Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB6/4510-303/15-2/AK
z 8 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 16 września 2015 r. (data wpływu 22 września 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku wpływu zmiany roku podatkowego na wartość rocznego odpisu amortyzacyjnego od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 września 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku wpływu zmiany roku podatkowego na wartość rocznego odpisu amortyzacyjnego od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

We wniosku przedstawiono następujący zdarzenie przyszłe.

Spółka należy do Grupy Kapitałowej B. („Grupa”), która prowadzi działalność w zakresie handlu towarami oraz usług gastronomicznych. Grupa operuje przede wszystkim na lotniskach oraz sklepach przygranicznych. W ramach Grupy Wnioskodawca – działając jako podmiot wyspecjalizowany – świadczy za wynagrodzeniem usługi obsługi administracyjno-księgowej dla pozostałych spółek wchodzących w skład Grupy oraz usługi w zakresie rozwijania rozpoznawalności znaku firmowego B.

W toku wyżej opisanej działalności gospodarczej Spółka wykorzystuje środki trwałe („ŚT”) oraz wartości niematerialne i prawne („WNiP”), w tym m.in. prawo do korzystania ze znaku firmowego B. („Znak”).

W momencie przyjęcia do używania i wprowadzenia do ewidencji ŚT i WNiP Wnioskodawca ustala roczne stawki amortyzacji zgodnie z przepisami ustawy o PDOP.

Obecnie Spółka rozważa zmianę roku podatkowego zgodnie z ustawą o PDOP. W konsekwencji czego pierwszy po zmianie rok podatkowy Spółki będzie dłuższy niż 12 miesięcy, jednakże nie dłuższy niż 23 miesiące. Ponadto, Spółka nie wyklucza, iż w przyszłości dokona kolejnych zmian roku podatkowego.

W konsekwencji rozważanej zmiany roku podatkowego Spółka powzięła wątpliwość, czy każdorazowa zmiana roku podatkowego (tj. wydłużenie albo skrócenie w stosunku do poprzedniego roku podatkowego) będzie miała wpływ na wysokość rocznego odpisu amortyzacyjnego przewidzianego dla poszczególnych ŚT i WNiP.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy każdorazowa zmiana roku podatkowego Spółki będzie miała wpływ na wartość rocznego odpisu amortyzacyjnego od ŚT i WNiP?

Zdaniem Wnioskodawcy, każdorazowa zmiana roku podatkowego Spółki nie będzie miała wpływu na wartość rocznego odpisu amortyzacyjnego od ŚT i WNiP.

1. Zmiana długości roku podatkowego.
   
   

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o PDOP rokiem podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 2, 2a, 3 i 6, jest rok kalendarzowy, chyba że podatnik postanowi inaczej w statucie albo w umowie spółki, albo w innym dokumencie odpowiednio regulującym zasady ustrojowe innych podatników i zawiadomi o tym właściwego naczelnika urzędu skarbowego; wówczas rokiem podatkowym jest okres kolejnych dwunastu miesięcy kalendarzowych.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 3 ustawy o PDOP w razie zmiany roku podatkowego, za pierwszy po zmianie rok podatkowy uważa się okres od pierwszego miesiąca następującego po zakończeniu poprzedniego roku podatkowego do końca roku podatkowego nowo przyjętego. Okres ten nie może być krótszy niż dwanaście i dłuższy niż dwadzieścia trzy kolejne miesiące kalendarzowe.

Biorąc pod uwagę powyższe regulacje zawarte u ustawie o CIT oraz po dokonaniu rozważanych zmian umowy spółki Wnioskodawcy, CUW będzie uprawniony do zmiany roku podatkowego, w efekcie czego, pierwszy po zmianie rok podatkowy Spółki będzie mógł trwać dłużej niż 12 miesięcy (ale nie dłużej niż 23 miesiące).

2. Wysokość odpisów amortyzacyjnych
   
   

Co do zasady, w myśl art. 16a ustawy o PDOP, amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy o PDOP (tj. umowy leasingu), zwane środkami trwałymi.

