Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/4511-1-704/15-3/JK
z 22 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643)Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 21 lipca 2015 r. (data wpływu 27 lipca 2015 r.), uzupełnionym w dniu 21 października 2015 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych konwersji wierzytelności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lipca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych konwersji wierzytelności oraz kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Wnioskodawca posiada w Polsce nieograniczony obowiązek podatkowy i jest bezpośrednim udziałowcem spółek z ograniczoną odpowiedzialnością będących polskimi rezydentami podatkowymi, tzn. posiadającymi w Polsce nieograniczony obowiązek podatkowy.

W przyszłości Wnioskodawcy przysługiwać będą wierzytelności pożyczkowe wobec dwóch z tych spółek (odpowiednio Spółki 1 oraz Spółki 2), przy czym nie będą to wierzytelności własne, lecz nabyte od osób trzecich (w tym również w wyniku wydania majątku spółki osobowej w toku jej likwidacji).

Rozważa się możliwość (i w tym przedmiocie zadaje się pytanie), że po nabyciu wierzytelności, Wnioskodawca i odpowiednio Spółka 1 i Spółka 2 dokonają konwersji wierzytelności na kapitał zakładowy Spółki 1 i Spółki 2 (w drodze umownej kompensaty wzajemnych pieniężnych wierzytelności).

Planuje się, aby transakcja ta przebiegała następująco: udziałowcy Spółki 1 i Spółki 2 podejmą uchwałę o podwyższeniu kapitału zakładowego i pokryciu podnoszonego kapitału zakładowego wkładem pieniężnym w wysokości równej wierzytelnościom przysługującym Wnioskodawcy wobec Spółki 1 i Spółki 2. Nadwyżka wartości wkładu ponad podwyższony kapitał zakładowy Spółki 1 i Spółki 2 zostanie przelana na kapitał zapasowy (agio).

Udziałowcy Spółki 1 i Spółki 2 skierują ofertę objęcia tych udziałów do Wnioskodawcy. Wnioskodawca obejmie udziały. Ujawni się zatem roszczenie Spółki 1 i Spółki 2 do Wnioskodawcy o wpłatę na poczet udziałów. Skoro Spółka 1 i Spółka 2 miałyby takie samo co do rodzaju roszczenie wobec Wnioskodawcy a Wnioskodawca wobec ww. spółek: pieniężne, niesporne, wymagalne i nieprzedawnione (z tytułu wierzytelności pożyczkowej i z tytułu wpłaty na kapitał Spółki 1 i Spółki 2) i to w tej samej wysokości – obydwa podmioty zawrą porozumienie o potrąceniu wzajemnych wierzytelności i zobowiązań, co w konsekwencji doprowadzi do wygaśnięcia tego zobowiązania i tych wierzytelności.

W przyszłości udziały Wnioskodawcy w Spółce 1 oraz w Spółce 2 objęte w zamian za wkład pieniężny (w wyniku potrącenia wzajemnych wierzytelności o wniesienie wkładu pieniężnego i wierzytelności pożyczkowej) mogą zostać nabyte przez ww. spółki od Wnioskodawcy w celu ich umorzenia (umorzenie dobrowolne).

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku Zainteresowany wskazał, że wartość rynkowa wierzytelności przysługujących Wnioskodawcy wobec Spółki 1 i Spółki 2, które zostaną potrącone z wzajemnymi wierzytelnościami ww. spółek wobec Wnioskodawcy o dokonanie wpłat na podwyższony kapitał będzie równa wartości wkładów przeznaczonych na pokrycie podwyższenia kapitału zakładowego oraz na pokrycie podwyższenia kapitału zapasowego ww. spółek w ramach tego podwyższenia kapitału tych spółek. Tym samym wartość rynkowa tych wierzytelności Wnioskodawcy będzie równa wartości rynkowej wydanych w zamian za ten wkład udziałów ww. spółek (będzie odpowiadać ich wartości emisyjnej).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym przeprowadzenie operacji konwersji wierzytelności na kapitał Spółki 1 i Spółki 2 poprzez potrącenie wierzytelności Wnioskodawcy wobec Spółki 1 i Spółki 2 z tytułu pożyczki z wzajemną wierzytelnością ww. spółek wobec Wnioskodawcy o dokonanie wpłat na podwyższony kapitał, w sytuacji gdy podwyższenie kapitałów ww. spółek dokonywane jest z jednoczesną alokacją na kapitał zapasowy (agio), nie rodzi dla udziałowca – Wnioskodawcy przychodu do opodatkowania w podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy w przypadku zbycia przez Wnioskodawcę w celu umorzenia udziałów w Spółce 1 oraz Spółce 2 (na rzecz tych spółek), objętych w sposób wskazany w opisie zdarzenia przyszłego, kosztem uzyskania przychodów Wnioskodawcy będzie wartość wydatków poniesionych na objęcie zbywanych w celu umorzenia udziałów, tj. wartość wkładu przeznaczonego na pokrycie podwyższenia kapitału zakładowego oraz na pokrycie podwyższenia kapitału zapasowego (tzw. agio) Spółki 1 i Spółki 2 (w części dotyczącej udziałów zbytych w celu umorzenia)?
   
   

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu informuje, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 1. Natomiast w zakresie odpowiedzi na pytanie nr 2 w dniu 22 października 2015 r. wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie – interpretacja indywidualna nr ILPB2/4511-1-704/15-4/JK.

Zdaniem Wnioskodawcy – w odniesieniu do pytania nr 1 – przeprowadzenie operacji konwersji wierzytelności na kapitał Spółki 1 i Spółki 2 poprzez potrącenie wierzytelności Wnioskodawcy wobec Spółki 1 i Spółki 2 z tytułu pożyczki z wzajemną wierzytelnością ww. spółek wobec Wnioskodawcy o dokonanie wpłat na podwyższony kapitał, w sytuacji gdy podwyższenie kapitałów ww. spółek dokonywane jest z jednoczesną alokacją na kapitał zapasowy (agio), nie rodzi dla udziałowca — Wnioskodawcy przychodu do opodatkowania w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 9 ust. 1 UPDOF opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 UPDOF przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast w świetle przepisu art. 10 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy źródłami przychodów są kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a) - c).

Zgodnie zaś z art. 17 ust. 1 pkt 9 UPDOF za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się nominalną wartość udziałów (akcji) w spółce mającej osobowość prawną albo wkładów w spółdzielni objętych w zamian za wkład niepieniężny. A contrario objęcie udziałów w zamian za wkład pieniężny nie skutkuje powstaniem przychodu po stronie osoby obejmującej udziały.

Z treści art. 17 ust. la pkt 2 ww. ustawy wynika natomiast, że przychód określony w ust. 1 pkt 9 ww. ustawy powstaje w dniu wpisu do rejestru podwyższenia kapitału zakładowego spółki.

Udziały w spółkach kapitałowych mogą być z kolei obejmowane w dwojaki sposób, tj. w zamian za wkład pieniężny albo za wkład niepieniężny (aport). Szczególnym rodzajem podwyższenia kapitału w spółce jest konwersja na kapitał wierzytelności przysługującej wspólnikowi w stosunku do spółki.

Należy przy tym zaznaczyć, że zgodnie ze stanowiskiem prezentowanym w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie (por. wyrok z 14 grudnia 2004 r., sygn. akt FSK 2066/04) o tym, czy konwersja wierzytelności przysługującej wspólnikowi wobec spółki na udziały przybierze postać wkładu pieniężnego czy niepieniężnego decyduje treść uchwały zgromadzenia wspólników spółki.

Wyróżnia się zatem wyraźnie dwa sposoby dokonania konwersji wierzytelności na udziały:

1. objęcie przez wierzyciela udziałów w podwyższonym kapitale zakładowym w zamian za wkład niepieniężny w postaci jego wierzytelności wobec spółki — powstaje wówczas roszczenie spółki wobec tego podmiotu o wniesienie wkładu niepieniężnego w postaci jego wierzytelności. Wspólnik wnosi wierzytelność tytułem aportu, dokonując jej cesji na rzecz spółki, co jednocześnie prowadzi do wygaśnięcia zobowiązania, którego przedmiot stanowiła ta wierzytelność (wierzytelność zostaje bowiem nabyta przez dłużnika);
2. objęcie przez wierzyciela udziałów (akcji) w podwyższonym kapitale zakładowym w zamian za wkład pieniężny — powstaje wówczas roszczenie spółki wobec tego podmiotu o wniesienie wkładu pieniężnego, tj. wniesienie środków pieniężnych. Na podstawie umowy między wspólnikiem i spółką możliwe jest wówczas wzajemne potrącenie istniejących wierzytelności pieniężnych. Wierzytelność wspólnika wobec spółki nie stanowi w takiej sytuacji przedmiotu aportu, a jedynie służy realizacji wierzytelności spółki wobec wspólnika z tytułu objęcia udziałów (akcji), stanowi formę zapłaty, uregulowania roszczenia w formie pieniężnej.
   
   

Zgodnie z art. 38 ust. 8 lit. a) ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 168, poz. 1186) w dziale 1 rejestru przedsiębiorców zamieszcza się dane o wysokości kapitału zakładowego, a jeżeli wspólnicy wnoszą wkłady niepieniężne - zaznaczenie tej okoliczności, z podaniem wartości objętych w zamian za nie udziałów. W przypadku wniesienia wkładu niepieniężnego w zamian za udziały w spółce, sąd jest zobligowany do wpisania informacji o wnoszonych wkładach niepieniężnych. Robi to na podstawie przedstawionych mu przez spółkę dokumentów. Tym samym, jeśli sąd rejestrowy wpisał do rejestru przedsiębiorców KRS, że wkład miał charakter pieniężny, tzn. że dokonał analizy natury tego wkładu i w takiej postaci go zarejestrował. W takiej sytuacji nie ma podstaw, aby kwestionować taki charakter podwyższenia i dokonywać jego przekwalifikowania.

Zatem o tym czy konwersja wierzytelności na udziały (akcje) ma postać wkładu pieniężnego, czy niepieniężnego, decyduje treść uchwały o podwyższeniu kapitału zakładowego i ocena tego wkładu dokonana przez sąd.

Konsekwentnie, jeśli Wnioskodawca i odpowiednio Spółka 1 i 2 ustalą, że objęcie udziałów w podwyższonym kapitale zakładowym nastąpi w zamian za wkład pieniężny organy decyzyjne ww. spółek formalnie podejmą uchwałę o podwyższeniu kapitału zakładowego i Spółka 1 i 2 przedstawią odpowiednie dokumenty do KRS, to właściwy Sąd nie dokona wpisu informacji o wnoszonych wkładach niepieniężnych, jeśli takie nie zostały decyzją właściwych organów Spółki 1 i 2 dokonane.

Ponadto możliwość dokonania konwersji wierzytelności na udziały przybierającej postać potrącenia (kompensaty) nie zaś wniesienia wkładu niepieniężnego wynika z przepisów Kodeksu spółek handlowych.

Zgodnie z art. 14 § 4 Kodeksu spółek handlowych – wspólnika nie może potrącać swoich wierzytelności wobec spółki kapitałowej z wierzytelnością spółki względem wspólnika z tytułu należnej wpłaty na poczet udziałów albo akcji. Nie wyłącza to natomiast potrącenia umownego (z woli obu stron).

Literalna wykładnia przywołanego przepisu prowadzi do wniosku, że gdy spółce przysługuje wierzytelność wobec wspólnika z tytułu należnej wpłaty na poczet udziałów – czyli roszczenie pieniężne o wniesienie wpłaty za udziały, to może być ona potrącona z wzajemną wierzytelnością wspólnika wobec spółki, pod warunkiem, że potrącenie następuje w drodze umowy zawartej przez zainteresowane strony: spółkę i wspólnika.

Przywołany przepis Kodeksu spółek handlowych zakazuje bowiem jedynie jednostronnych potrąceń przez wspólników w trybie art. 498 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r. poz. 121).

Należy uznać, że istotą umownego potrącenia jest wykonanie zobowiązania, do czego w myśl art. 503 Kodeksu cywilnego stosuje się przepisy o zaliczaniu wpłaty. Jest ono tożsame z pieniężną formą (sposobem) rozliczenia między zainteresowanymi stronami.

Potrącenie wzajemnych wierzytelności ma na celu jedynie uproszczenie obrotu gospodarczego, nie prowadzi natomiast do zmiany natury wzajemnych zobowiązań. Niczym nie różni się bowiem sytuacja, w której zapłata za objęte udziały w podwyższonym kapitale zakładowym następuje przez potrącenie przez obejmującego udziały swojej wierzytelności, którą ma wobec spółki, od sytuacji gdy, w przypadku zapłaty pieniędzmi, spółka otrzymane do kapitału pieniądze natychmiast zwraca udziałowcowi tytułem spłaty długu. Zatem działanie polegające na potrąceniu wzajemnych wierzytelności z tytułu pożyczki i o wniesienie wpłaty za udziały będzie niosło dla Wnioskodawcy taki skutek, że udziały w Spółce 1 i Spółce 2 zostaną objęte w zamian za wkład pieniężny.

Powyższe znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądowym. Zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z 20 lutego 2013 r. sygn. III CZP 106/12, „jeżeli składający oświadczenie o potrąceniu ma kilka długów może, ale nie jest obowiązany, wskazać, który z nich chce spłacić w wyniku potrącenia. Jeżeli tego nie uczynił, zgodnie z art. 503 k.c. odpowiednie zastosowanie znajdują przepisy art. 451 k.c. o sposobie zaliczania zapłaty”.

Dopuszczalność potrącenia umownego ani w orzecznictwie, ani w doktrynie nie była kwestionowana. Jak wskazuje Sąd Okręgowy w Poznaniu w wyroku z 26 marca 2015 r. sygn. X Ga 59/15, „nie jest ono instytucją uregulowaną przez Kodeks cywilny. Jak przyjmuje się w doktrynie, umowa przewidująca wzajemne potrącenie jest umową wzajemną, konsensualną zobowiązującą i kauzalną, dochodzi bowiem do skutku obligandi vel aquirendi causa, której podstaw dopuszczalności zawarcia należy poszukiwać w immanentnej właściwości wierzytelności, jaką jest możliwość rozporządzania nią, a także w zasadzie swobody umów, wyrażonej przez przepis art. 3531 kc. Uznaje się również, że strony mogą dowolnie kształtować zakres potrącenia. Analogiczne stanowisko wyrażał Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 3 czerwca 1965 r., I CR 471/64, OSN z 1966 r., Nr 4, poz. 57; z dnia 21 grudnia 1967 r., I CR 481/67, OSN 1968, nr 11, poz. 186 z dnia 17 grudnia 1998 r., II CRN 849/98, OSN 1999, nr 7-8, poz. 128. Uznaje się również, że w sytuacji braku odmiennych postanowień stron, potrącenie umowne wywiera ten sam skutek, co potrącenie ustawowe, polegający na umorzeniu wierzytelności do wysokości wierzytelności niższej. Podkreśla się również w doktrynie, że kauzalny charakter potrącenia umownego oznacza, że oczekiwany skutek czynności może powstać pod dwoma warunkami: rzeczywistego istnienia obu wierzytelności i wzajemności w ich umorzeniu. Z natury prawnej kompensaty umownej wynikają dwie podstawowe konsekwencje, mające znaczenie w niniejszej sprawie. Po pierwsze, istnienie wierzytelności podlegających kompensacie podlega udowodnieniu na warunkach określonych przez prawo procesowe. Po drugie zaś, skoro strony mogą w sposób dowolny określić zakres kompensaty i zakres ten określą, będzie on dla nich wiążący. Oznacza to, że skuteczność oświadczeń w tym przedmiocie składanych, będzie uzależniona od tego, czy odpowiadają one umowie.”

Wreszcie umowne potrącenie wzajemnych wierzytelności w żaden sposób nie stanowi zbycia przez strony swoich praw majątkowych. Tak jak wskazano wcześniej istotą potrącenia jest uregulowanie wzajemnych wierzytelności – zapłata. Konstrukcja potrącenia nie zawiera w sobie w żadnym miejscu koncepcji przeniesienia na drugą stroną praw majątkowych w postaci wierzytelności. Elementem potrącenia, zgodnie z treścią art. 498 § 1 i 2 Kodeksu cywilnego, nie jest konstrukcja przelewu wierzytelności, która uregulowana jest odrębnie w art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca nabędzie wierzytelności przysługujące wobec Spółki 1 i 2 od osoby trzeciej, w tym także w wyniku wydania majątku w toku likwidacji. Zgromadzenia wspólników ww. spółek podejmą uchwałę o podwyższeniu kapitału zakładowego, z której wynikać będzie wprost, że udziały mają być objęte za wkład pieniężny. Wysokość wkładu na pokrycie podwyższenia kapitału będzie równa wierzytelnościom będącym w posiadaniu Wnioskodawcy. Wnioskodawca obejmie nowe udziały. Zatem Spółce 1 i 2 przysługiwać będą wierzytelności wobec Wnioskodawcy z tytułu należnej wpłaty na poczet udziałów ww. spółek - roszczenie pieniężne o wniesienie wpłaty za udziały. Wnioskodawcy natomiast przysługiwać będą wobec ww. spółek wierzytelności pieniężne z tytułu pożyczek udzielonych ww. spółkom (nabyte przez Wnioskodawcę od podmiotów trzecich, w tym w wyniku wydania majątku w toku likwidacji osoby trzeciej).

Ww. wzajemne roszczenia będą mogły być potrącone, pod warunkiem, że potrącenie nastąpi w drodze umowy zawartej przez zainteresowane strony: Wnioskodawcę i odpowiednio Spółkę 1 i 2.

W związku z powyższym Wnioskodawca podpisze porozumienie odpowiednio ze Spółką 1 i 2 o potrącenie wzajemnych wierzytelności: spółki wobec Wnioskodawcy jako udziałowca z tytułu nabycia udziałów i Wnioskodawcy wobec spółki z tytułu nabytej wierzytelności pożyczkowej. Wnioskodawca dokona ze spółką umownej kompensaty wzajemnych zobowiązań.

Tym samym. skoro w drodze umownego potrącenia wzajemne wierzytelności Wnioskodawcy i odpowiednio Spółki 1 i Spółki 2 zostaną potrącone (wygasną), a zgodnie z art. 503 Kodeksu cywilnego przepisy o zaliczeniu zapłaty stosuje się odpowiednio do potrącenia, to objęcie udziałów w Spółce 1 i Spółce 2 nastąpi w wyniku wpłaty pieniężnej - w zamian za wkład pieniężny.

Zatem konwersja wierzytelności na udziały nie będzie skutkować powstaniem przychodu, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 9 UPDOF, jeśli strony postanowią nie wnosić do spółek wierzytelności jako wkładu niepieniężnego, lecz Wnioskodawca zobowiąże się w związku z uchwałą zgromadzenia wspólników wnieść wkład pieniężny, po czym Wnioskodawca odpowiednio Spółka 1 i 2 dokonają umownego potrącenia wierzytelności o wniesienie wkładu z wierzytelnościami pożyczkowymi Wnioskodawcy wobec tych spółek.

W opisanej sytuacji wierzytelność nie jest więc przedmiotem aportu, a udziały zostaną nabyte za wkłady pieniężne. W związku z powyższym stwierdzić należy, że przepis art. 17 ust. 1 pkt 9 UPDOF nie znajdzie w rozpatrywanej sprawie zastosowania.

Końcowo, Wnioskodawca zwraca uwagę, że podobne stanowisko prezentowane było praktyce interpretacyjnej organów podatkowych. Przykładowo, Wnioskodawca wskazuje:

• interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 22 października 2010 r. nr ITPBI/415-979/10/AD,
• interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 15 maja 2013 r. nr ILPB3/423-78/13-2/EK,
• interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 17 października 2013 r. nr IPTPB2/415-499/13-2/KR,
• interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 8 maja 2014 r. nr IPTPB3/423-50/14-2/PM,
• interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 24 listopada 2014 r. nr IBPBII/2/415-795/14/MM.
  
  

W świetle powyższego prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym przeprowadzenie operacji konwersji wierzytelności na kapitał Spółki 1 i Spółki 2 poprzez potrącenie wierzytelności Wnioskodawcy wobec Spółki 1 i Spółki 2 z tytułu pożyczki z wzajemną wierzytelnością ww. spółek wobec Wnioskodawcy o dokonanie wpłat na podwyższony kapitał, w sytuacji gdy podwyższenie kapitałów ww. spółek dokonywane jest z jednoczesną alokacją na kapitał zapasowy (agio), nie rodzi dla udziałowca — Wnioskodawcy przychodu do opodatkowania w podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Końcowo, należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądów nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, że zdaniem tut. Organu podatkowego, tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Jednocześnie Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu informuje, że interpretacje powołane we wniosku wydane zostały w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.