Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPP3.4512.118.2016.1.NK
z 6 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, reprezentowanej przez pełnomocnika doradcę podatkowego, przedstawione we wniosku z dnia 6 października 2016 r. (data wpływu 12 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu świadczenia usług pośrednictwa w usługach serwisowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu świadczenia usług pośrednictwa w usługach serwisowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

A Sp. z o.o. (dalej jako Spółka lub Wnioskodawca) świadczy usługi w zakresie serwisu opon. Spółka zawarła umowę o współpracę z podmiotem B Sp. z o.o. (dalej jako Klient), na mocy której Klient korzysta z usług Spółki do przeprowadzenia serwisu i wymiany opon w samochodach Floty. Flotę w umowie zdefiniowano jako firmy wprowadzone do systemu Z przez Klienta lub Spółkę, dla których Klient udzielił gwarancji płatności (zobowiązał się do pokrycia należności za usługi wykonane przez Spółkę, na zasadach określonych w umowie) Spółka zapewnia (działając poprzez podwykonawców) usługi serwisowe w Polsce dla napraw zleconych przez Klienta lub Flotę.

Schemat funkcjonowania współpracy pomiędzy Spółką a Klientem można opisać w sposób następujący:

1. Firma należąca do Floty zgłasza awarię opony.
2. Spółka zleca jej usunięcie podwykonawcy, który później wystawia fakturę za wykonanie usługi na Spółkę. Podwykonawca ma obowiązek wysłać do Spółki skan faktury za usunięcie awarii w ciągu 48 godzin, oryginał wysyła pocztą.
3. Dysponując fakturą od podwykonawcy, Spółka byłaby co do zasady w stanie wystawić fakturę za swoją usługę. Jednakże zgodnie z uwarunkowaniami systemu informatycznego stosowanego przez Klienta, jego kontrahenci (firmy należące do Floty) muszą zaakceptować koszty usługi usunięcia awarii opony, co odbywa się poprzez wybór stosownej opcji w formularzu online. W momencie zaakceptowania przez firmę będącą nabywcą usługi kosztu, system generuje specjalny numer (nr PO zaczynający się od cyfry 27), który Spółka następnie umieszcza na fakturze. Zgodnie z ustaleniami pomiędzy Spółką a Klientem, Spółka jest zobowiązana do umieszczania ww. numeru na fakturze. Faktura bez numeru zostałaby przez Klienta odrzucona.
4. Niekiedy zdarza się, że firmy, mimo ponagleń ze strony Spółki, zwlekają z akceptacją kosztu, np. w związku z zaistnieniem jakichś wątpliwości. Wówczas czas nadania numeru PO się wydłuża.
   
   

Podsumowując Wnioskodawca stwierdza, że na usługę świadczoną przez Spółkę na rzecz Klienta składają się dwa komponenty:

1. pośrednictwo w usługach serwisowych zleconych przez Klienta oraz
2. dopełnienie wymogów wynikających ze specyfiki funkcjonowania systemu informatycznego Klienta, tzn. oczekiwanie na wygenerowanie przez system informatyczny Klienta numeru PO, celem ujęcia go na fakturze dokumentującej wykonanie usługi.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy obowiązek podatkowy z tytułu świadczonych przez Spółkę na rzecz Klienta usług powstaje z chwilą zaakceptowania przez kontrahentów Klienta (firmy należące do Floty) kosztu zrealizowanych przez Spółkę prac, kiedy to następuje wygenerowanie przez system informatyczny numeru PO?

Zdaniem Wnioskodawcy, obowiązek podatkowy z tytułu świadczonych przez Spółkę na rzecz Klienta usług powstaje każdorazowo z chwilą zaakceptowania przez kontrahenta Klienta (firmę należącą do Floty) kosztu zrealizowanych przez Spółkę prac, jako że zgodnie z ustaleniami stron moment ten uznawany jest za moment wykonania usługi.

Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1. Przepis ten, w zakresie znajdującym zastosowanie w niniejszej sprawie, stanowi zatem, że obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wykonania usługi (wyjątki określone w art. 19a ust. 2 i następnych przepisach ustawy o VAT nie mają zastosowania w tym przypadku).

Odnośnie momentu wykonania usługi wypowiedział się m.in. WSA w Warszawie w wyroku z dnia 17 grudnia 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 1038/09, stwierdzając, że „o tym, czy dana usługa została faktycznie wykonana, decyduje jej charakter (...). O charakterze i o dacie jej wykonania decydują strony umowy cywilnoprawnej, z wyjątkiem sytuacji, gdy moment ten określa powszechnie obowiązujący przepis prawa regulujący zasady wykonywania danego rodzaju usług”.

Należy zauważyć, że w przedmiotowej sprawie przedmiotem świadczenia jest usługa o charakterze niejako dwuetapowym, tzn. zasadniczym jej elementem jest niewątpliwie wykonywane przez Spółkę pośrednictwo w usługach serwisowych zleconych przez Klienta, natomiast elementem uzupełniającym jest dopełnienie wymogów wynikających ze specyfiki funkcjonowania systemu informatycznego Klienta, tzn. uwzględnianie na wystawianych fakturach nr PO wygenerowanego przez system Klienta, co następuje po zaakceptowaniu kosztu usługi przez usługobiorcę.

Wobec powyższego – zdaniem Spółki – w przedstawionym stanie faktycznym moment powstania obowiązku podatkowego należy łączyć z chwilą wykonania przez Spółkę wszystkich czynności związanych z tą usługą, obejmujących zarówno czynności związane z pośrednictwem w usługach serwisowych, jak i czynności o naturze technicznej, związanych z koniecznością uzyskania numeru PO. Strony ustaliły bowiem warunki współpracy, obligujące Spółkę do realizacji takiej właśnie dwuetapowej procedury; stąd też właściwym jest z punktu widzenia podatku VAT traktowanie wszystkich tych komponentów jako jednolitego świadczenia, które wykonane jest dopiero w momencie realizacji wszystkich części składowych, czyli w chwili zaakceptowania kosztu usługi przez jej nabywcę, kiedy to wygenerowany zostaje numer PO, umożliwiający Spółce udokumentowanie faktu wykonania świadczenia.

