Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/4511-446/15-4/MAP
z 16 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku złożonym w dniu 30 lipca 2015 r., uzupełnionym pismem z dnia 30 września 2015 r. (data wpływu 2 października 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków związanych z eksploatacją samochodów oraz odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od ich wartości początkowej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 lipca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613), w związku z czym pismem z dnia 23 września 2015 r., Nr IPTPB1/4511-446/15-2/MAP, IPTPP3/4512-303/15-2/OS, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 23 września 2015 r. (data doręczenia 25 września 2015 r.). W dniu 2 października 2015 r. do Organu podatkowego wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie, nadana za pośrednictwem polskiej placówki pocztowej w dniu 1 października 2015 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca od 13 maja 2015 r. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą na podstawie wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (CEIDG), jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Podatek dochodowy rozlicza wg skali podatkowej na podstawie ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych w Podatkowej Księdze Przychodów i Rozchodów.

Przed rozpoczęciem działalności gospodarczej Wnioskodawca miał w posiadaniu dwa „samochody do driftingu” marki BMW, zakupione w 2009 r. i 2012 r. Brał On udział w różnego rodzaju zawodach driftingowych i imprezach branży samochodowej skupiających szeroką widownię. Przez lata nabierał doświadczenia, naprawiał i ulepszał swoje samochody, co przyczyniło się do wzrostu zainteresowania Jego umiejętnościami i stanem posiadanych samochodów. Stał się osobą rozpoznawalną. W związku z tym postanowił rozpocząć działalność gospodarczą w branży samochodowej: konserwacja i naprawa pojazdów samochodowych, sprzedaż detaliczna części i akcesoriów do pojazdów samochodowych. Wnioskodawca oprócz standardowych napraw samochodów, będzie również świadczył usługi polegające na przystosowaniu pojazdów do uczestnictwa w zawodach driftingowych. Dodatkowo w ramach działalności zajmuje się sprzedażą odzieży i dodatków do odzieży, na których umieszczone są informacje na temat Jego firmy. Znaczną część klientów, dla których świadczy usługi naprawy aut stanowią osoby, wśród których zdobył uznanie poprzez prezentowanie się na wspomnianych zawodach. Wnioskodawca ma zamiar utrzymać samochody w jak najlepszym stanie, aby móc nadal uczestniczyć w opisanych wydarzeniach, przyciągając klientów. Dodatkowo planuje zamieścić na samochodach naklejki reklamujące Jego usługi, co będzie stanowiło reklamę firmy. Samochody będą również wystawione do obejrzenia przed Jego warsztatem, co niewątpliwie zwiększy zainteresowanie potencjalnych klientów. Samochody te przeznaczone są do użytku tylko na specjalnie wyznaczonych do tego miejscach, niebędących drogami, ani strefami zamieszkania, czy ruchu. Na miejsce zawodów dowożone są specjalnymi lawetami. Pojazdy wyglądające jak samochody osobowe, nie są przeznaczone, poza kierowcą i pasażerem, dla którego jest wydzielone specjalne miejsce, do przewozu osób. Pozostałą część pojazdu stanowią konstrukcje wzmacniające.

W uzupełnieniu wniosku w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych Wnioskodawca wskazał, że:

