Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/4511-1-608/15-4/TR
z 12 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 26 czerwca 2015 r. (data wpływu 30 czerwca 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 1 października 2015 r. (data wpływu 5 października 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 czerwca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

Z uwagi na fakt, że ww. wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 oraz art. 14f § 1 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 23 września 2015 r. nr ILPB2/4511-1-608/15-2/TR Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowanego, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku przez Wnioskodawcę nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 23 września 2015 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 25 września 2015 r.), zaś w dniu 5 października 2015 r. (data nadania 2 października 2015 r.) Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 27 lutego 2014 roku pomiędzy Spółką z o. o. a Wnioskodawcą zostało zawarte Porozumienie, na mocy którego z dniem 30 kwietnia 2014 roku rozwiązano z Wnioskodawcą stosunek pracy istniejący na podstawie umowy o pracę z dnia 21 marca 1994 r. (wcześniej umowa o pracę w okresie od 21 marca 1994 roku do 31 lipca 2008 r. ze spółką akcyjną – przejecie na podstawie art. 23 kp).

Rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło zgodnie z Warunkami określonymi w Regulaminie zwolnień grupowych dla pracowników zatrudnionych w spółce z o.o.

Świadectwo pracy potwierdza bezspornie, że stosunek pracy ustał z przyczyny niedotyczącej pracownika, zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. Nr 90, poz. 844, ze zm.).

Z tego tytułu przyznano Wnioskodawcy kwotę jednorazową w wysokości 128 354,52 zł. De facto do wypłaty Zainteresowany otrzymał jedynie 105 250,70 zł albowiem potrącono mu podatek dochodowy od osób fizycznych w kwocie 23 103,82 zł.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany podał, co następuje.

Od 21 marca 1994 roku Zainteresowany był pracownikiem spółki akcyjnej 1 w charakterze ekonomisty ds. rozliczeń (spółki następnie przekształcanej).

W dniu 19 lipca 2007 roku pomiędzy związkami zawodowymi działającymi m.in. przy spółce akcyjnej A i innymi, a spółką akcyjną B zawarta została Umowa Społeczna dotycząca zabezpieczenia praw i interesów pracowniczych w procesie konsolidacji i restrukturyzacji grupy kapitałowej.

Umowa Społeczna została zawarta na podstawie art. 9 § 1 Kodeksu pracy, traktującego o możliwości zawieszenia stosowania przepisów prawa pracy.

Umowa powyższa weszła w życie z dniem 1 sierpnia 2007 roku i obejmowała wszystkich pracowników spółki, w tym osobę Zainteresowanego.

Przedmiotowa umowa gwarantowała zatrudnienie pracowników w przekształcanych podmiotach, a w przypadku dokonywania przez pracodawcę zwolnień lub rozwiązywania umów (w związku z likwidacją lub restrukturyzacją) na mocy porozumienia stron, stosowne odszkodowania.

Wymieniona wyżej Umowa Społeczna w swej treści posługuje się pojęciem „odszkodowanie” (nie „odprawa”) w sytuacji przyznania pracownikowi świadczeń związanych z rozwiązywaniem umów o pracę bez względu na przyczynę ustania stosunku pracy.

Celem przyznania odszkodowań było zrekompensowanie pracownikom utraty pracy i zarobków, zwłaszcza, że większość z pracowników nie ma szans społecznych na podjęcie nowego zatrudnienia (z uwagi na wiek, środowisko zamieszkania – małe miejscowości, dużą stopę bezrobocia wynikającą z braku szerokiego kręgu pracodawców).

Umowa Społeczna jest podana do publicznej wiadomości poprzez opublikowanie jej na stronie internetowej, gdzie jest możliwość zapoznania się z jej szczegółową treścią.

W dniu 14 stycznia 2013 roku pomiędzy Zainteresowanym a pracodawcą – spółką z o.o. –zostało zawarte Porozumienie w sprawie rozwiązania umowy o pracę.

Następnie w dniu 27 lutego 2014 roku pomiędzy Wnioskodawcą a pracodawcą zostało zawarte Porozumienie w sprawie rozwiązania umowy o pracę.

Zawarcie ww. Porozumienia wynikało z faktu, że pracodawca przedstawił pracownikom konieczność wprowadzenia w zakładzie pracy zmian restrukturyzacyjnych skutkujących zwolnieniami grupowymi. Alternatywą dla rozwiązania umowy o pracę było złożenie wniosku o rozwiązanie umowy na mocy porozumienia stron albowiem w takiej sytuacji przysługiwało pracownikowi korzystne, zapewnione przez pracodawcę „odszkodowanie”.

Mając na uwadze powyższe, z dniem 30 kwietnia roku została rozwiązana umowa Wnioskodawcy o pracę.

W związku z rozwiązaniem umowy o pracę przyznano Zainteresowanemu „świadczenie pieniężne” (na jego określenie nie użyto słowa ani „odszkodowanie” ani „odprawa”) w wysokości 128 354,2 zł. Świadczenie powyższe zostało wypłacone w kwocie 105 250,70 zł, albowiem zostało pomniejszone o kwotę podatku w wysokości 23 103,82 zł.

Z żadnych dokumentów wytworzonych pomiędzy Zainteresowanym a pracodawcą nie wynika by powyższa kwota stanowiła odprawę lub inne świadczenie pieniężne, które podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Jak doprecyzował Zainteresowany, kwota 128 354,52 zł stanowi w całości odszkodowanie.

Wysokość przyznanego Wnioskodawcy odszkodowania wynika z Umowy Społecznej i Ponadzakładowego Układu Zbiorowego dla Spółki akcyjnej A, wydanych w oparciu o przepisy Kodeksu pracy i ustaw dotyczących restrukturyzacji przedsiębiorstw.

Przyznanie pozostałych należności, tj. premii rocznej, premii za osiągnięte cele i ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy wynika z Kodeksu pracy i regulaminów wewnętrznych. Wysokości tych świadczeń Wnioskodawca nie kwestionuje.

Ponadto, w uzupełnieniu wniosku Zainteresowany podał, że jego intencją jest pozyskanie wiedzy:

1. Czy otrzymane świadczenie pieniężne w kwocie 128 354,52 zł należy uznać za „odszkodowanie” wynikające z Ponadzakładowego Układu Zbiorowego (wydanego na podstawie przepisu art. 238 i n. Kodeksu pracy), jak również przysługujące na podstawie Umowy Społecznej zawartej w oparciu o art. 9 Kodeksu pracy?
2. Czy wartość rekompensaty (odszkodowania) wypłaconego Wnioskodawcy na podstawie porozumienia zbiorowego, czyli porozumienia zawartego pomiędzy pracodawcą, a międzyzakładową organizacją związkową (dotyczącego rozwiązywania z pracownikami umów z przyczyn niedotyczących pracowników, na mocy którego wypłacane były rekompensaty z tego tytułu) jest wolna od podatku dochodowego (art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych)?
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy przyznana Wnioskodawcy w wyniku rozwiązania umowy o pracę kwota stanowi odszkodowanie w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy pobranie od kwoty otrzymanego odszkodowania podatku dochodowego od osób fizycznych było zasadne?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, przyznanie mu kwoty 128 354,52 zł stanowiło zadośćuczynienie za przedwczesną utratę pracy lub odszkodowanie w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie podlegało podatkowi od osób fizycznych.

Podstawą wypłaty zadośćuczynienia (odszkodowania) były zmiany w układzie zbiorowym dotyczącym pracowników spółki z o.o. i wydane na tej podstawie porozumienia i regulaminy określające zasady i wysokość świadczeń pieniężnych dla zwalnianych pracowników.

Istotą powyższego świadczenia pieniężnego było zrekompensowanie pracownikowi utraty zatrudnienia i pomoc w znalezieniu m.in. dzięki pozyskaniu jednorazowej kwoty środków finansowych innych form aktywizacji zawodowej. Pobranie podatku w wysokości prawie 1/5 otrzymanego świadczenia pieniężnego kłóci się z celem otrzymanego odszkodowania.

To nie organy Państwa miały skorzystać na zwolnieniach pracowników ww. spółki. Pracownicy zostali wyposażeni w środki finansowe umożliwiające wobec utraty pracy godne życie (często całych wielodzietnych rodzin), niepopadanie w stan bezrobocia i ubóstwa z powodu utraty pracy.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany podał, co następuje.

