INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 07 grudnia 2011r. (data wpływu do tut. Biura 12 grudnia 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków związanych z adaptacją lokalu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 grudnia 2011r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie sposobu i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków związanych z adaptacją lokalu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej na podstawie wpisu w ewidencji działalności gospodarczej. Podatek dochodowy opłaca w formie „podatku liniowego”. Narzędziem księgowym w spółce jest książka przychodów i rozchodów prowadzona wg „metody kasowej”. Przedmiotem działalności spółki jest pranie i czyszczenie wyrobów włókienniczych i futrzarskich w oparciu o umowę franczyzy z dnia 30 czerwca 2009r. (zwana dalej „Umową") zawartą ze spółką akcyjną (zwaną dalej również „Franczyzodawcą"). Zakład główny mieści się w lokalu znajdującym się w Galerii. Lokal zajmowany jest na podstawie odrębnej umowy podnajmu zawartej z Franczyzodawcą. Okres obowiązywania Umowy liczony jest od daty otwarcia nowego Punktu Franszyzowego, za który uznany został dzień otwarcia centrum handlowego tj. 3 października 2009r. Zgodnie z zapisami Umowy, jej charakter prawny został przez strony określony jako umowa franszyzy, zdefiniowanej jako metoda współpracy między dwoma przedsiębiorcami z których pierwszy, będący Franczyzodawcą na mocy Umowy master – franczyzowej, dotyczącej prawa do znaku towarowego oraz know-how, daje do dyspozycji drugiego przedsiębiorcy prawo do świadczenia za wynagrodzeniem kompleksu oryginalnych i specyficznych usług w zakresie prania i czyszczenia chemicznego w oparciu o sprawdzone techniki, wdrażane i okresowo modernizowane, w celu zdobycia renomy na określonym rynku szybkiego rozwoju usług świadczonych przez tych przedsiębiorców. Spółka, przez Umowę stała się członkiem światowej sieci pralni chemicznych prowadzonych pod znakiem towarowym. Przedmiot umowy opisany został natomiast jako upoważnienie ze strony Franczyzodawcy dla Franczyzobiorcy do otwarcia i prowadzenia punktu franczyzowego na warunkach opisanych w umowie. Z tytułu Umowy Franczyzobiorca zobowiązany był do poniesienia na rzecz Franszyzodawcy opłaty wstępnej oraz opłaty licencyjnej. Opłata wstępna, która została zapłacona jednorazowo w terminie 14 dni od dnia podpisania Umowy, pokrywała ściśle wymienione należności. Zgodnie z umową opłata wstępna pokrywa należności za:

1. prawo do otwarcia Punktu Franszyzowego w sieci,
2. świadczenie Franszyzodawcy:
   1. doradztwo w zakresie: wyboru lokalizacji pralni, kryteriów lokalizacji i usytuowania w mieście, charakterystyki technicznej i handlowej lokalu oraz jego efektywności technicznej, metody analizy i badania rynku usług pralniczych, doradztwo i pomoc w zakresie wystroju lokalu,
   2. nadzór nad robotami adaptacyjnymi w lokalu,
   3. doradztwo i niezbędna pomoc dla Franszyzobiorcy w zakresie poszukiwania, doboru i zatrudnienia personelu Punktu Franszyzowego. Franszyzobiorca pokrywa koszty ogłoszeń, doboru i zatrudnienia personelu,
   4. przekazanie Franszyzobiorcy Podręcznika Operacyjnego,
   5. obecność przy otwarciu Punktu Franszyzowego: trzydniowy pobyt szkoleniowca Franszyzodawcy, w celu udzielenia pomocy Franszyzobiorcy oraz personelowi w otwarciu pralni, konsultacji i przeszkolenia na miejscu,
   6. doradztwo i nadzór podczas kampanii reklamującej otwarcie Punktu Franszyzowego,
   7. doradztwo prawne w zakresie działalności pralni chemicznych po otwarciu Punktu Franszyzowego (akty prawne dotyczące działalności pralni chemicznych, wzory umów o pracę),
   8. przeszkolenie Franszyzobiorcy i zatrudnionego przez niego personelu Punktu Franszyzowego w prowadzeniu pralni.
   
   

Opłata wstępna pokrywa czas poświęcony przez osoby wyznaczone przez Franczyzodawcę do świadczenia usług opisanych powyżej. Opłata licencyjna stanowi 5% obrotu uzyskanego przez Franszyzobiorcę w każdym roku kalendarzowym. Opłata ta obejmuje:

1. prawo używania znaku towarowego,
2. prawo przynależności do sieci i korzystania z jej renomy,
3. prawo do korzystania z wyłączności zgodnie z umową,
4. udostępnianie materiałów reklamowych.
   
