Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB4/4510-1-147/15-4/ŁM
z 14 lipca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 3 kwietnia 2015 r. (data wpływu 16 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• skutków podatkowych w związku z wygaśnięciem umowy leasingu finansowego (pytanie nr 1) – jest prawidłowe,
• ustalenia wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej (pytanie nr 2) – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 16 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z 1 czerwca 2015 r. (data wpływu 8 czerwca 2015 r.) − o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• skutków podatkowych w związku z wygaśnięciem umowy leasingu finansowego (pytanie nr 1),
• ustalenia wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej (pytanie nr 2).
  
  

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej również zwany „Spółką”) jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o CIT.

Obecnie planowane jest połączenie Wnioskodawcy ze spółką komandytowo-akcyjną, będącą również polskim rezydentem podatkowym dla celów podatku dochodowego od osób prawnych (dalej „Spółka przejmowana”). Planowane połączenie nastąpi w oparciu o art. 492 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (tekst jednolity Dz.U. z 2013 r., poz. 1030; dalej „KSH”), a więc poprzez połączenie przez przejęcie. Wnioskodawca będzie podmiotem przejmującym.

Na chwilę połączenia Wnioskodawcę oraz Spółkę przejmowaną będzie łączyła umowa leasingu finansowego w rozumieniu art. 23a pkt 1 i art. 23f pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 17a pkt 1 i art. 17f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych − Wnioskodawca będzie korzystającym, zaś Spółka przejmowana finansującym (dalej „Umowa leasingu finansowego”).

Przedmiotem Umowy leasingu finansowego będzie prawo ochronne na znak towarowy (dalej „Znak towarowy”) stanowiące wartość niematerialną i prawną podlegającą amortyzacji w rozumieniu przepisów art. 16b ust. 2 pkt 4 w zw. z art. 16b ust. 1 pkt 6 ustawy CIT. Umowa leasingu finansowego będzie spełniać przesłanki określone w przepisach art. 17a pkt 1 oraz 17f ust. 1 ustawy CIT.

W związku z tym przed planowanym połączeniem Wnioskodawca będzie dokonywał odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej ww. wartości niematerialnej i prawnej.

Umowa leasingu finansowego wygaśnie jako konsekwencja połączenia Wnioskodawcy oraz Spółki przejmowanej. Nastąpi to przed upływem podstawowego okresu umowy leasingu finansowego. Na skutek połączenia Wnioskodawca otrzyma prawo ochronne na Znak towarowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wygaśnięcie Umowy leasingu finansowego na skutek połączenia Wnioskodawcy oraz Spółki przejmowanej pozostanie zdarzeniem neutralnym podatkowo dla Wnioskodawcy na gruncie przepisów ustawy o CIT i nie będzie prowadzić do konieczności dokonania korekty rozliczeń podatkowych związanych z realizacją Umowy leasingu przed połączeniem?
2. Czy wygaśnięcie Umowy leasingu finansowego na skutek połączenia Wnioskodawcy oraz Spółki przejmowanej wpłynie na wysokość wartości początkowej Znaku towarowego w ewidencji Wnioskodawcy lub na przyjęty okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych, oraz czy Wnioskodawca będzie uprawniony do kontynuowania amortyzacji Znaku towarowego na zasadach obowiązujących przed połączeniem Wnioskodawcy ze Spółką przejmowaną?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Wygaśnięcie Umowy leasingu finansowego na skutek połączenia Spółki oraz Spółki przejmowanej będzie zdarzeniem neutralnym podatkowo dla Wnioskodawcy na gruncie przepisów ustawy o CIT i nie spowoduje konieczności dokonania korekty rozliczeń podatkowych związanych z realizacją Umowy leasingu finansowego przed połączeniem.

Uzasadnienie.

Sukcesja generalna w zakresie połączenia Wnioskodawcy ze Spółką przejmowaną.

Zgodnie z art. 494 § 1 KSH spółka przejmująca wstępuje z dniem połączenia we wszystkie prawa i obowiązki spółki przejmowanej. Zgodnie z art. 93 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (dalej „o.p.”) osoba prawna zawiązana (powstała) w wyniku łączenia się osób prawnych wstępuje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki każdej z łączących się osób lub spółek. Zgodnie natomiast z art. 93 § 2 pkt 2 o.p. powyższa regulacja ma zastosowanie odpowiednio do osoby prawnej łączącej się przez przejęcie osobowej spółki handlowej (osobowych spółek handlowych).

W związku z powyższym należy uznać, że zarówno na gruncie prawa handlowego, jak i prawa podatkowego Wnioskodawcę, jako spółkę przejmującą, należy uznać za następcę prawnego Spółki przejmowanej. W rezultacie tego, od dnia połączenia to Spółka będzie ponosiła odpowiedzialność za zobowiązania (w tym zobowiązania podatkowe) swojego poprzednika prawnego, tj. Spółki przejmowanej.

Konsekwencje wygaśnięcia zobowiązania w drodze konfuzji na gruncie ustawy o CIT.

Na skutek połączenia Wnioskodawcy ze Spółką przejmowaną i wiążącej się z tym sukcesji generalnej w rozumieniu przepisów prawa handlowego nastąpi wygaśnięcie Umowy leasingu finansowego. Innymi słowy dojdzie do wygaśnięcia praw i obowiązków umownych wskutek tzw. konfuzji, tj. szczególnego zdarzenia prawnego prowadzącego do skumulowania długu i wierzytelności w jednym podmiocie. Wnioskodawca występując w stosunku zobowiązaniowym w roli korzystającego (leasingobiorcy) jednocześnie wstąpi w prawa i obowiązki Spółki przejmowanej, tj. finansującego (leasingodawcy).

Zdaniem Wnioskodawcy konfuzja jest zdarzeniem neutralnym podatkowo, tj. niepowodującym powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu po stronie podmiotu przejmującego będącego następcą prawnym podmiotu przejmowanego. Wygaśnięcie Umowy leasingu finansowego nie będzie zatem prowadzić do powstania po stronie Wnioskodawcy przychodu podlegającego opodatkowaniu. Należy zaznaczyć, iż wystąpienie konfuzji nie wiąże się z uzyskaniem jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego przez Wnioskodawcę, tj. z otrzymaniem przez niego realnych, określonych wartości w sensie ekonomicznym.

Należy również zaznaczyć, że w ustawie o CIT określone zostały konsekwencje niektórych form wygaśnięcia zobowiązań. W szczególności ustawodawca przewidział opodatkowanie umorzenia czy też przedawnienia zobowiązań. Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o CIT przychód stanowi wartość umorzonych lub przedawnionych zobowiązań, w tym z tytułu zaciągniętych pożyczek (kredytów). Jednakże, zdaniem Wnioskodawcy, ani zasada ogólna dotycząca powstania przychodów do opodatkowania wynikająca z art. 12 ustawy o CIT, ani tym bardziej przywołany powyżej art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o CIT nie będą miały zastosowania w sytuacji wygaśnięcia Umowy leasingu finansowego na skutek połączenia stron Umowy leasingu finansowego. Wnioskodawca pragnie powtórnie zaznaczyć, że Spółka nie uzyska żadnego przysporzenia, które mogłoby podlegać opodatkowaniu.

Pojęcie umorzenia, do którego odwołuje się art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o CIT, nie zostało w jakikolwiek sposób zdefiniowane lub doprecyzowane przez ustawodawcę. Dlatego też uwzględniając stanowisko wypracowane przez doktrynę oraz judykaturę, w sytuacji, w której brak jest legalnej definicji określonego pojęcia, należy przypisać temu pojęciu takie znaczenie, jakie ma ono w innych aktach prawnych lub w języku potocznym.

Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1998, t. III, str. 557) umorzenie oznacza zmniejszenie lub zlikwidowanie zobowiązania pieniężnego poprzez uzyskanie zrzeczenia się należności przez wierzyciela lub spłatę stopniową długu. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (dalej „KC”) odnosi się do umorzenia zobowiązania w kontekście zwolnienia z długu pod tytułem darmym, potrącenia oraz odnowienia. Należy zaznaczyć, że jedynie w przypadku zwolnienia z długu dojdzie do powstania jakiegokolwiek przysporzenia u tej strony stosunku zobowiązaniowego, która z długu zostanie zwolniona. W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, przez umorzenie skutkujące powstaniem przychodu do opodatkowania, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o CIT, należy rozumieć jedynie zwolnienie z długu pod tytułem darmym w drodze zwolnienia z długu przewidzianego w art. 508 KC.

Art. 508 KC, który odnosi się do zwolnienia z długu, przewiduje, że dla uznania zobowiązania za umorzone w całości lub w części, muszą zostać spełnione dwie przesłanki: wierzyciel musi złożyć oświadczenie woli o zwolnieniu dłużnika z długu oraz dłużnik musi złożyć oświadczenie woli, że zwolnienie to przyjmuje. Zdaniem Wnioskodawcy w przypadku połączenia Spółki ze Spółką przejmowaną, nie dochodzi do zwolnienia z długu pod tytułem darmym (wymagającego dla swej skuteczności zgodnych oświadczeń woli obu stron stosunku prawnego), ponieważ konfuzja stanowi zupełnie inną instytucję prawa cywilnego. Należy zaznaczyć, że do konfuzji dochodzi z mocy samego prawa. Skutkiem konfuzji jest wygaśnięcie stosunku zobowiązaniowego pomimo braku złożenia oświadczeń woli przez strony tego stosunku, wskutek wystąpienia określonego zdarzenia (np. wskutek połączenia spółek).

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, konfuzja jest zdarzeniem neutralnym podatkowo na gruncie uregulowań ustawy o CIT. Stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie zostało podzielone przez organy podatkowe, np. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 16 października 2014 r. sygn. ILPB4/423-347/14-2/DS, Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 8 maja 2014 r. sygn. IBPBI/2/423-182/14/AK, Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 27 lutego 2014 r. sygn. IPPB3/423-985/13-2/JBB, Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 6 listopada 2013 r. sygn. ILPB3/423-371/13-4/JG.

Brak obowiązku korekty rozliczeń podatkowych związanych z wykonywaniem Umowy leasingu finansowego.

Wnioskodawca jako korzystający w Umowie leasingu finansowego i podmiot zobowiązany do ponoszenia opłat leasingowych powinien rozpoznawać koszty uzyskania przychodów w wysokości części odsetkowej ww. opłat (art. 17f ust. 1 ustawy o CIT).

Jednocześnie korzystający w okresie trwania Umowy leasingu finansowego powinien dokonywać odpisów amortyzacyjnych od środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będącej przedmiotem umowy leasingu.

Ustawa o CIT nie zawiera postanowień wskazujących na obowiązek skorygowania przez podatnika kosztów uzyskania przychodów w postaci części odsetkowych opłat leasingowych lub odpisów amortyzacyjnych na wypadek rozwiązania lub wygaśnięcia umowy leasingu finansowego przed upływem podstawowego okresu umowy leasingu. Jedynie art. 16ł ust. 6 ustawy o CIT przewiduje, że w razie zmiany, wygaśnięcia lub rozwiązania umowy leasingu finansowego prowadzących do tego, że na korzystającego nie zostanie przeniesiona własność przedmiotu leasingu, właściciel przejmując określony składnik majątku określa jego wartość początkową zgodnie z art. 16g ustawy o CIT, przed zawarciem pierwszej umowy leasingu, pomniejszoną o spłatę wartości początkowej, o której mowa w art. 17a pkt 7 ustawy o CIT oraz o sumę dokonanych przez siebie odpisów amortyzacyjnych. Należy jednakże podkreślić, że powyższy przepis adresowany jest wyłącznie do finansującego.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, wygaśnięcie umowy leasingu finansowego na skutek połączenia Spółki oraz Spółki przejmowanej nie będzie prowadzić do konieczności dokonania korekty rozliczeń podatkowych związanych z realizacją umowy leasingu przed połączeniem.

Stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie zostało podzielone przez organy podatkowe, np. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 31 stycznia 2008 r. sygn. ITPB3/423-248/07/MT, w której organ podatkowy ocenił, że „rozwiązanie (...) umowy przed upływem terminu, na jaki została zawarta, nie wiąże się z koniecznością skorygowania kosztów uzyskania przychodów w postaci już dokonanych odpisów amortyzacyjnych”. Organ zaznaczył, że „ustawodawca nie przewiduje bowiem powstania takiego obowiązku podatnika jako skutku prawnego wcześniejszego zakończenia tego stosunku obligacyjnego”.

Także stanowisko wyrażone przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 14 grudnia 2009 r. sygn. IPPB3/423-660/09-2/GJ, potwierdza stanowisko podatnika, zgodnie z którym „wcześniejsze niż wynikające z umowy zakończenie umowy leasingu, będące skutkiem połączenia Korzystającego z Finansującym nie spowoduje powstania obowiązku korygowania rozliczeń z tytułu podatku dochodowego zarówno przez Finansującego jak i Korzystającego”.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Wygaśnięcie Umowy leasingu finansowego na skutek połączenia Wnioskodawcy oraz Spółki przejmowanej nie wpłynie na wysokość wartości początkowej Znaku towarowego w ewidencji Wnioskodawcy ani na przyjęty okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych, zaś Wnioskodawca będzie uprawniony do kontynuowania amortyzacji Znaku towarowego na zasadach obowiązujących przed połączeniem ze Spółką przejmowaną.

Uzasadnienie.

Zgodnie z przytoczonym wyżej art. 93 § 2 w zw. art. 93 § 1 pkt 2 o.p. osoba prawna biorąca udział w połączeniu przez przejęcie innej osobowej spółki handlowej wstępuje we wszelkie prawa i obowiązki spółki przejmowanej, przewidziane w przepisach prawa podatkowego.

Zgodnie natomiast z art. 16g ust. 9 ustawy o CIT w razie połączenia podmiotów dokonywanego na podstawie odrębnych przepisów − wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podmiotu połączonego, przy czym powyższą zasadę stosuje się odpowiednio do spółek niebędących osobami prawnymi.

Zgodnie z art. 16g ust. 18 ustawy CIT art. 16g ust. 9 ustawy o CIT znajduje zastosowanie, jeśli z odrębnych przepisów wynika, że podmiot powstały z połączenia wstępuje we wszelkie prawa i obowiązki podmiotu połączonego.

Na podstawie natomiast art. 16h ust. 3 ustawy o CIT podmiot ten dokonuje odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów oraz kontynuuje metodę amortyzacji przyjętą przez podmiot połączony.

W związku z powyższym należy uznać, że w razie połączenia przez przejęcie innej osobowej spółki handlowej, spółka przejmująca powinna kontynuować amortyzację składników majątkowych spółki przejętej. Ustawa o CIT nie zawiera jednak przepisów, które w sposób szczególny regulowałyby zagadnienie amortyzacji środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych będących przedmiotem leasingu finansowego, na wypadek przejęcia podmiotu będącego finansującym przez podmiot będący korzystającym. Jeżeli umowa leasingu finansowego wygaśnie, a własność przedmiotu umowy nie zostanie przeniesiona na korzystającego, podatkową amortyzację środka trwałego prowadzić będzie podmiot będący finansującym. Wówczas zastosowanie znajduje jednak art. 16ł ust. 6 ustawy o CIT, przytoczony w uzasadnieniu do pkt 1. Należy przy tym podkreślić, że przepis ten nie odnosi się do wygaśnięcia umowy leasingu na skutek konfuzji. Ww. przepis ponadto odnosi się, zdaniem Wnioskodawcy, do sytuacji, w których nie dojdzie do przeniesienia na korzystającego własności środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, zaś zgodnie z opisem zdarzenia przyszłego Znak towarowy zostanie przeniesiony na Wnioskodawcę na skutek połączenia.

Należy zauważyć, iż przy leasingu finansowym wartość początkowa składnika majątkowego oddanego w leasing jest wykazywana zarówno w ewidencji korzystającego, jak i finansującego, przy czym korzystający pozostaje podmiotem wyłącznie uprawnionym do dokonywania odpisów amortyzacyjnych. W związku z powyższym w razie połączenia finansującego i korzystającego ustalenia wymaga to, czy przedmiotowe składniki majątkowe powinny być amortyzowane w oparciu o zasady przyjęte przez korzystającego, czy też przez finansującego przed zawarciem umowy leasingu.

W doktrynie przyjmuje się, że ze względu na treść art. 16g ust. 9 oraz 16h ust. 3 ustawy o CIT „odpisy amortyzacyjne dokonywane są wg zasady «kontynuacji», tzn. kontynuowane są zasady i stawki stosowane przez podmiot, w którego ewidencji wartości te pozostawały do momentu przekształcenia, podziału albo łączenia, z uwzględnieniem wysokości dotychczasowych odpisów amortyzacyjnych” (M. Wieczorek-Fronia, J. Zubrzycki, Środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne, UNIMEX, Wrocław 2013, s. 375).

Zważywszy na to, że do momentu połączenia to Wnioskodawca jako korzystający dokonywać będzie odpisów amortyzacyjnych od wartości niematerialnej i prawnej, Wnioskodawca powinien kontynuować amortyzację Znaku towarowego na dotychczasowych zasadach.

Ponadto, zgodnie z art. 16m ust. 3 ustawy o CIT, podatnicy ustalają stawki amortyzacyjne dla poszczególnych wartości niematerialnych i prawnych na cały okres amortyzacji przed rozpoczęciem dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Innymi słowy „raz ustalonych stawek nie można zmieniać” (S. Babiarz i inni, Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz 2011, UNIMEX, Wrocław 2011, s. 874). Sprzeczne z normą prawną wyrażoną w powyższym przepisie byłoby zatem stwierdzenie, że na skutek połączenia Wnioskodawca powinien dokonywać odpisów amortyzacyjnych od Znaku towarowego zgodnie z zasadami ustalonymi przez Spółkę przejmowaną.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, wygaśnięcie Umowy leasingu finansowego na skutek konfuzji uzasadnia kontynuację amortyzacji Znaku towarowego przez Wnioskodawcę na zasadach obowiązujących przed połączeniem ze Spółką przejmowaną.

Konfuzja nie wpłynie w szczególności na wysokość wartości początkowej Znaku towarowego w ewidencji Wnioskodawcy ani na przyjęty okres amortyzacji.

Stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie zostało podzielone przez organy podatkowe, np. w:

• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 16 października 2014 r. sygn. ILPB4/423-347/14-2/DS, w której organ podatkowy potwierdził prawidłowość stanowiska podatnika i odstąpił od uzasadnienia prawnego takiej oceny. Podatnik w swoim wniosku podnosił, że będąc stroną umowy leasingu (korzystającym), planuje w przyszłości połączyć się z finansującym jako podmiot przejmujący. Podatnik stanął na stanowisku, że w razie połączenia „na skutek wygaśnięcia umowy leasingu uzasadniona jest kontynuacja amortyzacji Znaku towarowego na zasadach obowiązujących przed połączeniem ze Spółką z Grupy”, oraz że „konfuzja nie wpłynie na wysokość wartości początkowej Znaku towarowego w ewidencji Spółki i oraz przyjęty okres amortyzacji”;
• interpretacji indywidualnej z dnia 14 grudnia 2009 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. IPPB3/423-660/09-2/GJ), w której organ podatkowy potwierdził prawidłowość stanowiska podatnika i odstąpił od uzasadnienia prawnego takiej oceny. Podatnik w swoim wniosku podnosił, że będąc stroną umowy leasingu (korzystającym), planuje w przyszłości połączyć się z finansującym jako podmiot przejmujący. Podatnik stanął na stanowisku, że w razie połączenia należy „ustalić wartość początkową środków trwałych (będących obecnie przedmiotem umowy leasingu) w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji, środków trwałych Korzystającego” oraz „kontynuować metodę amortyzacji przyjętą przez Korzystającego”. We wniosku zaznaczono także, iż „w przypadku połączenia podmiotów nie powstanie po stronie Podatnika obowiązek ponownej wyceny przejmowanych składników majątkowych (środków trwałych będących przedmiotem umowy leasingu) w celu ustalenia wartości początkowej składników majątkowych”.
  
  

Odpowiedź w zakresie pytania nr 1.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie skutków podatkowych w związku z wygaśnięciem umowy leasingu finansowego (pytanie nr 1) jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w powyższym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Odpowiedź w zakresie pytania nr 2.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie ustalenia wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej (pytanie nr 2) jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w powyższym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Ponadto w odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego niniejszą interpretację. Natomiast odwołanie się do publikacji podatkowej, jako że co do zasady nie stanowi ona źródła prawa, także nie jest wiążące dla organu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.