2016.10.14 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/4512-534/16-2/JJ
z 14 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2015r., poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 8 lipca 2016r. (data wpływu 11 lipca 2016 r.), uzupełnionym pismem z 28 września 2016r. (data wpływu 30 września 2016r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT zawartego w fakturach wystawionych przez Kancelarię w latach 2015 i 2016, w miesiącu ich wpływu do Spółki (lub w dwóch miesiącach następnych) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 lipca 2016 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT zawartego w fakturach wystawionych przez Kancelarię w latach 2015 i 2016, w miesiącu ich wpływu do Spółki (lub w dwóch miesiącach następnych).

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 28 września 2016r. (data wpływu 30 września 2016r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 19 września 2016r. znak: IBPP2/4512-534/16-1/JJ.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

W roku 2010 Wnioskodawca (dalej zwany Spółką), zwrócił się do Kancelarii Adwokackiej (dalej zwana Kancelarią), ze zleceniem udzielenia konsultacji merytorycznych, koniecznych wskazówek oraz podobnej pomocy prawnej, dotyczącej skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (WSA). Skargę na zdaniem Spółki nieuzasadnioną decyzję Ministra Gospodarki zamierzała złożyć Spółka, a przedmiotem zaskarżanej decyzji była odmowa udzielenia dotacji ze środków UE mimo spełnienia przez Spółkę kryteriów jej otrzymania.

Kancelaria opracowała skargę, którą w lipcu 2010 r. Spółka złożyła do WSA w X. We wrześniu 2010 r. WSA uwzględnił powyższą skargę.

Zgodnie z ustaleniami poczynionymi przez Prokurenta Spółki Kancelaria za swoją usługę winna była otrzymać wynagrodzenie składające się z dwóch części: wynagrodzenia głównego oraz dodatkowo i warunkowo wynagrodzenia za sukces (tzw. success fee), przy czym przez "sukces" rozumiano uwzględnienie skargi oraz reasumpcję lub uchylenia decyzji przez Ministra Gospodarki. Jednakże ustalone przez Prokurenta warunki wynagrodzenia nie zostały zaakceptowane przez Zarząd Spółki i zdaniem Spółki nie doszło do zawarcia umowy.

W 2010 r. Kancelaria wystąpiła do Spółki o zapłatę pierwszej części wynagrodzenia lecz Spółka odmówiła. W tej sytuacji Kancelaria w 2013 r. wystąpiła do Sądu o zapłatę. Sąd uznał, iż doszło do zawarcia umowy i wydał wyrok nakazujący zapłatę pierwszej części wynagrodzenia. Spółka nie złożyła apelacji od wyroku, który uległ uprawomocnieniu. W roku 2015 r. Kancelaria ponownie wystąpiła do Sądu o zapłatę drugiej części wynagrodzenia tzw. wynagrodzenia success fee a nieprawomocnym wyrokiem z dnia 18.11.2015 r. Sąd zasądził również i to wynagrodzenie. Spółka złożyła apelację od powyższego wyroku i obecnie czeka na jej rozpatrzenie przez Sąd.

Nie zgadzając się z zapadłym wyrokiem, ale dążąc do ograniczenia biegu odsetek na wypadek ewentualnego oddalenia apelacji Spółka zapłaciła na rzecz Kancelarii całość zasądzonej przez Sąd (nieprawomocnie) kwoty obejmującej: kwotę wynagrodzenia netto, podatku VAT, odsetki za zwłokę oraz zwrot kosztów postępowania. Wpłat dokonano częściowo w roku 2015 oraz częściowo w roku 2016. W ślad za nieprawomocnym jeszcze wyrokiem a także otrzymanymi od Spółki wpłatami, w dniach 04.12.2015 r. 21.12.2015 r. oraz 25.03.2016 r. Kancelaria wystawiła 3 faktury na łączną kwotę wynagrodzenia netto za success fee plus naliczony podatek VAT, wskazując jako podstawę ich wystawienia (przedmiot sprzedaży) właśnie wydany w niniejszej sprawie wyrok Sądu z dnia 18.11.2015 r. Niniejsze faktury wpłynęły do Spółki w kwietniu 2016 r.

Wnioskodawca uzupełnił wniosek wskazując następujące informacje:

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny.
Faktury wystawione przez Kancelarię w dniach 4.12.2015r., 21.12.2015r. oraz 25.03.2016r. dokumentują usługi, które zostały wykorzystane przez Wnioskodawcę wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Wnioskodawca nie jest dostawcą towarów i nie świadczy usług zwolnionych, bądź też nie podlegających podatkowi od towarów i usług. Dzięki usługom Kancelarii uzyskano dotację na realizację projektu „XXX”. Poprzez inwestycje w szczególności w zakresie zakupu specjalistycznego oprogramowania i specjalistycznych urządzeń możliwe było:

zwiększenie zakresu dotychczas świadczonych usług (projektowanie m.in.:wykorzystanie technologii w oparciu o posiadany patent),
szybsze świadczenie usług (system przetwarzania danych z różnych środowisk projektowych),
uruchomienie nowych usług (prototypowanie, monitoring, pogotowie technologiczne).

Zdaniem Wnioskodawcy po stronie Kancelarii powstał obowiązek podatkowy w odniesieniu do czynności udokumentowanych ww. fakturami. Do Wnioskodawcy wpłynęły faktury o numerach 1A/12/2015, 4/12/2015, 4A/3/2016 opatrzone numerem NIP Sprzedawcy (Kancelaria Adwokacka XXX), należy więc przypuszczać, że Kancelaria jest czynnym podatnikiem VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w zaistniałym stanie prawno-faktycznym Spółka może odliczyć podatek VAT zawarty w opisanych powyżej fakturach wystawionych przez Kancelarię w latach 2015 i 2016, w miesiącu ich wpływu do Spółki (lub w dwóch miesiącach następnych)?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Spółka ma prawo do odliczenia podatku VAT z faktur wystawionych przez Kancelarię w miesiącu ich wpływu do Spółki.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej Ustawą VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie natomiast z art. 88 ust. 3a Ustawy VAT, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy:

sprzedaż została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi:

wystawionymi przez podmiot nieistniejący,
(uchylony);

transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku;
(uchylony);
wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne:

stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane - w części dotyczącej tych czynności,
podają kwoty niezgodne z rzeczywistością - w części dotyczącej tych pozycji, dla których podane zostały kwoty niezgodne z rzeczywistością,
potwierdzają czynności, do których mają zastosowanie przepisy art. 58 i 83 Kodeksu cywilnego - w części dotyczącej tych czynności;

faktury, faktury korygujące wystawione przez nabywcę zgodnie z odrębnymi przepisami nie zostały zaakceptowane przez sprzedającego;
(uchylony);
wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze - w części dotyczącej tych czynności.

W ocenie Spółki otrzymywane od Kancelarii faktury oraz transakcje nimi dokumentowane spełniają warunki wskazane w art. 86 ust. 1 Ustawy VAT, tj. były wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

W ocenie Spółki otrzymywane od Kancelarii faktury oraz transakcje nimi dokumentowane nie wypełniają również żadnej z negatywnych przesłanek wskazanych w art. 88 ust. 3a Ustawy VAT, a które to przesłanki stanowiłyby podstawę do pozbawienia Spółki prawa do odliczenia VAT.

Ponadto w myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ww. ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikającego z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług. Stosownie do art. 86 ust. 10 prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy. Według jednak art. 86 ust. 10b pkt 1 prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1 oraz pkt 2 lit. a - powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny. Zgodnie zaś z ust. 11 art. 86 jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, 10d i 10e, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 710 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Z treści przywołanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest niewątpliwy i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi. Zatem prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje podmiotowi działającemu w charakterze podatnika w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza w myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego podatnik może zrealizować w terminach określonych w art. 86 ust. 10-13 ustawy.

Jak postanowiono w art. 86 ust. 10 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

Stosownie do art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1 oraz pkt 2 lit. a - powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny.

Na podstawie art. 86 ust. 10c ustawy, przepis ust. 10 stosuje się odpowiednio do całości lub części zapłaty uiszczanej przed dokonaniem dostawy lub wykonaniem usługi.

Jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, 10d i 10e, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych (art. 86 ust. 11 ustawy).

Zgodnie z art. 86 ust. 13 ustawy, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 10d, 10e i 11, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 13a.

Analiza przywołanych wyżej przepisów wskazuje, że prawo do odliczenia podatku naliczonego generalnie skorelowane jest z momentem, w którym podatek VAT staje się wymagalny, czyli z momentem powstania obowiązku podatkowego. Jednakże, aby podatnik nabył prawo do odliczenia muszą zostać spełnione jeszcze dwie przesłanki, tj. transakcja faktycznie zaistniała i podatnik posiada fakturę dokumentującą tę transakcję.

Jeżeli podatnik nie dokonał odliczenia podatku naliczonego w myśl art. 86 ust. 10 ustawy (z uwzględnieniem warunku wskazanego w art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy), na podstawie art. 86 ust. 11 ustawy będzie mógł dokonać tego odliczenia w dwóch kolejnych okresach rozliczeniowych. Przy czym – co należy podkreślić – termin „dwóch kolejnych okresów rozliczeniowych” do odliczenia podatku będzie liczony dopiero od okresu, w którym zostaną spełnione łącznie wskazane wyżej przesłanki do odliczenia.

W sytuacji natomiast, gdy podatnik nie odliczył podatku naliczonego ani zgodnie z art. 86 ust. 10 ustawy (z uwzględnieniem art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy), ani w terminie, o którym mowa w art. 86 ust. 11 ustawy, to – na podstawie art. 86 ust. 13 ustawy – będzie mógł zrealizować to prawo poprzez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, tj. za pierwszy okres rozliczeniowy, w którym spełnił wszystkie warunki do dokonania odliczenia, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

A zatem należy stwierdzić, że odliczenia podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 10 i 10b pkt 1 ustawy w odniesieniu do nabytych towarów lub wyświadczonych usług – co do zasady – można dokonać dopiero w rozliczeniu za okres, w którym spełnione są łącznie następujące przesłanki:

powstał obowiązek podatkowy w odniesieniu do nabywanych towarów i usług,
doszło do faktycznego nabycia tych towarów i usług,
podatnik jest w posiadaniu faktury dokumentującej tę transakcję.

Przepis art. 19a ust. 1 ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z postanowień art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Świadczenie usług na gruncie podatku od towarów i usług ma szersze znaczenie niż świadczenie usług w rozumieniu potocznym. Stosownie do treści powołanych przepisów każde świadczenie na rzecz osób fizycznych, osób prawnych lub jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, uznawane jest na gruncie ustawy za usługę. Ta z kolei, w przypadku gdy jest odpłatna, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Istotą stosunku świadczenia jest każde zachowanie się na rzecz innej osoby (podmiotu). Świadczenie jest zatem dwustronnym stosunkiem prawnym i wymaga podmiotu pełniącego rolę odbiorcy (konsumenta świadczenia, nabywcy usługi) oraz podmiotu świadczącego (wykonującego czynności, świadczącego usługę). Tak więc określone ustawą o podatku od towarów i usług „świadczenie na rzecz” obejmuje świadczenie na rzecz skonkretyzowanych, a nawet zindywidualizowanych podmiotów (ostatecznych konsumentów).

Należy zauważyć, iż pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej. Powyższa definicja jest niewątpliwie szersza niż zakres tego pojęcia w potocznym jego rozumieniu. Definicja ta obejmuje bowiem nie tylko transakcje polegające na wykonaniu czynności przez usługodawcę, ale również szereg transakcji niewymagających aktywnego działania usługodawcy.

Wskazać należy, że „świadczenie usług podlega opodatkowaniu tylko wtedy, gdy pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, na podstawie którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych. Aby usługa podlegała obowiązkowi podatkowemu z tytułu VAT koniecznym warunkiem jest by świadczona była odpłatnie, przy czym pomiędzy czynnością podlegającą opodatkowaniu (usługą), a wynagrodzeniem otrzymanym z tytułu jej wyświadczenia musi istnieć bezpośredni, czytelny i dostrzegalny związek.

Z opisu sprawy wynika, że w 2010r. Wnioskodawca, zwrócił się do Kancelarii Adwokackiej, ze zleceniem udzielenia konsultacji merytorycznych, koniecznych wskazówek oraz podobnej pomocy prawnej, dotyczącej skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (WSA). Skargę na zdaniem Spółki nieuzasadnioną decyzję Ministra Gospodarki zamierzała złożyć Spółka, a przedmiotem zaskarżanej decyzji była odmowa udzielenia dotacji ze środków UE mimo spełnienia przez Spółkę kryteriów jej otrzymania.

Kancelaria opracowała skargę, którą w lipcu 2010 r. Spółka złożyła do WSA w X. We wrześniu 2010 r. WSA uwzględnił powyższą skargę.

W 2010 r. Kancelaria wystąpiła do Spółki o zapłatę pierwszej części wynagrodzenia lecz Spółka odmówiła. W tej sytuacji Kancelaria w 2013 r. wystąpiła do Sądu o zapłatę. Sąd uznał, iż doszło do zawarcia umowy i wydał wyrok nakazujący zapłatę pierwszej części wynagrodzenia. Spółka nie złożyła apelacji od wyroku, który uległ uprawomocnieniu. W roku 2015r. Kancelaria ponownie wystąpiła do Sądu o zapłatę drugiej części wynagrodzenia tzw. wynagrodzenia success fee a nieprawomocnym wyrokiem z dnia 18.11.2015r. Sąd zasądził również i to wynagrodzenie. Spółka złożyła apelację od powyższego wyroku i obecnie czeka na jej rozpatrzenie przez Sąd.

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny.

Faktury wystawione przez Kancelarię w dniach 4.12.2015r., 21.12.2015r. oraz 25.03.2016r. dokumentują usługi, które zostały wykorzystane przez Wnioskodawcę wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Wnioskodawca nie jest dostawcą towarów i nie świadczy usług zwolnionych, bądź też nie podlegających podatkowi od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy po stronie Kancelarii powstał obowiązek podatkowy w odniesieniu do czynności udokumentowanych ww. fakturami.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku okoliczności faktycznie sprawy oraz przywołane wyżej przepisy prawa, należy stwierdzić, że w omawianej sprawie są spełnione przesłanki, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, warunkujące prawo Wnioskodawcy do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony. Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, otrzymał faktury wystawione przez Kancelarię, które jak wskazał Wnioskodawca we wniosku, dokumentują usługi, co do których po stronie Kancelarii powstał obowiązek podatkowy i które zostały wykorzystane przez Wnioskodawcę wyłącznie do czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

W konsekwencji Wnioskodawcy – zarejestrowanemu czynnemu podatnikowi VAT, na podstawie przepisu art. 86 ust. 1 ustawy o VAT – przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych przez Kancelarię w latach 2015 i 2016 w miesiącu ich wpływu do Spółki lub w rozliczeniu za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych, zgodnie z art. 86 ust. 10 i ust. 11 ustawy o VAT.

W świetle powyższych ustaleń stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja rozstrzyga ściśle w zakresie pytania Wnioskodawcy, natomiast inne kwestie nieobjęte pytaniem przyjęto jako element opisu stanu faktycznego niepodlegającego ocenie, w szczególności niniejsza interpretacja nie rozstrzyga czy faktycznie doszło do zawarcia umowy z Kancelarią oraz zasadności zapłaty drugiej części wynagrodzenia tzw. wynagrodzenia success fee.

Zmiana któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiana stanu prawnego powoduje, że niniejsza interpretacja traci swoją ważność, a Wnioskodawca nie może korzystać z ochrony wynikającej z tej interpretacji.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2016r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin