2015.08.12 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-806/15-2/AA
z 12 sierpnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej przedstawione we wniosku z dnia 26 maja 2015 r. (data wpływu 28 maja 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Na wstępie Spółka wskazuje, iż w dniu 14 kwietnia 2015 r. została wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu na wniosek Spółki interpretacja indywidualna. Spółka powyższą interpretację otrzymała w dniu 16 kwietnia 2015 r.

We wniosku Spółka przedstawiła następujący stan faktyczny:

Spółka należy do grupy kapitałowej E. W każdej spółce tworzącej grupę kapitałową działają związki zawodowe. W myśl Porozumienia o odnowieniu Europejskiej Rady Zakładowej (dalej jako ERZ) w Grupie E. z dnia 4 marca 2011r. członkowie związku zawodowego, będący jednocześnie pracownikami Spółki, wyjeżdżają na cykliczne posiedzenia ERZ w ramach których odbywają się obrady szkolenia. Posiedzenia te mają miejsce na terytorium Francji, tam bowiem znajduje się główna siedziba firmy. Spółka w całości zwraca koszty poniesione przez członków związku zawodowego, które są związane z tymi wyjazdami. Co również istotne w sprawie, dojazd na posiedzenia odbywa się samochodem służbowym, będącym własnością Spółki. Samochód ten jest nieodpłatnie udostępniany członkom związku zawodowego.

Do tak przedstawionego stanu faktycznego Spółka zadała następujące pytania:

Wnioskodawca ma wątpliwość, czy koszty ponoszone przez Spółkę, a związane z wyjazdami pracowników będących członkami związku zawodowego, na posiedzenia ERZ mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów?
Czy kwoty zwracane przez Wnioskodawcę pracownikowi, będącemu członkiem związku zawodowego, jako rozliczenie kosztów podróży na posiedzenie ERZ, stanowią przychód tego członka związku zawodowego i czy przychód ten będzie korzystał ze zwolnienia w podatku dochodowym od osób fizycznych?
Czy nieodpłatne udostępnienie przez Wnioskodawcę pracownikowi, będącemu członkiem związku zawodowego samochodu służbowego w celu odbycia podróży na posiedzenie ERZ stanowi dla tego członka związku zawodowego przychód ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia?

Spółka stanęła na stanowisku, że:

ad. 1.

Zdaniem Wnioskodawcy koszty ponoszone przez Spółkę, a związane z wyjazdem pracowników będących członkami związku zawodowego, na posiedzenia ERZ nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

ad. 2.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki zwracane przez Spółkę członkowi związku zawodowego, który poniósł je odbywając podróż na posiedzenie ERZ, stanowią jego przychód podatkowy. Analiza zaś ustawy PIT wskazuje, że przychód ten nie podlega zwolnieniu od podatku dochodowego.

ad 3.

Zdaniem Wnioskodawcy przychód z tytułu nieodpłatnego korzystania z samochodu służbowego, będzie stanowił dla członka związku zawodowego nieodpłatny przychód ze stosunku pracy.

Dyrektor Izby Skarbowej w wydanej przez siebie interpretacji potwierdził prawidłowość stanowiska Spółki.

Aby uniknąć jakichkolwiek wątpliwości interpretacyjnych Spółka pragnie uzyskać potwierdzenie prawidłowości swojego stanowiska w podobnym jak powyżej stanie faktycznym, z tą różnicą, że pracownik wyjeżdzający na posiedzenie Europejskiej Rady Zakładowej jedzie tam jako przedstawiciel załogi.

