Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP4/4512-217/15/PK
z 29 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2015r. poz. 613) oraz § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 sierpnia 2015 r. (data wpływu 27 sierpnia 2015 r.), o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie określenia miejsca świadczenia usług magazynowania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 sierpnia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie określenia miejsca świadczenia usług magazynowania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (Spółka) jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT posiadającym siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Prowadzi działalność gospodarczą polegającej głównie na produkcji kabli i przewodów.

Na podstawie zawieranych umów (dalej: Umowy), Spółka świadczy usługę przechowywania towarów na rzecz kontrahentów zagranicznych (dalej: Kontrahenci). Kontrahenci są spółkami prawa zagranicznego, nieposiadającymi siedziby, ani miejsca stałego prowadzenia działalności na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z zapisami Umów, Kontrahenci nabywają od Wnioskodawcy towary, które następnie przechowywane są w jednym z magazynów Spółki. Wnioskodawca przechowuje towary do czasu ich wydania Kontrahentom i ponosi odpowiedzialność za ich stan.

W ramach wykonywanej usługi, o miejscu składowania towarów decyduje Spółka. W szczególności, uprawniona jest do wyboru magazynu, w którym przechowywane będą towary. W związku z tym, Wnioskodawca w okresie przechowywania towarów Kontrahentów może swobodnie decydować o przemieszczeniu towarów między magazynami Spółki, jak również w ramach danego magazynu.

W związku z nabywaną usługą przechowywania, Kontrahenci nie nabywają tytułu prawnego do magazynu, w którym składowane są towary stanowiące jego własność, ani też żadnej wyszczególnionej części tego magazynu. Kontrahenci, nie mają prawa samodzielnego wykorzystywania powierzchni magazynowej Spółki, ani zarządzania nią.

Co więcej, pracownicy/przedstawiciele Kontrahentów, co do zasady, nie mają prawa do przebywania na terenie magazynu, w którym składowane są towary Kontrahentów. W szczególności, ewentualne wizyty pracowników/przedstawicieli Kontrahentów w magazynie Spółki nie mogą odbywać się bez wiedzy i zgody Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano pytanie:

Czy miejscem świadczenia przez Spółkę przedstawionych w stanie faktycznym usług przechowywania jest miejsce, w którym Kontrahenci będący usługobiorcami posiadają siedzibę działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy, miejscem świadczenia przez Spółkę przedstawionych w stanie faktycznym usług przechowywania jest - zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT- miejsce, w którym Kontrahenci będący usługobiorcami posiadają siedzibę działalności gospodarczej.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 7 ust. 1 powołanej ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (art. 8 ust. 1 ustawy o VAT).

Art. 28b ust. 1 ustawy o VAT stanowi, że miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Zgodnie z art. 28e ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Wnioskodawcy, określenie miejsca świadczenia usług przedstawionych w stanie faktycznym wymaga rozstrzygnięcia, czy przedmiotowe usługi wypełnia hipotezę powołanego art. 28e ustawy o VAT.

Zakres przedmiotowy art. 28e ustawy o VAT był przedmiotem orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) z dnia 27 czerwca 2013 r. w sprawie Ministerstwo Finansów Rzeczypospolitej Polskiej przeciwko RR Donnelley Global Turnkey Solutions Poland Sp. z o.o. (sygn. C-155/12). W przytoczonym wyroku, TSUE wskazał, iż opodatkowanie usługi magazynowania w miejscu, w którym znajduje się magazyn (tj. zgodnie z dyspozycją art. 28e ustawy o VAT) wymaga łącznego spełnienia następujących warunków:

i.magazynowanie musi stanowić świadczenie główne podejmowanych czynności, oraz

ii. usługobiorca ma prawo używania wyraźnie określonej części nieruchomości.

Odnosząc powyższe na grunt analizowanego stanu faktycznego, Wnioskodawca pragnie wskazać, że Kontrahenci w związku z nabywanymi usługami przechowywania towarów, nie nabywają tytułu prawnego do magazynu, w którym utrzymywane są towary stanowiące ich własność, ani też żadnej wyszczególnionej części tego magazynu. W szczególności, Kontrahenci nie mają prawa do samodzielnego wykorzystywania powierzchni magazynowej Wnioskodawcy, ani zarządzania nią. Co więcej, pracownicy/przedstawiciele Kontrahentów, co do zasady, nie mają prawa przebywania na terenie magazynu, w którym składowane są towary Kontrahentów (ewentualne wizyty pracowników/przedstawicieli Kontrahentów w magazynie Spółki nie mogą odbywać się bez wiedzy i zgody Wnioskodawcy).

Powyższe argumenty, w ocenie Wnioskodawcy, jednoznacznie wskazują na to, że usługi świadczone prze; Spółkę nie podlega regulacjom art. 28e ustawy o VAT, gdyż nie są usługami związaną z nieruchomością.

Zdaniem Wnioskodawcy, art. 28e ustawy o VAT znajduje zastosowanie jedynie w przypadku świadczenia usług, które pozostają w bezpośrednim i ścisłym związku z konkretną nieruchomością, która to nieruchomość jest najistotniejszym elementem świadczonej usługi. Jednocześnie nie można uznać, że istotą wykonywanego przez Spółkę świadczenia jest korzystanie ze ściśle określonej nieruchomości. Nieruchomość, w której towary są przechowywanie nie stanowi centralnego i nieodzownego elementu usługi O powyższym przesądza fakt, iż zgodnie z postanowieniami Umów, Spółka decyduje o miejscu składowania towarów Kontrahentów, tj. w szczególności, Spółka może swobodnie decydować o przemieszczeniu towarów między posiadanymi magazynami.

W ocenie Wnioskodawcy, powyższe przesłanki wskazują, że brak jest argumentów implikujących możliwość uznania świadczonych przez Spółkę usług za związanych z nieruchomością na gruncie uregulowań art. 28e ustawy o VAT. Jak zostało wskazane powyżej, swoboda wyboru przez Spółkę lokalizacji przechowywania towarów pozwala stwierdzić, że samo miejsce wykonania przedmiotowej usługi pozostaje drugorzędne. Zamiarem Kontrahentów nie jest bowiem uzyskanie prawa do korzystania z powierzchni magazynowej w ramach konkretnej nieruchomości, lecz utrzymanie towarów w okresie przechowywania w niezmienionym stanie.

Mając powyższe na uwadze, w opinii Wnioskodawcy, świadczone przez Spółkę usługi przechowywania nie wypełniają hipotezy art. 28e ustawy o VAT. W związku z tym, miejscem świadczenia przedmiotowych usług -zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT - jest miejsce, w którym Kontrahenci będący usługobiorcami posiada siedzibę działalności gospodarczej.

Argumentacja Spółki znajduje potwierdzenie w stanowisku prezentowanym przez Ministra Finansów w wydawanych interpretacjach indywidualnych, m.in.:

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 10 marca 2015 r. (sygn. IPPP3/443-1234/14-2/KT),
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 11 grudnia 2014 r. (sygn. IBPP4/443-44/14/PK),
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 27 listopada 2014 r. (sygn. IPPP3/443-854/14-2/KB),
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 24 listopada 2014 r. (sygn. IBPP4/443-390/14/PK),
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 4 listopada 2014 r. (sygn. IPPP3/443-790/14-2/JF),
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 16 września 2014 r. (sygn. ILPP2/443-452/10/14-S/EWW),
• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 5 września 2014 r. (sygn. ITPP2/443-798/14/AK).
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego się za prawidłowe

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle art. 2 pkt 6 ustawy o VAT przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z kolei, w myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z cytowanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

W przypadku świadczenia usług, bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dana usługa podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Kwestia określenia miejsca świadczenia przy świadczeniu usług została uregulowana w Rozdziale 3 Dział V ustawy o podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 28a ustawy o VAT, na potrzeby stosowania Rozdziału 3 „Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług”:

1.ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:

1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;

2.podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

W myśl art. 15 ust. 2 cyt. ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły do celów zarobkowych.

Wskazany powyżej art. 28a ustawy o VAT, wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 i 2 ww. ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 i art. 28n.

W przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Ww. przepisy wiążą miejsce świadczenia usług z siedzibą usługobiorcy, który winien być podatnikiem tj. podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą, a w sytuacji gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności usługobiorcy to z tym miejscem.

Jednym z wyjątków od ww. ogólnej zasady został przewidziany w art. 28e ustawy wskazuje, zgodnie z którym miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości

Zgodnie z tym przepisem jedynie świadczenie usług które pozostaje w wystarczająco bezpośrednim związku z nieruchomością, mieści się w zakresie jego stosowania. Konieczne jest aby przedmiotem świadczenia usług była sama nieruchomość. Tak dzieje się w szczególności wówczas, gdy nieruchomość określoną w sposób wyraźny należy uznać za konstytutywny element świadczenia usług, jako że stanowi ona centralny i nieodzowny element tego świadczenia. Norma art. 28e będzie ma zastosowanie gdy nieruchomość sama stanowi przedmiot świadczenia.

Jak wynika z wniosku, Spółka świadczy usługę przechowywania towarów na rzecz kontrahentów zagranicznych. Kontrahenci są spółkami prawa zagranicznego, nieposiadającymi siedziby, ani miejsca stałego prowadzenia działalności na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W ramach wykonywanej usługi, o miejscu składowania towarów decyduje Spółka. W szczególności, uprawniona jest do wyboru magazynu, w którym przechowywane będą towary. W związku z tym, Wnioskodawca w okresie przechowywania towarów Kontrahentów może swobodnie decydować o przemieszczeniu towarów między magazynami Spółki, jak również w ramach danego magazynu. W związku z nabywaną usługą przechowywania, Kontrahenci nie nabywają tytułu prawnego do magazynu, w którym składowane są towary stanowiące jego własność, ani też żadnej wyszczególnionej części tego magazynu. Kontrahenci, nie mają prawa samodzielnego wykorzystywania powierzchni magazynowej Spółki, ani zarządzania nią. Co więcej, pracownicy/przedstawiciele Kontrahentów, co do zasady, nie mają prawa do przebywania na terenie magazynu, w którym składowane są towary Kontrahentów. W szczególności, ewentualne wizyty pracowników/przedstawicieli Kontrahentów w magazynie Spółki nie mogą odbywać się bez wiedzy i zgody Wnioskodawcy.

Kwestia czy usługi magazynowania spełniają przesłanki - umożliwiające uznania ich za usługi związane z nieruchomościami - była przedmiotem orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-155/12.

Powyższy wyrok sprecyzował orzecznictwo Trybunału dotyczące miejsca świadczenia usług związanych z nieruchomościami oraz wyjaśnił dla celów stosowania prawa, co Trybunał rozumie pod pojęciem „wystarczająco bezpośredniego” związku.

Ww. wyrok dotyczył pytania prejudycjalnego skierowanego przez sąd krajowy zmierzającego do ustalenia czy art. 47 dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że kompleksowe usługi w zakresie magazynowania, obejmujące przyjmowanie towarów do magazynu, ich umieszczanie na odpowiednich półkach magazynowych, przechowywanie, pakowanie, wydawanie, rozładunek, załadunek oraz w stosunku do niektórych klientów przepakowywanie materiałów dostarczonych w opakowaniach zbiorczych do indywidualnych zestawów, są usługami związanymi z nieruchomościami w rozumieniu tego artykułu.

TSUE wskazał, że w zakresie dotyczącym brzmienia wskazanego art. 47, które zasadniczo odpowiada art. 9 ust. 2 lit. a) szóstej dyrektywy należy stwierdzić, że usługi magazynowania nie stanowią usług wymienionych w sposób wyraźny w owym art. 47 i w związku z tym z brzmienia tego przepisu nie można wysnuć użytecznego wniosku dla celów udzielenia odpowiedzi na zadane pytanie. Jednakże z orzecznictwa Trybunału wynika, że jedynie świadczenie usług, które pozostaje w wystarczająco bezpośrednim związku z nieruchomością, mieści się w zakresie stosowania wskazanego art. 47 dyrektywy 2006/112 (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Inter -Mark Group, pkt 30). Należy zresztą wskazać, że w takim związku pozostają wszystkie usługi wymienione w tym przepisie [zob. w zakresie dotyczącym art. 9 ust. 2 lit. a) szóstej dyrektywy ww. wyrok w sprawie Heger, pkt 24].