1. Samochody będą wykorzystywane wyłącznie w działalności gospodarczej, jako reklama firmy (w tym poprzez udział w zawodach driftingowych, gdzie będzie reklamowana firma oraz ekspozycja samochodów przed warsztatem).
2. Prowadzi warsztat samochodowy, w którym oferuje usługi naprawy samochodów, w tym również samochodów przeznaczonych do udziału w zawodach driftingowych. Samochody, które posiada Wnioskodawca są naprawiane przez Niego samego, dlatego prezentacja samochodów na rajdach driftingowych i innych imprezach motoryzacyjnych przyciągnie klientów, którzy będą chcieli korzystać z usług Jego warsztatu. Dodatkowo Wnioskodawca podkreślił, że stanie się osobą bardziej rozpoznawalną, co zdecydowanie wpłynie na zwiększenie sprzedaży koszulek z logo Jego firmy, która zajmuje się również sprzedażą koszulek firmowych. Zaznaczył, że poprzez udział w zawodach driftingowych ,stał się na tyle rozpoznawany, że duża liczba osób deklarowała chęć korzystania z Jego usług, czy chęć zakupu koszulki z Jego logo, co było głównym bodźcem do otworzenia działalności gospodarczej.
3. Samochody stanowią Jego wyłączną własność.
4. Samochody w dowodach rejestracyjnych mają wpis jako samochody osobowe. Jednak te samochody ze względu na konstrukcję nie uzyskają przeglądu technicznego. Są to samochody niedopuszczone do ruchu drogowego. Samochody mogą poruszać się jedynie po wyznaczonych do tego torach. Na miejsce rajdów muszą zostać dowożone na lawetach.
5. Samochody będą użytkowane przez okres dłuższy niż 1 rok.
6. Celem posiadania ww. samochodów jest reklama firmy m.in. poprzez udział w zawodach driftingowych, eksponowanie samochodów na innych imprezach sportowych i przed warsztatem Wnioskodawcy, gdzie potencjalny klient będzie mógł obejrzeć samochody i ich stan.
7. Zakres działalności gospodarczej nie obejmuje udziału w zawodach driftingowych. Zakres działalności obejmuje zaś: konserwację i naprawę pojazdów samochodowych, sprzedaż detaliczną części i akcesoriów do pojazdów samochodowych. Dodatkowo Wnioskodawca w ramach działalności zajmuje się sprzedażą odzieży i dodatków do odzieży, na których umieszczone są informacje na temat Jego firmy.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy istnieje podstawa do wprowadzenia samochodów do ewidencji środków trwałych (na podstawie umów kupna samochodów) w działalności, co pozwoli na zaliczenie amortyzacji i wydatków na ich utrzymanie (paliwo, wymiana części, wynajęcie lawety itp.) w koszty uzyskania przychodów?
2. Czy podatnikowi przysługuje pełne odliczenie VAT od wydatków na paliwo, części i naprawy?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (pytanie Nr 1), natomiast w zakresie podatku od towarów i usług (pytanie Nr 2) wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, ma On prawo wprowadzić samochody do ewidencji środków trwałych na podstawie posiadających umów kupna i dokonywać odpisów amortyzacyjnych. Wydatki poniesione na naprawę, paliwo i transport samochodów na zawody również mogą stanowić koszty uzyskania przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176, ze zm), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy. Należy zatem stwierdzić, że podatnik może odliczyć od przychodu wszelkie wydatki, jeżeli mają one związek przyczynowo-skutkowy z uzyskaniem przychodu oraz nie zostały przez ustawodawcę wyłączone. Wydatki na utrzymanie środków trwałych w firmie nie znajdują się w katalogu kosztów negatywnych. Ponadto widać wyraźny wpływ wydatków na utrzymanie samochodów driftingowych na uzyskanie, zabezpieczenie i zwiększanie przychodu. Wykorzystywanie tych samochodów w działalności ma charakter reklamowy, ma na celu promowanie firmy i oferowanych przez nią usług oraz zachęcenie klientów do ich nabycia. Poprzez uczestnictwo w rajdach i imprezach samochodowych Wnioskodawca ma na celu stworzenie sprzyjającego dla firmy klimatu, pozytywnego nastawienia potencjalnych klientów, umocnienie stopnia rozpoznawalności i znajomości firmy przez odbiorów oraz w konsekwencji zwiększenie popytu na towary i usługi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  

• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodu, nie stwarza domniemania, że wszystkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zostają z mocy samego prawa uznane za koszty podlegające odliczeniu. Innymi słowy, poniesienie wydatku, który nie został wyłączony w art. 23, nie oznacza, że wydatek taki automatycznie będzie uznany za koszt uzyskania przychodów. Podatnik ma bowiem możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów pod warunkiem, że mają one związek z przychodem z prowadzonej działalności gospodarczej, a ich poniesienie ma, bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, czy też zachowanie albo zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Ustawodawca posługując się zwrotem „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu” przypisuje temu określeniu cechę świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania podatnika podporządkowanego osiągnięciu przychodów, a nie odwołuje się do skutku będącego następstwem określonego działania. Wykładnia językowa użytego przez ustawodawcę określenia ,,koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu” oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod tym jednakże warunkiem, że wykaże, że poniósł określony wydatek, który ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, czy wykonywaną umową, a jego poniesienie miało lub mogło mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, bądź też ma służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

W przypadku źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu, a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, przy czym każdy wydatek poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków należy wziąć pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ograniczają możliwości zakupu na potrzeby działalności gospodarczej różnych środków transportu, w tym także samochodów osobowych oraz ilości zakupionych środków transportu. Warunkiem koniecznym dla uznania wydatków poniesionych na nabycie określonego składnika majątku, w tym przypadku samochodów, za koszt uzyskania przychodu jest ich wykorzystywanie na potrzeby i w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Podkreślenia wymaga fakt, że wykazanie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy wykorzystywaniem samochodu, a osiągniętym przychodem spoczywa na Wnioskodawcy. To on bowiem osiągać będzie korzyści polegające na możliwości zaliczenia wydatków poniesionych na nabycie samochodów i ich eksploatację do kosztów uzyskania przychodu i tym samym obniżeniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższych przepisów wynika, że jedną z podstawowych cech decydujących o możliwości zaliczenia składników majątkowych do kategorii środków trwałych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym decydujących o możliwości zaliczania do koszów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych od ich wartości początkowej, jest fakt ich wykorzystywania w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej bądź wynajmowania lub wydzierżawiania podmiotom trzecim.

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku, Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Przed rozpoczęciem działalności gospodarczej Wnioskodawca miał w posiadaniu dwa „samochody do driftingu”, które stanowią Jego wyłączną własność. Brał udział w różnego rodzaju zawodach driftingowych i imprezach branży samochodowej skupiających szeroką widownię. Postanowił rozpocząć działalność gospodarczą w branży samochodowej: konserwacja i naprawa pojazdów samochodowych, sprzedaż detaliczna części i akcesoriów do pojazdów samochodowych. Wnioskodawca oprócz standardowych napraw samochodów, będzie również świadczył usługi polegające na przystosowaniu pojazdów do uczestnictwa w zawodach driftingowych. Dodatkowo w ramach działalności zajmuje się sprzedażą odzieży i dodatków do odzieży, na których umieszczone są informacje na temat Jego firmy. Samochody będą również wystawione do obejrzenia przed Jego warsztatem, co niewątpliwie zwiększy zainteresowanie potencjalnych klientów. Samochody te przeznaczone są do użytku tylko na specjalnie wyznaczonych do tego miejscach, niebędących drogami, ani strefami zamieszkania, czy ruchu. Na miejsce zawodów dowożone są specjalnymi lawetami. Pojazdy wyglądające jako samochody osobowe, nie są przeznaczone, poza kierowcą i pasażerem, dla którego jest wydzielone specjalne miejsce, do przewozu osób. Pozostałą część pojazdu stanowią konstrukcje wzmacniające.

Samochody będą wykorzystywane wyłącznie w działalności gospodarczej, jako reklama firmy, w tym poprzez udział w zawodach driftingowych, gdzie będzie reklamowana firma poprzez eksponowanie samochodów na innych imprezach sportowych i przed warsztatem Wnioskodawcy, gdzie potencjalny klient będzie mógł obejrzeć samochody i ich stan. Zakres działalności gospodarczej nie obejmuje udziału w zawodach driftingowych.

Mając na uwadze powyższe uregulowania prawne oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, że nie został spełniony warunek, by uznać ww. samochody do driftingu za środki trwałe, od których można dokonywać odpisów amortyzacyjnych, bowiem nie można uznać, że spełniają one warunek wykorzystywania ich na potrzeby związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Jak to zostało wskazane we wniosku, Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w branży samochodowej: konserwacja i naprawa pojazdów samochodowych, sprzedaż detaliczna części i akcesoriów do pojazdów samochodowych, oraz sprzedaży odzieży i dodatków do odzieży, na których umieszczone są informacje na temat jego firmy. Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku wskazał, że celem posiadania ww. pojazdów driftingowych jest reklama firmy m.in. poprzez udział w zawodach driftingowych, eksponowanie ich na innych imprezach sportowych i przed warsztatem Wnioskodawcy, gdzie potencjalny klient będzie mógł obejrzeć samochody i ich stan. Zatem nie sposób uznać, że wykorzystanie ww. samochodów driftingowych w sposób przedstawiony we wniosku, stanowi wykorzystanie ich na potrzeby związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą.

W związku z tym, że przedmiotowe samochody nie stanowią środków trwałych w działalności gospodarczej Wnioskodawcy, w rozumieniu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie można dokonywać od nich odpisów amortyzacyjnych stanowiących podatkowe koszty uzyskania przychodów.

Odnosząc się z kolei do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na utrzymanie ww. samochodów driftingowych, tj. paliwo, wymianę części, wynajęcie lawety, stwierdzić należy, że wydatki te nie są związane z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy polegającą na konserwacji i naprawie pojazdów samochodowych, sprzedaży detalicznej części i akcesoriów do pojazdów samochodowych, czy też sprzedaży odzieży i dodatków do odzieży. Nie można też stwierdzić w sposób pewny i jednoznaczny, że wydatki te przyczynią się do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. W konsekwencji wypada uznać, że ww. wydatki nie będą mogły stanowić wydatków na zabezpieczenie źródła przychodów, lecz wydatki o charakterze osobistym. Tym samym, wskazane wydatki nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego stanowisko Wnioskodawcy jest zatem nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.