Należy zauważyć, że orzecznictwo sądów administracyjnych potwierdza, iż ustalenia pomiędzy stronami w zakresie przedmiotu świadczenia mogą mieć istotne znaczenie dla określenia momentu uznania usługi za wykonaną. Przykładowo, jak czytamy w orzeczeniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 29 maja 2015 r., sygn. akt I SA/Wr 329/15, postanowienia umowne mogą mieć znaczenie dla sposobu opodatkowania podatkiem VAT (w tym także dla kwestii momentu rozpoznania obowiązku podatkowego wedle ogólnej zasady z art. 19a ust. 1 u.p.t.u.), choć trudno tu mówić o jakiejś generalnej regule. O tym, że treść umowy cywilnoprawnej może mieć decydujące znaczenie dla kwestii sposobu opodatkowania tym podatkiem wielokrotnie traktował w swoich wyrokach Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE), podkreślając m.in. to, że treść umowy może stanowić istotną wskazówkę, jeśli chodzi o ocenę jednolitego charakteru świadczenia (por. wyrok TSUE z dnia 27 września 2012 r., w sprawie C-392/11), a także wskazując, że w przypadku, gdy transakcja składa się z szeregu świadczeń i czynności, należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności, w jakich jest ona dokonywana, w celu określenia, po pierwsze, czy chodzi o dwa, czy więcej świadczeń odrębnych, czy też o świadczenie jednolite, a po drugie, czy w tym ostatnim przypadku owo jednolite świadczenie należy zakwalifikować jako dostawę towarów, czy jako świadczenie usług (por. wyrok TSUE z dnia 10 marca 2011 r., w sprawach połączonych C-497/09, C-499/09, C-501/09 i C-502/09). Wprawdzie, powołane fragmenty z orzeczeń TSUE nie dotyczą problematyki powstania obowiązku podatkowego, lecz kwalifikacji świadczeń złożonych, niemniej, w powołanych wyrokach TSUE można odnaleźć istotne wskazówki interpretacyjne odnośnie tego, w jaki w ogóle sposób charakteryzować czynności opodatkowane, takie jak dostawa towarów, czy właśnie świadczenie usług. Powyższe uzasadnia, zdaniem Sądu, nawiązanie do ww. orzeczeń także na tle okoliczności spornych w rozpatrywanej sprawie. Nie może bowiem ulegać wątpliwości, że kwestia oceny co do tego, kiedy dana usługa została wykonana, stanowi w procesie wykładni czynność następczą w stosunku do stwierdzenia, co de facto mieści się w zakresie tego rodzaju świadczenia. Uzupełniająco wypada w tym miejscu dodać, że dyrektywy VAT (VI dyrektywa i zastępująca ją dyrektywa 112) ustanawiają wspólny system podatku VAT, opierający się w szczególności na jednolitej definicji czynności podlegających opodatkowaniu (por. wyrok TSUE z dnia 21 lutego 2006 r., w sprawie C-255/02 Halifax i in.), a sam TSUE często podkreśla, że daną usługę może charakteryzować szereg elementów i czynności (por. wyrok TSUE z dnia 10 marca 2011 r. w sprawach połączonych C 497/09, C-499/09, C-501/09 i C-502/09). Odnosząc zawarte w ww. wyrokach wskazówki interpretacyjne do okoliczności spornych w sprawie, nie ulega wątpliwości, że kierunek wykładni art. 19a ust. 1 u.p.t.u. należy uzależnić przede wszystkim od konkretnych okoliczności faktycznych (...)”.

W stanie faktycznym wykazującym istotne podobieństwa do będącego przedmiotem niniejszego zapytania WSA we Wrocławiu stwierdził: „Już z tak zwięźle przedstawionego stanu faktycznego bezsprzecznie wynika, że w postanowieniach umownych przyjęto, że obowiązki spółki, jako usługodawcy, nie będą ograniczać się jedynie do fizycznej naprawy powierzonego jej sprzętu, lecz spółka zobowiązana będzie także do przedstawienia usługobiorcy tzw. raportu z informacją o ilości, zakresie, rodzaju i cenie wykonanych usług naprawy w danym miesiącu. Konsekwentnie, zgodnie z umową, wykonanie świadczonej przez spółkę usługi naprawy nie nastąpi w momencie typowym dla danej usługi (czyli z chwilą faktycznej naprawy), ale w momencie indywidualnie określonym przez strony umowy, który wyznaczać będzie chwila podpisania przez usługobiorcę ww. raportu, potwierdzająca jednocześnie akceptację przez usługobiorcę zakresu wykonanych usług. Dokonując oceny tak zredagowanej treści umowy, przy poszanowaniu zasady, że umowy cywilnoprawne nie mogą modyfikować obowiązków podatkowych, Sąd doszedł do przekonania, że dokonane w ten sposób ułożenie wzajemnych praw i obowiązków stron, w ramach łączącego je stosunku umowy naprawy sprzętu elektronicznego, mieści się w zakresie dozwolonej autonomii woli stron, a sam wymóg przedstawienia przez spółkę raportu do jego akceptacji przez usługobiorcę nie stanowi sztucznej konstrukcji, która nie znajdowałaby racjonalnego uzasadnienia w ramach analizowanego stosunku obligacyjnego. (...)

W konsekwencji, podzielić należało – zdaniem Sądu – prezentowany przez spółkę pogląd, że moment podpisania przez usługobiorcę raportu powinien wyznaczać moment wykonania usługi w rozumieniu art. 19a ust. 1 u.p.t.u. (...) Zasadność przyjętego w sprawie stanowiska Sądu potwierdzają także krajowe orzeczenia sądowe, w których – akcentując doniosłość (istotność) postanowień umownych – Sądy podkreślają, że o tym, czy dana usługa została faktycznie wykonana decyduje jej charakter. Z kolei, o charakterze usługi i dacie jej wykonania decydują zazwyczaj strony umowy cywilnoprawnej (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 5 lutego 2002 r., I SA/Wr 1586/97 i wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 17 grudnia 2009 r., III SA/Wa 1038/09; dostępny na stronie https://cbois.nsa.gov.pl)”.

Biorąc zatem pod uwagę zacytowane orzeczenie WSA we Wrocławiu – zdaniem Spółki – w przedmiotowej sprawie właściwym jest przyjęcie, że dwuetapowy charakter świadczonej przez Spółkę usługi przesądza o tym, że usługa ta powinna być uznana za wykonaną w momencie zaakceptowania przez kontrahentów Klienta (firmy należące do Floty) kosztu zrealizowanych przez Spółkę prac, kiedy to następuje wygenerowanie przez system informatyczny numeru PO.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami – według art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – na mocy art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi – co do zasady – usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (wierzyciel/nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia;
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
  
  

Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało – jako usługa – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Aby dana czynność (dostawa towarów, czy też usługa) podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca świadczy usługi w zakresie serwisu opon. Spółka zawarła umowę o współpracę z podmiotem (Klient), na mocy której Klient korzysta z usług Spółki do przeprowadzenia serwisu i wymiany opon w samochodach Floty. Flotę w umowie zdefiniowano jako firmy wprowadzone do systemu Z przez Klienta lub Spółkę, dla których Klient udzielił gwarancji płatności (zobowiązał się do pokrycia należności za usługi wykonane przez Spółkę, na zasadach określonych w umowie) Spółka zapewnia (działając poprzez podwykonawców) usługi serwisowe w Polsce dla napraw zleconych przez Klienta lub Flotę. Schemat funkcjonowania współpracy pomiędzy Spółką a Klientem można opisać w sposób następujący:

1. Firma należąca do Floty zgłasza awarię opony.
2. Spółka zleca jej usunięcie podwykonawcy, który później wystawia fakturę za wykonanie usługi na Spółkę. Podwykonawca ma obowiązek wysłać do Spółki skan faktury za usunięcie awarii w ciągu 48 godzin, oryginał wysyła pocztą.
3. Dysponując fakturą od podwykonawcy, Spółka byłaby co do zasady w stanie wystawić fakturę za swoją usługę. Jednakże zgodnie z uwarunkowaniami systemu informatycznego stosowanego przez Klienta, jego kontrahenci (firmy należące do Floty) muszą zaakceptować koszty usługi usunięcia awarii opony, co odbywa się poprzez wybór stosownej opcji w formularzu online. W momencie zaakceptowania przez firmę będącą nabywcą usługi kosztu, system generuje specjalny numer (nr PO zaczynający się od cyfry 27), który Spółka następnie umieszcza na fakturze. Zgodnie z ustaleniami pomiędzy Spółką a Klientem, Spółka jest zobowiązana do umieszczania ww. numeru na fakturze. Faktura bez numeru zostałaby przez Klienta odrzucona.
4. Niekiedy zdarza się, że firmy, mimo ponagleń ze strony Spółki, zwlekają z akceptacją kosztu, np. w związku z zaistnieniem jakichś wątpliwości. Wówczas czas nadania numeru PO się wydłuża.
   
   

Podsumowując Wnioskodawca stwierdza, że na usługę świadczoną przez Spółkę na rzecz Klienta składają się dwa komponenty:

1. pośrednictwo w usługach serwisowych zleconych przez Klienta oraz
2. dopełnienie wymogów wynikających ze specyfiki funkcjonowania systemu informatycznego Klienta, tzn. oczekiwanie na wygenerowanie przez system informatyczny Klienta numeru PO, celem ujęcia go na fakturze dokumentującej wykonanie usługi.
   
   

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu świadczenia usług pośrednictwa w usługach serwisowych.

Zgodnie z zasadą ogólną, zawartą w art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

W myśl art. 19a ust. 2 ustawy, w odniesieniu do przyjmowanych częściowo usług, usługę uznaje się również za wykonaną, w przypadku wykonania części usługi, dla której to części określono zapłatę.

Natomiast przepis art. 19a ust. 3 ustawy stanowi, że usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi.

Na mocy art. 19a ust. 4 ustawy, przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów, z wyjątkiem dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2.

Należy podkreślić, że z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Analiza przywołanych wyżej przepisów wskazuje, że przepis art. 19a ust. 1 ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

Unormowanie zawarte w cyt. art. 19a ust. 1 ustawy pozostaje w zgodzie z art. 63 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE serii L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), dalej zwanej Dyrektywą 2006/112/WE Rady, zgodnie z którym zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a VAT staje się wymagalny w momencie dostarczenia towarów lub wykonania usług.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r., dla określenia momentu powstania obowiązku podatkowego nie ma zupełnie znaczenia chwila wystawienia faktury dokumentującej dokonaną sprzedaż.

Jak wynika z powołanych przepisów, w analizowanej sprawie o wykonaniu usług pośrednictwa w usługach serwisowych będzie decydować faktyczne wykonanie tych usług.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje momentu wykonania usługi, ani w żaden sposób nie precyzuje, jakimi kryteriami należy posługiwać się dla jego określenia. Wskazać jednak należy, że o faktycznym wykonaniu usługi decyduje jej charakter. Z kolei o charakterze i o dacie wykonania tej usługi decydują strony umowy cywilnoprawnej, chyba że moment ten jest określany przez obowiązujący przepis prawa, regulujący zasady wykonywania danego rodzaju dostaw i usług.

W opisanej we wniosku sytuacji należy przyjąć, że „wykonanie usługi” następuje w momencie faktycznego zakończenia wszystkich czynności, do których wykonania zobowiązany jest świadczący usługę pośrednictwa, tj. Wnioskodawca. Samo zaakceptowanie przez nabywcę wykonanych usług serwisowych, stanowi jedynie potwierdzenie ich wykonania, nie przesądza jednak o terminie ich faktycznego wykonania, a tym samym wykonania usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Wobec powyższego nie można zgodzić się z Zainteresowanym, że obowiązek podatkowy z tytułu świadczenia przez Spółkę usług pośrednictwa w usługach serwisowych powstaje z chwilą wykonania usług rozumianego jako moment zaakceptowania przez kontrahentów Klienta (firmy należące do Floty) kosztu zrealizowanych przez Spółkę prac, kiedy to następuje wygenerowanie przez system informatyczny numeru PO, bowiem w niniejszej sytuacji obowiązek podatkowy powstanie zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy, tj. w momencie faktycznego wykonania przez Spółkę usług pośrednictwa w usługach serwisowych. Przy czym bez wpływu na jego określenie pozostają uregulowania (procedury) łączące strony umowy, co do sposobu akceptowania wykonanych usług, na podstawie którego następuje ich rozliczenie.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawione okoliczności sprawy należy stwierdzić, że w analizowanej sprawie obowiązek podatkowy z tytułu świadczenia przez Spółkę usług pośrednictwa w usługach serwisowych powstanie zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy, tj. z chwilą wykonania tych usług przez Wnioskodawcę.

Na ocenę prawidłowości analizowanej kwestii nie mogą wpłynąć powoływane przez Wnioskodawcę orzeczenia sądów administracyjnych, bowiem zapadają one w odniesieniu do indywidualnych i właściwych tylko im stanów faktycznych. W związku z powyższym, nie negując takiego orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.