Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-605/15/WM
z 26 sierpnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 8 maja 2015 r. (data wpływu 12 maja 2015 r.) uzupełnionym pismem z dnia 4 sierpnia 2015 r. (data wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 22 listopada 2011 r. Wnioskodawca zakupił w salonie samochód osobowy marki Chevrolet Aveo za cenę 31.467 zł brutto. Na tę okoliczność posiada stosowną fakturę. Na zakup samochodu, dnia 2 grudnia 2011 r. Wnioskodawca zaciągnął kredyt w banku w wysokości 29.226 zł 80 gr, płatny w 84 miesięcznych ratach według otrzymanego z banku programu spłaty. Program ten przewiduje spłatę ostatniej raty w grudniu 2018 r. Oprocentowanie kredytu wynosi 12,99% w skali roku, a dokładna wysokość rat należności głównej i odsetek wyszczególniona została w programie spłat. Kwota prowizji na rzecz banku wyniosła 867 zł 80 gr. Do tej pory wszystkie raty Wnioskodawca spłaca regularnie. Do dnia 1 stycznia 2015 r. Wnioskodawca wykorzystywał samochód wyłącznie do celów prywatnych.

Od dnia 1 stycznia 2015 r. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług prawniczych w ramach kancelarii komorniczej. Dochody z tego tytułu rozlicza na podstawie przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.). W związku z tym, że samochód jest niezbędny do wykonywanej działalności (dojazdy do kancelarii, prowadzenie czynności egzekucyjnych w terenie), został wprowadzony do ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle art. 22g ust. 3 w zw. z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość początkowa dla celów dokonywania odpisów amortyzacyjnych obejmuje kwotę prowizji uiszczonej na rzecz banku z tytułu zaciągniętego kredytu (kwota 867 zł 80 gr) oraz wyliczoną kwotę odsetek na rzecz banku zapłaconych do momentu oddania samochodu do używania w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej, tj. do dnia 1 stycznia 2015 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy ustalaniu wartości początkowej środka trwałego należy uwzględnić kwotę prowizji uiszczonej na rzecz banku z tytułu zaciągniętego kredytu (kwota 867 zł 80 gr) oraz wyliczoną kwotę odsetek na rzecz banku zapłaconych do momentu oddania samochodu do używania, tj. do dnia 1 stycznia 2015 r. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z kolei, jak stanowi art. 22 ust. 8 ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie natomiast do art. 22a ust. 1, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z kolei zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Właściwą regulacją do ustalenia wartości początkowej środka trwałego, od której prowadzi się odpisy amortyzacyjne jest natomiast art. 22g ustawy. Z art. 22g ust. 1 pkt 1 tej ustawy wynika, że za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w razie odpłatnego nabycia - uważa się cenę ich nabycia. Za cenę nabycia, zgodnie z art. 22g ust. 3 ustawy, należy rozumieć kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty podatku należnego o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie zatem z powyższymi regulacjami, ustalając wartość początkową środka trwałego, można powiększyć ją o koszty prowizji na rzecz banku z tytułu zaciągniętego kredytu oraz koszty odsetek wynikających z umowy kredytowej, które uiszczone zostały do dnia oddania środka do używania.

Przy prowadzeniu działalności w ramach kancelarii komorniczej, samochód jest środkiem niezbędnym. Nie ma zatem wątpliwości, iż wydatki na jego użytkowanie przyczyniają się do osiągania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia jego źródła. Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca uznaje, że w świetle art. 22g ust. 3 w zw. z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy, ustalając wartość początkową wprowadzanego środka trwałego, w postaci samochodu zakupionego ze środków pochodzących z kredytu bankowego, należy uznać cenę zakupu pojazdu, a także kwotę prowizji uiszczonej na rzecz banku z tytułu zaciągniętego kredytu (kwota 867 zł 80 gr) oraz wyliczoną kwotę odsetek na rzecz banku zapłaconych do momentu oddania samochodu do używania na cele pozarolniczej działalności gospodarczej, tj. do dnia 1 stycznia 2015 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) – kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

By środki trwałe podlegały amortyzacji, powinny stanowić majątek podatnika jako nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, być kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, a przede wszystkim być wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która stanowi podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wartość początkowa jest wartością, od której nalicza się odpisy amortyzacyjne, i stanowi odwzorowanie poniesionych na środek trwały przez podatnika nakładów.

Stosownie do treści art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się: w razie nabycia w drodze kupna – cenę ich nabycia.

W myśl art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Za cenę nabycia uważa się zatem kwotę należną zbywcy powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania. Koszty te obejmują w szczególności m. in. odsetki i prowizje.

Mając na uwadze powołane przepisy dotyczące ustalenia wartości początkowej nabytego środka trwałego, tj. treść cyt. art. 22g ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny, wskazać należy, że wydatki poniesione na zapłatę prowizji oraz spłatę odsetek od kredytu zaciągniętego na zakup samochodu osobowego naliczone do dnia przekazania środka trwałego (samochodu osobowego) do używania, powiększają wartość początkową tego środka trwałego. Odpisy amortyzacyjne od tak ustalonej wartości początkowej będą mogły być zaliczone kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z treścią art. 22 ust. 8 w zw. z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.