2015.10.14 - Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/4511-383/15-4/MD
z 14 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 30 czerwca 2015 r. (data wpływu 3 lipca 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 września 2015 r. (data wpływu 28 września 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania przychodu w związku ze zniesieniem współwłasności nieruchomości wykorzystywanej w prowadzonej działalności gospodarczej w formie Spółki cywilnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 lipca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613), w związku z czym pismem z dnia 15 września 2015 r., Nr IPTPB1/4511-383/15-2/MD, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 15 września 2015 r. (data doręczenia 17 września 2015 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 24 września 2015 r. (data wpływu 28 września 2015 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 24 września 2015 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca od 2007 r. do dnia 12 czerwca 2013 r. był wspólnikiem dwuosobowej Spółki cywilnej. Wnioskodawca, Jego żona oraz drugi wspólnik Spółki cywilnej w 2004 r. nabyli nieruchomość X na współwłasność, przy czym Wnioskodawca wraz z żoną posiadali ½ udziału we współwłasności (na prawach ustawowej wspólności majątkowej), a drugi wspólnik Spółki cywilnej pozostałą ½ udziału w tej nieruchomości (wraz z żoną). W 2007 r. na ww. nieruchomości w ramach Spółki cywilnej rozpoczęła się inwestycja polegająca na budowie budynku wypoczynkowo-konferencyjnego. Budynek został wprowadzony do Spółki cywilnej jako środek trwały, wykorzystywany przez Spółkę cywilną w jej działalności gospodarczej. W dniu 12 czerwca 2013 r. nastąpiła likwidacja Spółki cywilnej i począwszy od 12 czerwca 2013 r. budynek na nieruchomości X był wykorzystywany tylko w jednoosobowej działalności gospodarczej drugiego wspólnika. Ponieważ dalsze istnienie współwłasności nieruchomości X straciło sens gospodarczy, w dniu 13 października 2014 r. nastąpiło uprawomocnienie postanowienia Sądu o zniesieniu współwłasności powyższej nieruchomości w ten sposób, że cała nieruchomość została przyznana drugiemu współwłaścicielowi, a na rzecz Wnioskodawcy zasądzono spłatę tytułem wyrównania Jego udziału, w pięciu ratach (solidarnie z żoną). Pierwsza rata została uiszczona w grudniu 2014 r., po połowie, na rzecz Wnioskodawcy i Jego małżonki. Wnioskodawca wraz z małżonką pozostają w ustawowej wspólności majątkowej. Wnioskodawca obecnie prowadzi działalność gospodarczą niezwiązaną z nieruchomością X. Żona Wnioskodawcy nie prowadzi działalności gospodarczej.

W piśmie z dnia 24 września 2015 r. Wnioskodawca doprecyzowując stan faktyczny wskazał, że:

Począwszy od lutego 2013 r. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji pelletu i opakowań w ramach Spółki cywilnej. Prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, dochody uzyskiwane z powyższej działalności gospodarczej opodatkowane są podatkiem liniowym.
Dochody Wnioskodawcy z tytułu wcześniej prowadzonej działalności gospodarczej w formie Spółki cywilnej opodatkowane były podatkiem liniowym.
Spółka cywilna zajmowała się organizacją wesel, imprez, konferencji, usług hotelarskich i wypoczynkowych.
Dla potrzeb działalności gospodarczej w Spółce cywilnej prowadzono podatkową księgę przychodów i rozchodów.
Budowę budynku wypoczynkowo-konferencyjnego zakończono w maju 2012 r.
Grunt, na którym został wybudowany budynek wypoczynkowo-konferencyjny, stanowi jedną całość i był wykorzystywany do działalności gospodarczej Spółki cywilnej, w której Wnioskodawca był wspólnikiem.
Budynek został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki cywilnej w maju 2012 r.
Grunt nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki cywilnej.
Nieruchomość nie została wniesiona aportem do Spółki cywilnej.
Zgodnie z postanowieniem Sądu o zniesieniu współwłasności nieruchomości, ustalone zostały następujące terminy rat: pierwsza rata płatna w terminie do dnia 13 października 2014 r., druga rata w terminie do dnia 30 czerwca 2015 r., trzecia rata w terminie do 31 grudnia 2015 r., czwarta rata w terminie do 30 czerwca 2016 r., piąta rata w terminie do 31 grudnia 2016 r.
Nie wykazał kwoty otrzymanej w 2014 r. raty w zeznaniu podatkowym za 2014 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy cały uzyskany przez Wnioskodawcę przychód (w kwocie przypadającej na Niego części spłaty) z odpłatnego zniesienia współwłasności należy uznać jako przychód z działalności gospodarczej Wnioskodawcy?
W wypadku uznania, że u Wnioskodawcy w wyniku odpłatnego zniesienia współwłasności powstaje przychód z działalności gospodarczej, to czy ulega on obniżeniu o koszt nabycia udziału w nieruchomości oraz nakłady poniesione na budowę budynku wypoczynkowo-konferencyjnego na nieruchomości X?

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1)

Cały przychód (w kwocie przypadającej na Wnioskodawcę części spłaty) otrzymany przez Niego w wyniku sądowego zniesienia współwłasności należy uznać za przychód z Jego działalności gospodarczej. Nieruchomość X, będąca do 13 października 2014 r. przedmiotem współwłasności, była wykorzystywana w działalności gospodarczej Wnioskodawcy oraz Jego wspólnika.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), za przychód z działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Natomiast stosownie do art. 14 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z działalności gospodarczej są również:

przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

-wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Reasumując, cały przychód (w kwocie przypadającej na Wnioskodawcę części spłaty) należy uznać u Wnioskodawcy za przychód z Jego działalności gospodarczej.

Ad. 2)

W wypadku uznania, że zasądzona spłata Wnioskodawcy stanowi u Niego przychód z działalności gospodarczej, przychód Wnioskodawcy ulega obniżeniu o koszt nabycia udziału w nieruchomości oraz nakłady poniesione na budowę budynku wypoczynkowo- konferencyjnego na nieruchomości X. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

W przypadku zbycia nieruchomości, do kosztów uzyskania przychodu zalicza się udokumentowane koszty nabycia lub wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady poczynione w czasie posiadania nieruchomości. Powstający u Wnioskodawcy przychód z działalności gospodarczej ulega więc obniżeniu o koszt nabycia udziału w nieruchomości X, a także o koszty poniesione na budowę budynku wypoczynkowo-konferencyjnego na tej nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, źródłem przychodu jest, z zastrzeżeniem ust. 2, odpłatne zbycie:

nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
prawa wieczystego użytkowania gruntów,
innych rzeczy,

-jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

W myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Zgodnie zaś z art. 10 ust. 3 ww. ustawy, przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług (art. 14 ust. 1 ww. ustawy).

Zgodnie zaś z art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2014 r., do przychodów z działalności gospodarczej zalicza się przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

środkami trwałymi,
składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1 500 zł,
wartościami niematerialnymi i prawnymi

-ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Do przychodów, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio (art. 14 ust. 2c ww. ustawy).

Stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 17 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody ze sprzedaży składników majątku związanych z działalnością gospodarczą są opodatkowane jako przychody z działalności gospodarczej także w przypadku, gdy sprzedaż jest dokonywana po zakończeniu tej działalności. Wyjątek od tej zasady przewidziany został w art. 14 ust. 3 pkt 12 lit. a) ww. ustawy, zgodnie z którym opodatkowanie przychodów ze sprzedaży składników majątku nie następuje, jeżeli od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła likwidacja działalności gospodarczej prowadzonej samodzielnie do dnia ich odpłatnego zbycia upłynęło sześć lat i odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej.

Z powyższych przepisów wynika, że przychodami z działalności gospodarczej są zarówno przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku używanych aktualnie w działalności, jak i przychody uzyskane ze sprzedaży tych składników majątku, które zostały z działalności gospodarczej z różnych względów wycofane, w tym z powodu jej likwidacji. Jeżeli jednak między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia upłynęło 6 lat, to przychód ze sprzedaży tych składników majątku nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej.