Jeżeli chodzi o pojęcie „nieruchomości” należy przypomnieć, że Trybunał orzekł już, że jedną z jej istotnych cech jest to, że jest związana z określoną częścią terytorium państwa członkowskiego, w którym jest ona usytuowana (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Heger, pkt 20). W związku z tym aby świadczenie usług było objęte zakresem stosowania art. 47 dyrektywy 2006/112 konieczne jest, by owo świadczenie było związane z wyraźnie określoną nieruchomością.

Jednakże mając na uwadze fakt, że wiele usług jest w ten lub inny sposób związanych z nieruchomościami, konieczne jest ponadto, aby przedmiotem świadczenia usług była sama nieruchomość. Tak dzieje się w szczególności wówczas, gdy nieruchomość określoną w sposób wyraźny należy uznać za konstytutywny element świadczenia usług, jako że stanowi ona centralny i nieodzowny element tego świadczenia (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Heger, pkt 25). Należy bowiem stwierdzić, że świadczenia usług wyliczone w art. 47 dyrektywy 2006/112, które dotyczą bądź używania lub urządzania nieruchomości, bądź zarządzania włącznie z użytkowaniem oraz wyceny tego rodzaju nieruchomości, charakteryzują się tym, że sama nieruchomość stanowi przedmiot świadczenia.

Zdaniem TSUE, z powyższego wynika, że usługa magazynowania – tego rodzaju jak usługa sporna w postępowaniu głównym – której nie można uznać za związaną z urządzaniem, zarządzaniem lub wyceną nieruchomości, może być objęta zakresem stosowania wskazanego art. 47 jedynie pod warunkiem, że usługobiorcy jest przyznane prawo używania całości lub części wyraźnie określonej nieruchomości.

W konsekwencji Trybunał uznał, że art. 47 dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r. należy interpretować w ten sposób, że kompleksowe usługi w zakresie magazynowania, obejmujące przyjmowanie towarów do magazynu, ich umieszczanie na odpowiednich półkach magazynowych, przechowywanie, pakowanie, wydawanie, rozładunek i załadunek są objęte tym artykułem jedynie wówczas, gdy magazynowanie stanowi świadczenie główne czynności jednolitej i usługobiorcom jest przyznane prawo używania całości lub części wyraźnie określonej nieruchomości.

Stosownie do powyższego aby można uznać, że usługa magazynowania podlegała opodatkowaniu w miejscu, w którym znajduje się magazyn (nieruchomość), konieczne jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• magazynowanie musi stanowić świadczenie główne podejmowanych czynności, oraz
• usługobiorca ma prawo używania wyraźnie określonej nieruchomości.
  
  

Analiza przedstawionego stanu faktycznego, przywołanych przepisów prawa podatkowego oraz treści powołanego wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pozwala stwierdzić, że ponieważ jak wskazano w treści wniosku, Wnioskodawca, będący usługodawcą, nie udziela usługobiorcy prawa do używania całości lub części wyraźnie określonej nieruchomości, to usługa ta nie ma bezpośredniego związku z nieruchomością. Tym samym, w opisanej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 28e ustawy.

Mając zatem powyższe na uwadze należy stwierdzić, że usługa magazynowania świadczona przez Wnioskodawcę, nie ma charakteru usługi bezpośrednio związanej z nieruchomością, która sama stanowi przedmiot świadczenia. Dlatego też miejscem świadczenia, a tym samym opodatkowania, usługi na rzecz kontrahenta zagranicznego - zgodnie z zasadami ogólnymi - będzie siedziba usługobiorcy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.