Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-238/12-3/SM
z 18 maja 2012 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
|
Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
IPPP3/443-238/12-3/SM
Data
2012.05.18
Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie
Temat
Podatek od towarów i usług --> Podatnicy i płatnicy --> Inne grupy podatników
Słowa kluczowe
działalność
miejsce świadczenia
miejsce wykonywania czynności
miejsce wykonywania działalności
Istota interpretacji
w zakresie braku stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski
Wniosek ORD-IN  2 MB
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 24.02.2012 r. (data wpływu 01.03.2012 r.), uzupełnionego w dniu 12.04.2012 r. (data wpływu 16.04.2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności - jest prawidłowe. UZASADNIENIE W dniu 01.03.2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności. Wniosek uzupełniony został w dniu 12.04.2012 r. (data wpływu 16.04.2012 r.). W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe (na podstawie uzupełnienia z dnia 12.04.2012 r.): R. Ltd. (dalej: Spółka, R.) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i dystrybucji leków i wyrobów farmaceutycznych (dalej: towary). Spółka jest spółką prawa irlandzkiego i posiada siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Irlandii. Spółka została zarejestrowana jako podatnik VAT na terytorium Irlandii. W dniu 7 lutego 2012 roku, Spółka złożyła wniosek o rejestrację jako podatnika VAT czynnego na terytorium Polski. Spółka zawarła ze spółką C. S.A. (dalej: C.) umowę składu konsygnacyjnego (dalej: Umowa). Towary przechowywane w składzie konsygnacyjnym prowadzonym przez C. są przywożone przez Spółkę do składu z innych krajów Unii Europejskiej. Dostarczanie towarów do magazynu następuje wg kwartalnego harmonogramu dostaw. Transport towarów przez Spółkę do składu konsygnacyjnego prowadzonego przez C. odbywa się na warunkach Incoterms 2010 CIP/DAP. Spółka transportuje towary do składu konsygnacyjnego w celu ich dostawy do C. Następnie C. dokonuje ich dalszej dystrybucji do innych podmiotów na terytorium Polski. Zgodnie z Umową towary znajdujące się w składzie konsygnacyjnym prowadzonym przez C. pozostają własnością Spółki do momentu ich pobrania ze składu. W momencie pobrania przez C. towarów ze składu konsygnacyjnego prawo własności towarów przechodzi na C.. Zgodnie z zawartą Umową C. świadczy na rzecz Spółki następujące usługi związane z przechowywanymi w składzie towarami:
Powyższe usługi są świadczone przez C. na rzecz Spółki odpłatnie. Spółka nie zatrudnia na terytorium Polski pracowników. W szczególności Spółka nie zatrudnia w Polsce pracowników zajmujących się prowadzeniem składu konsygnacyjnego lub obsługą znajdujących się w nim towarów. Wszelkie czynności, które są niezbędne do obsługi składu wykonywane są przez C. Spółka nie posiada w Polsce biura, nie jest stroną żadnych umów najmu. Spółka nie posiada w Polsce żadnych urządzeń technicznych.Spółka nie ustanowiła w Polsce pełnomocnika uprawnionego do podpisywania umów w jej imieniu.Spółka zapewnia dostawy produktów leczniczych na rynek polski, otrzymuje i akceptuje zamówienia od klientów, organizuje dostawy produktów i obsługę logistyczną oraz wystawia faktury za dostarczone towary.Ponadto, Spółka zawarła z R. Poland Sp. z o.o. (dalej: R. Poland) umowę o świadczenie usług marketingowo-informacyjnych oraz pomocniczo-administracyjnych. W zakres usług świadczonych na podstawie przedmiotowej umowy wchodzą w szczególności:
Zgodnie z umową R. Poland ani jego pracownicy lub przedstawiciele medyczni nie są i nie mogą być, w żadnym wypadku, uznani za pracowników, pośredników lub przedstawicieli Spółki. Nie mają oni żadnego umocowania ani uprawnienia do dokonywania czynności wiążących dla Spółki lub zawierania umów, negocjowania warunków umownych w jej imieniu. Wszelkie zamówienia lub formalne zainteresowanie dotyczące zakupu Produktów powinny być kierowane da Spółki (lub innych właściwych podmiotów). W związku z powyższym zadano następujące pytanie: Czy Spółka posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów art. 17 ustawy o VAT oraz przepisów art. 11 rozporządzenia Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej... Zdaniem Wnioskodawcy: Nie posiada ona na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 17 ustawy o VAT ani w rozumieniu przepisów art. 11 Rozporządzenia Rady (UE) nr 282/2011, co uzasadniają wskazane poniżej przepisy prawa, wyroki Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) oraz interpretacje Ministra Finansów: Zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy o VAT:Podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne: (...)
(...) Art. 17 ust. la ustawy o VAT stanowi, że:Przepisy ust. 1 pkt 4 i 5 stosuje się również w przypadku, gdy usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada stale miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej lub inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów, jeżeli usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada takie inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, nie uczestniczy w tych transakcjach. Zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy o VAT:W przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego. W świetle powyższych przepisów, w celu określenia, czy podmiot, który nie posiada na terytorium Polski siedziby, jest zobowiązany do rozliczenia w Polsce podatku należnego VAT związanego ze świadczonymi przez ten podmiot usługami lub dostarczanymi towarami, konieczne jest określenie, czy posiada on na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Przepisy ustawy o VAT, jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy nie zawierają definicji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Definicję taką zawierają przepisy wspólnotowe. Zgodnie z art. 11 rozporządzenia Rady (UE) nr 282/2011:
Jak wskazano w preambule do rozporządzenia nr 282/2011, powyższe przepisy oparte zostały o orzecznictwo TSUE.W orzecznictwie TSUE ukształtowała się jednolita linia orzecznictwa w zakresie definicji „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”.W wyroku z dnia 27 czerwca 2007 r. do sprawy C-73/06 Planzer Luxembourg Sarl przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern, TSUE stwierdził:„pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (...). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny”. Stanowisko analogiczne zaprezentowane zostało przez TSUE także m.in.:
W świetle powyższego, aby podmiot prowadzący działalność gospodarczą w zakresie dostawy towarów posiadał w danym miejscu stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, miejsce to musi się charakteryzować łącznie następującymi elementami:
Ponadto, zgodnie z orzecznictwem polskich sądów administracyjnych kluczową rolę dla uznania, że podmiot posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności, jest wyznaczenie przez ten podmiot na terytorium Polski osób upoważnionych do podejmowania w jego imieniu decyzji zarządczych, m.in. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (WSA) w Warszawie z dnia 26 czerwca 2009 r. sygn. akt III SA/Wa 110/09. W świetle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego należy stwierdzić, że Spółka nie spełnia przesłanek warunkujących powstanie dla niej stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, ponieważ ani nie dysponuje na terytorium Polski zapleczem personalnym (osobowym) ani nie dysponuje na terytorium Polski żadnym zapleczem technicznym. Brak zaplecza personalnego na terytorium Polski: Spółka nie zatrudnia w Polsce żadnych pracowników.W szczególności Spółka nie zatrudnia pracowników w związku z posiadaniem w Polsce składu konsygnacyjnego.Spółka nabywa usługę prowadzenia składu konsygnacyjnego od C.Wszelkie czynności, które są niezbędne do obsługi składu konsygnacyjnego wykonywane są przez pracowników C. Spółka ani nie kontroluje ani nie nadzoruje ich pracy. Nie są oni również wynagradzani przez Spółkę. Spółka nie zatrudnia również pracowników w związku z nabywanymi w Polsce usługami o charakterze marketingowo-informacyjnym oraz pomocniczo-administracyjnym.Należy przy tym podkreślić, iż ani pracownicy C. ani pracownicy R. Polska nie są uprawnieni do podpisywania umów w imieniu Spółki.Nie są oni również uprawnieni do podejmowania decyzji zarządczych w imieniu Spółki.Brak osób uprawnionych przez Spółkę do zawierania umów oraz podejmowania decyzji dotyczących działalności Spółki na terytorium Polski wyklucza możliwość uznania, iż Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Brak zaplecza technicznego na terytorium Polski: Spółka nie posiada w Polsce nieruchomości ani urządzeń technicznych.Wykorzystywane przez C., w ramach świadczenia na rzecz Spółki usług prowadzenia składu konsygnacyjnego, zasoby techniczne/infrastrukturalne, nie są własnością Spółki.Spółka nie ma prawa do swobodnego dysponowania zasobami technicznymi i infrastrukturalnymi wykorzystywanymi przez C. do świadczenia usług prowadzenia składu konsygnacyjnego na rzecz Spółki. W analogicznym do wskazanego we wniosku stanie faktycznym Minister Finansów uznał za prawidłowe stanowisko, iż podmiot zagraniczny nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski (interpretacja indywidualna Ministra Finansów wydana za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 27 stycznia 2009 r., nr IPPP2/443-1639/08-2/IK. W stanie faktycznym będącym przedmiotem interpretacji podmiot zagraniczny prowadził na terytorium Polski skład konsygnacyjny wyrobów farmaceutycznych i nabywał od polskiej spółki zależnej usługi o charakterze reklamowo/marketingowym oraz administracyjnym. W interpretacji tej Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał, że:„Sam fakt prowadzenia składu konsygnacyjnego i składowanie w nim towarów w wyniku dokonywania wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów w sytuacji, gdy skład jest prowadzony w oparciu o umowę z podmiotem trzecim nie wystarcza dla określenia, że X posiada na terytorium Polski miejsce stałego wykonywania działalności. Skład prowadzony jest na podstawie zawartej umowy na nabycie stosownej usługi, która tym samym nie powoduje konieczności zaangażowania środków technicznych i zasobów ludzkich. Brak jest również w tym przypadku trwałej infrastruktury organizacyjnej znajdującej się na terytorium Polski, stanowiącej własność, bądź pozostającej w użytkowaniu X.” Podobne stanowisko, wskazujące że posiadanie przez podmiot zagraniczny składu konsygnacyjnego lub magazynu w Polsce nie przesądza o posiadaniu stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, Minister Finansów zaprezentował również w następujących interpretacjach indywidualnych:
W interpretacjach tych wskazano, że posiadanie przez podmiot zagraniczny składu konsygnacyjnego lub magazynu w Polsce oraz nabywanie przez ten podmiot od polskich przedsiębiorców usług związanych z dystrybucją towarów znajdujących się w tym składzie nie powoduje powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Ponadto, zgodnie przepisem art. 11 ust. 3 rozporządzenia Rady (UE) nr 282/2011 okoliczność, iż jest Spółka jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT w Polsce również nie powoduje powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. W świetle powołanych powyżej przepisów, orzeczeń TSUE oraz interpretacji Ministra Finansów nie ulega wątpliwości, że Spółka nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej ani w rozumieniu art. 17 ustawy o VAT ani w rozumieniu przepisów art. 11 Rozporządzenia Rady (UE) nr 282/2011. W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (...) podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 7 ust. 1. przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...), natomiast przez świadczenie usług, (...) rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...) (art. 8 ust. 1). Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju. Zgodnie z art. 17 ust. 2 – w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego. W myśl art. 17 ust. 5 pkt 1 ustawy, przepis ust. 1 pkt 5 stosuje się, jeżeli nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, albo osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 6. Zatem kwestia ustalenia, czy dostawca towarów (lub świadczący usługę) posiada stałe miejsce prowadzenia na terytorium kraju przesądza o tym, kto jest zobowiązany do rozliczenia podatku od towarów i usług (z tytuły tej dostawy czy świadczenia przedmiotowych usług). Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności. Pojęcie to jest jednak pojęciem wspólnotowym (tj. wynikającym z VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. oraz Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r.). Od dnia 1 lipca 2011 r. przedmiotowe zagadnienie zostało uregulowane (zdefiniowane) w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej (Dz. Urz. U L Nr 77, str. 1). Zgodnie z art. 11 rozporządzenia:
Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie. Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku C-73/06 z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sarl przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern, w którym podstawowym zagadnieniem było określenie pojęcia siedziby dla celów działalności gospodarczej w kontekście prawa do zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty, odnośnie stałego miejsca prowadzenia działalności należy przytoczyć pkt 54 orzeczenia, w myśl którego: „Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (zob. wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie 168/84 Berkholz, Rec. str. 2251, pkt 18; ww. wyrok w sprawie DFDS, pkt 20 oraz wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 ARO Lease, Rec. str. I-4383, pkt 15). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (zob. ww. wyrok w sprawie ARO Lease, pkt 16)”. Warto także przytoczyć wyrok w sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg (Niemcy), w którym Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Ponadto, jak podkreśla TSUE w wyroku C-190/95 w sprawie Aro Lease BV a Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam „przedsiębiorstwo, które nie posiada w państwie członkowskim ani własnego personelu, ani struktury organizacyjnej, która cechuje się wystarczającym stopniem trwałości, aby zapewnić ramy, w których mogłyby być zawierane umowy i podejmowane decyzje w zakresie zarządzania, nie może być uznane za posiadające stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie.” Biorąc, zatem pod uwagę ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w powyższym zakresie (które jak wyżej stwierdzono, było uwzględniane w formułowaniu przedmiotowej definicji), wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający. Pojęcie miejsca stałego prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Uwzględniając wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i dystrybucji leków i wyrobów farmaceutycznych. Spółka jest spółką prawa irlandzkiego i posiada siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Irlandii. Spółka została zarejestrowana jako podatnik VAT na terytorium Irlandii. W dniu 7 lutego 2012 roku, Spółka złożyła wniosek o rejestrację jako podatnika VAT czynnego na terytorium Polski. Spółka zawarła ze spółką C. S.A. umowę składu konsygnacyjnego. Towary przechowywane w składzie konsygnacyjnym prowadzonym przez C. są przywożone przez Spółkę do składu z innych krajów Unii Europejskiej. Zgodnie z zawartą umową C. świadczy na rzecz Spółki następujące usługi związane z przechowywanymi w składzie towarami:
Spółka nie zatrudnia na terytorium Polski pracowników. W szczególności Spółka nie zatrudnia w Polsce pracowników zajmujących się prowadzeniem składu konsygnacyjnego lub obsługą znajdujących się w nim towarów. Wszelkie czynności, które są niezbędne do obsługi składu wykonywane są przez C.. Spółka nie posiada w Polsce biura, nie jest stroną żadnych umów najmu. Spółka nie posiada w Polsce żadnych urządzeń technicznych.Spółka nie ustanowiła w Polsce pełnomocnika uprawnionego do podpisywania umów w jej imieniu.Spółka zapewnia dostawy produktów leczniczych na rynek polski, otrzymuje i akceptuje zamówienia od klientów, organizuje dostawy produktów i obsługę logistyczną oraz wystawia faktury za dostarczone towary.Ponadto, Spółka zawarła z R. Poland Sp. z o.o. umowę o świadczenie usług marketingowo-informacyjnych oraz pomocniczo-administracyjnych. Zgodnie z umową R. Poland ani jego pracownicy lub przedstawiciele medyczni nie są i nie mogą być, w żadnym wypadku, uznani za pracowników, pośredników lub przedstawicieli Spółki. Nie mają oni żadnego umocowania ani uprawnienia do dokonywania czynności wiążących dla Spółki lub zawierania umów, negocjowania warunków umownych w jej imieniu. Wszelkie zamówienia lub formalne zainteresowanie dotyczące zakupu Produktów powinny być kierowane da Spółki (lub innych właściwych podmiotów). Analizując powyższe przepisy oraz biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, iż sam fakt zarejestrowania się Spółki dla celów VAT w Polsce nie implikuje posiadania przez nią stałego miejsca prowadzenia działalności w kraju w rozumieniu przepisów o VAT. Zarejestrowanie dla celów VAT w Polsce nie może być utożsamiane z ustanowieniem stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju, gdyż nie pociąga to za sobą przeniesienia na stałe ani zaplecza technicznego ani personelu, które zapewniłyby permanentną i niezależną działalność Spółki w kraju. Wnioskodawca nie posiada na terytorium kraju własnego zaplecza materialnego w postaci magazynów, nieruchomości itp. Korzysta jedynie z infrastruktury (magazynu konsygnacyjnego) prowadzonego przez firmę zewnętrzną (Centralę Farmaceutyczną C.). Nie zatrudnia również własnych pracowników, a wszelkie prace wykonywane są przez pracowników tej firmy (w zakresie obsługi przedmiotowego składu) lub pracowników R. Polska (w zakresie usług o charakterze marketingowo-informacyjnym oraz pomocniczo-administracyjnym). Uwzględniając powyższe, Spółka nie będzie posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski. Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji. Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock. |
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.