Ponadto – co do zasady – amortyzacji podlegają na mocy art. 16b ustawy o PDOP, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 1410),
7. wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy o PDOP (tj. umowy leasingu), zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Wnioskodawca wskazał na brzmienie art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o PDOP, zgodnie z którym odpisów amortyzacyjnych dokonuje się m.in. od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k ustawy o PDOP, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e ustawy o PDOP, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o PDOP nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16h ust. 4 ustawy o PDOP podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 16i ustawy o PDOP. Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji do końca tego roku podatkowego.

W myśl art. 16i ust. 1 ustawy o PDOP odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł ustawy o PDOP, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w wykazie stawek amortyzacyjnych zawartym w załączniku nr 1 do ustawy o PDOP („Załącznik nr 1”) i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o PDOP.

Bazując na powyższych przepisach Wnioskodawca wskazuje, iż dla obliczenia wysokości rocznego odpisu amortyzacyjnego danego ŚT lub WNiP należy – co do zasady – pomnożyć odpowiednią roczną stawkę amortyzacyjną zawartą w Załączniku nr 1 przez wartość początkową odpowiedniego ŚT lub WNiP określoną przez CUW zgodnie z przepisami zawartymi w ustawie o PDOP.

Analiza powyższego działania pozwala dojść do wniosku, że Spółka ma prawo do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów wartości odpisów amortyzacyjnych, która nie może przekraczać kwoty będącej wynikiem przemnożenia rocznej stawki amortyzacyjnej przez wartość początkową ŚT lub WNiP. Bez znaczenia pozostaje przy tym długość roku podatkowego przyjętego przez Wnioskodawcę. Zastosowanie odmiennego podejścia w przypadku wydłużenia roku podatkowego mogłoby doprowadzić do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów danego roku podatkowego kwoty wyższej aniżeli wynika to z limitu wyznaczonego przez ustawę o PDOP – a będącego wynikiem przemnożenia rocznej stawki amortyzacyjnej i wartości początkowej ŚT lub WNiP – co wiązałoby się z ryzykiem zaniżenia zobowiązania podatkowego.

W konsekwencji Wnioskodawca uważa, że wartość rocznego odpisu amortyzacyjnego ŚT i WNiP powinna pozostać na tym samym poziomie bez względu na długość roku podatkowego, innymi słowy, wartość rocznego odpisu amortyzacyjnego ŚT i WNiP nie powinna być zwiększana albo obniżana proporcjonalnie do długości roku podatkowego ponieważ długość roku podatkowego jest powiązana (i nie powinna przez to wpływać) z kalkulacją wysokości rocznego odpisu amortyzacyjnego.

Wynika to z faktu, iż wartość rocznego odpisu amortyzacyjnego jest wynikiem przemnożenia wartości początkowej przez wartość rocznej stawki amortyzacyjnej (nie większej niż wskazana w ustawie o PDOP). W konsekwencji zwiększenie wartości rocznego odpisu amortyzacyjnego proporcjonalnie do ilości miesięcy, o którą wydłużony został rok podatkowy (przy założeniu braku zmiany wartości początkowej) powodowałoby efektywne podwyższenie stawki rocznego odpisu amortyzacyjnego, co w niektórych przypadkach byłoby niezgodne z regulacjami zawartymi w ustawie o PDOP.

Zakładając, że Spółka przyjęła dla używanych ŚT i WNiP maksymalne wartości stawek rocznych odpisów amortyzacyjnych, przyjęcie stanowiska, iż zmiana długości roku podatkowego powinna powodować zmianę (podwyższenie lub obniżenie) wartości rocznego odpisu amortyzacyjnego prowadzi do wniosków sprzecznych z regulacjami zawartymi w ustawie o PDOP. W takim bowiem przypadku wartość rocznego odpisu amortyzacyjnego byłaby wyższa niż przy założeniu stosowania przez Spółkę maksymalnej stawki rocznego odpisu amortyzacyjnego.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że przepisy ustawy o PDOP nie przewidują możliwości zmiany stawki rocznego odpisu amortyzacyjnego dla WNiP. Tym samym, przyjęcie stanowiska, iż zmiana długości roku podatkowego (w stosunku do poprzedniego roku podatkowego) powoduje proporcjonalne zwiększenie albo zmniejszenie wartości rocznego odpisu amortyzacyjnego powodowałoby odpowiednie efektywne zwiększenie albo zmniejszenie stawki rocznego odpisu amortyzacyjnego, czyli niezgodną z przepisami ustawy o PDOP zmianę tej stawki.

Dodatkowo Wnioskodawca, zaznaczył, że Załącznik nr 1 wskazuje na roczne stawki amortyzacyjne. Jednocześnie ustawa o PDOP nie wskazuje o jaki rok chodzi. Niemniej jednak, w ocenie Wnioskodawcy należy przyjąć, że dla PDOP podstawowym rokiem – rozumianym jako jednostka czasu w stosunku, do której podatnik zobowiązany jest ustalić wartość ciążącego na nim zobowiązania podatkowego – jest rok podatkowy. Rok podatkowy natomiast może (jednakże nie musi) być równy rokowi kalendarzowemu (tj. okresowi trwającemu od 1 stycznia do 31 grudnia), okresowi 12 następujących po sobie miesięcy, jak również – w przypadkach określonych przez ustawę o PDOP – okresowi dłuższemu niż 12 miesięcy, nie dłuższemu jednak niż 23 miesiące. Tym samym, zgodnie z powyższym, nie istnieją żadne przesłanki wskazujące na fakt, iż roczny odpis amortyzacyjny obliczony wg rocznej stawki amortyzacyjnej określonej w Załączniku nr 1 kalkulowany jest dla roku kalendarzowego bowiem podstawową jednostką czasu dla kalkulacji zobowiązania podatkowego jest rok podatkowy. Dlatego też, w ocenie Wnioskodawcy należy przyjąć, że wysokość rocznego odpisu amortyzacyjnego powinna być odnoszona do roku podatkowego, bez względu na jego długość (ustaloną zgodnie z przepisami ustawy o PDOP).

W rezultacie, w ocenie Spółki, każdorazowa zmiana roku podatkowego Spółki nie będzie miała wpływu na wartość rocznego odpisu amortyzacyjnego od ŚT i WNiP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie braku wpływu zmiany roku podatkowego na wartość rocznego odpisu amortyzacyjnego od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych – jest nieprawidłowe.

W myśl art. 16a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851 ze zm.) amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 16b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 1410),
7. wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16h ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 16i.

Jak stanowi art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o PDOP.

Wyżej przytoczone artykuły określają od jakich środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się odpisów amortyzacyjnych, przy czym ich przewidywany okres używania musi przekraczać rok. Aby Podatnik mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, musi ustalić ich wartość początkową. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Przy amortyzacji środków trwałych, dla celów podatkowych stosuje się stawki amortyzacyjne z Wykazu stawek, będącego Załącznikiem numer 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jak wynika z przedstawionego zdarzenia przyszłego Wnioskodawca ustalił roczne odpisy amortyzacyjne od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie ze stawkami wynikającymi z ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Obecnie Spółka rozważa zmianę roku podatkowego zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych. W konsekwencji czego pierwszy po zmianie rok podatkowy Spółki będzie dłuższy niż dwanaście miesięcy, jednakże nie dłuższy niż dwadzieścia trzy miesiące. Ponadto, Spółka nie wyklucza, że w przyszłości dokona kolejnych zmian roku podatkowego.

Wątpliwość dla Wnioskodawcy stanowi, czy każdorazowa zmiana roku podatkowego, a co za tym idzie długość roku podatkowego będzie miała wpływ na wysokość rocznego odpisu amortyzacyjnego przewidzianego dla poszczególnych środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych rokiem podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 2, 2a, 3 i 6, jest rok kalendarzowy, chyba że podatnik postanowi inaczej w statucie albo w umowie spółki, albo w innym dokumencie odpowiednio regulującym zasady ustrojowe innych podatników i zawiadomi o tym właściwego naczelnika urzędu skarbowego; wówczas rokiem podatkowym jest okres kolejnych dwunastu miesięcy kalendarzowych.

Jak stanowi art. 8 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w razie zmiany roku podatkowego, za pierwszy po zmianie rok podatkowy uważa się okres od pierwszego miesiąca następującego po zakończeniu poprzedniego roku podatkowego do końca roku podatkowego nowo przyjętego. Okres ten nie może być krótszy niż dwanaście i dłuższy niż dwadzieścia trzy kolejne miesiące kalendarzowe.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazują, że co do zasady rokiem podatkowym jest rok kalendarzowy. Podatnik jednak może przy spełnieniu określonych warunków przyjąć inny rok podatkowy, który będzie trwał dwanaście kolejnych miesięcy. Nowym rokiem podatkowym będzie okres od pierwszego miesiąca następującego po zakończeniu poprzedniego roku podatkowego do końca roku podatkowego nowo przyjętego. Okres pierwszego roku podatkowego po zmianie może trwać od dwunastu do dwudziestu trzech kolejnych miesięcy kalendarzowych. Przy czym zasadą jest, że rok podatkowy pokrywa się z rokiem kalendarzowym, natomiast jedynie wyjątkiem od tej zasady jest zmiana długości roku podatkowego.

Uwzględniając opisane we wniosku zdarzenie przyszłe i powołane przepisy prawa w rozpatrywanej sprawie należy stwierdzić, że zmiana długości roku podatkowego będzie miała wpływ na wysokość rocznego odpisu amortyzacyjnego dla tego wydłużonego roku. W celu wykazania wpływu zmiany długości roku podatkowego na wysokość rocznego odpisu amortyzacyjnego, niezbędne jest odniesienie się do odpisów miesięcznych.

Amortyzacja jest sposobem rozliczania kosztów w czasie. Dla rozliczeń takich nie przyjmujemy za podstawową jednostkę czasu roku podatkowego. Długość roku podatkowego jest jednostką czasu w stosunku, do której podatnik zobowiązany jest ustalić wartość ciążącego na nim zobowiązania podatkowego. Natomiast podstawową jednostką czasu dla rozliczeń kosztów jest rok, kwartał, miesiąc kalendarzowy.

Wnioskodawca ustala roczne stawki amortyzacji dla środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych w momencie przyjęcia ich do używania i wprowadzenia do ewidencji. Stosuje stawki zgodne z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z uregulowaniami zawartymi w cytowanej ustawie roczny odpis amortyzacyjny ustala się przemnażając wartość początkową składnika majątku przez roczną stawkę amortyzacyjną. Skoro stawki określone są w skali roku, należy przyjąć, że dotyczą one okresu dwunastu miesięcy. Zatem miesięczny odpis amortyzacyjny powinien być ustalony poprzez podzielenie rocznego odpisu amortyzacyjnego przez dwanaście miesięcy.

Ten sposób wyliczenia miesięcznego odpisu amortyzacyjnego stosuje się bez względu na fakt, czy dany rok podatkowy pokrywa się z rokiem kalendarzowym, czy jest to pierwszy rok podatkowy, który może trwać krócej niż dwanaście miesięcy, czy też jest to pierwszy po zmianie rok podatkowy, który może trwać do dwudziestu trzech miesięcy kalendarzowych.

Jeżeli podatnik dokona zmiany roku podatkowego i pierwszy po zamianie rok podatkowy będzie trwał u niego dłużej niż dwanaście miesięcy, we wszystkich miesiącach tego przejściowego roku podatkowego miesięczny odpis amortyzacyjny powinien być na takim samym poziomie, ustalonym w powyżej przedstawiony sposób. W związku z tym, podczas zmiany długości roku podatkowego, przy jednoczesnym pozostawieniu miesięcznych odpisów amortyzacyjnych na ustalonym poziomie zmieni się wartość rocznego odpisu amortyzacyjnego dla nowo przyjętego roku podatkowego. Roczny odpis amortyzacyjny dla wydłużonego roku podatkowego będzie zatem wyższy, proporcjonalnie do ilości dodatkowych miesięcy w ustalonym roku podatkowym. Podzielenie bowiem rocznego odpisu amortyzacyjnego, obliczonego według stawek z Wykazu, przez liczbę miesięcy wydłużonego roku podatkowego spowodowałoby zmniejszenie wysokości miesięcznego odpisu amortyzacyjnego, a w konsekwencji wydłużenie okresu amortyzacji.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie braku wpływu zmiany roku podatkowego na wartość rocznego odpisu amortyzacyjnego od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.