Podsumowując, Spółka należy do grupy kapitałowej E. W myśl Porozumienia o odnowieniu Europejskiej Rady Zakładowej (dalej jako ERZ) w Grupie E. z dnia 4 marca 2011 r. pracownicy Spółki, wyjeżdżają na cykliczne posiedzenia ERZ w ramach których odbywają się obrady i szkolenia. Co bardzo istotne w sprawie posiedzenia ERZ zwoływane są przez jej przewodniczącego, niezależnie od woli i wiedzy władz Spółki. Pracownicy wyjeżdżają na te posiedzenia jako przedstawiciele załogi. Posiedzenia te mają miejsce na terytorium Francji, tam bowiem znajduje się główna siedziba firmy. Spółka w całości zwraca koszty poniesione przez pracowników, które są związane z tymi wyjazdami. Co również istotne w sprawie, dojazd na posiedzenia odbywa się samochodem służbowym, będącym własnością Spółki. Samochód ten jest nieodpłatnie udostępniany pracownikom.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy kwoty zwracane przez Wnioskodawcę pracownikowi, odbywającemu podróż na posiedzenie ERZ jako przedstawiciel załogi, jako rozliczenie kosztów podróży, stanowi przychód tego pracownika i czy przychód ten będzie korzystał ze zwolnienia w podatku dochodowym od osób fizycznych?
Czy nieodpłatne udostępnienie przez Wnioskodawcę pracownikowi samochodu służbowego w celu odbycia podróży na posiedzenie ERZ jako przedstawiciel załogi, stanowi dla tego pracownika przychód ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia?

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania nr 1, wydatki zwracane przez Spółkę pracownikowi, który poniósł je odbywając podróż na posiedzenie ERZ jako przedstawiciel załogi, stanowią jego przychód podatkowy. Analiza zaś ustawy PIT wskazuje, że przychód ten nie podlega zwolnieniu od podatku dochodowego.

Zgodnie z ogólną zasadą sformułowaną w art. 9 ust. 1 ustawy PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 1 i pkt 9 ustawy PIT, źródłami przychodów są m.in.: stosunek służbowy, stosunek pracy, praca nakładcza, emerytura lub renta, inne źródła.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy przychodami są co do zasady otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. W myśl zaś art. 12 ust. 1, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Wymieniono tu jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa „w szczególności” co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne skutkujące u podatnika (pracownika) powstaniem przysporzenia majątkowego, o ile w istocie mają swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Z kolei, na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy PIT, za przychody z innych źródeł, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach. Zatem także tutaj mamy do czynienia z katalogiem otwartym i przykładowym.

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacenie pracownikowi działającemu w charakterze przedstawiciela załogi, przez Wnioskodawcę zwrotu kosztów podróży, nie ma swojego źródła w łączącym strony stosunku pracy. Zatem jego źródłem będą inne, niezdefiniowane źródła (art. 20 ustawy PIT).

Nie wszystkie jednak przysporzenia otrzymywane przez osoby fizyczne podlegają opodatkowaniu, ponieważ ustawa PIT przewiduje liczne zwolnienia od podatku. I tak, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy PIT, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

podróży służbowej pracownika,
podróży osoby niebędącej pracownikiem

– do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Według Wnioskodawcy, w sprawie nie mamy do czynienia z podróżą służbową pracownika.

Jeżeli chodzi o drugą ze wskazanych sytuacji, w której koszty podróży mogą podlegać zwolnieniu od podatku dochodowego, to zgodnie z treścią art. 21 ust. 13 ustawy PIT, zwolnienie wskazane w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów (osoby otrzymującej) i zostały poniesione:

w celu osiągnięcia przychodów lub
w celu realizacji zadań organizacji jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw,
lub
przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległ
przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji. Niewątpliwie pracownik występujący jako przedstawiciel załogi nie zaliczy poniesionych przez siebie wydatków do kosztów uzyskania przychodów i wyjazd nie miał na celu osiągnięcia przez niego przychodu.

Pracownik występujący w charakterze przedstawiciela załogi nie realizuje również zadań organizacji działających na podstawie odrębnych ustaw, ani nie pełni funkcji obywatelskich.

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca zwracając pracownikowi występującemu jako przedstawiciel załogi, wydatki poniesione przez niego w związku z podróżą na posiedzenie ERZ, nie może uznać, że świadczenie takie podlega zwolnieniu od podatku dochodowego. Powinien mu zatem wystawić informację PIT-8C, na podstawie której pracownik powinien doliczyć wartość świadczenia do swoich przychodów w rozliczeniu rocznym.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania nr 2, przychód z tytułu nieodpłatnego korzystania z samochodu służbowego, będzie stanowił dla pracownika odbywającego podróż jako przedstawiciel załogi, nieodpłatny przychód ze stosunku pracy.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodem, w tym przychodem ze stosunku pracy, jest m.in. wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Za przychód podlegający opodatkowaniu uznać zatem należy każdą formę przysporzenia w majątku osoby fizycznej mającą zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia.

Mając na względzie powyższe, należy stwierdzić, że nieodpłatne udostępnienie przez pracodawcę samochodów służbowych pracownikowi w celu odbycia przez niego podróży na posiedzenie ERZ w charakterze przedstawiciela załogi, z ekonomicznego punktu widzenia postrzegane powinno być po stronie użytkownika takiego pojazdu jako przysporzenie w i jego majątku. Tym samym w sytuacji, gdy pracodawca udostępnia dane świadczenie nieodpłatnie, osoba korzystająca z samochodu uzyskuje nieodpłatne świadczenie będące przychodem dla celów podatkowych.

Należy podkreślić, że przychód z tytułu nieodpłatnego korzystania z samochodu służbowego jest przychodem ze stosunku pracy podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Wartość pieniężną tego nieodpłatnego świadczenia Wnioskodawca, jako płatnik, powinien doliczyć do pozostałych przychodów uzyskanych w danym miesiącu ze stosunku pracy przez tego pracownika i od ich sumy pobrać oraz odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502, z późn. zm.) stanowi, że ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

A zatem ustawodawca, na potrzeby ustawy Kodeks pracy, stworzył definicję prawa pracy, do którego zaliczył oprócz regulacji Kodeksu pracy oraz przepisów innych ustaw i aktów wykonawczych normujących prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, również postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Pracodawca ma obowiązek konsultacji lub zawierania porozumień z pracownikami za pośrednictwem związków zawodowych, a w przypadku ich braku z przedstawicielami pracowników. Obowiązek ten ma jednak miejsce tylko wtedy, gdy wynika to wyraźnie z przepisów prawa pracy, takich jak Kodeks pracy, ustawa o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, ustawa o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

Przechodząc na grunt przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), należy zauważyć, że w myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy“, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, (…).

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zatrudnia pracowników będących przedstawicielami załogi, którzy wyjeżdżają na cykliczne posiedzenia Europejskiej Rady Zakładowej, w ramach których odbywają się obrady i szkolenia. Spółka w całości zwraca koszty poniesione przez przedstawicieli załogi, które są związane z tymi wyjazdami. Dojazd na posiedzenia odbywa się samochodem służbowym, będącym własnością Spółki. Samochód ten jest nieodpłatnie udostępniany pracownikom.

W związku z powyższym, mając na uwadze ww. przepisy należy stwierdzić, że poniesienie przez Wnioskodawcę kosztów związanych z podróżą na posiedzenie Europejskiej Rady Zakładowej, przedstawicieli załogi, będących pracownikami nie powoduje po stronie uczestniczących ww. spotkaniu powstania przychodu ze stosunku pracy. Wszelkie świadczenia Spółki na rzecz członków organizacji związkowych poniesione tylko i wyłącznie w związku z pełnieniem przez te osoby ww. funkcji, nie mogą być kwalifikowane jako świadczenia spełnione na rzecz pracowników.

Powyższe nie oznacza jednak, że przedstawiciele załogi będący pracownikami nie uzyskują przychodu w rozumieniu ustawy w związku ze sfinansowaniem przez Wnioskodawcę kosztów podróży na posiedzenie o którym mowa we wniosku. Osoby te w związku z uczestnictwem w spotkaniach Europejskiej rady Zakładowej, otrzymują nieodpłatne świadczenia. Wartość tych świadczeń nieodpłatnych, ustalona zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy, stanowi przychód w rozumieniu ustawy.

Ustawa w art. 10 ust. 1 rozróżnia przychody na poszczególne źródła, wyodrębniając m.in. przychód ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych (pkt 1), działalność wykonywaną osobiście (pkt 2), czy inne źródła (pkt 9).

Kwalifikacja do konkretnego źródła przychodu determinuje sposób opodatkowania dochodu podatnika. Biorąc pod uwagę istniejący w ustawie katalog źródeł przychodów, przychód uzyskany przez przedstawicieli załogi z tytułu otrzymania nieodpłatnych świadczeń w postaci zwrotu przez Wnioskodawcę kosztów podróży nie ma swojego źródła w łączącym strony stosunku pracy. Należy zatem zakwalifikować je do przychodów z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Wyraz „w szczególności” użyty w powyższym przepisie świadczy o tym, że ustawodawca pozostawił otwarty katalog przychodów wchodzących w zakres „przychodów z innych źródeł”. Tym samym wymienione w nim rodzaje przychodów należy traktować jedynie przykładowo. Nie ma zatem przeszkód, aby do innych źródeł przychodów zaliczyć także wartość świadczeń indywidualnych składających się na tzw. koszty podróży, finansowanych przedstawicielom załogi przez Wnioskodawcę.

Należy jednak zauważyć, że nie wszystkie świadczenia otrzymane przez osoby fizyczne podlegają opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

podróży służbowej pracownika,
podróży osoby niebędącej pracownikiem

Odnosząc się do art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) należy zauważyć, że w przedstawionym stanie faktycznym nie mamy do czynienia z podróżą służbową pracownika, lecz podróżą przedstawicieli załogi. Wyjazdy przedstawicieli załogi wynikają bowiem z pełnionej funkcji, nie stanowią zatem podróży służbowej, która wykonywana jest na polecenie pracodawcy jako zadanie służbowe.

Analizując z kolei lit. b) art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy zauważyć należy, że przepis nie odwołuje się już do podróży służbowej, lecz traktuje ogólnie o podróży osoby niebędącej pracownikiem. W przedstawionym stanie faktycznym przedstawiciele załogi, którym zwracane są koszty wyjazdu formalnie są pracownikami Wnioskodawcy, jednakże otrzymywane przez nich świadczenia nie wynikają ze stosunku pracy. Kwalifikacja tego przychodu do tzw. „innych źródeł” (niezwiązanych ze stosunkiem pracy) umożliwia zatem zastosowanie zwolnienia określonego w lit. b) art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy, przy spełnieniu pozostałych przesłanek.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b), zwolnienie wskazane w ww. artykule, zgodnie z treścią art. 21 ust. 13 ustawy stosuje się jeżeli, otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

w celu osiągnięcia przychodów lub
w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.

Mając na względzie powyższe, stwierdzić należy, że przedstawiciel załogi nie zaliczy poniesionych przez siebie wydatków do kosztów uzyskania przychodów i wyjazd nie miał na celu osiągnięcia przez niego przychodu. Również nie zostaną spełnione przesłanki zawarte w pkt 2-4. Wobec powyższego ww. świadczenie nie będzie podlegało zwolnieniu.

Konsekwencją tego oraz zakwalifikowania przychodów do innych źródeł jest obciążający Wnioskodawcę obowiązek wynikający z art. 42a ustawy. Na podstawie tej regulacji, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Odnosząc się natomiast do wykorzystania przez przedstawicieli załogi samochodów służbowych w celu odbycia podróży na posiedzenie związkowców należy stwierdzić, że w myśl art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Za przychód podlegający opodatkowaniu uznać zatem należy każdą formę przysporzenia w majątku osoby fizycznej mającą zarówno formę pieniężną, jak niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że niewątpliwie wartość nieodpłatnych świadczeń z tytułu udostępnienia przez Wnioskodawcę samochodów służbowych członkowi związku zawodowego w celu odbycia przez niego podróży na posiedzenie związkowców stanowi dla tychże osób przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, kwoty zwracane przez Wnioskodawcę pracownikowi, będącemu przedstawicielem załogi, jako rozliczenie kosztów podróży na posiedzenie ERZ, stanowią przychód, który nie podlega ze zwolnienia w podatku dochodowym od osób fizycznych. Również nieodpłatne udostępnienie przez Wnioskodawcę pracownikowi, będącemu przedstawicielem załogi samochodu służbowego w celu odbycia podróży na posiedzenie ERZ stanowi przychód ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie tut. Organ wskazuje, że wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych zostanie rozpatrzony odrębnym pismem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin