Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-1058/15-2/AG
z 18 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 8 lipca 2015 r. (data wpływu 14 lipca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 lipca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Każdy ze wspólników spółki cywilnej od kilku lat prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie usług szkoleniowych lub doradczych dla administracji publicznej i biznesu. W celu zintensyfikowania działań doradczo-szkoleniowych, głównie dla branży medycznej, przedsiębiorcy zawarli umowę spółki cywilnej. Usługi doradcze i szkoleniowe będą wykonywać przede wszystkim osobiście oraz zlecając wykonanie świadczeń podwykonawcom.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wykonywane przez wspólników usługi szkoleniowe, w ramach prowadzonej przez nich indywidualnej działalności gospodarczej mogą być kosztem uzyskania przychodów dla spółki cywilnej?

Zdaniem Wnioskodawcy, usługi wykonywane przez poszczególnych wspólników na rzecz spółki cywilnej mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów przez spółkę, ponieważ stronami wymiany gospodarczej są przedsiębiorstwa z wyodrębnionymi majątkami, i nie można takiej pracy traktować jako pracy własnej. W takiej sytuacji nie ma zastosowania art. 23 ust. 1 pkt 10 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zdaniem Wnioskodawcy, intencją wprowadzenia art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest wyłączenie z kosztów wartości wynagrodzeń osoby prowadzącej działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej otrzymywanego na podstawie zawartych umów: o pracę, zlecenia, o dzieło wykonywanych osobiście.

Zaliczenie do kosztów spółki wartości świadczeń wykonanych przez wspólnika-przedsiębiorcę na rzecz spółki powoduje konieczność zaliczenia wartości tych świadczeń do przychodów z indywidualnej działalności gospodarczej przedsiębiorcy. Niezaliczenie usług wykonanych przez przedsiębiorcę do kosztów uzyskania przychodów spółki narusza prawo równości podmiotów gospodarczych i zmusza do wyboru innego przedsiębiorcy, który sprzedaje usługi gorsze i droższe. Taka sytuacja powoduje straty w działalności spółki.

Fakt, że udziałowiec będzie świadczył usługi na rzecz spółki spowoduje jej lepsze i staranniejsze wykonanie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Tak więc, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, musi on spełniać łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie jest kosztem wymienionym w art. 23 ust. 1 ustawy,
• został właściwie udokumentowany.
  
  

Jednocześnie należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki niebędącej osobą prawną - także małżonków i małoletnich dzieci wspólników tej spółki.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca i pozostali wspólnicy spółki cywilnej prowadzą jednoosobowo działalności gospodarcze w zakresie świadczenia usług szkoleniowych lub doradczych dla administracji publicznej i biznesu. Przedsiębiorcy – w celu zintensyfikowania działań doradczo-szkoleniowych, głównie dla branży medycznej – zawarli umowę spółki cywilnej.

Zainteresowany uważa, że wydatki poniesione na usługi świadczone przez Wnioskodawcę w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej na rzecz spółki cywilnej, w której jest wspólnikiem, będą stanowiły dla Wnioskodawcy jako wspólnika tej spółki koszt uzyskania przychodów.

Kierując się treścią wniosku oraz stanem prawnym obowiązującym w jego zakresie należy stwierdzić, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym cytowany powyżej art. 23 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajdzie zastosowania. Wskazane bowiem we wniosku usługi wykonane zostaną na postawie stosunku prawnego łączącego dwa odrębne podmioty gospodarcze, a nie bezpośrednio przez Wnioskodawcę jako wspólnika spółki cywilnej. W konsekwencji mając na uwadze brzmienie analizowanego przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz treść zawartego we wniosku oświadczenia, że przedmiotem działalności prowadzonej indywidualnie ma być świadczenie ww. usług na rzecz wspólników spółki cywilnej - stwierdzić należy, że poniesione przez spółkę cywilną wydatki na wynagrodzenie za świadczone przez Wnioskodawcę w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej usługi szkoleniowe, będą mogły stanowić dla Zainteresowanego w działalności prowadzonej w formie spółki cywilnej koszty uzyskania przychodu.

Jednakże zaznaczyć należy, że zgodnie z treścią art. 8 ust. 1 powołanej ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

1. rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat;
2. ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną (art. 8 ust. 2 cytowanej ustawy).

W związku z powyższym postanowiono jak w sentencji.

Podkreślić przy tym należy, że wykazanie związku pomiędzy wydatkami a przychodami z działalności gospodarczej (źródłem przychodu) oraz jego wpływu na wysokość osiągniętych przychodów spoczywa na podatniku, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii. Interpretację indywidualną wydaje się bowiem wyłącznie w oparciu o opis sprawy przedstawiony przez Wnioskodawcę, natomiast w toku prowadzonego postępowania podatkowego lub kontrolnego właściwy organ prowadzi postępowanie dowodowe w celu dokładnego ustalenia stanu faktycznego, który rzeczywiście zaistniał.

Końcowo wskazać również należy, że w toku prowadzonego postepowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego tut. Organ nie ma uprawnień do oceny przedstawionego zdarzenia przyszłego, w kontekście całokształtu okoliczności związanych z przeprowadzonymi transakcjami, gdyż wykraczałoby to poza zakres wniosku wyznaczonego jego treścią oraz ustawowo określonymi ramami postępowania dotyczącego wydawania interpretacji indywidualnych przepisów prawa podatkowego. W postępowaniu tym organ interpretacyjny nie może bowiem oceniać stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) w aspekcie art. 199a Ordynacji podatkowej. Na mocy tego przepisu organ podatkowy dokonując ustalenia treści czynności prawnej, uwzględnia zgodny zamiar stron i cel czynności, a nie tylko dosłowne brzmienie oświadczeń woli złożonych przez strony czynności. Jeżeli pod pozorem dokonania czynności prawnej dokonano innej czynności prawnej, skutki podatkowe wywodzi się z tej ukrytej czynności prawnej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.