Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPB4.4511.1104.2016.2.MS1
z 22 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 14 września 2016 r. (data wpływu 22 września 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 28 listopada 2016 r. (data nadania 30 listopada 2016 r., data wpływu 2 grudnia 2016 r.) na wezwanie Nr 1462-IPPB4.4511.1104.2016.1.MS1 z dnia 18 listopada 2016 r. (data nadania 21 listopada 2016 r., data doręczenia 23 listopada 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sfinansowania pracownikom ubezpieczenia w zagranicznej podróży służbowej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 września 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sfinansowania pracownikom ubezpieczenia w zagranicznej podróży służbowej.

Z uwagi na braki formalne, tut. organ pismem z dnia 18 listopada 2016 r. Nr 1462-IPPB4.4511.1104.2016.1.MS1 (data nadania 21 listopada 2016 r., data doręczenia 23 listopada 2016 r.) wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego.

Pismem z dnia 28 listopada 2016 r. (data nadania 30 listopada 2016 r., data wpływu 2 grudnia 2016 r.) uzupełniono wniosek w terminie.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

E S.A. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) prowadzą działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług przesyłania energii elektrycznej. W związku z rodzajem i skalą prowadzonej działalności oraz w celu zabezpieczenia swoich szeroko pojętych interesów, Wnioskodawca rozważa zawarcie umowy ubezpieczenia tj. grupowego bezimiennego ubezpieczenia pracowników Spółki podczas służbowych podróży zagranicznych (dalej: „Polisy Na Podróż Zagraniczną”).

Polisy Na Podróż Zagraniczną będą obejmować swoją ochroną ubezpieczeniową wszystkich pracowników oraz współpracowników Spółki odbywających zagraniczną podróż służbową bez względu na formę zatrudnienia, która przybierać może postać co do zasady umowy o pracę, jak również umowy o dzieło, umowy zlecenia, kontraktu menedżerskiego lub innej umowy o podobnym charakterze (dalej: łącznie określanych jako „Ubezpieczeni”).

Ubezpieczenie zawarte będzie w formie grupowej, bezimiennej. Mianowicie, umowa ubezpieczenia będzie miała charakter umowy obrotowej (otwartej), w której Ubezpieczeni objęci będą ochroną w okresie trwania umowy, ale w różnych okresach rozliczeniowych ochrony ubezpieczeniowej tj. w czasie odbywania zagranicznej podróży służbowej. Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku zgłaszania ubezpieczycielowi faktu nawiązania nowego lub rozwiązania dotychczasowego stosunku zatrudnienia. Spółka, pomimo że prowadzi rejestr służbowych wyjazdów zagranicznych pracowników, by skutecznie objąć ochroną ubezpieczeniową delegowanego pracownika (współpracownika) nie będzie jednak zobowiązana do informowania każdorazowo ubezpieczyciela o terminie i kraju wyjazdu zagranicznego, jak również podawania danych osobowych delegowanego. W przypadku powstania szkody Wnioskodawca zobowiązany jest do potwierdzenia, że poszkodowany jest zatrudniony i w chwili wypadku był w trakcie służbowej podróży zagranicznej.

Zawierając umowę ubezpieczenia, Wnioskodawca nie będzie w stanie określić, który z pracowników i kiedy zostanie delegowany do odbycia podróży służbowej. W świetle powyższego oraz mając na uwadze fakt, że Polisy Na Podróż Zagraniczną zawarte zostaną w formie bezimiennej, a nie imiennie na konkretnych pracowników, składka w takich sytuacjach wyliczana będzie w oparciu o składkę za jeden osobodzień (tj. każdy dzień, w którym Ubezpieczony przebywał w służbowej podróży zagranicznej). Składka ubezpieczeniowa skalkulowana będzie łącznie dla wszystkich ryzyk ubezpieczeniowych wchodzących w skład Polisy Na Podróż Zagraniczną, co jest powszechnym standardem rynkowym. Składka z polisy stanowić będzie iloczyn szacowanej liczby osobodni oraz składki za jeden osobodzień z umowy ubezpieczenia, co jest powszechną praktyką rynkową w odniesieniu do tego rodzaju ryzyka. Przez liczbę osobodni rozumie się łączną liczbę dni, podczas których Ubezpieczeni znajdowali się będą w zagranicznej podróży służbowej. Na każdy okres rozliczeniowy zostanie wystawiona odpowiednia polisa ubezpieczeniowa uwzględniająca aktualne dane na temat liczby deklarowanych osobodni. Składka z tytułu polisy zawartej na dany okres rozliczeniowy podlegać będzie rozliczeniu w terminie 45 dni od daty zakończenia danego okresu rozliczeniowego w oparciu o rzeczywistą liczbę osobodni w danym okresie rozliczeniowym.

Ubezpieczenie zawarte zostanie na okres 36 miesięcy w trybie postępowania zakupowego, zgodnie z obowiązującym w Spółce Regulaminem Zamówień. Okres ubezpieczenia podzielony zostanie na trzy 12-miesięczne okresy rozliczeniowe.

Zakres przedmiotowego ubezpieczenia będzie obejmował następujący pakiet ubezpieczeń:

1. ubezpieczenie kosztów leczenia (KL),
2. ubezpieczenie assistance,
3. ubezpieczenie następstw nieszczęśliwych wypadków (NNW),
4. ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej Ubezpieczonego (OC),
5. ubezpieczenie bagażu.
   
   

Przedmiotowy pakiet ubezpieczeń składających się na ochronę Ubezpieczonego podczas jego podróży służbowej odzwierciedla obowiązujący na rynku ubezpieczeniowym standard ochrony w tym zakresie. Oferta Ubezpieczyciela będzie tak skonstruowana, że składać się będzie z wymienionych powyżej wzajemnie powiązanych ubezpieczeń, dla których kalkulowana będzie jedna łączna składka mająca zazwyczaj charakter składki płatnej za tzw. osobodzień.

Ubezpieczenie kosztów leczenia (KL) obejmować będzie organizację i pokrycie niezbędnych kosztów leczenia w związku z następstwami nagłego zachorowania lub nieszczęśliwego wypadku w czasie podróży służbowej, niezbędnych do przywrócenia Ubezpieczonemu stanu zdrowia umożliwiającego bezpieczny i niezagrażający życiu lub zdrowiu powrót lub transport do Polski lub kontynuowanie zaplanowanej podróży. Ubezpieczenie pokrywać będzie w szczególności poniesione poza Polską koszty leczenia szpitalnego, ambulatoryjnego oraz stomatologicznego wraz z wszelkimi opłatami za pobyt w szpitalu, domu opieki lub innej jednostce leczniczej, włączając koszty transportu medycznego. Ubezpieczyciel pokrywać będzie także koszty zakupu lekarstw oraz innych zaleconych przez lekarza środków medycznych i leczniczych (środki opatrunkowe, pomocnicze, ortopedyczne, itp.) jak również koszty akcji ratowniczej obejmujące w szczególności koszty: transportu do odpowiedniej placówki medycznej, transportu ciała lub prochów oraz rzeczy należących do Ubezpieczonego do Polski (w przypadku śmierci), koszty poniesione na akcję poszukiwania Ubezpieczonego prowadzoną przez służby ratownicze od zgłoszenia zaginięcia Ubezpieczonego do momentu zakończenia akcji poszukiwania.

Ubezpieczenie assistance obejmuje organizację i pokrycie kosztów pomocy assistance w związku z następstwami nagłego zachorowania lub nieszczęśliwego wypadku w czasie podróży służbowej.

Przedmiotem ubezpieczenia NNW są następstwa nieszczęśliwych wypadków doznanych w czasie odbywania zagranicznych podróży służbowych. Z tytułu następstw nieszczęśliwych wypadków objętych zakresem umowy ubezpieczenia Ubezpieczonemu (pracownikowi) przysługiwać będą świadczenia podstawowe (świadczenie z tytułu śmierci w wyniku nieszczęśliwego wypadku, świadczenie z tytułu trwałego 100% uszczerbku na zdrowiu świadczenie z tytułu częściowego uszczerbku na zdrowiu) oraz dodatkowe (zwrot kosztów nabycia przedmiotów ortopedycznych, protez, środków pomocniczych, kosztów odbudowy zębów, zwrot kosztów przeszkolenia zawodowego inwalidów, zasiłek dzienny z tytułu czasowej pełnej niezdolności do wykonywania pracy, zwrot kosztów leczenia i rehabilitacji na terytorium Polski, w tym zwrot kosztów sprzętu rehabilitacyjnego, jednorazowe świadczenie z tytułu trwałej utraty zdolności do wykonywanej pracy, zwrot kosztów zakupu wózka inwalidzkiego, zwrot kosztów pogrzebu i zwrot kosztów niezbędnych operacji plastycznych). Ubezpieczenie OC obejmuje odpowiedzialność cywilną za szkody w mieniu lub na osobie wyrządzone osobom trzecim przez Ubezpieczonego (pracownika), w związku z wykonywaniem czynności życia prywatnego w trakcie podróży służbowej, będące następstwem zdarzeń, które miały miejsce w okresie ubezpieczenia.

Z kolei Ubezpieczenie bagażu obejmuje utratę, zniszczenie lub uszkodzenie bagażu w trakcie trwania podróży służbowej z jakiegokolwiek powodu pozostającego poza kontrolą Ubezpieczonego. Przez bagaż rozumie się wszelkie mienie stanowiące własność Ubezpieczonego lub znajdujące się w jego posiadaniu. Jeżeli bagaż zostanie tymczasowo utracony na czas dłuższy niż cztery godziny w trakcie podróży służbowej Ubezpieczyciel pokryje koszty wydatków Ubezpieczonego poniesionych w związku z zakupem artykułów pierwszej potrzeby (przybory higieniczne, odzież, obuwie) oraz przedmiotów niezbędnych do zastąpienia utraconego bagażu. Jeżeli w trakcie trwania podróży służbowej paszport, wiza, pieniądze, bilety podróżne lub inne podstawowe dokumenty podróży Ubezpieczonego zaginą lub ulegną uszkodzeniu, Ubezpieczyciel wypłaci odszkodowanie z tytułu niezbędnych dodatkowych kosztów podróży lub zakwaterowania do wysokości sumy ubezpieczenia. Reasumując, Spółka zamierza pokryć koszt Polisy Na Podróż Zagraniczną dla pracowników i współpracowników (Ubezpieczonych) odbywających zagraniczną podróż służbową. Bezpośrednimi beneficjentami Polisy będą pracownicy (współpracownicy), natomiast Wnioskodawca pokryje koszty Polisy Na Podróż Zagraniczną bez uprzedniego poniesienia wydatku przez Ubezpieczonego. Jednocześnie Ubezpieczeni, na żadnym etapie świadczenia pracy/usług na rzecz Spółki, nie składają oświadczeń woli w zakresie chęci objęcia ich wybranym rodzajem polisy. Decyzja w tym zakresie pozostaje w wyłącznej gestii Spółki, a Ubezpieczeni niejako automatycznie zostają objęci danym rodzajem ubezpieczenia. Ubezpieczeni nie mają też żadnej możliwości „zrezygnowania” z ubezpieczenia lub jego modyfikacji. Ich swoboda w zakresie Polis Na Podróże Zagraniczne ogranicza się wyłącznie do ewentualnego zgłoszenia lub rezygnacji ze zgłoszenia wypadku ubezpieczeniowego, a tym samym uzyskania lub rezygnacji z odszkodowania. Zawieranie przez Spółkę Polis Na Podróż Zagraniczną wynika przede wszystkim z potrzeby zabezpieczenia się przed ewentualnymi roszczeniami pieniężnymi ze strony Ubezpieczonych.

Pismem z dnia 28 listopada Wnioskodawca uzupełnił opis zdarzenia przyszłego o następujące informacje:

Wnioskodawca wyjaśnił, że nie jest obowiązany na podstawie konkretnych przepisów prawa do zawarcia tego rodzaju ubezpieczenia. Jest to ubezpieczenie dobrowolne, aczkolwiek jego zawarcie na rzecz pracowników narażonych na szczególne niebezpieczeństwa związane z przebywaniem w zagranicznej podróży służbowej leży w interesie Wnioskodawcy jako pracodawcy. Jeżeli bowiem na podstawie przepisów prawa (kodeks pracy, kodeks cywilny) jako pracodawca ponosi całkowitą lub częściową odpowiedzialność za wypadek przy pracy (np. błędy popełnione podczas organizacji podróży), to ponosi wobec pracownika odpowiedzialność odszkodowawczą w zakresie, w jakim świadczenia uzyskane w ramach powszechnego ubezpieczenia wypadkowego nie pokrywają w całości szkody poniesionej przez poszkodowanego pracownika lub jego rodzinę.

Pracownik, który uległ wypadkowi przy pracy i doznał szkody w postaci uszczerbku na zdrowiu lub rozstroju zdrowia, może żądać od swego pracodawcy świadczeń odszkodowawczych na podstawie przepisów kodeksu cywilnego. Zasadnicze znaczenie mają tu przepisy określające odpowiedzialność za czyn niedozwolony (art. 415 i nast. K.c.). Szczególnie zaś istotny jest tu przepis art. 444 § 1 i 2 K.c., według którego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na dopuszczalność dochodzenia takich roszczeń uzupełniających w stosunku do świadczeń wynikających z ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. Nr 199, poz. 1673, z późn.zm.) wskazywał wielokrotnie Sąd Najwyższy, podnosząc, że dopuszczalne jest dochodzenie przez pracownika od pracodawcy roszczeń uzupełniających z tytułu wypadków przy pracy, opartych na przepisach prawa cywilnego (art. 415, 444 i 445 K.c.). Wynika to z faktu, że ww. ustawa nie zawiera żadnych ograniczeń w możliwości dochodzenia od pracodawcy roszczeń odszkodowawczych w przypadku gdy szkoda doznana przez pracownika w wyniku wypadku przy pracy nie została w całości pokryta przez ZUS.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że odpowiedzialność cywilna Wnioskodawcy jest ukształtowana na zasadzie ryzyka. Wynika to z art. 435 K.c., w myśl którego prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu wyrządzoną komukolwiek przez ruch tego zakładu, chyba że szkoda powstała wskutek siły wyższej lub wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi on odpowiedzialności. Stanowi to zaostrzenie zasad odpowiedzialności.

W procesie o odszkodowanie od pracodawcy, którego odpowiedzialność jako prowadzącego przedsiębiorstwo wprawiane w ruch siłami przyrody oparta jest na zasadzie ryzyka (art. 435 § 1 K.c.), zbędne jest ustalanie, czy można mu przypisać zawinienie lub bezprawne zaniedbanie w zakresie obowiązków dotyczących stworzenia bezpiecznych warunków pracy. Tak też wskazywał Sąd Najwyższy w wyroku z 14 lutego 2002 r., sygn. akt I PKN 853/00. Nie ma zatem znaczenia, czy można przypisać pracodawcy winę, gdyż jego wina lub jej brak nie jest w tym przypadku przesłanką odpowiedzialności.

Jak wynika z powyższego Wnioskodawca jest szczególnie narażony na odpowiedzialność z tytułu wypadków przy pracy, Jeżeli jako pracodawca wykupiłby dobrowolne ubezpieczenie, którego beneficjentem są jego pracownicy lub ich rodziny, wówczas kwoty uzyskane przez poszkodowanego z tytułu takiego ubezpieczenia byłyby zaliczane na poczet odszkodowania należnego od pracodawcy.

Ubezpieczenie to ograniczałoby zatem finansowe skutki związane z potencjalnymi roszczeniami pracowników z tytułu wypadków przy pracy, na które narażony jest Wnioskodawca.

Wnioskodawca potwierdza, że zakres zawieranych umów (zakres zdarzeń objętych ubezpieczeniem) będzie taki sam w odniesieniu do wszystkich pracowników i współpracowników - bez względu na zajmowane stanowiska i wykonywane obowiązki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku zawarcia Polis Na Podróże Zagraniczne, tak na moment ich zawarcia (podpisania umowy ubezpieczenia), jak i w całym okresie ich obowiązywania Spółka nie będzie zobowiązana do rozpoznania po stronie Ubezpieczonych przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, a co za tym idzie, czy Spółka nie będzie zobowiązana do pobierania zaliczek na podatek dochodowy, o których mowa w art. 31 i art. 41 ust. 1 ww. ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy.

W ocenie Wnioskodawcy, zawarcie Polis Na Podróże Zagraniczne, tak na moment ich zawarcia (podpisania umowy ubezpieczenia), jak i w całym okresie ich obowiązywania, nie będzie zobowiązywać Wnioskodawcy do rozpoznawania po stronie Ubezpieczonych przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, a co za tym idzie, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobierania zaliczek na podatek dochodowy, o których mowa w art. 31 i art. 41 ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o PIT opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Z kolei art. 12 ust. 1 powołanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl przepisów art. 12 ust. 3 cyt. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2 - 2b.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

W myśl art. 805 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121) przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. W myśl art. 808 § 1 zdanie pierwsze powołanej ustawy Kodeks cywilny - ubezpieczający może zawrzeć umowę ubezpieczenia na cudzy rachunek.

Zgodnie z art. 77⁵ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502) pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o PIT wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika, jak również podróży osoby niebędącej pracownikiem (np. współpracownik) - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są m.in. przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167). W myśl § 2 ust. 2 lit. d) ww. rozporządzenia z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługuje zwrot kosztów innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb. Stosownie do § 19 ust. 1 cyt. Rozporządzenia w przypadku choroby powstałej podczas podróży zagranicznej pracownikowi przysługuje zwrot udokumentowanych niezbędnych kosztów leczenia za granicą. W ust. 2 tego paragrafu określono, że zwrot kosztów leczenia, o którym mowa powyżej następuje ze środków pracodawcy, z wyłączeniem świadczeń gwarantowanych udzielonych zgodnie z przepisami o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego w Unii Europejskiej, o których mowa w art. 5 pkt 32 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.). Jednocześnie w ust. 3 tegoż paragrafu określono przypadki, w których taki zwrot kosztów nie przysługuje, a mianowicie:

1. koszty zakupu leków, których nabycie za granicą nie było konieczne,
2. koszty zabiegów chirurgii plastycznej i kosmetycznych oraz
3. koszty nabycia protez ortopedycznych, dentystycznych lub okularów.
   
   

Pracodawcę, zgodnie z ust. 4 tegoż paragrafu obciążają również koszty transportu zwłok do kraju.

W świetle powyższego, przychodami ze stosunku pracy lub stosunków pokrewnych, są wszystkie świadczenia, które konkretny pracownik otrzymuje ze środków pracodawcy z tytułu pozostawania w stosunku pracy lub pokrewnym. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość otrzymanych świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych poniesionych za pracownika.

Wobec niezdefiniowania w ustawie o PIT pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym -generalnie - jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Mając na uwadze wskazane powyżej rozumienie dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” w kontekście obowiązujących przepisów prawa oraz ich wykładni zaprezentowanej w orzecznictwie sądowym zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy. Uznanie konkretnego świadczenia ze strony pracodawcy za przychód pracownika ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, winno opierać się na przesłankach wynikających z ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które Trybunał Konstytucyjny w powołanym powyżej wyroku uznał za zgodne z konstytucją i przedstawił ich interpretację. Przede wszystkim wskazał, że nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika ze stosunku pracy, w sytuacji gdy powoduje ono wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia: w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku. Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika gdy zostało spełnione za zgodą pracownika, tj. gdy pracownik skorzystał z niego w pełni dobrowolnie. Zatem pracodawca spełnił określone świadczenie na rzecz pracownika, gdy dysponował uprzednią zgodą pracownika na jego przyjęcie. Przychód pracownika będzie obejmował nieodpłatne świadczenie, gdy świadczenie to zostanie spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przynosi pracownikowi korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. W zakresie tego kryterium należy wskazać, że chodzi o realny charakter przysporzenia jako warunku objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym. Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi, tj. nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów. Wartość takiego świadczenia ustala się według cen zakupu. Cena zakupu stanowi w regulacji art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o PIT punkt odniesienia do ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia. Powyższy wniosek, o tym, że o nieodpłatnym świadczeniu stanowiącym przychód podatkowy możemy mówić wyłącznie w sytuacji, gdy jest korzyść dla podatnika jest wymierna i przypisana jemu indywidualnie co do wartości ma generalny charakter i tym samym można go odnieść nie tylko do pracowników uzyskujących taką korzyść od pracodawcy, ale również do osób, zatrudnionych na podstawie innego stosunku cywilnoprawnego, np. umowę zlecenia, o dzieło lub kontrakt menadżerski.

W świetle powyższego oraz mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, uznać należy, że zawarcie Polis Na Podróże Zagraniczne (zawarcie umowy i wykupienie polisy ubezpieczeniowej) dla pracowników odbywających zagraniczne podróże służbowe nie będzie generować po stronie Ubezpieczonych (pracowników) powstania przychodu, o którym mowa w art. 11 ust. 1 i art. 12 ustawy o PIT. Powyższe wynikać będzie z faktu, że poniesiony przez Spółkę koszt zawarcia Polis Na Podróże Zagraniczne we wskazanym we wniosku zakresie powoduje zabezpieczenie się samego Wnioskodawcy przed ewentualnymi, nieprzewidzianymi wydatkami związanymi ze zwrotem na rzecz pracownika, udokumentowanych wydatków na wypadek ziszczenia się określonych w umowie ubezpieczenia okoliczności. Zatem, zawarcie (opłacenie) przez Spółkę Polisy Na Podróże Zagraniczne będzie skutkować jedynie zabezpieczeniem samego Wnioskodawcy (jako pracodawcy) na wypadek powstania po jego stronie obowiązku zwrotu należności przysługujących z tytułu podróży służbowej delegowanemu pracownikowi, tym samym, nie będzie mogła zapewniać Ubezpieczonemu (pracownikowi) korzyści materialnych niezwiązanych ze stosunkiem pracy. Konstrukcja i zakres Polisy Na Podróże Zagraniczne ma za zadanie możliwie najpełniej zabezpieczyć pracownika przed negatywnymi zdarzeniami podczas odbywanej służbowej podróży zagranicznej, jednakże przede wszystkim w odniesieniu do pracodawcy (Wnioskodawcy) ma ograniczyć finansowe skutki związane z potencjalnymi roszczeniami pracowników z tytułu wypadków przy pracy, na które narażony jest Wnioskodawca delegując pracowników. Jak już wskazano powyżej składka z tytułu przedmiotowego ryzyka kalkulowana będzie w oparciu o składkę za jeden osobodzień za cały pakiet ubezpieczeń i w ocenie Wnioskodawcy nie istnieje możliwość przypisania składki dla konkretnego pracownika [ubezpieczonego] oddelegowanego do podróży zagranicznej. Jednocześnie nie istnieje możliwość w ramach poszczególnych ubezpieczeń (wchodzących w skład pakietu) wydzielenia części składek, która miałaby przypadać na zakres świadczony w interesie pracownika, a nie pracodawcy (Wnioskodawcy). W świetle powyższego nie wystąpią cechy wskazane w wyroku przez Trybunał Konstytucyjny jako istotne kategorie „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o PIT. Powyższe będzie miało również zastosowanie do współpracowników Spółki, zatrudnionych na podstawie innych umów niż umowa o pracę.

Stanowisko zaprezentowane przez Wnioskodawcę znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych oraz aktualnie funkcjonującej jednolitej linii interpretacyjnej organów podatkowych. Mianowicie, zgodnie z:

1. Wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 stycznia 2015r. sygn. akt II FSK 3295/12 za przychód pracownika mogą więc być uznane tylko takie świadczenia, które zostały spełnione za jego zgodą i w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, a korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów). W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, skarżąca (tj. pracodawca) niewątpliwie wykazała, że świadczenie w postaci wykupienia ubezpieczenia na rzecz pracowników, zapewniającego im ochronę na czas podróży służbowej, leży wyłącznie w jej interesie. Wynika to z faktu, że w przypadku ziszczenia się zdarzeń objętych ochroną ubezpieczeniową pracownikowi będącemu w podróży służbowej przysługiwałoby roszczenie odszkodowawcze do skarżącej jako pracodawcy. Tym samym skarżąca wykupując ubezpieczenie dla swoich pracowników minimalizuje niebezpieczeństwo ponoszenia przez nią wysokich kosztów leczenia za granicą. Podkreślić należy, że w sytuacji, gdy koszty ewentualnej choroby czy wypadku za granicą zobowiązany jest ponieść pracodawca (co wynika także z § 12 ust. 3 rozporządzenia MPPS), wbrew twierdzeniu Sądu pierwszej instancji, nie leży w interesie pracownika wykupienie takiego ubezpieczenia we własnym zakresie. Byłby to dla niego wyłącznie zbędny, dodatkowy koszt.
2. Interpretacją indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w dniu 4 grudnia 2014 r. znak IBPBII/1/415-720/14/BJ, w której organ podatkowy wskazał, że pracodawca, wykupując dla zatrudnionego polisę ubezpieczeniową, nie kieruje się chęcią zapewnienia korzyści swojemu Pracownikowi, lecz zabezpiecza w istocie swoje własne interesy na wypadek powstania przyjętego przez siebie obowiązku zwrotu należności przysługujących z tytułu podróży służbowej delegowanemu Pracownikowi.
3. Interpretacją indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w dniu 24 września 2015 r. znak IBPB-2-1/4511-290/15/AD organ podatkowy również uznał, że wykupienie polisy ubezpieczeniowej dla pracownika odbywającego zagraniczną podróż służbową nie będzie generować po stronie pracowników powstania przychodu, o którym mowa art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak wynika z wniosku i jego uzupełnienia, poniesienie przez pracodawcę kosztów wykupienia polisy ubezpieczeniowej we wskazanym we wniosku zakresie (koszty leczenia, pakiet assistance, ubezpieczenie następstw nieszczęśliwych wypadków), powoduje zabezpieczenie się pracodawcy przed ewentualnymi, nieprzewidzianymi wydatkami związanymi ze zwrotem na rzecz pracownika udokumentowanych wydatków na wypadek ziszczenia się określonych w umowie ubezpieczenia okoliczności, do czego obliguje Wnioskodawcę przywołany powyżej art. 19 rozporządzenia. Również w kategorii przychodu nie można rozpatrywać kwestii objęcia polisą odpowiedzialności cywilnej i ubezpieczenia za bagaż. Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego objęcie polisą tej kategorii świadczeń dotyczy także ochrony interesu pracodawcy, a ponadto nie jest możliwe wyodrębnienie składki na poszczególne elementy ochrony, której polisa dotyczy. Zatem pracownik, któremu Wnioskodawca zleca wyjazd służbowy za granicę nie uzyskuje żadnych korzyści z tytułu wykupionego przez Wnioskodawcę ubezpieczenia, co oznacza, że z tego tytułu nie powstaje przychód dla pracownika.
4. Interpretacją indywidualną wydaną w dniu 18 września 2015r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi znak IPTPB1/4511-368/15-3/MH, w której organ podatkowy stwierdził, że opłacona Polisa Na Podróże Zagraniczne winna skutkować jedynie zabezpieczeniem samego pracodawcy (Wnioskodawcy) na wypadek powstania przyjętego przez siebie obowiązku zwrotu należności przysługujących z tytułu podróży służbowej delegowanemu pracownikowi. Nie może zapewniać pracownikowi korzyści materialnych niezwiązanych ze stosunkiem pracy. W związku z zawieraniem Polis Na Podróże Zagraniczne, tak na moment ich zawarcia, jak i w całym okresie ich obowiązywania, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do rozpoznawania po stronie Ubezpieczonych przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do pobierania zaliczek na podatek dochodowy, o których mowa w art. 31 i art. 41 ust. 1 ww. ustawy.
5. Interpretacją indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w dniu 15 lipca 2016 r. znak IBPB-2-2/4511-471/16/JG organ podatkowy uznał, że jeśli nie można zidentyfikować, jaka część świadczenia przypada na daną osobę, nie powstaje podatkowy przychód. Nie każde świadczenie na rzecz pracownika podlega opodatkowaniu. Skoro umowa zapewnia ochronę ubezpieczeniową otwartemu, bezimiennemu oraz niezidentyfikowanemu kręgowi osób, nie jest możliwe przypisanie opłaconej składki do konkretnego pracownika. Objęcie pracowników delegowanych Ubezpieczeniem NNW opisanym w stanie faktycznym, nie jest w żadnym razie warunkowane wyrażeniem przez nich woli w tym zakresie. Pracownicy delegowani stają się ubezpieczonymi niejako automatycznie, zaś decyzja o objęciu „zbiorowości” pracowników delegowanych ubezpieczeniem na czas ich oddelegowania za granicę leży w wyłącznej gestii Spółki. Ponieważ pracownicy nie mają możliwości decydowania o tym, czy chcą być objęci przedmiotowym ubezpieczeniem, czy też nie, nie powinni oni ponosić negatywnych konsekwencji autorytatywnego działania Spółki. Co za tym idzie, rozpoznanie przychodu po stronie pracowników ww. okolicznościach stałoby w sprzeczności nie tylko z przepisami prawa, ale także z zasadami współżycia społecznego.<
   
   

Podsumowując zdaniem Wnioskodawcy w przypadku zawarcia Polis Na Podróże Zagraniczne, tak na moment ich zawarcia, jak i w całym okresie ich obowiązywania, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do rozpoznawania po stronie Ubezpieczonych przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, a co za tym idzie, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobierania zaliczek na podatek dochodowy, o których mowa w art. 31 i art. 41 ust. 1 ww. ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 41 ust. 1 cyt. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ww. ustawy jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w treści art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 11 ust. 2a ww. ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Z przepisu art. 12 ust. 3 ww. ustawy wynika, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Zgodnie z art. 13 pkt 8 lit. a) ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Na mocy zaś art. 13 pkt 9 ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej – z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca rozważa zawarcie umowy ubezpieczenia tj. grupowego bezimiennego ubezpieczenia pracowników Spółki podczas służbowych podróży zagranicznych. Polisy Na Podróż Zagraniczną będą obejmować swoją ochroną ubezpieczeniową wszystkich pracowników oraz współpracowników Spółki odbywających zagraniczną podróż służbową bez względu na formę zatrudnienia, która przybierać może postać co do zasady umowy o pracę, jak również umowy o dzieło, umowy zlecenia, kontraktu menedżerskiego lub innej umowy o podobnym charakterze. Ubezpieczenie zawarte będzie w formie grupowej, bezimiennej. Mianowicie, umowa ubezpieczenia będzie miała charakter umowy obrotowej (otwartej), w której Ubezpieczeni objęci będą ochroną w okresie trwania umowy, ale w różnych okresach rozliczeniowych ochrony ubezpieczeniowej tj. w czasie odbywania zagranicznej podróży służbowej.

Mając na uwadze treść wniosku oraz wskazane powyżej rozumienie dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” w kontekście obowiązujących przepisów prawa oraz ich wykładni zaprezentowanej w orzecznictwie sądowym należy wskazać, że z powodu niejednolitości stanowisk sądowych w stosunku do tej kwestii zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy. Trybunał Konstytucyjny wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

• zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• korzyść ta jest wymierna (również w postaci zaoszczędzenia wydatku) i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
  
  

W świetle opisu zdarzenia przyszłego wynika, że polisa zawierana przez Wnioskodawcę będzie umową zapewniającą ochronę ubezpieczeniową otwartemu, bezimiennemu oraz niezidentyfikowanemu na dzień zawarcia umowy kręgowi osób fizycznych, który składa się z pracowników i współpracowników Spółki – Wnioskodawcy, którzy w okresie obowiązywania umowy zgłoszeni zostaną do ubezpieczenia. Tym samym w tej sytuacji, nie będzie możliwe zidentyfikowanie kręgu osób objętych ubezpieczeniem. Ponadto zakres zawieranych umów (zakres zdarzeń objętych ubezpieczeniem) będzie taki sam w odniesieniu do wszystkich pracowników i współpracowników – bez względu na zajmowane stanowiska i wykonywane obowiązki.

Skoro zatem nie można przypisać korzyści indywidualnie pracownikowi czy współpracownikowi, oznacza to, że opłacana składka ubezpieczeniowa podczas służbowych podróży zagranicznych nie będzie stanowić przychodu dla pracowników i współpracowników.

W wyniku powyższego równowartość składek z tytułu wykupu przez Wnioskodawcę dla pracowników i współpracowników ubezpieczenia w służbowej podróży zagranicznej nie będzie powodowało powstania u pracowników przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1, a u współpracowników przychodu z działalności wykonywanej osobiście, o którym mowa w art. 13 pkt 8 lit. a) i pkt 9 ww. ustawy.

Zatem na Wnioskodawcy nie będzie spoczywał obowiązek doliczenia do przychodów pracownika i współpracownika oraz obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Końcowo - odnosząc się do przywołanego przez Wnioskodawcę wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz interpretacji indywidualnych - wskazać należy, że to orzeczenie i rozstrzygnięcia to dotyczą konkretnych spraw podatników w określonych stanach faktycznych i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sadów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.