Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB3/4230-6/14-9/15-S/GG
z 20 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 19 marca 2015 r., sygn. akt I SA/Łd 1426/14 (data wpływu 24 czerwca 2015 r.) oraz postanowienie Organu podatkowego drugiej instancji z dnia 21 lipca 2015 r., nr IPTPB3/423Z-11/14-5/15-S/KC uchylające postanowienie z dnia 29 września 2014 r., nr IPTPB3/4230-6/14-4/GG i przekazujące sprawę do ponownego rozpatrzenia przez Organ pierwszej instancji stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 11 sierpnia 2014 r. (data wpływu 13 sierpnia 2014 r.), uzupełnionym pismem (data wpływu 23 września 2014 r.) oraz pismem z dnia 18 sierpnia 2015 r. (data wpływu 21 sierpnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej ustawy Ordynacja podatkowa w zakresie obowiązku przechowywania dokumentów źródłowych dla celów prowadzonej działalności gospodarczej oraz ksiąg podatkowych za rok 2007 – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 czerwca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej okresu przechowywania dokumentów źródłowych, będących podstawą sporządzania remanentów na koniec roku podatkowego.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 4 września 2014 r., Nr IPTPB3/4230-6/14-2/GG, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 17 września 2014 r., następnie w dniu 23 września 2014 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania 22 września 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na zasadach ogólnych KPiR od 1991 r. i opodatkowany jest podatkiem liniowym od 2007 r., jest również czynnym podatnikiem VAT. W zakresie działalności gospodarczej Wnioskodawcy są roboty budowlane wg PKD 41.20-Z,41.10Z, pośrednictwo w obrocie nieruchomościami począwszy od sierpnia 2009 r., sprzątanie obiektów – począwszy od sierpnia 2009 r., wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi i powierzonymi – począwszy od sierpnia 2009 r. do kwietnia 2014 r., kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek – począwszy od maja 2011 r.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca rozpoczął w 2006 r. budowę 6 domów jednorodzinnych o powierzchni netto ok. 170 m² każdy.

Ponieważ domy były budowane sukcesywnie, w remanencie na dzień 31 grudnia 2006 r. i lata następne były uwzględniane jako „ roboty w toku” i wpisywane jedną pozycją, na którą zgodnie z odrębnym zestawieniem, w którym były wyszczególnione poszczególne materiały i usługi zużyte do wykonania stanu na dzień 31 grudnia 2006 r., 2007 r. itd.

Materiały były wyszczególnione zgodnie z wymaganiami sporządzania remanentu, tj. § 23 ust. 2rozporządzenia, szczegółowe określenie towaru i innych składników, jednostkę miary, ilość, cenę za jednostkę miary, wartość wynikającą z przemnożenia ilości przez cenę jednostkową. Pozostała część materiałów która nie została wbudowana w budynki, a co za tym idzie nie dało się jej przyporządkować do konkretnego budynku, została podana jako odrębne materiały i również wpisana do remanentu.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca stwierdził, że remanenty były sporządzane na koniec każdego kolejnego roku podatkowego, tj. na dzień 31 grudnia. Wnioskodawca chce uzyskać interpretację przepisów dla każdego kolejnego roku podatkowego w zakresie konieczności przechowywania dokumentów źródłowych będących podstawą sporządzenia remanentu, jak i ksiąg podatkowych KPiR na koniec roku podatkowego, tj. 31 grudnia 2007 r. i następnych, jeżeli tak sformułowane pytanie wskazuje na odrębne stany faktyczne to ogranicza wniosek do przechowywania dokumentów związanych ze sporządzeniem remanentu i KPiR na koniec roku 2007, tj. 31 grudnia 2007 r.

Zobowiązanie podatkowe, na które ma wpływ ww. remanent dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych i ma wpływ na podatek dochodowy od osób fizycznych za rok 2007 (pośrednio ma wpływ również na lata następne, ponieważ jest uwzględniany jako remanent początkowy w roku 2008, ale zdaniem Wnioskodawcy nie ma to znaczenia) należy zwrócić uwagę, że tożsamy stan faktyczny jest uwzględniony, w interpretacji nr IPPP2-443-462/11-2-IZ.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku).

Czy istnieje obowiązek przechowywania dokumentów, tj. faktur i rachunków, związanych z zakupem materiałów budowlanych i usług dla celów prowadzonej działalności gospodarczej oraz ksiąg podatkowych za rok 2007 r. ponad datę 31 grudnia 2013 r. w sytuacji kiedy nie miało miejsca zawieszenie bądź przerwanie biegu przedawnienia zobowiązania podatkowego, o którym mowa w art. 70 ustawy Ordynacja podatkowa i również gdy wartość ww. materiałów i usług zakupiona do 31 grudnia 2007 r. została wykazana w spisie z natury „jako roboty w toku” (suma materiałów i usług zużyta na wykonanie poszczególnych budynków) na dzień 31 grudnia 2007 r., 31 grudnia 2008 r., 31 grudnia 2009 r., 31 grudnia 2010 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 70 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60, z późn. zm.) zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

W myśl § 2 powyższego artykułu bieg terminu przedawnienia nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu:

• od dnia wydania decyzji, o których mowa w art. 67a § 1 pkt 1 lub 2, do dnia terminu płatności odroczonego podatku lub zaległości podatkowej, ostatniej raty podatku lub ostatniej raty zaległości podatkowej;
  

• od dnia wejścia w życie rozporządzenia w sprawie przedłużenia terminu płatności podatku, wydanego przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych, do dnia upływu przedłużonego terminu.
  
  

Bieg terminu przedawnienia przerywa ogłoszenie upadłości. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu uprawomocnienia się postanowienia o ukończeniu postępowania upadłościowego – § 3 art. 70 ustawy.

Paragraf 4 art. 70 Ordynacji podatkowej stanowi, że bieg terminu przedawnienia zostaje przerwany wskutek zastosowania środka egzekucyjnego, o którym podatnik został zawiadomiony. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zastosowano środek egzekucyjny.

Stosownie do zapisu art. 70 § 6 ww. ustawy, bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu, z dniem:

• wszczęcia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe, jeżeli podejrzenie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia wiąże się z niewykonaniem tego zobowiązania;
  

• wniesienia skargi do sądu administracyjnego na decyzję dotyczącą tego zobowiązania;
  

• wniesienia żądania ustalenia przez sąd powszechny istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa;
  

• doręczenia postanowienia o przyjęciu zabezpieczenia, o którym mowa w art. 33d § 2, lub doręczenia zarządzenia zabezpieczenia w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
  
  

Zgodnie z § 7 ww. artykułu bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się, a po zawieszeniu biegnie dalej, od dnia następującego po dniu:

• prawomocnego zakończenia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe;
  

• doręczenia organowi podatkowemu odpisu orzeczenia sądu administracyjnego, ze stwierdzeniem jego prawomocności;
  

• uprawomocnienia się orzeczenia sądu powszechnego w sprawie ustalenia istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa;
  

• wygaśnięcia decyzji o zabezpieczeniu;
  

• zakończenia postępowania zabezpieczającego w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
  
  

Natomiast zgodnie z zapisem art. 70 § 8 ww. ustawy nie ulegają przedawnieniu zobowiązania podatkowe zabezpieczone hipoteką lub zastawem skarbowym, jednakże po upływie terminu przedawnienia zobowiązania te mogą być egzekwowane tylko z przedmiotu hipoteki lub zastawu.

W myśl art. 86 § 1 ww. ustawy, podatnicy obowiązani do prowadzenia ksiąg podatkowych przechowują księgi i związane z ich prowadzeniem dokumenty do czasu upływu okresu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Stosownie do zapisu 88 § 1 Ordynacji podatkowej, podatnicy wystawiający rachunki są obowiązani kolejno je numerować i przechowywać kopie tych rachunków, w kolejności ich wystawienia, do czasu upływu okresu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio do podatników obowiązanych do żądania rachunków.

