INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 24.02.2012r. (data wpływu 29.02.2012r.), uzupełnionym pismem z dnia 22.04.2012r. (data wpływu 25.04.2012r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 13.04.2012r. (skutecznie doręczone w dniu 17.04.2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości wystawiania faktur VAT - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29.02.2012r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości wystawiania faktur VAT. Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 22.04.2012r., złożonym w dniu 24.04.2012r. (data wpływu 25.04.2012r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 13.04.2012r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą na wystawianych fakturach sprzedaży zamieszcza swój adres zamieszkania. Tak samo postępuje w przypadku faktur dokumentujących poniesione przez nią wydatki. W związku ze zmianą przepisów od dn. 01.01.2012r. na wpisie do ewidencji działalności gospodarczej widnieje tylko adres siedziby firmy, który może być różny od adresu zamieszkania.

W piśmie uzupełniającym Wnioskodawca podaje, że jest przedsiębiorcą prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą. Zamieszkuje przy ul. W… w W. Miejscem prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy (adres siedziby głównej) jest ul. P… w Warszawie. Od dnia 01.01.12 jedynymi widocznymi adresami w CEDG (w załączeniu) są: adres siedziby głównej oraz adres do doręczeń (w obu przypadkach jest to ul. P… w W). W CEDG nie widnieje adres zamieszkania Zainteresowanego (ul W… w W).

W związku z powyższym zadano następujące pytania ostatecznie sprecyzowane w piśmie z dnia 22.04.2012r.:

Jaki adres powinien się znajdować w przypadku wystawianych przez Wnioskodawcę faktur sprzedażowych jak również jakiego adresu Wnioskodawca ma oczekiwać w przypadku wystawianych na jego firmę faktur kosztowych... Czy ma być to tak jak do tej pory adres zamieszkania, który nie widnieje od 01.01.12 w żadnych dokumentach firmy czy też ma to być adres, który jest widoczny w CEDG czyli adres wykonywania działalności gospodarczej...

Zdaniem wnioskodawcy, prowadząc jednoosobową działalność gospodarczą, jedynym aktualnym dokumentem, którym jako przedsiębiorca Wnioskodawca może się legitymować, podpisywać umowy z kontrahentami, potwierdzającym fakt prowadzenia działalności gospodarczej jest wydruk z CEDG. Ponieważ na tym wydruku (w załączeniu) znajduje się jedynie adres wykonywania działalności gospodarczej to właśnie ten adres zdaje się być właściwym, który powinien widnieć na fakturach VAT. Gdyby bowiem tak nie było to oznaczałoby, iż nie istnieje żaden aktualny dokument zawierający poprawne dane jakie powinny się znajdować na fakturach VAT.

Jednocześnie stanowisko to podzielają dostawcy usług telekomunikacyjnych. Przykładowo firma X (tzw. P) odmówiła Wnioskodawcy wystawienia na jego firmę faktury kosztowej za usługi telekomunikacyjne z adresem jego zamieszkania. Otóż jak tłumaczono ich wewnętrzne procedury umożliwiają wystawianie faktur jedynie na dane, które widnieją w CEDG a więc w przypadku Wnioskodawcy jest to adres prowadzenia działalności gospodarczej gdyż adresu zamieszkania tam brak.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej „ustawą o VAT”, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Art. 7 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy o VAT, właściwym dla podatnika organem podatkowym jest naczelnik urzędu skarbowego właściwy ze względu na miejsce wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, z zastrzeżeniem ust. 2-5.

Zatem w rozliczeniach dla podatku od towarów i usług istotnie znaczenie ma miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (wykonywanie czynności podlegających opodatkowaniu). Jedynie w sytuacji, gdy podatnik będący osobą fizyczną wykonujący czynności podlegające opodatkowaniu na terenie objętym zakresem działania dwóch lub więcej urzędów, stosownie do treści art. 3 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, właściwość miejscowa ustala się ze względu na miejsce zamieszkania.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (…).

Zatem z powyższych uregulowań wynika, iż faktura VAT jest dokumentem potwierdzającym zaistnienie określonej transakcji sprzedaży, a ustawodawca określił w jakich okolicznościach należy ją wystawić. Przede wszystkim wystawiane przez podatników podatku od towarów i usług faktury VAT muszą dokumentować wykonanie przez nich czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, tj. dostawy towarów lub świadczenia usług.

Stosownie do art. 106 ust. 4 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w ust. 1-3, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury.

Zgodnie z art. 106 ust. 8 ustawy o VAT, minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia:

1. określi szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane, które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich przechowywania;
2. może określić wzory faktur dla wszystkich lub niektórych rodzajów czynności;
3. może określić przypadki, w których faktury mogą być wystawiane przez inne podmioty niż wymienione w ust. 1 i 2, oraz szczegółowe zasady i warunki wystawiania faktur w takich przypadkach.
   
   

Szczegółowe zasady wystawiania faktur zawiera rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. u. Nr 68, poz. 360), zwane dalej „rozporządzeniem”, wydane na podstawie upoważnienia przewidzianego w art. 106 ust. 8 ustawy o VAT i obowiązujące od dnia 1 kwietnia 2011r.

I tak, jak stanowi § 4 ust. 1 rozporządzenia, zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami „faktura VAT”.

Powyższe przepisy wskazują, że prawo do wystawiania faktur VAT mają czynni podatnicy podatku, a dokument ten potwierdza zaistnienie zdarzenia podlegającego opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, tj. m. in. dostawy towarów lub świadczenia usług.

Zgodnie z § 5 ust. 1 rozporządzenia, faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

1. imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy;
2. numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11,
3. numer kolejny faktury oznaczonej jako „faktura VAT”,
4. dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury, a w przypadku, gdy data ta różni się od daty sprzedaży, również datę sprzedaży; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury;
5. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
6. miarę i ilość sprzedanych towarów lub zakres wykonanych usług;
7. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku ( cenę jednostkową netto );
8. wartość towarów lub wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto );
9. stawki podatku;
10. sumę wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatku i zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu;
11. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów ( usług ), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
12. kwotę należności ogółem wraz z należnym podatkiem.
    
    

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, iż faktura dokumentująca sprzedaż powinna przede wszystkim zawierać dane określone w art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, tj. m.in. dane dotyczące podatnika. Natomiast w myśl cytowanego powyżej § 5 ust. 1 rozporządzenia, który precyzyjniej określa treść faktury, winna ona zawierać m.in. imię i nazwisko lub nazwę bądź nazwę skróconą sprzedawcy oraz jego adres a także jego numer NIP.

Przepis § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia wskazuje, iż faktura winna zawierać imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy, nie precyzuje jednocześnie o jakie adresy chodzi.

Stąd też należy się odwołać do innych przepisów a w szczególności do danych zawartych w zgłoszeniu rejestracyjnym VAT-R, które są podstawą wpisu podatnika do rejestru podatników VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (t.j. Dz. U. z 2004r. Nr 269, poz. 2681 ze zm.), podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2a, są obowiązani do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów. Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw.

Zgodnie z ust. 2 tego artykułu, zgłoszenie identyfikacyjne osób fizycznych zawiera nazwisko, imiona, imiona rodziców, datę i miejsce urodzenia, płeć, nazwisko rodowe, obywatelstwo lub obywatelstwa, adres miejsca zamieszkania, adres miejsca zameldowania na pobyt stały lub czasowy, rodzaj i numer dowodu tożsamości oraz numer PESEL w przypadku osób fizycznych objętych tym rejestrem. Natomiast ust. 2a stanowi, iż zgłoszenia identyfikacyjnego nie dokonują podatnicy będący osobami fizycznymi objętymi rejestrem PESEL nieprowadzący działalności gospodarczej lub niebędący zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług.

W myśl art. 5 ust. 5 ww. ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników, minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia, określa wzory formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych.

Do zgłoszeń identyfikacyjnych oraz zgłoszeń aktualizacyjnych podatników będących osobami fizycznymi wykonującymi działalność gospodarczą stosuje się formularz wniosku o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, zgodnie z ustawą z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447, z późn. zm.) (art. 5 ust. 5a).

W myśl art. 6 ust. 1 ww. ustawy podatnicy podatku od towarów i usług lub podatku akcyzowego są obowiązani dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego przed dokonaniem pierwszej czynności podlegającej opodatkowaniu jednym z tych podatków, z tym że osoby fizyczne są obowiązane dokonać zgłoszenia identyfikacyjnego tylko w przypadku dokonywania zgłoszenia rejestracyjnego, o którym mowa w art. 96 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz w art. 16 ust 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz.U. z 2011 r. Nr 108, poz. 626 i Nr 120, poz. 690). Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się niezależnie od zgłoszenia rejestracyjnego.

W myśl art. 96 ust. 1 ustawy o VAT, podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

Ogólne zasady działania przedsiębiorstw osób fizycznych określone zostały w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z art. 431 kc. przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna, o której mowa w art. 331 § 1, prowadząca we własnym imieniu działalność gospodarczą lub zawodową. Przedsiębiorca działa pod firmą – art. 432 § 1 kc. Stosownie do art. 434 kc. firmą osoby fizycznej jest jej imię i nazwisko.

Zatem podatnikiem i przedsiębiorcą jest osoba fizyczna z imienia i nazwiska, posługująca się nadanym jej numerem identyfikacji podatkowej NIP a nie firma prowadzona przez tę osobę. Odzwierciedleniem tej tendencji są dane wykazane w zgłoszeniu rejestracyjnym VAT-R.

Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 5 kwietnia 2004r. w sprawie wzorów dokumentów związanych z rejestracją podatników w zakresie podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 55, poz. 539 ze zm.) w § 1 pkt 1 określa wzór zgłoszenia rejestracyjnego w zakresie podatku od towarów i usług, stanowiący załącznik nr 1 do rozporządzenia (VAT-R). W przypadku podatnika będącego osobą fizyczną w części B.1. tego zgłoszenia określającej dane identyfikacyjne należy podać nazwisko, pierwsze imię, drugie imię podatnika, imię ojca i matki, numer ewidencyjny PESEL, datę urodzenia. Ponadto (jak wskazano wyżej) w prawie cywilnym określono firmę osoby fizycznej przez jej imię i nazwisko. Podatnicy będący osobami fizycznymi określają w tym zgłoszeniu jedynie adres zamieszkania, natomiast podatnicy nie będący osobami fizycznymi adres siedziby.

Z opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest przedsiębiorcą prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą. Zamieszkuje przy ul. W… w Warszawie. Miejscem prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy (adres siedziby głównej) jest ul. P… w Warszawie. Od dnia 01.01.12 jedynymi widocznymi adresami w CEDG (w załączeniu) są: adres siedziby głównej oraz adres do doręczeń (w obu przypadkach jest to ul. P… w Warszawie). W CEDG nie widnieje adres zamieszkania Zainteresowanego (ul W… w Warszawie).

Wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do tego, jaki adres powinien się znajdować w przypadku wystawianych przez Wnioskodawcę faktur sprzedażowych jak również jakiego adresu Wnioskodawca ma oczekiwać w przypadku wystawianych na jego firmę faktur kosztowych.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że pomimo braku precyzyjnego sformułowania w przepisach jaki adres (miejsca zamieszkania czy miejsca prowadzenia działalności) podatnik winien wskazać na fakturze, przyjąć należy, iż będzie to adres zgodny z dokonanym zgłoszeniem rejestracyjnym dla podatku od towarów i usług VAT-R, tj. w przypadku osób fizycznych powinien to być adres zamieszkania. Należy zauważyć bowiem, że adres zamieszkania dla podatnika będącego osobą fizyczną jest tym, czym adres siedziby dla podatnika będącego osobą prawną lub jednostką organizacyjną niemającą osobowości prawnej, czyli informacją identyfikującą go jako podatnika.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy uznające, że adres siedziby głównej oraz adres do doręczeń widniejący w CEIDG jako adres wykonywania działalności gospodarczej jest adresem właściwym do umieszczenia go na fakturze VAT wystawianej przez Wnioskodawcę oraz na fakturze wystawionej na firmę Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Ponadto tut. Organ wskazuje, iż na wystawionych dokumentach księgowych - fakturach VAT podatnicy są obowiązani do umieszczania adresów podanych w zgłoszeniu rejestracyjnym dla podatku od towarów i usług VAT-R. Należy jednak zauważyć że § 5 rozporządzenia określa minimalny zakres danych, jakie powinna zawierać faktura i nie nakłada ograniczeń w sprawie umieszczania dodatkowych danych identyfikujących dostawców, nabywców czy też towarów. Tym samym umieszczenie na fakturze oprócz adresu zamieszkania także adresu prowadzenia działalności nie będzie błędem, bowiem zostało ono przez podatnika zgłoszone do właściwego organu podatkowego.

Jednocześnie należy zaznaczyć, iż zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej wyczerpujący opis stanu faktycznego winien wynikać z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, a nie z załączonych do niego dokumentów w związku z czym nie były one przedmiotem merytorycznej analizy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.