Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-897/15-2/TW
z 22 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 22 czerwca 2015 r. (data wpływu 22 czerwca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 czerwca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 30 marca 2015 r. Wnioskodawca zakupił samochód powypadkowy (…) rok produkcji 2008 od firmy z siedzibą w Niemczech za cenę 6.000 euro.

Samochód został nabyty na jego własne potrzeby.

Posiadał on widoczne uszkodzenia, dlatego wymagał zakupu niezbędnych części i naprawy przez fachowca. Wnioskodawca nie zbierał dokumentów potwierdzających zakupy części i wykonane usługi, ponieważ uznał, że nie będą mu one do niczego potrzebne. Wartość remontu wyniosła około 27 tysięcy złotych (części i robocizna).

Po zakończonych naprawach samochód Wnioskodawca zaczął użytkować w celach prywatnych. Obecnie, z uwagi na jego funkcjonalność (typ combi) Zainteresowany zamierza przeznaczyć samochód na cele związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i wprowadzić go do ewidencji środków trwałych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe będzie ustalenie wartości początkowej samochodu, zakupionego pierwotnie na potrzeby osobiste Zainteresowanego, zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. na podstawie wyceny dokonanej przez Wnioskodawcę, z uwzględnieniem cen rynkowych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w marcu 2015 r. zakupił samochód powypadkowy za cenę 6.000 euro. Samochód został nabyty po cenie 6.000 euro. Wymagał on znacznych nakładów finansowych, aby można nim było sprawnie i bezpiecznie poruszać się po drogach. Samochód miał być wykorzystywany dla celów osobistych Zainteresowanego, dlatego też, poza dokumentami niezbędnymi do zarejestrowania samochodu, takimi jak dowód zakupu, dowód zapłaty akcyzy, opłaty skarbowej, opłaty recyklingowej, opłaty za rejestrację pojazdu, nie kompletował żadnych dokumentów zakupu części niezbędnych do naprawy oraz potwierdzających wydatki na naprawę. Żaden przepis prawa nie wymagał od Wnioskodawcy ich dokumentowania.

Obecnie Zainteresowany zdecydował się przeznaczyć samochód na cele związane z działalnością gospodarczą, dlatego zamierza wprowadzić samochód do ewidencji środków trwałych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.f. za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia. Ustawodawca określa, że cenę nabycia stanowi kwota należna zbywcy, powiększona o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku. Jednak w opisanej przez Zainteresowanego sytuacji nie jest możliwe ustalenie ceny nabycia definiowanej zgodnie z zacytowanym przepisem. Wnioskodawca nie posiada dokumentów księgowych potwierdzających poniesione koszty naprawy samochodu naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania w działalności gospodarczej. Dlatego też, zdaniem Zainteresowanego, zastosowanie znajdzie tu ustalenie wartości początkowej na podstawie art. 22g ust. 8 u.p.d.o.f.: jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju, z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Takie stanowisko w podobnej sprawie wyraził też Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 3 czerwca 2013 r. I SA/Gl 489/13. WSA mając na względzie zalecenia Naczelnego Sądu Administracyjnego zawarte w wyroku z dnia 14 marca 2013 r. stwierdził, iż z uwagi na koszty remontu (zakup części, robocizna), których strona nie musiała dokumentować przed wprowadzeniem spornego samochodu do ewidencji środków trwałych, zastosowanie w sprawie znajdzie art. 22g ust. 8 u.p.d.o.f., a nie art. 22g ust. 1 i ust. 3 u.p.d.o.f.

Przy ustalaniu wartości początkowej samochodu nie można też zastosować art. 22 ust. 17 u.p.d.o.f., ponieważ stosuje się go do środków trwałych, które zostały wpisane do ewidencji środków trwałych, a następnie poniesiono wydatki na ich ulepszenie.

Zatem, w ocenie Zainteresowanego, wartość początkową zakupionego samochodu stanowić będzie cena rynkowa samochodu. Wartość ta zostanie ustalona w oparciu o jego wycenę uwzględniając cenę nabycia, wydatki poniesione do dnia przekazania środka trwałego do ewidencji środków trwałych (wydatki związane z rejestracją pojazdu, zapłata akcyzy, opłaty skarbowej, opłaty recyklingowej, opłaty za rejestrację pojazdu, wydatki na zakup części i naprawę). Wartość samochodu uwzględnia cenę rynkową samochodów tego samego rodzaju. Potwierdzeniem jego aktualnej ceny jest miedzy innymi wartość samochodu ustalona przez ubezpieczyciela w zawartej w dniu 22 maja 2015 r. polisie ubezpieczeń komunikacyjnych. Nie ma co prawda uzasadnienia w przepisach prawa podatkowego, ustalenie wartości początkowej na podstawie wyceny ubezpieczyciela, jednak stanowi to odzwierciedlenie wartości samochodu po przeprowadzonych naprawach. Pomocna w wycenie samochodu jest także opinia rzeczoznawcy, którą dysponuje Zainteresowany nr C-C/157/15 z dnia 7 kwietnia 2015 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

− o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Podatnicy mogą – stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy – uznać za koszty uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne. Zgodnie bowiem z treścią ww. artykułu, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zauważyć należy, że podatnik – wprowadzając środek trwały do ewidencji – musi określić jego wartość początkową. Zasady ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się: w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia.

W myśl art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Zgodnie z generalną zasadą określoną w cytowanym art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, wartość początkową środka trwałego nabytego w drodze kupna ustala się na podstawie ceny jego nabycia. W sytuacji zakupionego środka trwałego, wartość początkową – co do zasady – należy zatem ustalić w wysokości kwoty z faktury potwierdzającej zakup samochodu.

Wskazać jednakże należy, że zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Powyższy przepis przewiduje wprawdzie możliwość ustalenia wartości początkowej nabytego w drodze kupna środka trwałego, na podstawie wyceny dokonanej przez podatnika, ale tylko w przypadku, gdy nie można ustalić jego ceny nabycia. Ustalenie wartości początkowej w taki sposób ma zastosowanie w sytuacji, gdy podatnik nabył składnik majątkowy dla celów osobistych, naprawiał go, a następnie uznał go za środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej, gdyż w takiej sytuacji nie był zobowiązany do gromadzenia rachunków, faktur dokumentujących wydatki na jego naprawę.

Wobec tego wskazany sposób określenia wartości początkowej wytworzonego środka trwałego stanowi odstępstwo od zasady wyrażonej w treści art. 22g ust. 3 w zw. z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Skoro więc – przedmiotowy samochód, który był wykorzystywany do celów osobistych i z przyczyn obiektywnych Zainteresowany nie posiada dokumentów potwierdzających wysokość poniesionych wydatków związanych z jego naprawą, następnie zostanie uznany za środek trwały prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej – możliwe będzie zastosowanie wyceny wartości początkowej, o której mowa w art. 22g ust. 8 ww. ustawy, tj. z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Końcowo tut. Organ podkreśla, że rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest badanie i ustalanie, czy Zainteresowany faktycznie nabył samochód na potrzeby osobiste oraz nie posiada dokumentów, z których wynika wartość wydatków na zakup niezbędnych części i usług związanych z remontem samochodu. Konieczna jest bowiem analiza całokształtu okoliczności faktycznych konkretnej sprawy, a to stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Tutejszy Organ nie jest uprawniony do dokonania takich ustaleń w ramach postępowania w przedmiocie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Wydając interpretacje indywidualne Organ opiera swoje rozstrzygnięcie wyłącznie o przedstawiony przez podatnika we wniosku stan faktyczny / zdarzenie przyszłe i przyjmuje argumenty podnoszone przez niego bez ich weryfikowania. Nie można jednak wykluczyć, że właściwy organ podatkowy prowadząc w przyszłości ewentualne postępowanie podatkowe, po przeanalizowaniu całokształtu zebranego materiału dowodowego będzie mógł poczynić ustalenia prowadzące go do odmiennych wniosków niż zawarte w niniejszej interpretacji.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.