Podkreślić również należy, że przez „odpłatne zbycie” należy rozumieć przeniesienie prawa własności lub innych praw majątkowych w zamian za korzyść majątkową. Termin odpłatne zbycie obejmuje zatem szeroki zakres umów. W myśl art. 155 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.), umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Tym samym określenie „zbycie” odnosi się do wszystkich przypadków przeniesienia własności, nie ogranicza się wyłącznie do sprzedaży czy zamiany, lecz ma zastosowanie do wszystkich czynności prawnych, których skutkiem jest przeniesienie prawa własności do całej rzeczy lub udziału.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca od 2007 r. do dnia 12 czerwca 2013 r. był wspólnikiem dwuosobowej Spółki cywilnej. Wnioskodawca, Jego żona oraz drugi wspólnik Spółki cywilnej w 2004 r. nabyli nieruchomość X na współwłasność, przy czym Wnioskodawca wraz z żoną posiadali ½ udziału we współwłasności (na prawach ustawowej wspólności majątkowej), a drugi wspólnik Spółki cywilnej pozostałą ½ udziału w tej nieruchomości (wraz z żoną). W 2007 r. na ww. nieruchomości w ramach Spółki cywilnej rozpoczęła się inwestycja polegająca na budowie budynku wypoczynkowo-konferencyjnego. Budynek został wprowadzony do Spółki cywilnej jako środek trwały, wykorzystywany przez Spółkę cywilną w jej działalności gospodarczej. W dniu 12 czerwca 2013 r. nastąpiła likwidacja Spółki cywilnej i począwszy od 12 czerwca 2013 r. budynek na nieruchomości X był wykorzystywany tylko w jednoosobowej działalności gospodarczej drugiego wspólnika. Ponieważ dalsze istnienie współwłasności nieruchomości X straciło sens gospodarczy, w dniu 13 października 2014 r. nastąpiło uprawomocnienie postanowienia Sądu o zniesieniu współwłasności powyższej nieruchomości w ten sposób, że cała nieruchomość została przyznana drugiemu współwłaścicielowi, a na rzecz Wnioskodawcy zasądzono spłatę tytułem wyrównania Jego udziału w pięciu ratach (solidarnie z żoną). Pierwsza rata została uiszczona w grudniu 2014 r., po połowie, na rzecz Wnioskodawcy i Jego małżonki. Wnioskodawca wraz z małżonką pozostają w ustawowej wspólności majątkowej. Wnioskodawca obecnie prowadzi działalność gospodarczą niezwiązaną z nieruchomością X. Żona Wnioskodawcy nie prowadzi działalności gospodarczej.

W tym miejscu wskazać należy, że zasady działania spółek cywilnych regulują przepisy powołanej już wcześniej ustawy Kodeks cywilny. Zgodnie z art. 860 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę spółki wspólnicy zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego przez działanie w sposób oznaczony, w szczególności przez wniesienie wkładów. Stosownie do art. 861 § 1 Kodeksu cywilnego, wkład wspólnika może polegać na wniesieniu do spółki własności lub innych praw albo na świadczeniu usług. Spółka cywilna nie posiada własnego, odrębnego majątku. Właścicielami poszczególnych składników majątku pozostają wspólnicy spółki w ramach współwłasności łącznej. Wspólnik nie może rozporządzać udziałem we wspólnym majątku wspólników ani udziałem w poszczególnych składnikach tego majątku (art. 863 § 1 Kodeksu cywilnego).

Natomiast stosunki majątkowe między małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2015 r., poz. 583, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. W myśl art. 341 ww. ustawy, każdy z małżonków jest uprawniony do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego oraz do korzystania z nich w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez drugiego małżonka.

Zgodnie z art. 36 § 1 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku (art. 36 § 2 ww. Kodeksu). Natomiast stosownie do treści art. 37 § 1 pkt 1 tego Kodeksu, zgoda drugiego małżonka jest potrzebna do dokonania czynności prawnej prowadzącej do zbycia, obciążenia, odpłatnego nabycia nieruchomości lub użytkowania wieczystego, jak również prowadzącej do oddania nieruchomości do używania lub pobierania z niej pożytków.

Zatem, rozporządzenie w jakikolwiek sposób odnośnie nieruchomości stanowiącej składnik majątku wspólnego wymaga zawsze zgody małżonka, tak również jest w sytuacji wykorzystywania nieruchomości, stanowiącej współwłasność małżonków w działalności gospodarczej prowadzonej przez jednego z małżonków.

W myśl art. 210 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Uprawnienie to może być wyłączone przez czynność prawną na czas nie dłuższy niż lat pięć. Jednakże w ostatnim roku przed upływem zastrzeżonego terminu dopuszczalne jest jego przedłużenie na dalsze lat pięć; przedłużenie można ponowić. Każdy ze współwłaścicieli może żądać, ażeby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że podział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem rzeczy albo pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości (art. 211 Kodeksu cywilnego).

Istotnym elementem w niniejszej sprawie jest fakt, że Wnioskodawca wraz z małżonką (oraz drugim małżeństwem) byli współwłaścicielami nieruchomości, która była wykorzystywana za zgodą małżonki w prowadzonej działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę w formie Spółki cywilnej. Wybudowany budynek był wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w prowadzonej działalności gospodarczej i stanowił w niej środek trwały. Ponadto, przedmiotowa nieruchomość była bowiem, jak wynika z opisu stanu faktycznego, w całości wykorzystywana dla celów prowadzonej działalności gospodarczej przez Spółkę cywilną. Spółka cywila została zlikwidowana w 2013 r., natomiast zniesienie współwłasności miało miejsce w 2014 r. Wobec powyższego nie upłynął 6 letni termin, o którym mowa w art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, skoro małżonkowie podjęli decyzję o wprowadzeniu przypadającej na nich części ww. nieruchomości (stanowiącej współwłasność) do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, to uzyskany przychód z tytułu odpłatnego zniesienia współwłasności nieruchomości w 2014 r. w całości (przypadający na Wnioskodawcę, jak i na małżonkę), stanowi przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który powinien zostać opodatkowany przez Wnioskodawcę, zgodnie z wybraną formą opodatkowania. Zatem, cały uzyskany przychód z tytułu zniesienia współwłasności (uzyskany przez małżonków) powinien zostać opodatkowany przez Wnioskodawcę, jako przychód z działalności gospodarczej.

Odnosząc się natomiast do kwestii kosztów uzyskania przychodów stwierdzić należy, że zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie zostały wymienione w art. 23, i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła przychodów, bądź tez zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego wyżej przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zarachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy,

być właściwie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, że w przypadku źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodów to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest, więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła tego przychodu w przyszłości.

W myśl art. 24 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14, a kosztami uzyskania powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa. Dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b), a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a:

wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości lub
wartością wynikającą z dokumentu stwierdzającego nabycie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie, którego wartość początkową dla celów dokonywania odpisów amortyzacyjnych ustalono zgodnie z art. 22g ust. 10, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tego prawa lub udziału w takim prawie.

Natomiast w myśl art. 24 ust. 3b ww. ustawy, dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 17 lit. a), jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wydatkami na nabycie zbywanych składników, niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca wraz z drugim wspólnikiem Spółki cywilnej dokonali odpłatnego zniesienia współwłasności nieruchomości, która wykorzystywana była w prowadzonej działalności gospodarczej i stanowiła w niej środek trwały.

Biorąc powyższe pod uwagę w świetle obowiązujących przepisów prawa stwierdzić należy, że przychód z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości, stanowiący przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, będzie podlegał obniżeniu o wartość początkową środka trwałego powiększoną o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych od tego środka, stosownie do cyt. art. 24 ust. 2 lit a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, proporcjonalnie do posiadanego (przez obojga małżonków) udziału w tej nieruchomości, wykorzystywanej w działalności gospodarczej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin