Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/4512-755/15-4/KR
z 8 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 lipca 2015 r. (data wpływu 22 lipca 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 września 2015 r., będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 16 września 2015 r. (skutecznie doręczonym 22 września 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania za podatnika podmiotu dokonującego sprzedaży gruntu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 lipca 2015 r. wpłynął ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 29 września 2015 r., będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 16 września 2015 r. (skutecznie doręczonym 22 września 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania za podatnika podmiotu dokonującego sprzedaży gruntu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

W 2000 r. Wnioskodawca otrzymał od ojca w drodze darowizny część gospodarstwa rolnego o powierzchni 8689 m². Były to 3 sąsiadujące ze sobą działki składające się z roli i łąki. Wnioskodawca mieszka i pracuje zawodowo w W., w gospodarstwie rolnym nigdy nie prowadził działalności rolniczej, nie sprzedawał płodów rolnych.

W 2011 r. Wnioskodawca postanowił posiadane działki sprzedać jako zupełnie Mu zbędne. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, nie kupował i nie zamierza kupować nieruchomości i nie jest właścicielem innych gruntów. Wnioskodawca nigdy nie był i nie jest płatnikiem podatku VAT.

Ponieważ Wnioskodawca nie znalazł kupca na swoją część gospodarstwa, udzielił pełnomocnictwa do sprzedaży bratu. Na tym aktywność Wnioskodawcy związana ze sprzedażą działek się zakończyła.

Brat jako pełnomocnik wystąpił o warunki zabudowy z planem podziału na 8 działek i budowę 8 budynków mieszkalnych jednorodzinnych. W 2012 r. brat uzyskał żądane warunki zabudowy pod warunkiem uzyskania szerszej drogi dojazdowej. Działek nie obejmuje plan zagospodarowania przestrzennego.

Następnie zlecił geodecie podział gruntu na 8 działek oraz wydzielenie drogi z działki sąsiada. W 2013 r. wykupił od sąsiada współwłasność w drodze dojazdowej. Następnie zlecił wykonanie projektu przyłącza wody i kanalizacji do jednej z działek. W 2014 r. brat Wnioskodawcy w Jego imieniu sprzedał pierwszą działkę i w akcie notarialnym zobowiązał się do wykonania do niej przyłącza wody i kanalizacji.

W 2015 roku brat sprzedał kolejne 3 działki i wykonał obiecane w akcie notarialnym przyłącze do pierwszej sprzedanej działki.

Nabywców działek brat szuka poprzez ogłoszenia w darmowych serwisach internetowych i w lokalnej prasie.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że grunty zostały użyczone Jego ojcu do użytkowania, jednak z tego tytułu Wnioskodawca nie uzyskiwał żadnych dochodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy od sprzedaży gruntu wchodzącego w skład majątku prywatnego Wnioskodawca wystąpi w roli podatnika podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż przedmiotowych działek nie nastąpiła w wykonaniu działalności gospodarczej w rozumieniu VAT, a w konsekwencji nie jest opodatkowana tym podatkiem.

Sprzedawane działki były własnością ojca Wnioskodawcy i nie zostały przez Niego nabyte w celu odsprzedaży tylko do celów prywatnych.

Sprzedając działki budowlane Wnioskodawca nie działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą i działalność w tym zakresie nie przybrała formy zawodowej. Wnioskodawca nigdy nie prowadził działalności w zakresie handlu nieruchomościami ani też działalności rolniczej i nie sprzedawał płodów rolnych. Wnioskodawca nie jest i nie był płatnikiem podatku VAT. Nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celach odsprzedaży. Pierwsza próba sprzedaży gruntów nastąpiła po ponad 11 latach od nabycia, więc nie może być mowy o nabyciu w celu odsprzedaży.

Liczba i zakres transakcji sprzedaży gruntów nie jest też kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem opodatkowania, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Pomimo, że czynności sprzedaży było kilka dotyczą wydzielonych części tej samej nabytej w drodze darowizny części gospodarstwa Wnioskodawca nie nabywał nigdy i nie zamierza nabywać żadnych innych gruntów w celu odsprzedaży.

Podobnie okoliczność, że przed sprzedażą pełnomocnik Wnioskodawcy dokonał podziału gruntu na działki w celu ułatwienia sprzedaży nie jest decydująca.

Działający w imieniu Wnioskodawcy brat podjął szereg czynności mających na celu ułatwienie sprzedaży przedmiotowych działek, w tym wystąpił o warunki zabudowy, dokonał podziału działek, wydzielił drogę z działki sąsiada, wykupił od sąsiada współwłasność w drodze dojazdowej, zlecił wykonanie projektu przyłącza wody i kanalizacji do jednej z nowopowstałych działek oraz wykonał to przyłącze. Czynności tych jest sporo, lecz w ocenie Wnioskodawcy nie jest ich wystarczająco dużo, aby uznać, że z punktu widzenia VAT prowadzi działalność gospodarczą w zakresie obrotu nieruchomościami (zwłaszcza, że czynności, o których mowa, wykonuje w imieniu Wnioskodawcy Jego brat).

Wnioskodawca uważa w związku z tym, że w przedstawionej sytuacji sprzedaż działek nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą” opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Natomiast przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Jednakże należy zauważyć, że nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – mocą ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem „podatnika” te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług dla uznania określonych zachowań podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu statusu podatnika.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, gdyż związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

Podkreślić przy tym należy, że pod pojęciem „handel” należy rozumieć dokonywany w sposób zorganizowany zakup towarów w celu ich odsprzedaży. Jeżeli zatem dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 ustawy nie można podmiotu dokonującego dostawy uznać za podatnika z tytułu wykonania takiej czynności.

W kwestii opodatkowania dostawy gruntów istotne jest również, czy w świetle zaprezentowanego we wniosku stanu sprawy Wnioskodawca w celu dokonania sprzedaży gruntu podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Natomiast okoliczność podjęcia m.in. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych, uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek była sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10.

Z tezy powyższego orzeczenia wynika m.in., że „osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 112, zmienionej dyrektywą 2006/138/WE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeśli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby”. Trybunał zwrócił uwagę, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Przykładowo podane zostały działania polegające na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Trybunał orzekł ponadto, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych. Zatem jak wynika z powyższego, kryterium decydującym o zaliczeniu transakcji sprzedaży nieruchomości przez osoby fizyczne do działalności gospodarczej jest podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. W konsekwencji, dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W przypadku gdy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia gruntu, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem – zbycie działki budowlanej nie stanowi działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zauważyć należy, że określenie, czy dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec), wymaga ustalenia, czy jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze.

Kwestia udzielenia pełnomocnictw uregulowana jest w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121).

Zgodnie z art. 95 § 1 Kodeksu cywilnego, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych albo wynikających z właściwości czynności prawnej, można dokonać czynności prawnej przez przedstawiciela. W świetle art. 95 § 2, czynność prawna dokonana przez przedstawiciela w granicach umocowania pociąga za sobą skutki bezpośrednio dla reprezentowanego.

W myśl art. 96, umocowanie do działania w cudzym imieniu może opierać się na ustawie (przedstawicielstwo ustawowe) albo na oświadczeniu reprezentowanego (pełnomocnictwo).

Stosownie do art. 98 Kodeksu cywilnego, pełnomocnictwo ogólne obejmuje umocowanie do czynności zwykłego zarządu. Do czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu potrzebne jest pełnomocnictwo określające ich rodzaj, chyba że ustawa wymaga pełnomocnictwa do poszczególnej czynności. Zgodnie z art. 99 § 1 Kodeksu cywilnego jeżeli do ważności czynności prawnej potrzebna jest szczególna forma, pełnomocnictwo do dokonania tej czynności powinno być udzielone w tej samej formie. W myśl § 2 powołanego przepisu pełnomocnictwo ogólne powinno być pod rygorem nieważności udzielone na piśmie.

W myśl art. 108 Kodeksu cywilnego, pełnomocnik nie może być drugą stroną czynności prawnej, której dokonuje w imieniu mocodawcy, chyba że co innego wynika z treści pełnomocnictwa albo ze względu na treść czynności prawnej wyłączona jest możliwość naruszenia interesów mocodawcy. Przepis ten stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy pełnomocnik reprezentuje obie strony.

Jak wynika z przepisów art. 95 do art. 109 Kodeksu cywilnego, pełnomocnictwo to jednostronne oświadczenie osoby (mocodawcy), na mocy którego inna osoba (pełnomocnik) staje się upoważniona do działania w imieniu mocodawcy. Zatem każda czynność wykonana przez pełnomocnika w imieniu mocodawcy i w zakresie udzielonego pełnomocnictwa wywoła skutki bezpośrednio w sferze prawnej mocodawcy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w 2000 r. otrzymał od ojca w drodze darowizny część gospodarstwa rolnego, składającego się z trzech sąsiadujących ze sobą działek. Wnioskodawca mieszka i pracuje zawodowo w Warszawie, natomiast nigdy nie prowadził działalności rolniczej i nie sprzedawał płodów rolnych.

W 2011 r. Wnioskodawca postanowił sprzedać wskazane działki, nie kupował i nie zamierza kupować nieruchomości i nie jest właścicielem innych gruntów. Wnioskodawca nigdy nie był i nie jest płatnikiem podatku VAT.

Wnioskodawca wskazał, że ze względu na brak zainteresowania ze strony potencjalnych kupców, udzielił pełnomocnictwa do sprzedaży swojemu bratu, w związku z tym aktywność Wnioskodawcy związana ze sprzedażą działek się zakończyła.

Brat jako pełnomocnik Wnioskodawcy wystąpił o warunki zabudowy z planem podziału na 8 działek i budowę 8 budynków mieszkalnych jednorodzinnych. W 2012 r. brat uzyskał żądane warunki zabudowy pod warunkiem uzyskania szerszej drogi dojazdowej. Działek nie obejmuje plan zagospodarowania przestrzennego. Następnie zlecił geodecie podział gruntu na 8 działek oraz wydzielenie drogi z działki sąsiada. W 2013 r. brat Wnioskodawcy wykupił od sąsiada współwłasność w drodze dojazdowej a następnie zlecił wykonanie projektu przyłącza wody i kanalizacji do jednej z działek. W 2014 r. brat w imieniu Wnioskodawcy sprzedał pierwszą działkę i w akcie notarialnym zobowiązał się do wykonania do niej przyłącza wody i kanalizacji

W 2015 roku pełnomocnik Wnioskodawcy sprzedał kolejne 3 działki i wykonał obiecane w akcie notarialnym przyłącze do pierwszej sprzedanej działki. Nabywców działek pełnomocnik szuka poprzez ogłoszenia w darmowych serwisach internetowych i w lokalnej prasie.

Ponadto, w uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że grunty zostały użyczone Jego ojcu do użytkowania, jednak z tego tytułu nie uzyskiwał żadnych dochodów.

W związku z tak przedstawionym opisem sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwości w kwestii uznania Go za podatnika podatku od towarów i usług, z tytułu sprzedaży gruntu wchodzącego w skład majątku prywatnego.

Z uwagi na przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie wystąpiły okoliczności, które łącznie wskazują, że sprzedaż działek stanowić będzie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy i podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca wskazał, że udzielił pełnomocnictwa swojemu bratu do sprzedaży niniejszej nieruchomości. Pełnomocnik uzyskał warunki zabudowy dla gruntów będących przedmiotem sprzedaży z planem podziału na 8 działek i budowę 8 budynków jednorodzinnych. Następnie grunty zostały podzielone, wydzielono również drogi z działki sąsiada. Ponadto, brat Wnioskodawcy zlecił wykonanie projektu przyłącza wody i kanalizacji do jednej z działek. Dodatkowo, w uzupełnieniu wniosku wskazano, że grunty były użyczone ojcu Wnioskodawcy.

Zatem, z ww. okoliczności wynika, Wnioskodawca podjął szereg czynności, które stanowią aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami zwiększające wartość zbywanego gruntu i powodujące, że planowana sprzedaż działek przybiera formę zawodową (profesjonalną). Jak wynika z przepisów Kodeksu cywilnego, pełnomocnictwo to jednostronne oświadczenie osoby (mocodawcy), na mocy którego inna osoba (pełnomocnik) staje się upoważniona do działania w imieniu mocodawcy. Zatem każda czynność wykonana przez pełnomocnika w imieniu mocodawcy i w zakresie udzielonego pełnomocnictwa wywoła skutki bezpośrednio w sferze prawnej mocodawcy. Wobec tego, wszystkie czynności wykonane przez pełnomocnika (brata) wywołują skutki prawne bezpośrednio dla Wnioskodawcy.

W związku z przedstawionymi okolicznościami, uznać należy, że podjęte działania nie stanowią zarządu majątkiem prywatnym i będą uznane za działalność gospodarczą w zakresie obrotu nieruchomościami. Wszelkie podjęte działania wbrew stanowisku Wnioskodawcy świadczą o wykorzystywaniu towarów (działek) w sposób ciągły do celów zarobkowych. Fakt uzyskania warunków zabudowy, podział działek przed sprzedażą, wydzielenie drogi dojazdowej oraz wykonanie przyłącza wody i kanalizacji do jednej z nich wskazują, że działania te zmierzają do uatrakcyjnienia działek i przygotowania ich do sprzedaży.

Takie aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami świadczą o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. Tym samym sprzedaż wymienionych działek nie będzie stanowiła zwykłego wykonywania prawa własności, a Wnioskodawca będzie działał w tym zakresie jak handlowiec. W związku z tym należy stwierdzić, że Wnioskodawca, z tytułu tej transakcji, będzie podatnikiem podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy wykonującym działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

W związku z tym Wnioskodawca dokonując sprzedaży gruntów będzie działał w charakterze podatnika podatku VAT i w konsekwencji sprzedaż ww. działek będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w analizowanej kwestii należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.