Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/4510-1-220/15-2/EK
z 12 sierpnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w likwidacji przedstawione we wniosku z 30 kwietnia 2015 r. (data wpływu 12 maja 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący opis zdarzenia przyszłego.

Sp. z o.o. w likwidacji (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) jest zarejestrowanym podatnikiem VAT. W 2013 r. została podjęta uchwała o otwarciu likwidacji Spółki. Majątek Spółki obejmuje m.in. budynek (wraz z instalacjami i kotłami grzewczymi), w którym prowadzona była jej działalność (dalej łącznie: Budynek). Spółka prowadziła produkcję do końca stycznia 2014 r., natomiast do końca marca 2014 r. wykorzystywała budynek na własne cele administracyjne. Spółka wynajmowała również budynek w okresie od 1 lutego 2014 r. do końca lutego 2015 r. na rzecz innego podmiotu gospodarczego i osiągała z tego tytułu przychód podlegający opodatkowaniu.

Budynek jest ujęty w ewidencji środków trwałych Spółki i podlegał amortyzacji zgodnie z zasadami wskazanymi w przepisach ustawy o podatku dochodowego od osób prawnych. Od stycznia 2014 r. Spółka zaprzestała zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od budynku. Jednakże, w marcu 2015 r. Spółka „doksięgowała” w rejestrze środków trwałych amortyzację za okres wynajmu budynku (tj. od stycznia 2014 do końca lutego 2015) w stosunku do budynku (tj. nieruchomości i środków trwałych związanych z budynkiem, z grupy 1-3 KŚT – budynki, budowle i kotły; dalej: doksięgowane odpisy amortyzacyjne). Z uwagi na zmianę osoby odpowiedzialnej za prowadzenie ksiąg rachunkowych Spółka nie wyklucza jednakże, że nie wszystkie doksięgowane odpisy amortyzacyjne zostały uznane za koszty podatkowe (Spółka jest w trakcie weryfikacji rozliczeń w tym zakresie). Od marca 2015 r. z uwagi na brak wykorzystania budynku do działalności gospodarczej oraz proces likwidacji działalności Spółki, Spółka zaprzestała amortyzacji budynku.

Spółka rozważa sprzedaż budynku w przyszłości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w momencie sprzedaży budynku, Spółka będzie uprawniona do rozpoznania kosztu uzyskania przychodu w wysokości faktycznie niezamortyzowanej wartości budynku, tj. w wysokości odpowiadającej wydatkom poniesionym na jego nabycie (wytworzenie) pomniejszonym o faktycznie dokonane (i) do końca 2013 r. i zaliczone do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne oraz ewentualnie (ii) doksięgowane odpisy amortyzacyjne w części w jakiej zaliczone zostały do kosztów uzyskania przychodów przed planowaną sprzedażą budynku, w świetle regulacji art. 16 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle brzmienia art. 16 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych na moment sprzedaży budynku będzie ona miała prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie budynku (niezależnie od daty ich poniesienia) pomniejszonych o sumę faktycznie dokonanych przez Spółkę (i) do końca 2013 r. odpisów amortyzacyjnych oraz ewentualnie (ii) doksięgowanych odpisów amortyzacyjnych w części w jakiej zaliczone zostały do kosztów uzyskania przychodów przed planowaną sprzedażą budynku.

Uzasadnienie.

Jak Spółka wskazała w stanie faktycznym, od początku 2014 r. zaprzestała dokonywania amortyzacji budynku i nie zaliczała do kosztów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych od tego składnika majątku. Niedokonywanie przez nią odpisów amortyzacyjnych od budynku wynikało z przyjęcia, że odpisy takie nie mogą być kosztem uzyskania przychodu w związku z postawieniem Spółki w stan likwidacji.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zwłaszcza jej art. 16 ust. 1, nie wskazują jednak na konieczność zaprzestania amortyzacji wskutek otwarcia likwidacji podmiotu gospodarczego, zwłaszcza jeżeli faktycznie kontynuuje on jeszcze przez jakiś okres działalność gospodarczą osiągając z niej przychody. Spółka natomiast jak wskazała w stanie faktycznym prowadziła produkcję do końca stycznia 2014 r. i wynajmowała budynek do końca lutego 2015 r. Zdaniem Spółki, pomimo faktycznego zaprzestania amortyzacji i tym samym wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od budynku, Spółka de facto miała takie prawo na gruncie ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Uznając zatem ww. podejście za prawidłowe, Spółka w marcu 2015 r. dokonała doksięgowania odpisów amortyzacyjnych za okres od stycznia 2014 r. do końca lutego 2015 r. (doksięgowane odpisy amortyzacyjne).

Fakt najpierw zaprzestania przez Spółkę amortyzacji budynku od początku 2014 r., a potem zmiany podejścia w tym zakresie i doksięgowania odpisów amortyzacyjnych za okres od stycznia 2014 r. do lutego 2015 r. nie powinien jednak, jej zdaniem, wpływać na zasady i wysokość kosztu jaki będzie mogła rozpoznać na moment sprzedaży budynku, zgodnie z przytoczonymi poniżej przepisami.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy. Wskazany artykuł zawiera katalog wydatków, które nawet pomimo ich poniesienia w celu osiągnięcia przychodów bądź zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów.

W szczególności, art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych. Wydatki te stanowią koszt uzyskania przychodu bez względu na czas ich poniesienia, w momencie zbycia ww. składników majątku po ich pomniejszeniu o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy. Przepis ten precyzuje, że suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Jednocześnie, w myśl art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem ww. art. 16.

Zestawienie powyższych przepisów, zdaniem Spółki, wskazuje, że wydatki na nabycie środków trwałych podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów co do zasady poprzez odpisy amortyzacyjne tak długo jak są wykorzystywane w działalności gospodarczej podatnika, o ile odpisy te nie podlegają wyłączeniu z kosztów na mocy przepisu art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Niemniej jednak, jeśli przed całkowitym zamortyzowaniem środka trwałego dojdzie do jego zbycia, wydatki na nabycie, w części odpowiadającej niezamortyzowanej wartości początkowej środka trwałego, czyli nie uznane dotąd za koszty uzyskania przychodu, stają się takim kosztem w dacie sprzedaży.

W ocenie Spółki, ww. zasady znajdą zastosowanie w odniesieniu do budynku, jeżeli dojdzie do jego sprzedaży w przyszłości. Mianowicie, Spółka na moment sprzedaży będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wydatki poniesione na nabycie budynku, po ich pomniejszeniu o faktycznie dokonane i zaliczone do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne. Zważywszy, że Spółka dokonywała odpisów amortyzacyjnych de facto do końca lutego 2015 r. suma odpisów amortyzacyjnych w tym przypadku powinna zostać pomniejszona wyłącznie o faktycznie dokonane przez Spółkę odpisy amortyzacyjne, które zostały zaliczone przez nią do kosztów uzyskania przychodów do ww. daty (tj. (i) odpisy amortyzacyjne dokonane do końca 2013 r. oraz ewentualnie (ii) doksięgowane odpisy amortyzacyjne za okres od stycznia 2014 r. do końca lutego 2015 r. – w części w jakiej zostały faktycznie uznane za koszty uzyskania przychodów).

Jak wskazała Spółka powyżej, początkowe podjęcie przez nią decyzji o niezaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od budynku nie wynikało z żadnego przepisu wskazanego w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Natomiast zgodnie z brzmieniem przytoczonych przepisów, tylko odpisy niestanowiące kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych powinny dodatkowo pomniejszać koszt na sprzedaży środka trwałego. Sytuacja taka nie miała jednak miejsca w omawianym przypadku. Spółka wyłączyła bowiem z kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne z innej przyczyny niż wskazana w ww. przepisach (Spółka dokonała następnie ich doksięgowania uznając, że owe wyłączenie nie było konieczne, gdyż faktycznie miała prawo do amortyzacji budynku; Spółka nie wyklucza jednakże, że z opisanych w stanie faktycznym przyczyn doksięgowane odpisy amortyzacyjne mogły nie zostać uznane za koszty uzyskania przychodów – jak wskazała w stanie faktycznym jest w trakcie weryfikacji rozliczeń w tym zakresie).

Zatem, Spółka podkreśla, że jej zdaniem na moment sprzedaży budynku, wartość kosztu uzyskania przychodu stanowić będzie niezamortyzowana wartość początkowa budynku pomniejszona o (i) faktycznie dokonane do końca 2013 r. i zaliczone do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne oraz (ii) doksięgowane odpisy amortyzacyjne za okres od stycznia 2014 r. do lutego 2015 r. w części w jakiej zostały one faktycznie zaliczone do kosztów uzyskania przychodów przez Spółkę przed sprzedażą budynku.

Dodatkowo, Spółka zwraca uwagę, że w wyniku sprzedaży budynku w przyszłości osiągnie przychód z tej sprzedaży. Zatem również w świetle regulacji ogólnych wskazanych w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kwota wydatków poniesionych przez Spółkę na nabycie budynku, w części w jakiej nie podlegała zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne, jako związana z ww. przychodem, stanowić będzie również koszt uzyskania przychodów.

Podsumowując, zdaniem Spółki, w świetle brzmienia art. 16 ust. 1 pkt 1 w zw. art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w momencie sprzedaży budynku w przyszłości będzie miała prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie budynku (niezależnie od daty ich poniesienia), w części w jakiej nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów poprzez dokonane przez Spółkę do końca lutego 2015 r. odpisy amortyzacyjne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.