2015.10.29 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/4511-1039/15-2/MT
z 29 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. 2015, poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 2 września 2015 r. (data wpływu 9 września 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sprzedaży towarów poniżej ceny zakupu - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 września 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sprzedaży towarów poniżej ceny zakupu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie indywidualnej działalności gospodarczej osoby fizycznej. W ramach prowadzonej działalności zajmuje się handlem wyrobami kamieniarskimi (dalej: towar handlowy). Zdecydowaną większość nabywanych towarów stanowią wyroby z granitu. Towary mają formę pojedynczych elementów, mogących podlegać przetworzeniu, lecz w większości przypadków są to gotowe zestawy modeli granitowych pomników nagrobkowych. Towary kupowane przez wnioskodawcę to m.in.:

slaby granitowe

elementy granitowe do nagrobków - paski, płytki.

Firma nabywa towary handlowe przeznaczone do dalszej odsprzedaży od kontrahentów spoza Polski (import towarów). Głównym miejscem dokonywania zakupów przez Wnioskodawcę jest Chińska Republika Ludowa. Z racji skomplikowanej procedury transportowej, zakupione przez Wnioskodawcę towary z zagranicy nie podlegają w większości zwrotowi, to po stronie Wnioskodawcy leży ryzyko odpowiedniego skalkulowania transakcji aby osiągnąć zysk. Wnioskodawca przy sprzedaży towarów udziela gwarancji własnej, której cały koszt spoczywa na Wnioskodawcy. W związku z tym, część zakupionego towaru stanowi rezerwę reklamacyjną na poczet przyszłych zgłoszeń. Rezerwa ta nie jest wydzielona, towary służące do obsługi reklamacji znajdują się w jednym magazynie wraz z tymi, które podlegają sprzedaży, nie są oznaczone indywidualnie.

Wnioskodawca w ramach ryzyka prowadzenia działalności wie, iż część nabywanych przez niego towarów, już w momencie ich dostarczenia, nie nadaje się do wprowadzenia do obrotu. Towary pakowane są u sprzedawcy w Chinach, następnie transportowane transportem morskim, po drodze kilkukrotnie przeładowywane, a następnie przewożone transportem kołowym do siedziby Wnioskodawcy i tam rozładowywane. W każdym transporcie część elementów ulega uszkodzeniu, połamaniu. Jest to szczególnie istotny problem w przypadku gotowych zestawów nagrobkowych, gdyż w ten sposób ulegają zdekompletowaniu. Zastąpienie uszkodzonych elementów innymi, może być niemożliwe, ze względu na fakt, iż naturalny kamień posiada różną strukturę, fakturę w zależności od bloku z jakiego został wycięty. Ten sam rodzaj kamienia, lecz pochodzący z innego regionu, wydobyty w innym, czasie zazwyczaj nie spełnia wymogów estetycznych i nie będzie pasował do pozostałych elementów uszkodzonego zestawu.

Wnioskodawca zidentyfikował jednocześnie dużą część towaru, która jest niepełnowartościowa, ze względu na fakt, iż mimo dołożenia należytej staranności, ich magazynowanie znacząco wpłynęło na jakość towaru. Granit, jak każdy kamień naturalny podlega procesom starzenia, wypłukiwania pod wpływem opadów deszczu, czy też odbarwień słonecznych. Taki towar utracił wartość handlową z przyczyn naturalnych i nie nadaje się do wprowadzenia na rynek zgodnie z jego pierwotnym przeznaczeniem, a więc po cenach rynkowych, jakie Wnioskodawca dyktuje swoim klientom.

Z uwagi na ograniczoną powierzchnię magazynową i ponoszone w związku z wynajmem tej powierzchni koszty a także konieczność uwolnienia powierzchni magazynowej na potrzeby innego asortymentu Wnioskodawca podjął decyzję o poszukiwaniu nabywców na część wadliwych, zniszczonych, wybrakowanych towarów i sprzedaż ich poniżej ceny zakupu.

Towary handlowe wyceniane są w momencie rozchodu i na dzień bilansowy według zasady identyfikacji każdej partii towaru zgodnie z ceną po jakiej została ona zakupiona. Firma posiada system komputerowy pozwalający na identyfikację każdego towaru w cenach zakupu.

W związku z powyższym, po stronie Wnioskodawcy powstała wątpliwość, czy dokonując sprzedaży poniżej kosztów nabycia, ma prawo zaliczyć straty wynikające ze sprzedaży towarów, poniżej cen zakupu, do kosztów uzyskania przychodów w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca dokonując sprzedaży towarów poniżej kosztów nabycia, ma prawo zaliczyć straty wynikające ze sprzedaży towarów, poniżej cen zakupu, do kosztów uzyskania przychodów w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, straty wynikające ze sprzedaży towaru handlowego poniżej cen zakupu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z przepisem art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), za przychód z działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W świetle art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl przepisów art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21,52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ogólna zasada ustalania dochodu wyrażona w art. 9 ust. 2 powołanych przepisów stanowi, że dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Mając na uwadze powyższe przepisy, strata z działalności jest wynikiem finansowym wszystkich transakcji przeprowadzonych przez Wnioskodawcę w danym roku podatkowym.

Nie można mówić o starcie z działalności w kontekście konkretnych pojedynczych transakcji. Reasumując, kosztem uzyskania przychodu będzie wydatek na zakup towaru handlowego. Zdaniem Wnioskodawcy, straty wynikające ze sprzedaży towaru handlowego poniżej cen zakupu mogą stanowić koszty uzyskania pochodu. Różnica wynikająca ze sprzedaży towaru handlowego poniżej ceny zakupu nie będzie podlegała wyksięgowaniu z kosztów uzyskania przychodów.

Ponadto, zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Zatem kosztem uzyskania przychodów są wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne. Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki. Z oceny związku wydatku ze źródłem przychodów winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

być właściwie udokumentowany.

Jak wynika z powyższego, zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów określonego wydatku wymaga łącznego spełnienia podstawowych przesłanek, które zakładają że między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu bądź funkcjonowanie źródła przychodu, a także wydatek ten nie został wyłączony z kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 23 ww. ustawy.

Jeżeli zatem wystąpiły wszystkie elementy, kwalifikujące poniesione koszty zakupu towarów handlowych do kosztów uzyskania przychodów, Wnioskodawca sprzedaż towaru poniżej kosztów zakupu może uznać za koszt podatkowy w wysokości ceny zakupionego towaru.

Różnica wynikająca ze sprzedaży towaru handlowego poniżej ceny zakupu nie będzie podlegała wyksięgowaniu z kosztów uzyskania przychodów. Reasumując, kosztem uzyskania przychodu będą wydatki na zakup towaru handlowego.

Stanowisko Wnioskodawcy oraz sam mechanizm sprzedaży poniżej kosztów zakupu zostały potwierdzone w interpretacjach podatkowych wydawanych w imieniu Ministra Finansów, m.in.:

ILPB1/415-457/10-2/AG -wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu - dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych

ILPB3/423-47/10-4/GC - wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu - dotyczącej analogicznej sytuacji w podatku dochodowym od osób prawnych.

Przytoczone interpretacje nie są co prawda wiążące dla Wnioskodawcy, gdyż zostały wydane w konkretnej sprawie, dla konkretnego podatnika, jednakże mogą stanowić potwierdzenie linii orzeczniczej Ministerstwa Finansów w analogicznych stanach faktycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późń. zm.) za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do art. 24 ust. 1 ustawy u podatników, którzy prowadzą księgi rachunkowe, za dochód z działalności gospodarczej uważa się dochód wykazany na podstawie prawidłowo prowadzonych ksiąg, zmniejszony o dochody wolne od podatku i zwiększony o wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów, zaliczone uprzednio w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Natomiast w myśl art. 24 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14, a kosztami uzyskania powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa.

Stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu lub zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Zatem, podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem:

faktycznego poniesienia wydatku,

istnienia związku przyczynowego pomiędzy wydatkiem a przychodami,

braku dokonanego wydatku na liście negatywnej, zawartej w art. 23 ustawy,

odpowiedniego udokumentowania poniesionego wydatku.

Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, każdy wydatek - poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Przy czym należy mieć na uwadze, iż obowiązek wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności gospodarczej, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów, spoczywa na podatniku.

Zatem przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych regulują, co jest przychodem, a co kosztem uzyskania przychodów w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Przepisy te nie zastrzegają jednocześnie, że towary handlowe nie mogą być sprzedawane poniżej ceny ich zakupu.

W działalności handlowej przedsiębiorca uzyskuje zysk poprzez zastosowanie marży handlowej, która jest jednym z elementów ceny sprzedaży. Cena sprzedaży ma zapewnić pokrycie kosztów własnych zakupu bądź wytworzenia i uzyskanie rentowności sprzedaży.

Przedsiębiorca zmuszony sytuacją gospodarczą może sprzedać towary bez marży handlowej bądź nawet poniżej ceny ich zakupu, czyli bez marży i ponosząc stratę. Jednak mając na uwadze prawo podatkowe, zastosowanie takiej obniżki należy w racjonalny sposób uzasadnić.

W wyniku przeceny podatnicy nie osiągają przychodów z działalności gospodarczej w wysokości zamierzonej, gdyż towar zostaje sprzedany z niższą marżą, a w niektórych sytuacjach nawet poniżej kosztów zakupu, co w każdym przypadku powoduje obniżenie podstawy opodatkowania. Jednak takie działanie nie powoduje powstania dodatkowych kosztów oraz nie powoduje obowiązku obniżenia kosztów poniesionych na zakup bądź wytworzenie takich towarów.

Poza sytuacją na rynku istnieją również inne czynniki, którą mogą stanowić przyczynę obniżania ceny. Działanie takie może być skutkiem chęci szybszego pozbycia się towaru, który nie sprzedawał się dobrze po wyższej cenie bądź w celu uwolnienia miejsca w sklepie i magazynie na nowe towary lub z powodu stwierdzenia wad oferowanych produktów. Przedsiębiorcy prowadzący działalność handlową mogą ponieść szkodę, gdy towar zalega na półkach, gdy dochodzi do jego uszkodzenia albo utraty jego wartości, bliskiego przeterminowania, zakończenia sezonu, zmiany mody oraz wielu innych adekwatnych zdarzeń. Na obniżkę ceny może także wpłynąć przeprowadzona przez przedsiębiorcę kalkulacja finansowa, która wskazuje, że z ekonomicznego punktu widzenia bardziej opłacalne jest sprzedać towary poniżej ceny ich zakupu niż nie sprzedać ich w ogóle. Wtedy w celu zminimalizowania strata podatnicy często dokonują przeceny towarów.

W takim przypadku to podatnik podejmuje decyzję o poniesieniu kosztów związanych z obniżką cen towarów poniżej ceny zakupu i sam ocenia ryzyko ekonomiczne i gospodarcze w tym zakresie.

W art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wskazano, że sytuacja, w której sprzedaż dokonywana jest poniżej ceny zakupu generuje obowiązek nieuznania całego wydatku poniesionego na zakup towaru za koszt uzyskania przychodów. Zatem obniżenie ceny, po jakiej sprzedawany jest towar poniżej cen ich zakupu nie powoduje obowiązku obniżenia kosztów uzyskania przychodów, które przedsiębiorca faktycznie poniósł w związku z zakupem tych towarów. W związku ze sprzedażą towarów po cenie niższej niż cena ich zakupu ulega zmniejszeniu przewidywany przychód i tym samym podstawa opodatkowania.

W przypadku sprzedaży towarów poniżej ceny zakupu przedsiębiorca musi poprzeć taką decyzję dokumentami zawierającymi wiarygodne i rzetelne informacje na temat powodów takich działań.

Zatem transakcja przeceny towarów stanowi działanie mające na celu osiągnięcie i zachowanie, a w perspektywie zabezpieczenie źródła przychodów. Sprzedaż przecenionych towarów generuje powstanie przychodu u przedsiębiorcy z tego tytułu, a kosztem uzyskania przychodów w odniesieniu do tych zdarzeń gospodarczych będzie wydatek związany z nabyciem sprzedawanego towaru.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie indywidualnej działalności gospodarczej osoby fizycznej. W ramach prowadzonej działalności zajmuje się handlem wyrobami kamieniarskimi (dalej: towar handlowy). Firma nabywa towary handlowe przeznaczone do dalszej odsprzedaży od kontrahentów spoza Polski (import towarów). Głównym miejscem dokonywania zakupów przez Wnioskodawcę jest Chińska Republika Ludowa. Wnioskodawca w ramach ryzyka prowadzenia działalności wie, iż część nabywanych przez niego towarów, już w momencie ich dostarczenia, nie nadaje się do wprowadzenia do obrotu. W każdym transporcie część elementów ulega uszkodzeniu, połamaniu. Jest to szczególnie istotny problem w przypadku gotowych zestawów nagrobkowych, gdyż w ten sposób ulegają zdekompletowaniu.

Wnioskodawca podjął decyzję o poszukiwaniu nabywców na część wadliwych, zniszczonych, wybrakowanych towarów i sprzedaż ich poniżej ceny zakupu. Towary handlowe wyceniane są w momencie rozchodu i na dzień bilansowy według zasady identyfikacji każdej partii towaru zgodnie z ceną po jakiej została ona zakupiona. Firma posiada system komputerowy pozwalający na identyfikację każdego towaru w cenach zakupu.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że koszty ponoszone przez Wnioskodawcę na zakup towarów, które będą następnie sprzedawane klientom po cenach niższych niż cena ich zakupu, będą ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

A zatem, wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych to wydatki faktycznie poniesione na zakup tych towarów, a nie stratę wynikającą z ich sprzedaży Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy wskazać, że rozstrzygnięcia w nich zawarte nie są wiążące. Zatem, powołane przez Wnioskodawcę interpretacje nie mogą stanowić podstawy rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcy i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002, r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin