2015.09.14 - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-784/15/DP
z 14 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 30 czerwca 2015 r. (data wpływu 10 lipca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji przychodu do właściwego źródła przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lipca 2015 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji przychodu do właściwego źródła przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie ubezpieczeń i pośrednictwa finansowego oraz jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawczyni prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów a uzyskane dochody z działalności brokerskiej opodatkowuje podatkiem liniowym. Przedmiot prowadzonej działalności gospodarczej nie jest związany z najmem nieruchomości.

Ponadto Wnioskodawczyni uzyskuje przychody z najmu majątku prywatnego: stanowiącego jej własność lokalu mieszkalnego oraz stanowiącej współwłasność (1/2) kamienicy, w której wyodrębniono szereg lokali użytkowych na wynajem. Lokal mieszkalny wynajmowany jest wyłącznie na cele mieszkaniowe. Natomiast lokale w kamienicy wynajmowane są na cele komercyjne – podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą, spółkom kapitałowym. Wnioskodawczyni pozyskuje najemców poprzez umieszczanie ogłoszeń w prasie, biura pośrednictwa oraz banery umieszczane na nieruchomości. Otrzymywane przychody z najmu Wnioskodawczyni opodatkowuje podatkiem VAT wg stawki zwolnionej (lokal mieszkalny) lub wg stawki 23% (lokale użytkowe). Z faktur dotyczących kosztów utrzymania, wyposażenia czy inwestycji i remontów ww. nieruchomości Wnioskodawczyni odlicza podatek naliczony VAT składając deklarację VAT łącznie z przychodami z prowadzonej działalności gospodarczej.

Wnioskodawczyni wskazuje, że realizując opisaną we wniosku czynność wynajmu nieruchomości nie wykonuje jej w sposób określony w definicji przewidzianej w treści art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – nieruchomość nie stanowi składnika majątku w prowadzonej działalności gospodarczej oraz nie wpisano najmu jako przedmiot działalności gospodarczej. Dotychczas Wnioskodawczyni identyfikowała uzyskiwane przychody z najmu jako odrębne źródło przychodu z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i dla ich opodatkowania stosowała skalę podatkową.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Do jakiego źródła w rozumieniu art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy zaliczyć przychody z wykonywanego najmu?

Zdaniem Wnioskodawczyni, przychód z najmu lokali należy zaliczyć do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to jest do przychodów z najmu.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 5 pkt 6 stanowi, że przez działalność gospodarczą rozumieć należy działalność zarobkową:

wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

Ponieważ najem został wymieniony jako inne od działalności gospodarczej źródło przychodów dlatego Wnioskodawczyni uważa, że nie można tych źródeł w żaden sposób łączyć, a co za tym idzie należy odrębnie wykazywać przychody i koszty najmu i odrębnie przychody i koszty działalności gospodarczej, Wnioskodawczyni uważa, że wolą ustawodawcy wyrażoną zarówno w art. 5 pkt 6 jak i art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych było wyodrębnienie i zróżnicowanie poszczególnych źródeł przychodu, a co za tym idzie ich łączenie w jedno byłoby sprzeczne zarówno z literalną treścią przepisu jak i intencją ustawodawcy. Wnioskodawczyni podkreśla, że w przypadku opisywanych lokali nie znajdzie zastosowania przesłanka do uznania przychodu z wynajmu określona w art. 14 ust. 2 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten wskazuje, że do przychodów z działalności gospodarczej zalicza się również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą. Ponieważ, jak wskazano w opisie stanu faktycznego, wynajmowane lokale nie będą w żaden sposób związane z działalnością, przychód z ich wynajmu nie może być więc uznany za przychód z działalności gospodarczej.

Potwierdzenie słuszności stanowiska można odnaleźć w interpretacjach prawa podatkowego, m.in. w interpretacji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 3 grudnia 2013 r. znak: IPTB1/415-591/13-2/KO.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego – jest prawidłowe.

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 3 i 6:

pozarolnicza działalność gospodarcza,
najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Pojęcie działalności gospodarczej zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 6 ww. ustawy. Zgodnie z tym przepisem, za pozarolniczą działalność gospodarczą uważa się działalność zarobkową:

wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

Pojęcie pozarolniczej działalności gospodarczej użyte w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych wymaga by był to jeden z rodzajów aktywności wymienionych w tym przepisie opiera się na trzech przesłankach:

zarobkowym celu działalności,
wykonywaniu działalności w sposób zorganizowany i ciągły,
prowadzeniu działalności we własnym imieniu.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 11 ww. ustawy przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Wyżej wymieniony przepis koreluje z brzmieniem art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczącym źródła przychodu, jakim jest najem, wykluczając z tego katalogu składniki majątku związane z działalnością gospodarczą.

Na tle przedstawionych regulacji prawnych stwierdzić należy, że najem stanowi odrębne od działalności gospodarczej źródło przychodu (art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), choć może także istnieć najem, który prowadzony jest w ramach działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy). Za decydujące dla kwalifikacji do właściwego źródła przychodu uznać należy to, czy przedmiotem najmu są składniki majątku związane z działalnością gospodarczą, albo wynajem jest przedmiotem takiej działalności. W takich bowiem przypadkach przychody z wynajmowania nieruchomości traktowane są jako przychody ze źródła – pozarolnicza działalność gospodarcza.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie ubezpieczeń i pośrednictwa finansowego oraz jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Przedmiot prowadzonej działalności gospodarczej nie jest związany z najmem nieruchomości. Wnioskodawczyni uzyskuje także przychody z najmu majątku prywatnego: stanowiącego jej własność lokalu mieszkalnego oraz stanowiącej współwłasność (1/2) kamienicy, w której wyodrębniono szereg lokali użytkowych na wynajem. Lokal mieszkalny wynajmowany jest wyłącznie na cele mieszkaniowe. Natomiast lokale w kamienicy wynajmowane są na cele komercyjne – podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą, spółkom kapitałowym. Wnioskodawczyni pozyskuje najemców poprzez umieszczanie ogłoszeń w prasie, biura pośrednictwa oraz banery umieszczane na nieruchomości. Wnioskodawczyni wskazuje, że realizując opisaną we wniosku czynność wynajmu nieruchomości nie wykonuje jej w sposób określony w definicji przewidzianej w treści art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – nieruchomość nie stanowi składnika majątku w prowadzonej działalności gospodarczej oraz nie wpisano najmu jako przedmiot działalności gospodarczej.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz obowiązujące przepisy prawa stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawczyni nie prowadzi pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie najmu nieruchomości i nieruchomości, które są przedmiotem najmu, nie są składnikami majątku związanymi z działalnością gospodarczą oraz najem ten nie jest wykonywany w sposób określony w definicji zawartej w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – to przychody uzyskane z najmu nieruchomości opisanych we wniosku będą stanowić źródło przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie tutejszy organ zastrzega, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego różni się od stanu występującego w rzeczywistości, w szczególności jeżeli najem opisanych we wniosku nieruchomości wyczerpuje znamiona działalności gospodarczej, wówczas wydana interpretacja nie chroni Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawczynię interpretacji indywidualnej, tutejszy organ informuje, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin