Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-1138/15-2/AA
z 13 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 5 sierpnia 2015 r. (data wpływu 14 sierpnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie potrącalności kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 sierpnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie potrącalnosci kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą „A”. W ramach swojej działalności Wnioskodawca zajmuje się w szczególności sprzedażą hurtową owoców i warzyw. 1 czerwca 2015 roku Wnioskodawca podpisał umowę handlową (dalej Umowa), zgodnie z którą Wnioskodawca zobowiązał się przez 36 miesięcy dokonywać dostaw towarów do kontrahenta (dalej Kontrahent), zgodnie ze składanymi każdorazowo przez Kontrahenta zamówieniami. Jednocześnie, w ramach Umowy Kontrahent zobowiązał się świadczyć przez cały okres trwania Umowy (tj. przez 36 miesięcy) na rzecz Wnioskodawcy usługi reklamowo-promocyjne i marketingowe polegające m.in. na dystrybucji materiałów promocyjnych i reklamowych Wnioskodawcy, umieszczaniu towarów z oferty Wnioskodawcy w gazetce handlowej lub plakacie promocyjnym, zapewnianiu należytej prezentacji towarów z oferty handlowej Wnioskodawcy (dalej usługi marketingowe). Z tytułu świadczenia usług marketingowych, Kontrahent wystawił na rzecz Wnioskodawcy fakturę.

Kwota wskazana na fakturze stanowi całe wynagrodzenie z tytułu świadczenia usług marketingowych przez okres trwania Umowy. Wnioskodawca zapłacił już Kontrahentowi kwotę wynikającą z wystawionej faktury.

Wnioskodawca prowadzi księgi w oparciu o ustawę z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości. Zgodnie z przyjętą przez Wnioskodawcę polityką rachunkowości w przypadku kosztów przekraczających dany rok podatkowy, do kosztów zalicza się kwotę przypadającą na dany rok.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy Wnioskodawca prawidłowo kwalifikuje i dalej zamierza kwalifikować koszty usług marketingowych do kosztów uzyskania przychodów proporcjonalnie do okresu trwania Umowy? Czy prawidłowe jest zatem stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym Wnioskodawca w danym roku powinien zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kwotę przypadającą na ten rok tj. w 2015 roku kwotę w wysokości 7/36, w 2016 i 2017 roku kwoty w wysokości 12/36, a w 2018 roku kwotę w wysokości 5/36 wartości netto wskazanej na fakturze?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na usługi marketingowe, świadczone na podstawie Umowy, są - zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy o PIT - kosztami uzyskania przychodów, czyli kosztami poniesionymi w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

W ocenie Wnioskodawcy, wydatki z tytułu usług marketingowych stanowią koszty uzyskania przychodów, ponieważ spełniają łącznie poniższe warunki:

• zostały poniesione przez Wnioskodawcę,
• są definitywne,
• pozostają w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą,
• są poniesione w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub mogą mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów i
• nie znajdują się w grupie wydatków, których zgodnie z przepisem art. 23 ustawy o PIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

W ocenie Wnioskodawcy wydatki z tytułu usług marketingowych stanowią koszty pośrednie tzn. koszty których nie można bezpośrednio przypisać do konkretnych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

Moment potrącalności kosztów pośrednich został uregulowany w przepisie art. 22 ust. 5c i 5d ustawy o PIT. Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 5c ustawy o PIT „Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.” Stosownie natomiast do przepisu art. 22 ust. 5d ustawy o PIT „Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów”.

W ocenie Wnioskodawcy, w przypadku opisanych w stanie faktycznym wydatków na usługi marketingowe zastosowanie znajdzie zasada współmierności przychodów i kosztów.

W przedmiotowej sprawie spełnione są bowiem łącznie dwa warunki tj. koszty dotyczą okresu przekraczającego jeden rok podatkowy oraz nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego. Tym samym - zdaniem Wnioskodawcy - Wnioskodawca w danym roku powinien zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kwotę przypadającą na ten rok tj. w 2015 roku kwotę w wysokości 7/36, w 2016 i 2017 roku kwoty w wysokości 12/36, a w 2018 roku kwotę w wysokości 5/36 wartości netto wskazanej na fakturze.

Niezależnie od powyższego, Wnioskodawca wskazuje, że z przepisu art. 22 ust. 5d ustawy o PIT wynika, iż o tym, na który dzień ujmuje się dany koszt w księgach rachunkowych decydują przepisy ustawy o rachunkowości, przesądzając tym samym o dacie poniesienia kosztu podatkowego.

Tym samym, ustawodawca uzależnia moment, w którym wydatek staje się kosztem uzyskania przychodów od momentu ujęcia go w księgach zgodnie z zasadami ustawy o rachunkowości. Co jednak ważne, w ocenie Wnioskodawcy nie chodzi tu o jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach, tylko jego „ujęcie jako kosztu”, tzn. uznanie przez podatnika za taki koszt z punktu widzenia przepisów ustawy o rachunkowości, przy zachowaniu zasady ostrożności (art. 7 ustawy o rachunkowości), zasady istotności (art. 8 ustawy o rachunkowości) i zasady współmierności przychodów i kosztów (art. 6 ustawy o rachunkowości), z uwzględnieniem przyjętej przez niego polityki rachunkowości. Oznacza to, że ujmowanie wydatków jako kosztów zgodnie z zasadami rachunkowości przyjętymi przez podatnika przekłada się na moment ich potrącalności dla celów podatkowych.

Jak wskazują organy podatkowe: „Dzień, na który ujęto koszt w księgach, to dzień, w którym w księgach pojawił się koszt na koncie kosztowym. Dopiero moment odpisu kosztów w ewidencji rachunkowej w ciężar kont o charakterze wynikowym mający wpływ na ustalenie prawidłowego wyniku finansowego firmy, jest momentem mającym określone konsekwencje na gruncie podatku dochodowego. Wynik finansowy bowiem obliczony na podstawie rachunku zysków i strat, tworzonego zgodnie z ustawą o rachunkowości, z uwzględnieniem ustaw podatkowych stanowi podstawę naliczenia podatku dochodowego. W związku z powyższym nie jest obojętne, kiedy koszt bilansowy może być uznany za koszt podatkowy (interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 14 maja 2013 r. sygn. ITPB1/415-267/13/DP). Jak zauważa się w doktrynie: „Organy podatkowe w wydawanych interpretacjach skłaniają się ku tezie, że wydatki pośrednio związane z przychodami, które dla celów rachunkowych są rozliczane w czasie (proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą), również dla celów podatkowych podlegają rozliczeniu w czasie” (Marciniuk, Komentarz do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych 2015). Stanowisko takie znajduje przykładowo potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 14 maja 2013 r. sygn. ITPB1/415-268/13/DP: „Kluczowe znaczenie ma tu zasada współmierności, zgodnie z którą w księgach rachunkowych firmy trzeba ująć wszystkie osiągnięte, przypadające na jej rzecz przychody i obciążające ją koszty związane z tymi przychodami dotyczące danego roku obrotowego, niezależnie od terminu ich zapłaty, przy czym nie jest istotna ani data wystawienia przez kontrahenta faktury, ani moment jej faktycznego zaksięgowania (rozumianego jako czynność techniczno-rachunkowa). Innymi słowy przyporządkowanie księgowe danego kosztu do okresu sprawozdawczego zgodnie z przepisami o rachunkowości pozwała na określenie dnia, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych w rozumieniu art. 22 ust. 5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych”.

Mając zatem na uwadze wyżej wskazane przepisy, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wydatki na usługi marketingowe wynikające z Umowy, Wnioskodawca powinien kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów proporcjonalnie do okresu trwania Umowy. Wnioskodawca w danym roku powinien zatem zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kwotę przypadającą na ten rok tj. w 2015 roku kwotę w wysokości 7/36, w 2016 i 2017 roku kwoty w wysokości 12/36, a w 2018 roku kwotę w wysokości 5/36 wartości netto wskazanej na fakturze.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.