Zgodnie z art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Termin płatności podatku za 2007 r. upłynął 30 kwietnia 2008 r. – zatem okres 5 lat liczy się od 1 stycznia 2009 r., czyli okres przedawnienia zobowiązania podatkowego za 2007 r. upłynął 31 grudnia 2013 r.

W związku z tym dokumenty związane z remanentem sporządzonym na dzień 31 grudnia 2007 r. powinny być przechowywane do 31 grudnia 2013 r., dokumenty związane z remanentem sporządzonym na dzień 31 grudnia 2008 r. do 31 grudnia 2014 r. itd.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca stwierdził, że biorąc powyższe pod uwagę nie istnieje obowiązek przechowywania dokumentów z 2007 r. dotyczących zakupu materiałów i usług, również w sytuacji kiedy wartość ww. materiałów i usług została wpisana do remanentu sporządzanego na dzień 31 grudnia 2007 r., 31 grudnia 2008 r., 31 grudnia 2009 r., 31 grudnia 2010 r.

W dniu 29 września 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów wydał postanowienie nr IPTPB3/4230-6/14-4/GG (data doręczenia 2 października 2014 r.), w którym odmówił wszczęcia postepowania w sprawie wniosku z dnia 8 czerwca 2014 r. (data wpływu 1 czerwca 2014 r.) uzupełnionego pismem (data wpływu 23 września 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej okresu przechowywania dokumentów źródłowych, będących podstawą sporządzania remanentów na koniec roku podatkowego.

W ww. postanowieniu uznano, że wniosek wykracza poza zakres przedmiotowy interpretacji przepisów prawa podatkowego wydawanej w trybie art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.

Istota problemu wskazanego we wniosku nie ma bezpośrednich skutków w zakresie zobowiązania podatkowego podatnika podatku dochodowego od osób fizycznych, u którego podstawę wyliczenia podatku stanowi uzyskany dochód. Wnioskodawca oczekuje bowiem potwierdzenia obowiązku w zakresie okresu przechowywania dokumentów źródłowych, będących podstawą wpisów do sporządzanych remanentów na koniec roku podatkowego.

W sytuacji Wnioskodawcy istotnymi elementami, które mają wpływ na powstanie obowiązku podatkowego lub zobowiązania podatkowego może być kwestia dotycząca powstania przychodu podatkowego i kosztów.

W dniu 6 października 2014 r. Wnioskodawca wniósł zażalenie na przedmiotowe postanowienie.

Postanowieniem z dnia 27 listopada 2014 r., nr IPTPB3/423Z-11/14-3/GG Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, jako organ podatkowy drugiej instancji, utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.

W dniu 4 grudnia 2014 r. wpłynęła do tutejszego Organu skarga adresowana do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na postanowienie z dnia 27 listopada 2014 r., w której wniesiono o jego uchylenie.

Pismem z dnia 24 grudnia 2014 r., nr IPTPB3/4240-74/14-2/GG tutejszy Organ udzielił odpowiedzi na ww. skargę, wnosząc o jej oddalenie.

Wyrokiem z dnia 19 marca 2015 r., sygn. akt I SA/Łd 1426/14, prawomocnym od dnia 19 maja 2015 r. (otrzymanym w dniu 24 czerwca 2015 r.), Wojewódzki Sąd Administracyjny uchylił zaskarżone postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi działającego w imieniu Ministra Finansów z dnia 27 listopada 2014 r., nr IPTPB3/423Z-11/14-3/GG w przedmiocie odmowy wszczęcia postepowania w sprawie wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej ustawy Ordynacja podatkowa w zakresie przechowywania dokumentów źródłowych, będących podstawą sporządzania remanentów na koniec roku podatkowego.

W ww. wyroku Sąd podzielił stanowisko Wnioskodawcy, stwierdzając co następuje:

W świetle przytoczonych tez, pytanie podatnika – dotyczące obowiązku (okresu) przechowywania dokumentów źródłowych a mianowicie faktur i rachunków związanych z zakupem materiałów budowlanych i usług dla celów prowadzonej działalności gospodarczej oraz ksiąg podatkowych odnoszonych do roku 2007, kiedy nie został „zatamowany” bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego i gdy wartość tych materiałów została wykazana w spisie z natury „ jako roboty w toku” – w ocenie Sądu posiada związek, czy też wpływa na kształtowanie jego obowiązków w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Argumentacja Organu zawarta w zaskarżonym postanowieniu opiera się na twierdzeniu, że przedmiotem interpretacji indywidualnej nie mogą być przepisy regulujące sposób dokumentowania zaistnienia zdarzeń lub czynności, tj. przepisy prawa podatkowego o charakterze proceduralnym, normujące szereg kwestii „technicznych” związanych z problematyką realizacji obowiązków podatkowych. Dodając przy tym jednocześnie, że taki właśnie charakter mają przepisy regulujące sposób dokumentowania zdarzeń lub czynności, z którymi ustawodawca wiąże materialne skutki podatkowe.

Zainteresowany pyta o interpretację przepisów prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, dalej: OP), odnoszonych do podatku dochodowego od osób fizycznych mogących mieć znaczenie dla jego sytuacji prawnopodatkowej.

Przedmiotem pytania była powinność określonego zachowania strony a nie organu, zaś sam Zainteresowany upatrywał podstawy prawnej swego stanowiska w wykładni ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co potwierdził organ interpretujący, a więc przepisów prawa podatkowego, a to oznacza, że brak było podstaw do odmowy wszczęcia postępowania interpretacyjnego. Inaczej mówiąc, skoro w rozpoznawanej sprawie nie jest kwestionowane, że wnioskujący o wydanie interpretacji jest zainteresowanym w rozumieniu art. 14b § 1 OP., jedynie przedmiot wniosku dotyczy „regulacji technicznych”, a pytanie to ma za przedmiot przepisy prawa podatkowego, co nie budzi wątpliwości, które mają zastosowanie do prawnopodatkowej sytuacji zainteresowanego, to nie ma mowy o spełnieniu przesłanek odmowy wszczęcia postępowania z art. 165a § 1 OP.

W piśmiennictwie przyjmuje się, że odmowa wszczęcia postępowania ma charakter formalny i dotyczy sytuacji, w których brak jest w przepisach ustaw podatkowych podstawy do rozpatrzenia treści żądania w trybie postępowania podatkowego – P. Pietrasz, Ordynacja podatkowa Komentarz, Wydawnictwo Lex 2013.

Zdaniem Sadu, w rozpoznawanej sprawie podstawa taka istnieje, na co wskazano wyżej, wiążąc sytuację zainteresowanego z regulacjami ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) w podniesionym przez Niego zakresie z instytucją przedawnienia zobowiązania podatkowego – art. 70 OP.

Według Sądu, zgodzić należy się ze stanowiskiem, że w rozpoznawanej sprawie zagadnienia, o które pyta podatnik nie są to zagadnienia z zakresu prawa materialnego, ściśle wpływające na sytuację prawnopodatkową podatnika i nie są to także regulacje dotyczące norm postępowania. Pochodny jednak ich wpływ jest w ocenie Sądu widoczny prima facie.

Niewątpliwie, w ocenie Sądu, okres przechowywania dokumentów źródłowych (faktur, rachunków), pomimo sporządzenia remanentu i ujęcia w nim materiałów tzw. robót w toku, należy do elementów, od których zależy opodatkowanie i jego wysokość. Przechowywanie takich dokumentów oddziaływuje na sferę obowiązków podatnika wypływających z regulacji ustawy podatkowej, na którą on wskazuje.

Po otrzymaniu ww. prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego postanowieniem z dnia 21 lipca 2015 r. nr IPTPB3/423Z-11/14-5/15-S/KC organ podatkowy drugiej instancji uchylił w całości postanowienie z dnia 29 września 2014 r., nr IPTPB3/4230-6/14-4/GG i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ podatkowy pierwszej instancji.

Przedmiotowe postanowienie doręczono Wnioskodawcy w dniu 23 lipca 2015 r.

W związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 19 marca 2015 r., sygn. akt I SA/Łd 1426/14, prawomocnym od dnia 19 maja 2015 r. oraz postanowieniem z dnia 21 lipca 2015 r., nr IPTPB3/423Z-11/14-5/15-S/KC, doręczonym w dniu 23 lipca 2015 r., ponownemu rozpatrzeniu podlega złożony przez Wnioskodawcę wniosek z dnia 8 czerwca 2014 r. (data wpływu 11 czerwca 2014 r.) uzupełniony pismem (data wpływu 23 września 2014 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku przechowywania dokumentów źródłowych dla celów prowadzonej działalności gospodarczej oraz ksiąg podatkowych za rok 2007.

Dyrektor Izby Skarbowej działający w imieniu Ministra Finansów pismem z dnia 6 sierpnia 2015 r., nr IPTPB3/4230-6/14-7/GG, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej, wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 17 sierpnia 2015 r., następnie pismem z dnia 18 sierpnia 2015 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania 18 sierpnia 2015 r.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego zawarte w prawomocnym wyroku z dnia 19 marca 2015 r., sygn. akt I SA/Łd 1426/14 – tutejszy Organ dokonał ponownej analizy sprawy, w wyniku której stwierdził, że stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie Ordynacji podatkowej jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Stosownie do art. 24 ust. 1. ww. ustawy u podatników, którzy prowadzą księgi rachunkowe, za dochód z działalności gospodarczej uważa się dochód wykazany na podstawie prawidłowo prowadzonych ksiąg, zmniejszony o dochody wolne od podatku i zwiększony o wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów, zaliczone uprzednio w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Natomiast art. 24a ust. 1 ww. ustawy stanowi, że osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

W tym miejscu należy wskazać, że w myśl § 27 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2014 r. poz. 1037, z późn. zm.) podatnicy są obowiązani do sporządzenia i wpisania do księgi spisu z natury towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadów, zwanego dalej „spisem z natury”, na dzień 1 stycznia, na koniec każdego roku podatkowego, na dzień rozpoczęcia działalności w ciągu roku podatkowego, a także w razie zmiany wspólnika, zmiany proporcji udziałów wspólników lub likwidacji działalności.

Stosownie do art. 86 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613), podatnicy obowiązani do prowadzenia ksiąg podatkowych przechowują księgi i związane z ich prowadzeniem dokumenty do czasu upływu okresu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Przez księgi podatkowe, zgodnie z art. 3 pkt 4 ww. ustawy, rozumie się księgi rachunkowe, podatkową księgę przychodów i rozchodów, ewidencje oraz rejestry, do których prowadzenia, do celów podatkowych, na podstawie odrębnych przepisów, obowiązani są podatnicy, płatnicy lub inkasenci.

Zatem, zgodnie z powyższym, księgi podatkowe i dokumenty źródłowe będące odzwierciedleniem zapisów znajdujących się w tych księgach należy przechowywać przez okres równy okresowi przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Zobowiązanie podatkowe, na podstawie art. 70 § 1 cytowanej ustawy, przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Przedawnienie zobowiązania podatkowego oznacza, że po upływie określonego czasu – od momentu powstania zobowiązania podatkowego – zobowiązanie to wygasa, a organ podatkowy, po upływie terminu przedawnienia, nie może domagać się uregulowania (nie ma możliwości wyegzekwowania) należnego świadczenia. Należy przy tym zauważyć, że przedawnienie następuje z mocy prawa.

Termin początkowy i termin końcowy przedawnienia zobowiązania podatkowego wyznaczają termin wymagalności, czyli płatności tego zobowiązania.

W ustawie Ordynacja podatkowa wskazano także okoliczności, które zawieszają, bądź też przerywają bieg terminu przedawnienia. W myśl art. 70 § 2 ww. ustawy, bieg terminu przedawnienia nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu:

1. od dnia wydania decyzji, o których mowa w art. 67a § 1 pkt 1 lub 2, do dnia terminu płatności odroczonego podatku lub zaległości podatkowej, ostatniej raty podatku lub ostatniej raty zaległości podatkowej;
2. od dnia wejścia w życie rozporządzenia w sprawie przedłużenia terminu płatności podatku, wydanego przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych, do dnia upływu przedłużonego terminu.
   
   

Bieg terminu przedawnienia, zgodnie z art. 70 § 3 Ordynacji podatkowej przerywa ogłoszenie upadłości. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu uprawomocnienia się postanowienia o ukończeniu postępowania upadłościowego. Bieg terminu przedawnienia, zgodnie z art. 70 § 4 ww. ustawy, zostaje również przerwany wskutek zastosowania środka egzekucyjnego, o którym podatnik został zawiadomiony. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zastosowano środek egzekucyjny.

Bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, zgodnie z art. 70 § 6 tej ustawy, zostaje również zawieszony z dniem:

1. wszczęcia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe, jeżeli podejrzenie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia wiąże się z niewykonaniem tego zobowiązania;
2. wniesienia skargi do sądu administracyjnego na decyzję dotyczącą tego zobowiązania;
3. wniesienia żądania ustalenia przez sąd powszechny istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa.
   
   

Jak wskazano uprzednio, przepisy ustawy Ordynacja podatkowa nakładają na podatnika obowiązek przechowania ksiąg i związanych z ich prowadzeniem dokumentów do czasu upływu okresu przedawnienia zobowiązania podatkowego, tj. – co do zasady – pięć lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku (o ile nie został przerwany lub zawieszony bieg terminu przedawnienia).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na zasadach ogólnych od 1991 r. Wnioskodawca prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, opodatkowany jest podatkiem dochodowym od osób fizycznych tzw. podatkiem liniowym od 2007 r., jest również czynnym podatnikiem VAT.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca rozpoczął w 2006 r. budowę 6 domów jednorodzinnych o powierzchni netto ok. 170 m² każdy. Ponieważ domy były budowane sukcesywnie, w remanencie na dzień 31 grudnia 2006 r. i lata następne były uwzględniane jako „ roboty w toku” i wpisywane jedną pozycją, na którą zgodnie z odrębnym zestawieniem w którym były wyszczególnione poszczególne materiały i usługi zużyte do wykonania stanu na dzień 31 grudnia 2006 r., 2007 r. itd. Materiały były wyszczególnione zgodnie z wymaganiami sporządzania remanentu, tj. § 23 ust. 2 rozporządzenia, szczegółowe określenie towaru i innych składników, jednostkę miary, ilość, cenę za jednostkę miary, wartość wynikającą z przemnożenia ilości przez cenę jednostkową. Pozostała część materiałów która nie została wbudowana w budynki, a co za tym idzie nie dało się jej przyporządkować do konkretnego budynku, została podana jako odrębne materiały i również wpisana do remanentu.

Biorąc pod uwagę powołane wyżej przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony opis stanu faktycznego należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie ma obowiązku przechowywania dokumentów, tj. faktur i rachunków, związanych z zakupem materiałów budowlanych i usług dla celów prowadzonej działalności gospodarczej oraz ksiąg podatkowych za rok 2007 r. ponad datę 31 grudnia 2013 r. w sytuacji kiedy nie miało miejsca zawieszenie bądź przerwanie biegu przedawnienia zobowiązania podatkowego, o którym mowa w art. 70 ustawy Ordynacja podatkowa i również gdy wartość ww. materiałów i usług zakupiona do 31 grudnia 2007 r. została wykazana w spisie z natury „jako roboty w toku” (suma materiałów i usług zużyta na wykonanie poszczególnych budynków) na dzień 31 grudnia 2007 r., 31 grudnia 2008 r., 31 grudnia 2009 r., 31 grudnia 2010 r.

Należy również podkreślić, że stosownie do przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie przedstawionego stanu faktycznego. Z uwagi na fakt, że z opisu sprawy nie wynika by w przedmiotowej sprawie wystąpiły okoliczności przerywające lub zawieszające bieg terminu przedawnienia zobowiązania za lata 2007-2010 rozstrzygnięcia w niniejszej interpretacji dokonano przy założeniu, że takie okoliczności nie miały miejsca.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego na dzień wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.