   

Ww. znak towarowy, zarejestrowany jest w formie słowno - graficznej na rzecz Głównego Franczyzodawcy i pozostaje jego wyłączną i niezbywalną własnością podlegającą ochronie prawnej. Franczyzobiorca nie może używać znaku w jakiejkolwiek formie w brzmieniu nazwy (firmie) swojego przedsiębiorstwa, ani innych celach, jeśli nie jest to wyraźnie dopuszczone Umową. Prawo używania znaku obejmuje wyłącznie:

• prawo i obowiązek umieszczenia znaku na szyldzie Punktu Franczyzowego,
• prawo używania znaku w reklamach, spisach teleadresowych - na warunkach określonych w Umowie,
• prawo używania wszystkich aktualnych lub przyszłych materiałów szkoleniowych, poradników, dekoracji elementów lub sloganów reklamowych dotyczących znaku towarowego.
  
  

Z uwagi na wymóg zachowania jednolitego wyglądu sieci pralni, zgodnie z zapisami Umowy, została również przeprowadzona adaptacja lokalu ściśle według wskazań Franszyzodawcy. Do ponoszenia kosztów adaptacji oraz wszelkich późniejszych zmian w lokalu zobowiązany był Franczyzobiorca. Uiszczenie opłaty wstępnej warunkowało skuteczność umowy franszyzy, bez zapłaty nie doszłoby do jej podpisania Opłata została zapłacona w dniu 27 kwietnia 2009r. w wartości netto (tytułem kaucji) a w dniu zawarcia umowy przekształcona w opłatę wstępną. Podatek VAT od tej opłaty zapłacono 10 lipca 2009r. Wydatki poniesione na adaptację lokalu nie zostały w jakikolwiek sposób zwrócone przez właściciela tego lokalu (czynszu nie obniżono i nie zwrócono środków pieniężnych).

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy koszty adaptacji pomieszczeń pralni stanowią inwestycję w obcym środku trwałym i są amortyzowane przez okres 10 lat...

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 3)

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione na adaptację pomieszczenia nie stanowiącego majątku Wnioskodawcy, stanowią inwestycję w obcym środku trwałym. Wartość początkową tej inwestycji stanowią wydatki poniesienie od dnia podpisania umowy do dnia przyjęcia pralni do używania. Okres amortyzacji został przyjęty na 10 lat, zgodnie z art. 22j ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie poniesione racjonalnie uzasadnione wydatki, poza enumeratywnie wskazanymi w ustawie, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Mogą to być więc koszty bezpośrednio lub pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu. Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu każdorazowo spoczywa na podatniku.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22a ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania, przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych" - zwane także środkami trwałymi.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje wprost, co należy rozumieć przez inwestycję w obcych środkach trwałych, ale definiuje pojęcie inwestycji. Zgodnie z art. 5a pkt 1 ww. ustawy, ilekroć w ustawnie jest mowa o inwestycjach, oznacza to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223), zwanej dalej "ustawą o rachunkowości". Stosownie natomiast do art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości, środki trwałe w budowie to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, albo polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego. Podejmując inwestycję w obcym środku trwałym podatnik powinien dysponować zezwoleniem uzyskanym od właściciela ulepszanego środka trwałego.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż wydatki poniesione na inwestycję w obcym środku trwałym (w tym na jego adaptację) podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu jako odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tej inwestycji.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b. W myśl art. 22g ust. 7 ww. ustawy, wartość początkową inwestycji w obcych środkach trwałych oraz budynków i budowli wybudowanych na obcym gruncie ustala się, stosując odpowiednio ust. 3-5. Przy czym, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania (art. 22g ust. 4 ww. ustawy).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w dniu 30 czerwca 2009r. zawarł umowę franszyzy. Na podstawie tej umowy uruchomił punkt franszyzowy (pralnię) w wynajmowanych pomieszczeniach. Przed uruchomieniem ww. punktu pomieszczenia te wymagały nakładów adaptacyjnych, w celu przystosowania ich do charakteru prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż nakłady inwestycyjne poniesione przez Wnioskodawcę na adaptacje ww. pomieszczeń stanowiły inwestycję w obcym środku trwałym. W konsekwencji wydatki te podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu w postaci odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej tej inwestycji. Przy czym, Wnioskodawca był uprawniony do ustalenia okresu amortyzacji ww. inwestycji w obcym środku trwałym na 10 lat. Zgodnie bowiem z art. 22h ust. 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. W myśl natomiast art. 22j ust. 4 pkt 1 ww. ustawy, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach - okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, iż w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 1 i 2 zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Do wniosku dołączono plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44 – 100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała