Nim jako płatniku obowiązek naliczania oraz potrącania z należnego wynagrodzenia dwóch Jego pracowników zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu uzyskiwanego przez nich nieodpłatnego świadczenia tj. użytkowania do celów prywatnych samochodów służbowych, których jest On właścicielem, zarejestrowanych jako samochody ciężarowe. Zdaniem Wnioskodawcy bez znaczenia w przedmiotowej sprawie jest fakt, iż samochody służbowe użytkowane przez pracowników do celów prywatnych są zarejestrowane jako samochody ciężarowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Z art. 12 ust. 2 ww. ustawy wynika, że wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm3;
2. 400 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm3.

Ustawodawca w ww. przepisie określił ryczałtowo wartość nieodpłatnego świadczenia z tytułu używania samochodów służbowych do celów prywatnych. Ustaloną kwotowo w tym przepisie wartość nieodpłatnego świadczenia, obejmującą wyłącznie świadczenie wynikające z udostępnienia do celów prywatnych pracownikowi samochodu służbowego uzależnił jedynie od pojemności silnika.

W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a (art. 12 ust. 2b ww. ustawy).

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, Wnioskodawca od dnia 1 stycznia 2015 r. postanowił, iż dwaj Jego pracownicy zatrudnieni na umowę o pracę będą mieli prawo do użytkowania także do celów prywatnych samochodów służbowych będących własnością Wnioskodawcy, zarejestrowanych jako ciężarowe, o masie całkowitej niższej niż 3,5 tony, o pojemności silnika niższej niż 1600 cm3. Jednocześnie Wnioskodawca uznał, jako płatnik zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, iż zatrudnieni pracownicy będą z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych uzyskiwać co miesiąc nieodpłatne świadczenia w wysokości 250 zł z uwagi, że samochody służbowe mają silniki o pojemności do 1600 cm3. Wnioskodawca jednocześnie zawiadomił pracowników, iż wysokość powyższego świadczenia może być niższa, jeżeli z przyczyn losowych np. choroba, urlop, pracownik nie będzie korzystał do celów prywatnych z samochodu służbowego. Będzie ona określana na zasadach wynikających z art. 12 ust. 2b i ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że pracownicy od 1 stycznia 2015 r. z tytułu wykorzystywania przez nich samochodu służbowego - zarejestrowanego jako ciężarowy, o pojemności silnika do 1600 cm3 - do celów prywatnych uzyskują od Wnioskodawcy co miesiąc nieodpłatne świadczenie o wartości określonej w art. 12 ust. 2a pkt 1 ustawy. W związku z tym, na Wnioskodawcy, od tak ustalonego przychodu spoczywa obowiązek obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy, zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym w sytuacji jeżeli pracownik będzie wykorzystywał samochód służbowy do celów prywatnych przez część miesiąca to wartość ww. świadczenia należy ustalić zgodnie z art. 12 ust. 2b ustawy. Ponadto, zauważyć należy, że ustawodawca w art. 12 ust. 2a pkt 1 ustawy ograniczył się jedynie do sformułowania „wykorzystywania samochodu służbowego”. Dlatego też, jak słusznie zauważył Wnioskodawca, bez znaczenia jest fakt, że samochody służbowe użytkowane przez pracowników do celów prywatnych są zarejestrowane jako samochody ciężarowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.