Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP3/4512-481/16/MD
z 25 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 30 sierpnia 2016 r. (data wpływu 31 sierpnia 2016 r.), uzupełnionym w dniach 1 września oraz 21 października 2016 r. (daty wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasadności zastosowania zwolnienia od tego podatku do sprzedaży budynku o przeznaczeniu użytkowym – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 sierpnia 2016 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniach 1 września oraz 21 października 2016 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasadności zastosowania zwolnienia od tego podatku do sprzedaży budynku o przeznaczeniu użytkowym.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (czynny podatnik VAT) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług gastronomicznych – restauracja. Ewidencja księgowa prowadzona jest w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Działalność gospodarczą Wnioskodawca prowadzi w budynku, którego jest właścicielem. Budynek kupił w marcu 2010 r. od osoby fizycznej. Poprzedni właściciel obiektu również (od lat dziewięćdziesiątych do momentu sprzedaży) prowadził w nim działalność gospodarczą i również był to lokal gastronomiczny. W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca stwierdził, że jednak nie jest w stanie tego potwierdzić i nie ma wiedzy czy w budynku, którego dotyczy wniosek przed nabyciem w 2010 r. była prowadzona działalność gospodarcza. Wobec tego nie jest w stanie ustalić czy transakcja nabycia tej nieruchomości podlegała opodatkowaniu VAT.

Przy zakupie nie wystąpił VAT. Budynek jest wpisany do rejestru zabytków pod numerem … (dawny numer …). Składa się z trzech kondygnacji. Po zakupie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych.

W związku z potrzebą dostosowania budynku do wówczas obowiązujących przepisów bhp, ppoż., „sanepidowskich” oraz specyfiki działalności gastronomicznej, Wnioskodawca musiał przeprowadzić w nim niezbędne prace remontowo-modernizacyjne. Rozpoczęły się one pod koniec listopada 2010 r. W dniu 14 grudnia 2010 r. w budynku wybuchł pożar, w wyniku którego doszczętnie spalił się dach, a reszta budynku w wyniku prowadzonej akcji gaśniczej została całkowicie zalana. W konsekwencji tego, budynek pokryła gruba warstwa lodu (panował wówczas mróz -12^o C), co spowodowało zniszczenie wszelkich instalacji, stolarki okiennej, drzwi, tynków, murów, drewnianych elementów konstrukcyjnych, itd.

Po pożarze wykonano wszelkie niezbędne prace w celu zabezpieczenia i odtworzenia zniszczonych elementów zabytkowego budynku. Wykonano ponownie wszystkie zniszczone instalacje, wstawiono okna i drzwi, odbudowano dach, osuszono mury budynku, uzupełniono ubytki w murach tak w środku, jak i na zewnątrz budynku, przeprowadzono renowację murów, tynków, belek i innych elementów. Dokończone zostały też prace modernizacyjne polegające na przystosowaniu obiektu do bieżącej działalności gospodarczej z pominięciem najniższej kondygnacji, z powodu braku środków finansowych (ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania, sprawa sądowa jest w toku). Na parterze i piętrze zostały wydzielone pomieszczenia techniczne, socjalne, magazynowe, biurowe, kuchenne, sala konsumpcyjna oraz została zamontowana wentylacja w lokalu.

Udział poniesionych kosztów modernizacji i adaptacji budynku stanowi mniej niż 30% wartości początkowej budynku. Od marca 2012 r. część budynku (parter i piętro) została przyjęta do użytkowania i Wnioskodawca prowadzi w niej restaurację. Pozostała część z przyczyn technicznych nie jest ani użytkowana, ani wynajmowana, ani wydzierżawiona.

Obecnie Wnioskodawca ma zamiar sprzedać budynek.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy prawidłowo Wnioskodawca uznał, że budynek nie podlega przepisowi o pierwszym zasiedleniu?
2. Czy prawidłowo Wnioskodawca uznał, że odbudowa spalonego dachu, wszelkie inne prace polegające na przywróceniu stanu pierwotnego budynku sprzed pożaru nie stanowią jego ulepszenia, a prace w zakresie adaptacji na potrzeby prowadzenia jego działalności gospodarczej stanowią jego ulepszenie?
3. Czy prawidłowo Wnioskodawca uważa, że sprzedaż budynku zwolniona jest od VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. sprzedaż budynku, który obecnie użytkuje nie będzie odbywała się w ramach pierwszego zasiedlenia, gdyż budynek nie był przez niego wybudowany, ale kupiony od poprzedniego właściciela, a wydatki które poniósł na ulepszenie budynku w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym nie przekroczyły 30% jego wartości początkowej budynku. Dlatego też uważa, że sprzedaż budynku nie będzie odbywała się w ramach pierwszego zasiedlenia;
   
2. w ustawie o VAT nie została zawarta definicja słowa „ulepszenie”, ustawa odwołuje się natomiast do ulepszenia w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w „ art. 22g pkt 17” mówi, że „środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji”.
   
   
   Wydatki na odbudowę dachu spalonego w pożarze i na prace polegające na przywróceniu stanu pierwotnego budynku sprzed pożaru przekroczyły kwotę 3.500 zł. Jednak budynek nie został ani przebudowany, ani rozbudowany i wydatki te nie spowodowały wzrostu wartości użytkowej budynku w stosunku do wartości z dnia przyjęcia budynku do używania, gdyż zarówno przed pożarem jak i po pożarze budynek miał te same parametry techniczne. Dlatego Wnioskodawca uważa, że wydatki poniesione na odbudowę częściowo spalonego dachu oraz na przywrócenie stanu pierwotnego budynku sprzed pożaru nie stanowią ulepszenia budynku. Koszty natomiast modernizacji i adaptacji poniesione na potrzeby dostosowania budynku do bieżącej działalności ewidentnie stanowią jego ulepszenie.
   
   
   
3. zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, zwalnia się od VAT dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:
   
   
   
   1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
      
   2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
      

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, zwalnia się od podatku vat dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10, pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego;
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Budynek, który Wnioskodawca zamierza sprzedać, nie będzie sprzedawany w ramach pierwszego zasiedlenia ani przed nim, gdyż budynek nie był przez niego wybudowany, ale kupiony od poprzedniego właściciela, a wydatki które poniósł na ulepszenie budynku w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym nie przekroczyły 30% jego wartości początkowej. Dlatego uważa, że na mocy przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 sprzedaż budynku będzie objęta zwolnieniem od VAT.

Ponadto przy zakupie budynku nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku naliczonego, bo był to zakup od osoby fizycznej i VAT w ogóle nie wystąpił. Wydatki, które poniósł na ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego były niższe niż 30% wartości początkowej budynku. Zatem również na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a sprzedaż budynku będzie objęta zwolnieniem od VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r, poz. 710, z późn. zm.) – zwanej dalej „ustawą” – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (…).

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.) – dalej jako „K.c.” – rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Według art. 46 § 1 K.c., nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak stanowi art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, zastosowanie obniżonej stawki podatku lub zwolnienia od podatku od towarów i usług możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku dostaw towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

Zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy).

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim;
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

W art. 2 pkt 14 ustawy, ustawodawca zdefiniował pojęcie „pierwszego zasiedlenia”, przez które rozumieć należy oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) – dalej zwanej „Dyrektywą” – posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Zgodnie jednak z art. 12 ust. 1 Dyrektywy, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
2. dostawa terenu budowlanego.

Jak stanowi art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

W kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że: „(…) definicja »pierwszego zasiedlenia (zajęcia)« zawarta w dyrektywie 112 ma charakter autonomiczny. Zatem nie było konieczne jej definiowanie w ustawie o VAT, poza przypadkami wskazanymi w treści art. 12 ust. 2 zdanie drugie dyrektywy 112 czyli przebudowy budynku. Z powyższego wynika, że polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku. Polski ustawodawca zdecydował się na doprecyzowanie ww. pojęcia celem wyjaśnienia zakresu zwolnienia z VAT. Porównując zakresy definicji »pierwszego zasiedlenia« wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku »w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu«. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia – rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu”.

Zatem zwrot „pierwsze zasiedlenie” budynku (po jego wybudowaniu) należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Kwestia ta przedstawia się inaczej, w sytuacji gdy budynek został ulepszony, a wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej obiektu. Wówczas bowiem aby wystąpiło pierwsze zasiedlenie budynku – zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy w zw. z art. 12 ust. 2 zd. drugie Dyrektywy – musi dojść do oddania obiektu po ulepszeniu do użytkowania w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu (np. w najem).

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Według art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia.

Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług (…) – art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wynika z 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Przepisy ustawy nie definiują pojęć remont, modernizacja, czy przebudowa, dlatego też w tym zakresie należy odwołać się do przepisów z zakresu prawa budowlanego.

Zgodnie z art. 3 pkt 7a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane ( Dz. U. z 2016 r., poz. 290, z późn. zm.) – dalej jako „Prawo budowlane” – przez przebudowę należy rozumieć wykonywanie robót budowlanych, w wyniku których następuje zmiana parametrów użytkowych lub technicznych istniejącego obiektu budowlanego, z wyjątkiem charakterystycznych parametrów, jak: kubatura, powierzchnia zabudowy, wysokość, długość, szerokość bądź liczba kondygnacji (…).

Definicję remontu zawarto natomiast w pkt 8 ww. artykułu. Zgodnie z jego brzmieniem przez remont należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego a nie stanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Modernizacja, zgodnie z definicją słownikową, to unowocześnienie i usprawnienie czegoś (Słownik Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN).

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca (czynny podatnik podatku od towarów i usług) jest właścicielem budynku, w którym prowadzi działalność gospodarczą. Budynek kupił w marcu 2010 r. Wnioskodawca nie jest w stanie ustalić czy transakcja nabycia tej nieruchomości podlegała opodatkowaniu VAT. Przy zakupie budynku Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Po zakupie budynek został wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Wnioskodawca przeprowadził w nim (również w związku ze zniszczeniami związanymi z pożarem, który miał miejsce w grudniu 2010 r.) niezbędne prace remontowo-modernizacyjne. Wydatki, które Wnioskodawca poniósł na ulepszenie budynku, w stosunku do których miał prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, były niższe niż 30% jego wartości początkowej. Od marca 2012 r. część budynku została przyjęta do użytkowania i Wnioskodawca prowadzi w niej restaurację. Pozostała część z przyczyn technicznych nie jest ani użytkowana, ani wynajmowana, ani wydzierżawiona. Wnioskodawca planuje sprzedać budynek.

Na tym tle Wnioskodawca powziął wątpliwość dotyczącą zasadności zastosowania zwolnienia od podatku do sprzedaży ww. budynku.

Biorąc pod uwagę przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, cytowane regulacje z zakresu podatku od towarów i usług oraz przepisy odrębne potwierdzić należy pogląd Wnioskodawcy, że dostawa budynku, o którym mowa we wniosku, będzie korzystała ze zwolnienia od podatku.

Podstawą tego zwolnienia będzie – inaczej niż to ocenił Wnioskodawca – tylko art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy. Z wniosku nie wynika – wbrew stanowisku Wnioskodawcy (vide pytanie nr 1) – aby budynek w nim opisany uzyskał status zasiedlonego w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy (co potwierdzałoby pogląd Wnioskodawcy, że jego dostawa może być również zwolniona na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy). Wnioskodawca zadeklarował jednak, że nie przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia budynku, gdyż był to zakup od osoby fizycznej i VAT nie wystąpił. Ponadto wydatki, które Wnioskodawca poniósł na ulepszenie (pojęcie to Wnioskodawca zdefiniował poprawnie – vide pytanie nr 2) budynku, w stosunku do których miał prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, były niższe niż 30% jego wartości początkowej. Tym samym zostały spełnione przesłanki wskazane w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy.

Na podstawie art. 29a ust. 8 ustawy, ww. zwolnienie będzie również dotyczyło dostawy gruntu związanego z ww. budynkiem.

W podsumowaniu należy zastrzec, że stanowisko Wnioskodawcy zostało – jako całość – uznane za nieprawidłowe tylko ze względu na podanie przez niego błędnej podstawy prawnej zwolnienia od podatku planowanej transakcji.

Niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe. Oznacza to, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tutejszy organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.