Wnioskodawca kwestionuje zasadność pobrania podatku dochodowego od kwoty 128 354,52 zł stanowiącej odszkodowanie w wysokości 23 103,82 zł.

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota 128 354,52 zł nie stanowiła „odprawy” przyznanej na podstawie art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. z 2012 r., poz. 192), mimo że przepis art. 10 ust. 1 cytowanej ustawy znalazł się w świadectwie pracy. Wnioskodawca uważa, że został on użyty w świadectwie pracy bardziej dla wskazania i podkreślenia, że mimo złożenia przez Wnioskodawcę wniosku, o rozwiązanie stosunku pracy, właściwa przyczyna ustania stosunku pracy leżała po stronie pracodawcy, który restrukturyzował zakład pracy i w związku z tym redukował zatrudnienie.

Tylko takie określenie przyczyny ustania stosunku pracy dawało Zainteresowanemu szansę na pozyskanie „odszkodowania” wynikającego z art. 12 i n. ww. Umowy Społecznej.

O tym, że otrzymane świadczenie pieniężne nie stanowi „odprawy” określonej w art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. z 2012 r., poz. 192) świadczy także jego wysokość. Przepis art. 8 ustawy nie wskazuje na możliwość otrzymania odszkodowania tylko odprawy i w wysokości nie przekraczającej maksymalnie 3-miesięcznego wynagrodzenia i nie pozwala na wyższe kwoty odpraw. Otrzymana przez Zainteresowanego kwota przekraczała znacznie kwoty dopuszczalne do wypłaty na podstawie ww. przepisu.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są:

1. (uchylony).
2. renty przyznane na podstawie odrębnych przepisów o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin;
3. otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), z wyjątkiem:
   1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
   2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (…).
   
   

Zainteresowany uważa, że odszkodowanie zostało określone w ww. Umowie Społecznej i Ponadzakładowym Układzie Zbiorowym, co wyczerpuje dyspozycję art. 21 ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca przywołał interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 30 grudnia 2014 r. nr IBPBII/1/415-881/14/BD oraz orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 29 marca 2013 r. o sygn. S 2/13.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 cyt. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Pod pojęciem przychodu kryją się więc wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Również – zgodnie z utrwalonym orzecznictwem – przysporzeniem majątkowym i przychodem w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 9 ust. 1 ww. ustawy) są nie tylko aktywa, które ulegają zwiększeniu u podatnika, ale także zmniejszenie jego pasywów.

Na mocy art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Jednakże w myśl przywołanego przez Wnioskodawcę art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Z kolei zgodnie z art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. − Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502, z późn. zm.), ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Jak podał Zainteresowany w uzupełnieniu wniosku, kwota 128 354,52 zł stanowi w całości odszkodowanie. Wysokość przyznanego Wnioskodawcy odszkodowania wynika z Umowy Społecznej i Ponadzakładowego Układu Zbiorowego, wydanych w oparciu o przepisy Kodeksu pracy i ustaw dotyczących restrukturyzacji przedsiębiorstw.

Przechodząc na grunt przepisów prawa podatkowego należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie zastosowanie znajduje przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro bowiem, jak wskazał Wnioskodawca, przedmiotowe świadczenie w całości stanowi odszkodowanie, a jego wypłata nastąpiła na podstawie Umowy Społecznej i Ponadzakładowego Układu Zbiorowego, wydanych w oparciu o przepisy Kodeksu pracy i ustaw dotyczących restrukturyzacji przedsiębiorstw, to spełnione zostały w tym zakresie przesłanki do zastosowania zwolnienia od opodatkowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując: otrzymane przez Wnioskodawcę odszkodowanie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż jak wynika z opisanego we wniosku i jego uzupełnieniu stanu faktycznego, zostały spełnione warunki wskazane w tymże przepisie. Tym samym, opodatkowanie rzeczonego odszkodowania nie było zasadne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację wydano w oparciu o stan faktyczny opisany we wniosku i jego uzupełnieniu, a szczególności w oparciu o wskazanie Wnioskodawcy, że przedmiotowe świadczenie w całości stanowi odszkodowanie. Należy przy tym zastrzec, że rola postępowania w sprawie wydania interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży, obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania organ uzna, że zdarzenie opisane we wniosku różni się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie chroni wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.